Verwaarlozing

Ik heb jullie verwaarloosd! Het was ook zo een drukke maand tot nu toe. Maarten weg, ik weg, samen weg. Feestje hier, feestje daar. Beetje ziek allemaal en ik moet ook nog eens mijn laptop delen met mister Max die de computerspelletjes heeft ontdekt. Ik zal het goed maken. Veel gebeurtenissen (en bijbehorende observaties) dus er komen wat verhaaltjes aan.

Het belangrijkste is dat we het goed maken. Het is bijna niet te geloven, maar volgende maand zitten we hier alweer een jaar!!!! (time flies when you're having fun??).

Dus "hang in there, there is more to come!".

de column sexpert

Dubbel V: Maarten Visum, Maurits Verjaardag

Het is alweer een week geleden, maar we hebben Maupies tweede verjaardag gevierd. Maarten was er niet, aangezien hij bij de Indiase Ambassade in Den Haag zijn werkvergunning voor het komende jaar in orde moest maken. We besloten geen groot feest te geven, maar om 2 vriendjes (in dit geval een vriendje en een vriendinnetje) uit te nodigen voor koffie en taart. Maurits was ’s ochtends nog te pruimen, maar voor de rest van de dag (en de rest van de week for that matter) was meneertje niet te genieten. Hij heeft “ik ben twee en ik zeg nee” zich helemaal eigen gemaakt. Het ging hem naarmate de week vorderde zo makkelijk af dat Maurits nee zei op vragen die ik nog niet eens had gesteld!! Ik begon me ernstig zorgen te maken. Twee jaar lang was hij ons zonnetje, onze blonde God, ons gouden mannetje. En nu was hij – van de een op de andere dag – veranderd in een nee-zeggend-monster van 2!

Als extra complicatie heeft hij zijn groffe motoriek zo sterk ontwikkeld dat hij sinds een week net zo snel uit zijn bedje klimt als dat je hem erin stopt. De eerste keer dat het gebeurde stopte ik hem lekker in bed na het heeeeeeeeele avondritueel van badjes en verhaaltjes. Ik draaide me om en voordat ik bij de deur was stond hij alweer naast me. Niet goed. Niet goed voor mama’s die even tot rust willen komen na een drukke dag. Slecht nieuws.

Jullie begrijpen dat er sprake was van een noodsituatie(recapitulatie voor zij die niet geconcentreerd aan het lezen zijn: Maarten weg, Maurits twee, Maurits groffe motoriek). En zoals in elke noodsituatie mag de baas (dat ben ik dus) noodwetten uitvaardigen. De baas mag zelf weten wat er in die noodwetten staat. Anders heeft het geen zin om de baas te zijn. Geheel tegen mijn natuur begon ik wat vaker nee te zeggen (art 1.1), wat vaker mijn stem te verheffen (art. 2.1) en wat vaker verhaaltjes over te slaan (artikel 5.1, aanhef onder b).

Het resultaat was niet veel beter vrees ik. Ik was nog steeds elke avond pas om half 11 klaar met de mannen. Na een week was Maurits zo uitgeput dat hij ondanks zijn sterk ontwikkelde groffe motoriek geen puf had om uit bed te klimmen. Toen was Maarten alweer bijna thuis.

Wat blijkt nou? Maarten komt thuis en Maurits is weer te pruimen. Hij al die tijd gewoon papa gemist! Hij klimt nog steeds uit bed (vanwege de sterk ontwikkelde groffe motoriek), maar dat is mijn probleem nu niet meer.

Hij komt, hij komt!!!!!!!!!!!!

Mama? Hoe weet Sinterklaas nou dat we naar India zijn verhuisd?

Max. Hij vroeg het zich al af in de eerste week dat we hier waren. Hoe weet Sinterklaas nu dat we niet meer in ons huis wonen? “Sinterklaas weet alles, Max”, is het enige juiste antwoord. “Echt waar mama?”. “Echt waar Max!”.

Hij was er niet helemaal gerust op, maar hij gaf Sinterklaas het voordeel van de twijfel. Voorlopig had hij wel andere dingen aan zijn hoofd zoals engels leren en nieuwe vriendjes maken. Bovendien was de Sint net geweest, dus had hij tijd genoeg om uit te zoeken waar we wonen voordat hij weer zou komen.

De maanden gingen voorbij zonder dat hij er weer over begon en toen was daar toch weer de intocht op 17 november. Kampen was toch wat ver……..

Een Nederlandse die ik hier heb leren kennen (met 3 kinderen van 7, 3 en 3), zat hiervoor in Singapore en stelde voor om met een paar gezinnen een Sinterklaas-knutsel middag te houden. Ze had het vaker gedaan, met groot succes. Op school en op straat krijg je hier tenslotte niet die lekkere Sinterklaassfeer mee die zo typerend is voor de periode tussen de intocht en pakjesavond. Zo gezegd zo gedaan dus hebben we afgelopen woensdag gekleurd, geplakt en geknutseld en de mannen kwamen thuis met prachtige mijters. Tegelijkertijd besloot Sinterklaas ons huis te bezoeken om alvast – vooruitlopend op P-day) te controleren of iedereen het afgelopen jaar wel lief is geweest.

Die avond kreeg Max de opdracht voor hem en voor zijn broertje schoentjes klaar te zetten, met wortels en ander lekkers voor het paard en een glas water (niet uit de kraan) voor de hulppiet. Max begreep ook wel dat Sinterklaas niet alles zelf kon doen en ook een “person” heeft voor bepaalde klussen, zoals het controleren van de schoentjes.

De volgende ochtend was Max als eerste beneden (dat was voor het eerst dit jaar). Het lekkers was weg, het water opgedronken en ER WAREN KADOOTJES!!!!!

Het viel me toen pas op dat hij een stel oude schoentjes voor hem en voor Maup had klaargezet. Zijn verklaring was zo logisch als wat. Sinterklaas was hier nooit geweest en als hij binnenkomt en hij zou ook nog schoenen aantreffen die hij nog nooit had gezien zou hij misschien denken dat wij hier niet wonen. Dus door oude schoenen neer te zetten (die de Sint van vorig jaar nog kent) help je de Sint een beetje (en voorkom je teleurstellingen). En het werkte!

De Vetjens zijn geweest!

Het was maar een weekje, maar elke minuut even gezellig. Het is zo leuk om bezoek te ontvangen. Dan kan je eindelijk laten zien wat je niet kan uitleggen.

Ze hadden een druk programma. Toevallig hadden we tijdens hun eerste dag al een speelochtend in het verkeerspark met de mannen, een verjaardagsfeestje 's middags van een klasgenootje van Max en 's avonds een Katholieke (ja dat is relevant) bruiloft van een collega van Maarten. Daarna zijn we zelfs nog even naar een hippe club geweesr (Poison). De volgende dag waren we uitgenodigd door een vriendinnetje om mee te gaan naar een Bollywood set. Ze is daar een film aan het maken dat volgend jaar juni de bioscopen zal bereiken, Drona. Heel indrukwekkend. De kinderen mochten alles en hebben veel pret gehad en wij volwassen were rubbing shoulders with the high and mighty (sorry, dat kan je alleen in het engels zo zeggen). De rest van de week was wat rustiger, maar ik troost me met de gedachte dat ze donderdagavond helemaal afgepeigerd en vol nieuwe indrukken op het vliegtuig zijn gestapt.

Ik het ook een nieuw voordeel ontdekt van onze move: je maaakt nieuwe vrienden omdat je geen keus hebt, en je oude vrienden leer je veel beter kennen. Als je ze ziet, zijn ze er een tijdje en kun je weer lekker diep gaan.

Vrouwen zeggen dingen tegen elkaar als: "wat leuk dat jullie er zijn, ik heb je gemist, ik mis onze kletsavonden en ik vind dit of dat moeilijk aan zo ver weg zijn. Mannen kloppen elkaar op de schouder en zeggen: "zo Eric, jullie zijn er dus" (vrij vertald uit het mans: ik heb je gemist, wat jammer dat het maar een weekje is, we moeten vaker bellen).

Lieve Eric en Nicole, tot volgend jaar?

Kijk-rijst

Ik heb een grappig mens ontmoet, Mariko, een japanse dame getrouwd met een van de top-chefs van het J.W. Marriott hotel. Ze heeft een zoon en een dochter die allebei naar dezelfde school gaan als Max. Mariko past drie keer in mij en dat zegt zowel iets over mijn als over haar omvang. Ze sport elke dag en let zeer goed op haar eten teneinde haar ranke figuurtje te behouden. Dat doet ze bijzonder gedisciplineerd. Ze zorgt er bijvoorbeeld voor dat ze om 4 uur – uiterlijk half 5 – gegeten heeft. Het voorkomt dat zij en haar kinderen gaan grazen. En het werkt wat daarna hoeven ze verder niets meer en pas met het ontbijt van de volgende ochtend wordt er weer gegeten. Iedereen heeft dan een flinke honger dus is het standaard een stevig ontbijt waar ze het even mee kunnen doen.

Daar is over nagedacht. “Is er niets dat je toch niet kan laten staan, ook al weet je dat je het beter niet kunt eten?”, vroeg ik haar. “Rijst” zegt ze, “Japanse rijst”. Dat vindt ze zo lekker, en ze mist het ook. Zij reist al enige jaren de wereld rond, ze eet nergens Japans, bang dat het tegenvalt, maar ze heeft altijd rijst bij zich. Japanse rijst. Dat neemt ze van thuis mee.
Maar ze wordt er dik van, vlak na het eten voelt ze zich al opzwellen. “Too much starch, I must not eat it”.

Maar Mariko heeft daar iets op gevonden. Ze noemt het Show-rice. Als de nood te hoog wordt maakt ze de rijst klaar en schept ze zichzelf één a lepels op. En ze kijkt ernaar. Ze neemt geen één hap, maar geniet met haar ogen. Als ze wil, kan ze het opeten blijft ze dan als een soort mantra herhalen. Maar ze doet het niet. Ze neemt genoegen met show-rice.

Ik wou dat ik dat kon; show-frietjes, show-kippetje Paramaribo, show-Baskin-Robins-ijs, show-pizza, show-broodje-met-oude-kaas, show-chips, show-taartjes. Dan zou ik ook show-overgewicht hebben (hoef ik niet meer naar de sportschool....).

Lieve Koningin !

Jullie hebben het vast gehoord. De koningin was in India. Ze gaf in New Delhi en in Bangalore recepties voor de Nederlandse gemeenschap. Ze zou niet naar Mumbai komen, maar de Mumbaikars waren welkom on Bangalore. Sommige kennissen van ons hadden en soort vooraankondiging ontvangen, maar aangezien wij ons bij aankomst niet bij het consulaat hadden geregistreerd, hadden wij die niet ontvangen.

Dus: snel registreren en al gauw werd ik gebeld door iemand van de ambassade om nog wat details door te spreken. In eerste instantie zou ik met een vriendin gaan, Judith, maar er was een probleem met haar aanmelding waardoor zij niet meer mee kon. Toen besloot Maarten toch mee te gaan. Ik zou vroeg vertrekken en de volgende dag terugkomen en Maarten zou eerst de mannen naar school brengen en dezelfde avond weer terug vliegen.

De receptie was in het prachtige Taj hotel en we werden daadwerkelijk aan de koningin (en aan Alex en Maxima) voorgesteld!!!!! We hadden een kaartje bij ons met onze namen erop en die moesten we bij de deur afgeven en de person bij de deur kondigde ons aan. Ik dacht dat mij hart stil stond. IK HEB DE KONINGIN EEN HANDJE GEGEVEN!!!!! WHOEHAHAHAH!!!!!!!!!!!!!!!!!


WHOEAHAHAHHAHAH!!!!!!!


WHOOEOEOEOEHAHAHAHAHA!!!!!!

Het duurde even voordat ik daarvan bekomen was. Het was geweldig! Ik had echt nooit gedacht dat ik dat ooit zou doen. Onze beslissing om voor drie jaar naar Bombay te gaan is bij deze al de juiste geweest en onze jaren hier geslaagd. Niets meer aan doen.

Later, op de receptie, heeft Maarten ook nog 10 minuten met haar gepraat!!! Ik kan over de inhoud van dat gesprek natuurlijk geen mededelingen doen (niet vanwege het protocol, maar simpelweg omdat ik er niet bij stond), maar Maarten is zo mogelijk een nog grotere fan geworden dan hij al was.

Al met al was het heel bijzonder. Het enige dat jammer is, is dat ik niet de gelegenheid heb gehad om haar te vertellen dat mijn moeder haar grootste fan is, dat zij by far het hardst zingt als Beatrix op Curacao is, dat mama haar laat feliciteren met haar schare kleinkinderen, dat ze dagenlang heeft gehuild toen "Buchi Berna" (zoals Prins Bernhard liefkozend werd genoemd op Curacao) overleed, en nog langer toen Claus er niet meer was. Dat mama zich om haar zorgen heeft gemaakt toen zij het zo voor haar kiezen kreeg. En dat ze heeft willen zeggen om af en toe te bidden. Zeker psalm 23 doet wonderen.

Ik heb die kans niet gehad. Dus, bij deze:
Lieve koningin, mijn moeder is uw grootste fan!!!!!!!!!

watchmen

Eigenlijk hoort dit thuis onder het kopje "in de krant vandaag", maar er is meer uitleg nodig. Zie artikel. Er is een wet aangenomen dat veel meer zal vergen van de security guards dan tot nu toe gebruikelijk was. Iedereen heeft ze, winkels, winkelcentra, appartementengebouwen. Ons gebouw heeft er 13 rondlopen/hangen/zitten. Wat ze doen? Ze beveiligen de boel. wat ze werkelijk doen? Ze hangen de hele dag rond, bedienen de lift, gaan snel staan als je aankomt, helpen met de kinderen de lift in of uit te krijgen, entertainen de kinderen tijdens het ritje in de lift met de lift-alarmbel, brengen je post, helpen je in de auto, zetten de airco voor je aan in de gymzaal. Van die dingen dus.

Ze verdienen erg weinig. Die van ons tussen 2000 en 4000 rupees per maand. Dat is tussen de € 26 en € 72. Dat is ook voor hier niet veel geld. Ze beunen bijna allemaal bij met het uitlaten van honden en het wassen van auto's. Dat doen ze in hun vrije uurtjes, naast de 12-urige werkdag. Daarnaast moeten ze ook zelf zorgdragen voor hun eten en genoeg overhouden om naar "back home" te sturen. Want de meeste komen van buiten de stad. Vergeleken met deze jongens heeft onze hulp een riant bestaan. Ze verdient 7300 roepees per maand (Vaak iets meer als ze oppast), ze heeft een eigen kamer met badkamer en kabel-TV, en voor haar natje en droogje wordt gezorgd.

Een van de watchmen (zoals ze hier worden genoemd) wast onze auto's. Hij krijgt hiervoor 1000 roepees per maand. Het is een aardige jonge knul van nog geen twintig. Zijn vader werkt hier ook. Als watchman.

Volgens deze nieuwe wet moeten ze het volgende kunnen: they should have knowledge of the Indian Penal Code, Criminal Procedure Code, Arms Act and Explosive act. He must also be able to identify an anti-sabotage device or and Improviced Explosive Device (IED). de bedoeling is dat ze ook meer bevoegdheden krijgen teneinde de politie te helpen als er een situation is.

Erg benieuwd hoe ze dan voor elkaar willen krijgen. De meeste zijn laag opgeleid, vaak analphabeet, zelfs in eigen taal.Sommigen maken niet bepaald een snuggere indruk.

Eindelijk geveld

We hebben tot nu toe geluk gehad, de mannen en ik. Van eenvoudige griepjes tot aan Dengue en ernstige darmklachten, om ons heen werd iedereen ziek. Op wat onschuldige snotneusjes na hebben de jongens de eerste 10 maanden in India goed overleefd. Max is een taaie. Hij heeft nergens last van (afkloppen). Maurits heeft want tandproblemen gehad dat - helaas - gepaard ging met snotterige verkoudheid. Maar hij blijft daar irritant vrolijk onder (zeker 's nachts om 6 uur is dat om het bloed onder je nagels vandaan te halen). Maarten heeft wat kleine infecties te verduren gehad, en an occasional case of mild indigestion, maar niets om over naar huis te schrijven. Of zoals we op Curacao zeggen: "no ta ko'i kanta Makamba". (letterlijk vertaald: niets om over op te scheppen tegen Nederlanders).

Ik heb zelf nergens last van gehad, if anything, had ik eindelijk geen last meer van hooikoorts. Maar maanden/jarenlang te weinig slapen heeft eindelijk zijn tol geeist. Sinds eergisteren ben ik officieel ziek, koortsig, snotterig en humeurig (Maarten herkent me niet terug - nou ja, op da humeurige na). Ik moest van de zesde in een keer naar de eerste versnelling en ga op het moment echt niet harder dan 15 km/u. Ik wist wel dat het niet gezond is om nachten van drie a vier uurtjes te maken, maar ik deed het toch. Te laat erin en om half zeven elke ochtend er weer uit. Het moest fout gaan.

Ik ben hier niet zo goed in, dat stilzitten, ik word er onrustig van. Ik functioneer optimaal als ik minstens vier dingen tegelijk doe. Verminder het aantal activiteiten en alles loopt in de soep. Maar af en toe is het wel functioneel. Als je ziek bent, hoef je ook niet zo nodig. Ik voel me niet schuldig als ik alleen maar een beetje rond het huis hang. Ik heb vandaag heerlijk gekleurd met Maurits. Doe ik anders ook hoor, maar terwijl ik de krant lees of opruim of zo. Dat hoefde vandaag niet van mezelf, want tenslotte ben ik ziek.

Maarten is streng. Hij stuurt me elke avond om 9 uur naar bed. Gisteren smokkelde ik een boekje naar boven (ik dacht dat hij het niet doorhad), maar 10 minuten later stond hij naast mijn bed en pakte hij het af. Flauw. Vanavond ben ik slimmer. Ik leg mijn boek vast vanmiddag klaar onder mijn bed. En een flashlight.

Nieuwe rubriek: in de krant vandaag

Ik probeer elke ochtend de kranten te lezen.Het lezen van de kranten is onderdeel van mijn ochtendroutine. Ik probeer op die manier op de hoogte te blijven en om de stad.het land beter te leren kennen. Tot nu toe blijf ik achter met meer vragen dan antwoorden, blijkt het - elke keer als ik iets door denk te hebben - het toch weer anders te liggen,en wordt ik keer op keer weer stil van de enorme tegenstellingen in de stad die door de krant alleen worden bevestigd. Contactadvertenties die door ouders worden geplaatst staan naast berichten van slachtingen en lynchpartijen die in Bihar (oosten van India) plaatsvinden. Ik besloot een tijdje terug om elke dag het meest opmerkelijke nieuws te bewaren. Vandaag besloot ik jullie hiervan deelgenoot te maken.

We krijgen er dagelijks vier: The Times of India, The economic Times, The Bombay Times en the Mumbai miror. De eerste twee zijn de wat serieuzere kranten. The Bombay times is onontbeerlijk voor het betere Bollywood-news (wie is met wie, wie maakt welke film, wie is waar geweest). Ook gebruik ik deze als TV-krantje. The Mumbai Mirror is meer een soort aan lager wal geraakte Telegraaf of een soort EXTRA van Curacao. Ze schuwen het gebruik van afgrijselijke foto's niet. Ik probeer die krant te mijden.

Voor vandaag heb ik wat onschuldige berichten uit de Times of India. Enjoy!

De familie voor de Gateway

 

Go Go Goa !!!!

 
Max en Maurits in hun favoriete pyama van Diego, de dierenredder (bekend van radio en TV). Voor zij die niet (meer) in de kleine kinderen zitten: Diego is het neefje van Dora, the explorer. Maurits is helemaal weg van Diego. We hebben daar een filmpje van en die wordt grijsgedraaid. Hij heeft het dan over "Go Go Goa", waarmee hij de naam "Dora" en de leus van Diego (Go Diego Go!!!) samenvoegt. Het resultaat klinkt als een simplistische reclame voor de stranden van Goa. Diego is HUGE in dit huishouden, BIG!!!!

Dus hebben de jongens allebei Diego pyama's, die zij - zodra het weer schoon in de kast ligt - gelijk aan willen. Ze controleren bij elkaar of de andere ook dezelfde pyama aanheeft. Een enkele keer gaat een pyama de was in terwijl het best nog een nachtje mee had gekund. Dat alles om tegelijk "Go Go Goa!!!" aan te kunnen.

Op deze foto leest Max Maurits voor uit een Dora/Diego boekje. Het plaatje is compleet!

Maurits goes Indian

 

Vrijdag 12 oktober zou een speciale dag op school zijn, Navrati. Het begin van 9 speciale dagen die zouden eindigen op zaterdag 20 oktober. Navrati betekent ook: negen dagen. Overal in de stad zijn er dansen. We hoorden dat deze vroeger tot in de vroege uurtjes doorgingen. Maar die uitspattingen zijn aan banden gelegd. Alleen op de laatste dag is er geen sluitingstijd. Het is een dans met stokjes die wij helaas steeds misliepen. We waren door vrienden uitgenodigd om mee te gaan kijken maar het kwam knap ongelukkig uit. Echt jammer. Deze tijd van het jaar zit zo vol festiviteiten (we hebben net Ganpati afgezonken) dat voor we door hebben wat het volgende feest precies inhoudt, het alweer voorbij is. We hebben ook het einde van Ramadan gehad dat hier twee dagen lang (14 en 15 oktober) groots wordt gevierd. Ze noemen het hier "eat" en de tweede dag is "eat again". Wie zegt dat ze geen humor hebben.

Anyway, op 12 oktober mochten alle kindjes in hun traditionele Indiase kledij komen. Of Maurits die ook had. "Maar natuurlijk" was het enige juiste antwoord en de volgende dag kocht ik voor hem een smaakvol edoch kuis setje. Even winkelvuil eruit gewassen en Maurits was er helemaal klaar voor. Ik was zo trots! Alsof hij er nooit anders bij heeft gelopen! Voor de gelegenheid heb ik me ook uitgedost in een passende selwar kameez. Je wilt ook niet dat er gepraat wordt over zijn moeder. Het was een groot succes. De juffies hebben hem nu nog meer doodgeknuffeld.

Bij het ophalen kreeg ik ook nog de leuke mededeling mee dat Maurits zijn boterhammen niet lekker vindt en liever naan, roti of chapatti eet. Of ik niet liever daar wat van wil sturen in het vervolg!

Personal trainer

Ik had het gehad. Ik wilde de hele tijd wat aan mijn gewicht doen, maar het lukte niet. Ik kan allerlei smoesjes verzinnen: te druk, de kinderen, nog geen routine, juiste eten niet voorhanden, ik mag niet naar de sportschool, etc etc. Jullie zouden vol begrip zijn. Maar ik zou weten (en jullie ook) dat dit onzin is. Ik ben gewoon lui.

Zo, het is gezegd. Ik ben gewoon lui. Ik ben lui.
Lui lui lui.
Lui.

Ik houd niet van de sportschool (we hebben zelfs een sportzaal in het gebouw!!), ik vind het doodsaai, ik verveel me dood. En ja, ik houd van lekker eten (dat was vroeger echt anders, vraag mijn ouders maar), maar vooral van alle foute dingen, chips, frietjes, taartjes, chocola en nog meer taartjes. Sla is niet lekker. Bleekselderij is niet lekker. En 10 gram lekkere kaas verdelen over een heel bordje sla, slaat nergens op. Kan je het net zo goed laten. Water smaakt nergens naar. Kan ik niet de hele dag drinken, doodsaai. Groene thee komt mijn neus uit. Bovendien ga je van sporten zo zweten, bleh, jakkes. Weer douchen. Redenen genoeg om er niet aan te beginnen.

Maar ik groei dicht. Het leven hier heeft weinig ingebouwde beweging. Lopen doen we nauwelijks om ergens te komen, levensgevaarlijk. Fietsen ook niet. Mijn boodschappen kan ik niet zelf dragen, want dan voelt iedereen zich opgelaten (De meeste boodschappen doe ik niet eens zelf. Worden door de winkel tot in de keuken afgeleverd). Ik moet dus wel drastische maatregelen nemen als ik mijn gewicht onder controle wil houden. Ik heb geen keus.

Dus heb ik vanochtend de stoute sport-schoentjes aangetrokken en ben ik naar de sportschool gegaan. Wel grappig: die baas daar vroeg of ik lid was. "Ja" zei ik. "maar ik heb u hier nooit eerder gezien" zegtie. I rest my case. Ik vroeg hem voor mij een programma te maken om af te vallen en om te “tonen”. Die meneer (verder te noemen: Zaahid) liet er geen gras over groeien. Hij kan een programma voor me maken, maar dat moet hij eerst zien wat voor vlees hij in de kuip heeft (genoeg, zou ik zeggen). Dus moest ik op de weegschaal en heeft hij mijn vetpercentage gemeten. Ik zal jullie niet vervelend met onnodige details, laten we zeggen dat er wat af kan. Vervolgens werd ik aan een serie oefeningen onderworpen; lopen, fietsen, springen, gewichten, situps and more.

Aan het einde van de rit was Zaahid niet eens zo ontevreden. Hij bleef duidelijk: "Ma’am, your fat-percentage needs to come down. Write the number down as a reference. We need to work hard. I am prepared to work hard, you need to work hard too." Maar ik was very flexible and in a surprisingly good condition. Hij zag wel mogelijkheden. Het wordt geen beginnersprogramma omdat ik daar waarschijnlijk niets aan zal hebben. Hij gaf me gelijk het nummer van dietist waar die erg over te spreken is. It won’t hurt to make an appointment with him.

Dus heb ik nu een personal trainer, Zaahid.

Ik moet minimaal driemaal per week aan de bak. Daarnaast krijg ik ook nog huiswerk mee. Hij beloofde een persistant bug te zijn. Ik mag niet zomaar afbellen, en als ik niet op kom dagen heb ik een groot probleem.

Morgen is mijn eerste les, en ik schijt nu al in mijn broek. Maar het is voor een goed doel, dat houd ik maar voor ogen. Ik zal jullie ook op de hoogte blijven houden, maar verwacht aub geen before and after foto's!

 

Weekendje weg

We zijn het weekend 140 kilometer buiten Bombay geweest. Het plaatsje heet Jodpoli. We waren samen met Narayen en Sushitra Iyer, een Indiaas echtpaar dat we via de school van Max kennen.

We vertrokken zondagochtend om 7 uur met de auto. Rakesh reed uiteraard. Iedereen was vol verwachting, niet op de laatste plaats omdat de omschrijving van de verblijfplaats sprak van een “hide-out”, dat in niets leek op de mooie hotels waar we tot nu toe zijn geweest. De weg ernaar toe was al weer typisch India. De wegen zijn erbarmelijk, over 140 kilometer doe je 4 uur. De gaten in de weg zijn zo groot, de weg is soms nagenoeg weggespoeld door de Monsoon. Wat er dan overblijft is een hoop losse stenen waar je dan met 15 kilometer per uur overheen moet, wil je niet met een hersenschudding eindigen. Soms wel 200 meter achtereen! Daarnaast waren de kleine dorpjes waar we doorheen reden al net zo'n chaos als Bombay, dus dat zag er inmiddels zeer vertrouwd uit. Op de snelweg kwamen we in een file terecht. Het ons tegemoet komende verkeer (door een afscheiding gescheiden) reed wel gewoon door. Een paar lolbroeken uit onze rij reden, bij een kapot stuk van de afscheiding, gemakshalve even door naar de andere kant om daar, tegen het verkeer in, om de file heen te rijden. Zo ook dus Rakesh en de chauffeur van de auto van de familie Iyer. Maar nu komt nog het mooiste, terwijl we aan het spookrijden waren, kwamen we in een file de andere kant uit en reden langzaam maar zeker in het fuik. We konden geen kant meer op! Hilariteit, zeker toen we dus in de file een U-turn moesten maken om weer "los" te komen. Ik laat het allemaal maar gebeuren, maar af en toe kent de gekte hier echt geen grenzen.

Aangekomen werden al snel mijn angstige vermoedens bewaarheid. We zijn bleven slapen in een soort veredelde stal. De spinnen en sprinkhanen marcheerden in gesloten formatie door onze kamer. Ik vond het maar matigjes (of eigenlijk, ik vond het niets). Ik ben toch meer van de 5-sterren. Het was middenin de rimboe, wonderschoon, dat wel. Het hutje zelf had een soort overkapte buitenplaatsje dat leuk was ingericht, met van die hangstoelen aan het plafond. Leuke schommels voor de kindertjes dus. We hebben eerst ontbeten, daarna gelunched en wat rondgehangen. We zijn er ’s uiteindelijk om 4 uur ’s middags op uit getrokken en hebben letterlijk de rijstvelden en de waterbuffels gezien. Prachtige wolkenlucht erboven met een schitterende zon. Zo mooi kan dit land zijn, en zo verschrikkelijk lelijk tegelijk..

Toen we uitstapten bij een dam en een rivier, waren daar allemaal kleine meisjes aan het spelen (tussen de 5 en de 11 schat ik). Ik heb foto's van ze genomen, heel erg leuk geworden. Ik heb ze ook laten zien aan ze, op mijn camera. Ik ging op mijn hurken zitten en ze kwamen allemaal om me heen staan, duwend om het beste plaatsje. Ze begonnen allemaal te lachen en opgewonden te praten met elkaar, al wijzend naar het plaatje op mijn camera. Iedereen had pret. Als ik dan weer een nieuwe foto wilde maken, gingen ze allemaal meteen weer even mooi in het gelid staan. We hadden een verstandhouding zonder elkaars taal te begrijpen, dat was eigenlijk nog het mooiste. Dat is mooi te zien op de foto waar de meisjes over hun schouder nog even achterom naar mij kijken.

De jongen hebben nog gezwommen in een riviertje. Verschrikkelijk eng, maar goed, de dame die deze stal uitbaatte, ook van Bombay, doet dat vaker met gasten, dus laten we maar het beste ervan hopen. Maurits struikelde en ging geheel koppie onder en Max heeft de halve rivier leeggedronken. Nou ja, ik hield (en houd) mijn hart vast, maar ik heb vroeger ook in de IJssel gezwommen en dat was vast viezer dan dit! 's Avonds hebben we ons helemaal van top tot teen ingesmeerd met anti muggen spul. We liepen als een soort witte spoken door de nacht, ingesmeerd met Indiaase muggencrème. Pyjama’s met lange mouwen en lange broeken in de sokken, lekker in de tropen nacht! Volgens mij zijn we toch geprikt. Ik werd er in elk geval humeurig van die viezigheid en bij het idee dat we elk moment een dodelijke ziekte konden oplopen, dus dat doen we nooit meer wat mij betreft. Zeker als we net hebben gehoord dat een kennis van Monique uit Australië, die hier om de hoek woont, met dengue in het ziekenhuis lag vorige week, dan krijg ik even geen inspiratie nee. De weg terug was een drama. Max heeft 3 keer overgegeven en Maurits 1 keer, dus de stemming zat er goed in. We deden er 4 uur en een kwartier over om weer naar huis te komen en het pleurde van de regen. Jezus, wat een verschrikkelijk slechte wegen. Niet te beschrijven. O ja, ik wilde gewoon gaan werken op maandagochtend, dus ik had gezegd dat ik “iets later” zou komen. Dat werd uiteindelijk half 3 toen ik ten tonele verscheen. Uiteraard vond niemand het erg, dat kan immers gebeuren. Ze waren eerder verrast dat ik nog was gekomen.

Groeten, Maarten

Staying Alive

Twee weken geleden zijn Maarten e ik naar een disco feest geweest. Als 16-jarige jonge honden hebben we de hele avond gedanst (toen Maarten 16 was, was ik 12. Dat is wel een beetje raar). De Muziek kon beter, ze wisselden night fever gerust af met the Doors en Careless whisper. Geen Earth wind and fire en Beegees maar mondjesmaat.Bovendien had Maarten sterk de indruk dat alles te snel werd afgespeeld. En Maarten hoort alles, dus is dat zo. But he, who's complaining! We hebben een heerlijke avond gehad. De volgende dag had Maarten pijn in zijn hoofd en ik pijn in mijn voeten. Zo hoort het ook.

Ik had me voor de gelegenheid uitgedost in schreeuwbloes, compleet met grote blauwe plastic palletjes, plateauzolen en afropruik. Ik kon helaas mijn gouden wimpers nergens vinden. Dat was wel balen. Eigenlijk niet zo erg want ze kwamen met de gouden "palletjes" jurk, en die had ik (inclusief bijpassende bolero-jasje) aan Pauline uitgeleend. Laten we zeggen dat ze de jurk beter kon hebben dan ik.

De afro-pruik, die ik overigens al jaren heb, stond me zo goed dat er mensen waren die echt dachten dat het mijn eigen haar was! Ze stonden ervan te kijken toen ik hem later op de avond afdeed. Het leuke was dat veel mensen de moeite hebben genomen om zich te verkleden. Dat maakt een feest altijd extra leuk.

Het feest was georganiseerd door de Duitse school (zit in het zuiden), maar iedereen was zo'n beetje welkom. Voor het grootste deel waren er ook ouders van kleine kinderen die vantevoren wisten dat ze de volgende ochtend spijt zouden hebben van hun uitspattingen. Gelukkig heeft dat niemand ervan weerhouden uit hun dak te gaan. Ik kwam ook wat dames tegen van mijn Bollywood-dans klas, waaronder een britse Indiase (Priya) die de remmen helemaal los gooide.

Een week later waren we te gast bij een charity diner. Georganiseerd door een van de expatclubs. Het contrast kon niet groter zijn. Dit was een sit-down diner in het Taj Mahal Hotel. White tie, dus Maarten heeft een smoking laten maken en ik een leuk wuft jurkje. We hadden een gezellige tafel, maar voor de rest was het een ietwat belegen aangelegenheid. Aan het eind werd er ook gedanst, maar... ja. Wat zal ik zeggen. Ik zeg maar niets. Is beter.

U ziet, ook ons sociale leven begint aan te trekken. Als we volgende maand ook nog mogen dineren met de koningin, gaat het nog beter met ons..... Suprised? Don't be, see the next episode of......SOAP!

Mango's

India is het land van de mango's. Ze worden ook overal in verwerkt. Je krijgt mango's in jam, in custard, mangosappen. Max zijn favoriet is de mangosap, maar die is zo verschrikkelijk zoet, dat ik die langzaam uit het assortiment probeer te halen. Daarvoor in de plaats probeer ik hem iets gezonders aan te bieden.

Mango chutney;s verschillende dessesrt en zoetigheden. Alles bevat mango's. Er zijn ook verschillende soorten mango's. De namen ken ik nog niet. Ik ken alleen da Alphanso's die in het voorjaar te koop zijn. Heerlijk zoet, klein en stevig, hmmmmm, lekker. Maurits is er gek op (en ik ook). Soms eten we met zijn tweeen wel vier mango's per dag. Ranzig lekker gewoon. Max en Maarten geven er wat minder om. Een groot nadeel: je krijgt de vlekken nooit uit je kleren. Ossegal, vanish Oxigel, Biotex extra strong, het maakt niet uit. Ze zijn er niet tegen opgewassen. Die gele mangovlekken krijg je er never nooit meer uit!!

Dus als het tijd is om mango te eten, gaan de kleren uit (van Maurits dus) en als hij uitgekliederd is gaat hij in bad. Zo pakken we het aan.

Maar ze zijn niet altijd verkrijgbaar. In tegenstelling tot de Albert Heyn waar alles het hele jaar door verkrijgbaar is (vraag niet of het nog smakelijk is), begint het mangoseizoen ergens in maart en houdt nu zo'n beetje op. Er zijn nu geen mango's meer. We moeten het voorlopig zonder mango's doen. Tot volgend jaar maart weer. Snik. Gelukkig hebben we dan nog de mangosap. Misschien moet ik die nog niet helemaal vervangen door iets gezonds. Tot volgend jaar maart, of zo.

Pootje kapot

Er gebeuren allemaal rare dingen met me. Ik vertelde toch dat ik na precies 19 jaar in Nederland verkaste naar Bombay? Nou, even een trip down memory lane. Toen ik net op de Hotelschool zat brak ik het linkerpootje van mijn bril. Ik had geen geld op een nieuwe te kopen dus heb maandenlang rondgelopen met een bril met maar een pootje. Ik weet niet precies wanneer dat was, ik weet alleen dat ik toen net uit het internaat was verhuisd naar mijn kamer aan de Gentsestraat 5. Dat moet na de zomer van 1988 zijn geweest.

Goed, gisteren was ik met the Maup aan het stoeien en had ik mijn bril even daarvoor afgezet om te voorkomen dat er iets mee zou gebeuren. Iemand belde aan waardoor ik wegliep. Toen ik 5 minuten later terug was stond Maurits met mijn bril in zijn handen. In zijn linkerhand mijn bril , in zijn rechterhand de rechterpoot....

Too much similarities! Ik heb drie dagen rondgelopen met plakband rond de bewuste poot. Nadat ik had rondgevraagd en wist waar ik heen moest ben ik toch maar naar de brillenwinkel gegaan. (Het stikt hier namelijk van de opticiens, maar je schijnt toch voorzichtig een keus te moeten maken. De kwaliteit van de glazen is niet altijd wat we gewend zijn) Anyway, om een lang verhaal kort te maken: ik heb nu een nieuwe bril, de oude bril wordt gemaakt (hopelijk kan het nog) en ik heb ook even een oud montuurtje gebracht om nieuwe glazen in te laten zetten.

Het gaat mij niet nog een overkomen dat ik met een "phisically challenged" bril op stap moet.

De meest recente foto's van de jongens. Datum 1 september 2007. Dubbelklik op de afbeelding voor een beter beeld.

 

Max en Maurits op Avila Beach, Curacao

 

De Page is bijna op

Noem ons raar (en waarschijnlijk zijn we dat ook), maar toen we kwamen hebben een paar grote pakken Page toiletpapier extra zacht gekocht en in de container gedaan. Ze waren uiteraard in de aanbieding. Je weet wel zo'n groot pak met 24 rollen. Lekker zacht. Ik ben er zo zuinig op dat ik voor onze hulp apart toiletpapier koop zodat we er zelf zo lang mogelijk me kunnen doen. Lekker zachte Page, met wel drie vellen. De vellen zijn ook lekker groot.

Ze verkopen hier heus wel toiletpapier en daar is op zich niets mis mee. De keus is niet groot, maar je hoeft echt niet te "settlen" voor merk schuurpapier. Over een paar weken zullen we eraan moeten geloven, want dan is de Page op (je kent de reclame toch met die klein schattige puppy die er een bende van maakt?), en dan zullen we onze billen moeten vegen met lokaal materiaal. Nogmaals, het is prima spul hoor! Echt niets mis mee (dat stukje dat de bazin komt en eerst boos wordt omdat hij er een puinhoop van heeft gemaakt is ook leuk. Ze is eerst boos, maar hij is te schattig en ze kan niet boos op hem blijven, echt Page!).

Maar goed, dan burgeren we maar nog een beetje in. Gelukkig hebben we nog tandpasta, inlegkruisje en shampoo van thuis, voorlopig...

Misschien moeten we een hondje overwegen, je weet wel zo'n golden retriever.... We noemen hem Page....of zo.

Toch een huisnummer!

Vorige week reed ik met Max naar huis nadat ik hem van school had gehaald.

Vraagtie: Mama, hebben alle huizen in de wereld een naam?

Mama:
Nee Max, de meeste huizen in de wereld hebben geen naam. Ons huis in Rotterdam heeft toch ook geen naam?

Max:
Oh.
Maar ons huis in India heeft toch wel een naam? (Narain Terraces dus)

Mama:
Ja Max, dat klopt, maar daar staat tegenover dat we geen huisnummer hebben. We hebben wel een straatnaam (Union Park Road), maar geen huisnummer (1101 is de aanduiding van ons appartement in het gebouw).

Max:
Oh.

- even niets -
- we kijken samen naar buiten -

Max weer:
Maar mama ons huis in Nederland heeft toch nummer zeven? Hoe weet de postbode nou waar we wonen als ons huis geen nummer heeft? Ik weet het al! Als je geen nummer hebt, maar wel een naam, moet je de letters tellen in de naam en dan heb je vanzelf een huisnummer!

Toen we thuis aankwamen stopten we even voor de deur om de letters op de muur te tellen, en ja hoor mensen, we hebben huisnummer 14!

Een kleine tip voor de post: gebruik toch liever de naam van het huis, anders raken de postbodes hier daarvan in de war. Ze zullen toch blijven zoeken naar Narain Terraces!

Max, Eva en Boas hebben aan de bauwe ijsjes gezeten

 

Laptop kapot

Ik weet dat het een slechte smoes is, maar mijn laptop was kapot. Een software fout of zo. Maarten heeft het ding mee naar zijn werk genomen en drie weken later kreeg ik het terug. We waren even bang de we al onze foto's waren kwijt geraakt, maar een "person" heeft dag en nacht gewerkt om ervoor te zorgen dat die behouden bleven. Jammer dat ik het zolang kwijt was, maar ik was blij dat ik mijn bestanden nog had. Ik heb ervan geleerd. Ik maak nu de hele tijd backups van mijn bestanden en ik heb een apart geheugentje gekocht waar alle foto's nu opstaan. Dat was even schrikken dus. In de tussentijd zaten we mooi zonder, maar moesten we af en toe wel op internet. Machteld en ik zijn eerst naar de business center van het Marriott hotel geweest. Een half uur later stonden we op de stoep, bijna 10 euro lichter voor het internetgebruik en een paar kopietjes! Dat vonden we een piezeltje aan de prijs (we kregen wel een flesje water erbij). De chauffeur wist wel een goedkoper etablissement, een internetcafe in Juhu (vlakbij Max zijn school). Geweldig! Een klein gangetje achter een kopieerwinkel (die hier allemaal xerox heten), met een paar computers op een rij. Niet bepaald de laatste modellen, maar ze deden wat ze moesten doen. Het computergebruik kostte hier 50 roepies per uur (in tegenstelling tot 160 rpm per 15 minuten inclusief flesje water in het Marriott). Dat is iets minder dan een euro, iets malser geprijsd dus. Het was prima voor een noodgeval, maar helemaal ideaal bleek het bezoeken van een cybercafe een paar dagen later toch niet. We wilden Machteld alvast via internet inchecken voor haar terugvlucht - ik was natuurlijk allerlei obstakels aan het opwerpen teneinde haar hier te houden - en we zijn door heel Bandra gereden op zoek naar een cyberspot. Toen we er eindelijk een vonden waren allebei de computers - naar het scheen - langdurig bezet. Een ander cafe hebben we niet gevonden. Ten einde raad hebben we Maarten op zijn werk gebeld (en gestoord bij zijn drukke IT-management-bezigheden), hij heeft uiteindelijk Machteld ingechekt!

We zijn er weer!

Lieve vrienden en familie,

jullie zijn te lang verwaarloosd. Ik wilde heel graag elke dag een verhaaltje schrijven om de thuisfronten (zoals jullie weten heb ik er twee) op de hoogte te houden. Het is me niet gelukt. Ook hierbij zat mijn perfectionisme me in de weg (working on that part). Er is een troost: ik bewaar al mijn dagelijkse aantekeningen, die zou ik in de toekomst nog kunnen uitwerken. Maar dat is nu voor de meeste van jullie geen nieuws meer. Ik kan niet beloven dagelijks de blog bij te werken, maar ik zal dat zeker wekelijks doen. Ik zorg ook voor een regelmatige verversing van de foto's.

Terwijl ik dit schrijf zijn we net terug uit Nederland en Curacao, waar we de afgelopen anderhalve maand zijn geweest (Maarten aanzienlijk korter, aangezien hij de working one is, sorry) Ik heb lang niet iedereen gezien en gesproken die ik had willen zien (en spreken). Please do not be offended. Ik heb veel meer mensen in mijn hart dan ik in die korte tijd heb opgezocht.

Een korte samenvatting van de afgelopen maanden:
We zijn begin maart verhuist naar dit appartement dat groot en mooi is. We hebben zat ruimte voor logees, dus zij die nog twijfelden, schroom niet. We hebben gebofd. We wonen ook in een leuke buurt. Met Max gaat het goed, na een lange periode van tekeningen van hem en Amon, heeft hij ook tekeningen gemaakt waar hij namen van kindjes uit zijn klas op schreef. Hij vertelde erbij dat dit de kinderen zijn die hij voor zijn verjaardag wil gaan uitnodigen. De 31ste juli begint school weer, na twee maanden schoolvakantie. We zijn allemaal zeer benieuwd hoe het dan zal gaan in KG 2 (kindergarten 2).

Het was heerlijk om hem in de vakantie met Amon te zien spelen, alsof hij nooit was weg geweest! Toen zag ik pas weer waarom ze zulke goede maatjes zijn. Hij heeft ook al zijn andere vriendjes weer gezien en hij was vooral blij om Casper weer te zien. Ik hoop dat hij dit kan behouden!

Met Maurits gaat het erg goed, hij mist alleen wat speelmaatjes, en heeft niet echt een dagbesteding. Hij hangt maar de hele dag in huis bij mij of bij onze hulp, Assynta. Ik heb hem voor na de vakantie ingeschreven voor een speelschool, elke dag van 9 tot 11, maar ik heb er nu al spijt van. Ik wil hem helemaal niet kwijt! Na de vakantie heeft Max wat langere schooldagen dan kan ik lekker langer met Maupie op stap.

Met Maarten gaat het goed. Hij heeft wel een periode gehad, waarin hij zich afvroeg waar we aan zijn begonnen, maar die lijkt achter de rug. Zijn werk is leuk en geeft veel energie, hoewel het wel moeilijke kanten heeft. Hij heeft een paar leuke collega's waar hij het goed mee kan vinden en dat is belangrijk.

Met mij gaat nu goed, maar zo is het niet altijd geweest. Ik heb ontzettende moeite met mijn huisvrouwen bestaan en hoewel ik zelf de meest grapjes daarover maak, vind ik het niet makkelijk. Ik overweeg een hoop: studie, vrijwilligerswerk, freubelbezigheden en andere activiteiten. Zodra alles hier wat rustiger is, zal daar wel wat uitkomen, daar ben ik van overtuigd. In het voorjaar overleden vlak na elkaar twee ooms van mij. Een broer van mijn moeder (Ompi Hender voor Henry) en een broer van vader (Oom Henk). Vooral het overlijden van oom Henk is hard aangekomen. Ik kan het nog steed niet geloven. Ik voelde me zo ver weg van iedereen die mij dierbaar is, dat het pijn deed. Ik miste ook heel erg mijn eigen leven, mijn eigen werk, met mijn eigen collega's, mijn eigen vrienden (ik heb helemaal geen nieuwe vrienden nodig, ik heb vrienden), mijn eigen buren en mijn eigen vage kennissen. Mijn eigen familie miste ik al, dat gevoel was me bekend. Bovendien had ik juist daarvoor de familie van Maarten ingehuurd, om dat gemis een beetje minder te maken. Nu ben ik nog verder van huis (letterlijk en figuurlijk), naast mijn eigen familie mis ik nu ook Maarten's familie! Ik heb gelukkig genoeg zelfkennis om me te realiseren dat mijn gemoedstoestand niet in direct verband stond met hoe het leven hier, in Bombay, is, maar met wat ik achter me had gelaten. Niet dat er op ons nieuwe leven niets op te merken is, maar jullie begrijpen wat ik bedoel....
Anyway, gezellige lichtpuntjes waren het bezoek van Opa en Oma Kerbert (Dada en dadi in het Hindi) en Peter van Ettinger. Toen merkten we pas dat we meer ingeburgerd waren dan we zelf dachten!

Ik had onzettend tegen de vakantie opgezien omdat ik bang was dat ik niet terug zou willen komen. Dat viel gelukkig reuze mee. Het was gezellig, waar we ook waren. Ik heb ook van iedereen genoten. Het was ook heerlijk om weer lekker op de Wilgelei en op de Peppelweg te zijn. Ik kwam vorige week iemand tegen die van ver riep of ik al inkopen aan het doen ben voor de vakantie. Heerlijk! Had niet eens door dat ik al een half jaar weg ben. Deze move naar India heeft me ook nog iets anders doen realiseren: dat ik meer wortels in Nederland heb geschoten dan ik aan mezelf heb willen toegeven. Dat kan ook niet anders gezien het feit dat ik precies net zolang in Nederland als op Curacao heb gewoond. Maar ik ben jarenlang bezig geweest met het bewaken van mijn wortels op Curacao, dat ik het niet echt door heb gehad dat ik in Nederland ook wortels aan het schieten was. Nederland hoort ook bij mij (en als je denkt dat het al te vol is moet je zeker even hier in Mumbai komen kijken).

Het was dan ook lekker om weer thuis te komen. Machteld is met ons meegekomen. Die mag ik de komende weken Bombay laten zien. Ze is nu nog in shock, maar ik zal haar morgen vragen wat haar indruk tot nu toe is. De jongens waren blij Maarten weer te zien en ik ook natuurlijk. En eindelijk kon ik gisteren heerlijk in mijn eigen bed liggen. Er gaat niets boven je eigen bed. Mijn moeder heeft een tegel hangen met de tekst: "Home is where the heart is". Daar ben ik het niet mee eens: "Home is where your bed is" komt meer in de buurt!

Dag 35 (21 februari): Bankrekening openen.

Op deze dag ben ik begonnen met het openen van een bankrekening bij de ABN AMRO. Ik schrijf dit nu drie maanden later en de status is dat er een rekening is, maar dat dit nu een spaarrekening blijkt te zijn (aanvraag was duidelijk anders), we nog niet in de gelegenheid zijn geweest om er geld op te storten omdat de internationale Iban/Bic codes bij de bank in het ongerede zijn geraakt, wij de pasjes pas sinds 3 weken in ons bezit hebben, alleen Maarten een pincode heeft en we nu al rood staan (vandaag brief ontvangen met deze mededeling). Hoe en waarom van rood is mij nog niet duidelijk, daar moet ik morgen maar weer eens voor bellen. Blijf hangen voor het volledige verhaal van de bankrekening. Dat komt een andere dag.

Dag 34 (20 februari): Ons huis gaat door!

Vandaag hoorden wat ons huis definitief doorgaat. Enkele foto’s voor de nieuwsgierigen onder jullie. (uitzicht, woonkamer en Max zijn kamer)

Dag 33 (19 februari): Nog een keer de laundry

Als je zo lang in een hotel moet wonen heb je geen keus, je moet wel af en toe kleren laten wassen. Nou hadden we beter, in retrospective, een goede wasserette kunnen zoeken, waar we veel goedkoper onze kleren hadden kunnen laten wassen. Maar dat is achteraf gepraat. Achteraf weet je altijd alles beter. De wasserij in het hotel was al schandalig duur, maar ze durfden ook nog om met ingang van 16 februari de prijzen met 30 % te verhogen. Het wassen van een eenvoudig t-shirt kost nu 240 roepies (€4,28) , een bloesje kost 280 roepies (€ 5,00), een broek 400 roepies (€ 7,14). Schandalig gewoon. Tijd om in aktie te komen. Ik heb contact gezocht met de front office manager (die kennelijk ook over de was gaat) en met haar een afspraak gemaakt. Na een fair amount van koetjes en kalfjes kwam ik ter zake en beklaagde ik me over de belachelijke prijzen.. Zij begreep het probleem helemaal en zou er werk van maken. Diezelfde middag werd ik gebeld door hoofd Laundry. Dat we zulke goeden gasten waren, dat onze concerns zeker serieus werden genomen. Dat ze ons een korting zullen geven van maar liefs 30 % op de genoemde prijzen. Ik ben niet zo assertief als ik dacht dat ik was, anders had gezegd dat dit percentage gelijk is aan de prijsverhoging dat ze net hebben doorgevoerd. Ik besloot de ontwijkingstechniek toe te passen door zo min mogelijk te laten wassen. Vanaf nu koop ik steeds nieuwe kleren en spaar ik de vuile kleren op totdat we verhuisd zijn. Ook voor de mannen laat ik alleen het hoognodige wassen. In Fabindia koop ik al een leuk bloesje voor 270 roepies. En de jongens hadden toch al wat nieuwe kleren nodig. Dubbel winst dus. Ik doe het niet voor mezelf! Ik hoef niet zonodig elke keer nieuwe kleren te kopen. Ik doe het voor Fortis.

Dag 32 (18 februari): Good Earth

Ik vindt het niet makkelijk om hier de dagen door te komen. Tussen de slaapjes van Maurits en Max zijn school in, hang ik maar een beetje rond in het hotel. In het weekend is het niet beter. Dan hangen we met zijn vieren een beetje rond in het hotel. Vaak gaan we op zondag naar beneden om te zwemmen totdat Maupie naar bed moet. Dan gaat een van ons naar boven om bij hem te blijven terwijl hij slaapt. Vandaag besloten we na ons zwem- en slaap pleziertje iets heel anders te doen. We zijn naar het zuiden gereden om rond te snuffellen in een hele mooie interieurwinkel:: Good Earth. Het duurde even voor we het hadden gevonden. De winkel is verstopt in een van de oude “mills’ in het midden van de stad, vlakbij Maarten’s kantoor. Het ziet er prachtig uit. Je kunt er meubels kopen, maar ook allerlei snuisterijen zoals zeepbakjes, kaarsjes, condoomrecyclelaars en andere zinvolle dingetjes. Ik kocht daar twee kaarsen met standaard voor een Brits echtpaar dat ons heeft uitgenodigd om morgen naar hun housewarming party te komen. Het was overigens niet de beste dag om naar het zuiden af te reizen. Toen we naar huis gingen kwamen we genadeloos in de file terecht. De treinen reden niet! Er was een staking aan de gang. Aangezien 80 % van de inwoners van Bombay met trein en bus reist was het één grote chaos op straat. De bussen waren overvol (en geloof me, normaal zijn ze al te vol) en er was vooral ook veel oponthoud doordat een groot deel van de gestrande reizigers te voet hun bestemming probeerde te bereiken. Over straat. Wij schoten ook niet op, maar we zaten tenminste binnen in de airco.

Dag 31 (17 februari): Hypercity

Voor ons is het nog niet zo relevant omdat we nog in het hotel zitten, maar ik heb nu al door dat iedereen zijn boodschappen meestal haalt bij de (kleine) winkeltjes in de buurt van zijn woning. Het beste regel je het als je ervoor zorgt dat ze weten wat je wilt waardoor je met één telefoontje je boodschappen tot in je keuken bezorgd worden. Het fenomeen supermarkt is hier ook relatief nieuw. Tegelijkertijd springen ze – samen met de shopping malls – als paddestoelen uit de grond. Het zijn ware bezienswaardigheden. ’s Avonds en in het weekend flaneert heel upperclass Bombay door de malls. In het noorden van de stad is er een relatief nieuwe grote hypermarkt genaamd: “hypercity”. Het is twee verdiepingen boodschappenplezier. Op de begane grond food, non-food en snuisterijen. Op de eerste verdieping speelgoed, kleding, electronica, meubels en sportartikelen. De supermarkt beneden is vrij uitgebreid. De groenteafdeling is enorm en ziet er prachtig uit. Ze hebben zelfs een aparte ruimte waarin vlees en vis wordt verkocht. Kaasjes en Indiase lekkernijtjes in overvloed. Kortom, je komt hier redelijk aan je trekken en bepaalde speciale dingetjes die je in de toko’s niet krijgt hebben ze vaak wel. Alleen geen bechamelsaus. Ik kan nergens bechamelsaus vinden. Ik kan het wel zelf maken, daar heb ik – geloof ik - een recept voor liggen. Maar daar heb ik geen zin in, ik wil gewoon zo’n zakje. Van Gran Italia. Je weet wel, twee witte zakjes in een geel kartonnen pakje. Zelfs Santé, een deli in Bandra dat speciaal voor de expat incrowd hun comfortfood van overal vandaan importeert, heeft geen bechamelsaus! Vandaag moest Maarten (hoewel zaterdag) werken en besloot ik de mannen mee te nemen naar hypercity. Ik maakte de fout eerst boven te kijken waar ze al snel helemaal hyper werden van het speelgoed aanbod. Van boodschappen kwam daarna niet veel meer terecht, maar de jongens waren blij met de zelf uitgekozen auto’s en ik met mijn skype koptelefoon (waar jullie ook veel plezier van zullen hebben!).

Dag 30 (16 februari): Bakboteralley

Wat ik vaak doe is in de bakkerij van het hotel brood kopen. Als we geen zin hebben om in het restaurant te eten of om roomservice te laten komen, smeren we gewoon boterhammen met pindakaas en jam. We hebben zelfs een kleine voorraad vruchtenhagel en vlokken waar we erg zuinig op zijn. Af en toe snakken we (nu al) naar een stukje oude kaas, maar dat zit er nog even niet in. Het (hotel)brood is lekker maar nogal compact, na twee dagen is het niet meer zo smakelijk. Meestal moet ik dan een half brood weggooien (zonde). Ik ben al een paar dagen op zoek naar lekker brood. Op de voordehandliggende plekken verkopen ze voornamelijk kleffe broden die veel te dun gesneden zijn. Een snee is maximaal de helft van wat wij een normale snee zouden noemen. Ik heb misschien niet goed gezocht (of ik ga naar de verkeerde voordehandliggende plekken). Anyway - ik dwaal af - vandaag bezocht ik de Shopper’s stop in de wijk Juhu (ja, ik heb een klantenkaart) en ik ontdekte dat ze een coffeeshop hebben, genaamd BRIO waar ze heerlijke broden verkopen. Ze hebben ook lekkere broodjes en niet te slechte koffie. De broden hebben de juiste consistentie, de sneedikte is perfect en ze zijn dagvers. Om de hoek bij Shopper’s stop is er een hele grote electronica en witgoed zaak: Croma. Daar hebben ze ook een kleine speelgoedafdeling. De grootste attractie is een hele grote rode ferrari (heb ik dat goed gespeld?),dat werkt met een afstandbediening. Af en toe als ik te vroeg ben om Max van school te halen (of als ik geen zin heb om in het hotel rond te hangen) ga ik even een uurtje naar de bakboteralley. Maurits speelt dan met de Ferrari en wordt daarbij geassisteerd door de helft van het winkelpersoneel. Daarna kopen we brood en drinken we koffie in BRIO. Zo komen we de dagen toch nog door.

 

Max rent graag

 

Dag 29 (15 februari): Tekening voor Amon

 

Ik moet er niet steeds over beginnen, maar ik heb er nog steeds moeite mee dat Max zijn vriendjes zo ontzettend mist. Het schuldgevoel daarover verdwijnt niet vanzelf. Iedereen zegt wel dat ze klein zijn en ze zo weer nieuwe vriendjes maken. Maar ondertussen maak ik een klein menneke mee dat zijn vriendje Amon ontzettend mist. Vandaag heeft hij op school weer een tekening van voetballende Max en Amon gemaakt. Toen ik zie dat ik het zo mooi vond, legde Max uit dat deze tekening voor Amon was. We moeten het opsturen. Hij had het gemaakt “omdat ik zo verdrietig ben omdat ik ben verhuisd”. Slik.

 

 

Mumbai dag 28( 14 februari): Aftands bouquetje

Valentijnsdag. Altijd een moeilijke dag . Al 17 jaar. Wel of geen kadootjes? Het is tenslotte uitgevonden door de middenstand om mensen te verplichten kadootjes voor elkaar te kopen. Je hebt toch geen Valentijnsdag nodig om te weten dat je van elkaar houdt? Onzin dus. Doen we niet aan mee. Na een paar jaar – niet vervulde verwachtingen van mijn kant – besloot Maarten – als de dag er weer aan zat te komen – toch te informeren of ik van plan was een kado voor hem te kopen. Mijn antwoord was steevast ja. Waarna Maarten toch nog iets leuks meenam. Een bloemetje, een CDtje, of een aardigheidje (meneer Zonneberg). Inmiddels hebben we een mutual understanding dat als de ene partij van plan is niets te doen, dit in ieder geval gemeld moet worden aan de andere partij. Dat je niet voor lul stond met je bloemetje. Ja ja ze zeggen wel dat je na zoveel jaren weinig woorden nodig hebt, maar dat is gelogen. Je hebt net zoveel woorden nodig en je moet goede afspraken maken om misverstanden te voorkomen. Maar goed, 14 februari komt eraan en ik bereidde Maarten er vast op voor dat ik niet in de gelegenheid was om een passend kadootje voor hem te regelen. Maarten was opgelucht want hij zag ook geen kans om voor mij een leuk kadootje te kopen. Fijn zo, dan is dat in ieder geval besproken. Maar op de dag zelf moet hij gedacht hebben dat hij niet geheel met lege handen thuis kon komen. (ik geef toe: het waren ook niet mijn beste dagen) en onderweg naar huis vroeg hij Rakesh, onze chauffeur, om even te stoppen bij een bloemenstalletje. Maarten kocht daar voor 200 roepies een bouqetje met witte lelies en rozen en wat opvulgroen. Hij was er blij mee omdat het nogal laat was en de bloemenwala had nog maar een paar bloemetjes over. Toen hij thuis kwam was ik blij verrast (we waren tenslotte overeengekomen dat we niets zouden doen) en voelde me in ene een heel stuk beter. Het was niet voordat we het bouquet op tafel zetten dat we zagen dat de helft van de bloemen al verlept was en het opvulgroen onder de bladluizen zat! In het donker op straat zag het er heel anders uit. Het is by far het meest aftandse bouquetje dat ik ooit heb gehad. Echt, geloof me, by far!!! Maar ik was er blij mee. Ik heb hem dagen laten staat totdat het echt niet meer kon en op een middag was het verdwenen. De heren van housekeeping konden het niet meer aanzien.

Mumbai dag 27 (13 februari): Gesprek met Max

Mama hoeveel nachtjes nog voordat ik jarig ben?

Nog 32 nachtjes slapen, Max

Zooooo, dat is superveel nachtjes ! 32 31 30 29, 28, 27,26, 25, 24, 23, 22, 21, 20, 19, 18, 17, 16, 15, 14, 13, 12, 11, 10, 9, 8, 7, 6, 5, 4, 3, 2, 1, 0!!!! Dan ben ik jarig he mama! Dan ben ik vijf JAAR!

Dan hebben we zeker een feestje hè Max?

Ja, dan ga ik Amon en Casper en Edward uitnodigen en ook een paar kindjes van mijn Engelse school; Jordan en Meit en Paarsav!

Toen was het even stil in de auto

Mama?

Ja max?

Ik vind het niet zo leuk in India.

O nee, max? Waarom niet?

Ik wil geen mangosap meer drinken.

Ik dacht dat je juist van mangosap hield!

Jawel, maar ik wil niet elke dag mangosap drinken, ik wil gewoon appelsap van thuis.

Maar we hebben toch ook roosvicee?

Ik wil geen roosvicee, ik wil appelsap van thuis in Nederland.


Maxie?

Ja

Je mist Nederland een beetje he?

Ja, soms wel heel erg.

Mama ook hoor.

Mumbai dag 26 (12 februari): Spelen bij Jordan

Max heeft een nieuwe vriendinnetje: Jordan. Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat het niet van het kaliber Amon is. Amon is nog steeds zijn beste vriend, maar hij vindt Jordan wel ok om mee te spelen. Jordan heeft bovendien iets wat hij niet heeft, een eigen huis. Vandaag vroeg Hana of ze Max vanuit school mocht meenemen om te spelen. Max was helemaal happy om met haar mee te gaan. Aan het einde van de dag heeft Hana Max weer thuisgebracht en hij was echt blij om in een normale omgeving te zijn. Ik hoop dat alles gaandeweg normaler wordt e dat we zijn uit deze twilight zone kunnen. Ik heb me vandaag in ieder geval voorgenomen om – zolang we toch hier zitten – ervan te genieten. Ik heb vanavond mijn handen en mijn voeten laten doen (en geloof me ze hadden desperately een treatment nodig!) en ik voel me als herboren. Het is tijd om weer wakker te worden! We zijn zo passief geworden in het hotel. We gaan ook weer wat sporten. Sporten en verwenkuren, daar moet je je wel lekkerder door gaan voelen!. Ik ga ook voor Maarten afspraken maken. Die kilo’s moeten er weer af!!!!!

Mumbai dag 25 (11 februari): Papa naar huis!

Vandaag is een superdag! Pap mag, na een maand in Colombia te zijn geweest, weer naar huis. Mam is helemaal excited en, nou ja, we zijn allemaal blij. Ik heb hem ook een paar keer gesproken en dan vertelt hij mij eigenlijk alleen maar feitjes. Maar ik weet dat hij zin heeft om naar huis te gaan. Van Anthony weet ik dat hij mama heel erg heeft gemist. Hij maakt het goed, de artsen waren tevreden. Hij moet als hij weer thuis is wel weer aan zijn conditie gaan werken, maar dat is hem wel toevertrouwd.

Mumbai dag 24 (10 februari): Spices

Het blijft een beetje behelpen in zo’n hotel maar ons verblijf heeft wel wat voordelen. Een daarvan is dat je geen boodschappen hoeft te doen voor het eten. Het Marriott hotel heeft 3 restaurants, een Lotus cafe, waar ook het ontbijt genuttigd wordt, en een poolside cafe. Bij het zwembad krijg je voornamelijk zwembadvoer, caesar salads, frietje, burgers en wat pasta. In Lotus cafe hebben ze zowel voor de lunch als voor het diner een goed buffet. Je kan er ook a la carte eten, daar zijn we niet zo enthousiast over. Dan heb je nog een redelijk Italiaans restaurant, een Indiaas restaurant en een Oosters restaurant, Spices. Spices hebben we helemaal ontdekt. Ik denk dat we er wel 15/20 keer hebben gegeten en het verveelt nog steeds niet. De sushi is heerlijk, maar ook de rijst- en bamigerechten smaken voortreffelijk. De kaart is zeer in balans zowel voor wat betreft de smaak als de kleurcombinaties. Je vindt er o.a. diverse Chinese, Thaise en Japanse gerechten. Fennema zou er helemaal blij van worden (voor non-hotello’s: Fennema was docent menuleer van de Hotelschool den Haag). Er worden ook regelmatig food-festivals georganiseerd. Een tijdje terug was het dim-sum week en ze hebben een een south-east asia festival gehad. Hotelgasten werden uitgenodigd om aan een kookworkshop mee te doen. Erg leuk allemaal. Maar goed, ik dwaal af. Wat ik wou zeggen is dat we nu door hebben hoe we toch van al dit lekkers kunnen genieten, ondanks de kinderen. Het sleutelwoord is: babyfoon. Een dag voor ons vertrek uit Nederland heb ik samen met Dolores een nieuwe babyfoon gekocht en die is perfect! Ik heb niet overal bereik, maar wel in Spices, bij de Italiaan en bij het zwembad. Voor alle overige ruimten in het hotel heb ik het volgende gevonden. Ik laat de babyfoon (met mijn telefoonnummer) achter bij de dames en heren van de executive business center. Als er gejank uit komt bellen ze me en zijn we binnen 2 minuten bij de mannen. Het werkt perfect! Dat wilden we vanavond weer eens proberen, maar de mannen roken onze plannen en hebben het gepresteerd om pas om tien uur in slaap te vallen. Toen hadden we en geen honger en geen zin meer. Het wordt een andere keer maar weer.

Mumbai dag 23 (9 februari): off day

Vandaag is geen goede dag. Ik ben het zo zat om de hele dag in het hotel te zitten. Met de babyfoon heb ik wel wat meer vrijheid, maar ik kan het hotel niet uit. Nou is al die luxe best leuk, maar op het moment is het een gouden kooi. Ik wil de straat op, zonder de kinderen. Gewoon een beetje snuffelen in de stad. Dat kan nu gewoon niet. Het valt me ook tegen om de hele dag met de jongens opgesloten te zitten in de hotelkamer. Begrijp me niet verkeerd, ze zijn best leuk, maar heus niet altijd. Er zijn momenten dat ik ze best zou willen meegeven aan de eerste de beste wildvreemde die ik tegenkom. Daar moeten we maar iets op vinden.

Mmmbai dag 22 (8 februari) :De luchtpost is aangekomen!

Het heeft even geduurd, maar onze luchtpost is nu aangekomen. Writers, de lokale agent, heeft de spullen naar het hotel gebracht. Het was nog even raar omdat de meneer die de baas was een lijst bij zich had met 26 "items" erop. Na het uitladen kon hij maar 14 items vinden.Vlak voordat ik in paniek raakte kwam ik erachter dat hij een lijst bij zich had van ene heer Williams en dus niet van de Kerberts. Eigen kopie even gehaald en toen bleek alles toch weer te kloppen (iedereen blij). We kunnen weer even vooruit want naast de scheerzeep zijn ook de luiers nu aangekomen!

Max op de step

Max met een slapend Maike

Op de dag voor ons vertrek kregen de jongens van Marike twee knuffels. Die van Max heet Maike en de knuffel van Maurits heet Mijntje. Hier zien we Max die Maike lekker onder zijn dekentje heeft geschoven.

Maup brengt Max naar school

the Maup

Mumbai dag 21 (7 februari): Op zoek naar Pampers

Onze luchtvracht is hier nog steeds niet. Het zou er een week over doen, maar we zijn nu drie weken verder en nog steeds vgeen teken van de luchtvracht. Dat is vervelend omdat ik van allerlei zaken een klein voorraad heb laten invliegen waardoor ik de tijd zou hebben om uit te zoeken waar ik die het bestekan kopen. Nu ben ik door mijn voorraad Pampers heen en het is niet eenvoudig om kwalitatief goede luiers te kopen van de juiste maat. Toch maar op stap dus. Ik probeerde eerst de supermarkten. Hebben wel luiers, maar gaan niet verder dan maat twee of drie (Maupie heeft 4 of 4+ nodig). Toen wat drogisterijen. Blijken die nauwelijks luiers te verkopen. Van een andere moeder kreeg ik uiteindelijk een tip. In Juhu, vlakbij de Juhu market zijn er twee General Stores naast elkaar. Ze hebben allebei een goede collectie luiers. Dus ben ik de volgende ochtend - inmiddels redelijk desperate want nog maar 10 luiers over- met Maurits op de arm – naar Juhu market getogen. De winkels waren goed te vinden. De eerste winkel had inderdaad Pampers, maar niet groter dan maat drie. Dat was toch echt te klein dus wilde ik doorlopen naar winkel twee toen de verkoper mij probeerde te overtuigen door de luier vóór Maurits te houden.” It will fit Ma’am” zei ook deze meneer. Met een “No it will not”, nam ik afscheid en schoof ik door naar de tweede winkel. Daar hadden zij gelukkig zijn maat, maar afrekenen moest ik in de winkel daar weer naast. Ik was blij met mijn luiers. Pas enkele dagen later ontdekte ik vlakbij het hotel een babywinkel waar ze Pampers (en Huggies) in alle kleuren en maten hebben. Ik hoop dat de luchtpost (met de luiers) een dezer dagen komt, dan heb ik de tijd om rustig een prijs-kwaliteit matrix te maken. Misschien kan ik dat weer afzetten tegen de afstand tot het hotel en het koopgemak. Het mooiste zou zijn als ik een winkel zou vinden die de luiers komt brengen! Schijnt hier heel normaal te zijn. Wij passen ons graag aan.

Mumbai dag 20 (6 februari): spelen bij Jordan

Vandaag was Max uitgenodigd om bij zijn nieuwe vriendinnetje, Jordan, te spelen. Jordan zit bij Max in de klas en heeft een Jordanese moeder en een Nederlandse vader. Jordan heeft ook nog een broertje van anderhalf: Kees-Jan. De Meijers wonen vlakbij zee in Juhu, vlak achter een ander huis dat wij in onze zoektocht naar een huis hebben bekeken (zie uitzicht van dag 15). Het was erg leuk om bij iemand thuis te komen. Na een paar weken in het hotel wil je gewoon bij iemand aan de keukentafel zitten met een kop koffie. De kinderen lijken leuk met elkaar te spelen en daar zaten wij dan ook. In de keuken. Met een kop koffie. Toen de telefoon ging. Het was de moeder van Araav. Araav zit ook bij Max in de klas en zijn vader is een van de beroemdste Bollywood acteurs van het moment. Zijn moeder (ex-Bollywood) is tegenwoordig “interior designer”. Zij hebben twee verdiepingen gekocht in het appartementengebouw van dag 15 en waren daar voor een site-inspection. Of Jordan wilde komen spelen. Hana, Jordan’s moeder, had daar niet zo’n zin en vroeg of Araav bij Jordan wilde komen spelen. Even later kwam hij, met zijn mannelijke nanny (we hebben hem omgedoopt tot nanno) en ook een ander kindje dat bij hem aan het spelen was met haar eigen nanny. Het was de eerste keer dat ik de nanny’s van zo dichtbij aan het werk kon zien. Ze liepen letterlijk de hele middag achter hun kindjes aan. Ook om ze te voeren tijdens het spelen. Het is onvoorstelbaar. Het andere kindje viel reuze mee, maar ik hoop dat Max niet al te bevriend raak met Araav. Ik heb zelden zo’n verwend nest gezien. Terwijl Nanno achter hem aanliep met zijn warme hap probeerde hij steeds chocola uit de koelkast te pakken. Hana heeft het verschillende malen uit zijn klauwen moet redden. Het spelen was daardoor een bijzondere ervaring. Onderweg naar huis vroeg Max wanneer we een eigen huis zullen krijgen. Hij was het enige kindje dat in een hotel woonde. Mijn visie dat hij juist een heel groot huis had, met een enorm zwembad deelde hij niet echt, maar hij had wel weer zin om de volgende dag te gaan zwemmen.. Ik hoop dat het opschiet met het huis.

Mumbai dag 19 (5 februari):In heb een mobiele telefoon!

Deze stad heeft nogal wat logistieke issues. Een daarvan is dat een landline (vaste telefoonverbinding) niet voor iedereen mogelijk is. Laten we wel wezen, sommige mensen hebben niet eens een huis, laat staan een vaste telefoonaansluiting. Het hebben van een mobiele telefoon is hier dan ook niet echt een luxe maar een noodzaak, omdat men anders totaal niet bereikbaar is voor anderen. Toen ik in december Mumbai samen met Dolores bezocht om een aantal dingen te regelen reden we langs de spoorlijn naar het zuiden. Veel nieuwkomers in Mumbai zetten hier letterlijk hun tenten (of wat daarvoor door moet gaan) op en wonen op de stoep totdat ze een plekje in een sloppenwijk kunnen veroveren. Wij werden keihard geconfronteerd met de enorme tegenstellingen in deze stad. Op een gegeven moment stonden we vrij lang voor een stoplicht waardoor we de tijd hadden om 3 kinderen gade te slaan die op de stoep hun huiswerk aan het maken waren. Even verderop lag een man op een soort opklapbed. Wij vonden het feit dat hij een Times of India (een van de betere Engelstalige kranten) lag te lezen hilarisch. Pas toen we hem passeerden zagen we dat hij in zijn linkerhand een krant had en aan zijn rechteroor zijn mobiele telefoon. Alsof hij in zijn eigen woonkamer lag. Nou ja, alsof….. Ik ben vorige week in een Nokia winkel geweest om een telefoon te kopen. Dat is niet eenvoudig, je moet je hele hebben en houden overleggen. Toen de boel na enkele dagen eindelijk geïnstalleerd was, deed mijn telefoon het ineens een paar dagen niet omdat bepaalde documenten niet op tijd ergens waren aangekomen. Dat is nu verholpen. Vanaf heden ben ik tevens bereikbaar op mijn Indiase mobiele nummer 00 91 9819622828! Ook voor al uw SMSjes.

Mumbai dag 18 (4 februari): It will fit Ma’m!

Max en ik zijn dol op onze riksja-uitjes. Maarten blijft het een merkwaardige hobby vinden, maar wij laten ons daardoor niet weerhouden. Vooral in het weekend als de andere helft van het gezin op één oor ligt, kruisen we de stad door op die stinkende driewielers. Vandaag zijn we naar de Santa Cruz markt geweest. Niet echt up-town, maar (juist) daardoor niet minder leuk (Max: “stinkt hier wel hé, mama?”). We hadden batterijen nodig voor de auto die Max gisteren had gekregen op het feestje van Meit. We vonden snel een electro-hardware-achtige winkel, maar ze konden maar twee batterijen aanbieden terwijl we zes nodig hadden. “No problem Ma’m”. En we wachtten. Net toen ik die twee batterijen maar wilde afrekenen (het was mij niet duidelijk waar het wachten op was), kwam een andere man de winkel binnen met een zakje batterijen die hij elders (ongetwijfeld voor veel minder roepies) had gekocht. Nou ja, wij hadden batterijen en zij hebben er ongetwijfeld extra aan verdiend. De afgelopen dagen zijn we op stap met een doel voor ogen: Max heeft nieuwe schoenen nodig. Hij moet zwarte schoenen dragen bij zijn uniform, maar daar heeft hij maar een paar van. Voor de afwisseling is een extra paar wel handig. Ik dacht snel klaar te zijn door op zoek te gaan naar zwarte sportschoenen. Overal zijn er winkels van de bekendste merken: Nike, Reebok, Adidas. Het moet lukken. Het bleek niet zo’n gemakkelijke opgave. De meeste winkels hebben geen kleine kindermaten. Sommige verkopers proberen je desondanks iets aan te smeren. Het toppunt was een verkoper in een Nike winkel. Zijn kleinste maat was maar 35. Max draagt 28. Toen hij met de schoen aan kwam zetten zei ik al dat het te groot was. “You think, Ma’m?, don’t worry, it will fit”, probeert hij nog. Hij houdt zelfs Max’s voet langs de schoen om mij van het tegendeel te overtuigen! Het was echt the limit. Zijn voet kon er zowat twee keer in!!! Ik probeer nog beleefd te zijn door te zeggen dat het voor het kind niet prettig is om zo’n grote schoen te dragen. Stelt hij voor om een propje papier in de voorkant van de schoen te proppen. “the teachers won’t mind”. Ik moest echt weglopen om hem van ons af te schudden. Ik zag toen dat hij op zijn kop kreeg van een andere vent. Het is mij niet duidelijk geworden of hij uitgekafferd werd omdat hij te pushy was of omdat hij niets heeft verkocht. Het heeft wat moeite gekost, maar uiteindelijk hebben we ergens schoenen gekocht voor Max en zelfs voor Maurits!

Mumbai dag 17 (3 februari): Meit’s feestje op Chowpatty beach

Het moest er een keer van komen, maar we wisten niet dat het zich zo snel al aandiende: Max zijn eerste kinderfeestje. Een jongen uit zijn klas, Meit (spreek uit “miet”), vierde zijn vijfde verjaardag op Chowpatty beach. Chowpatty beach is een gewilde lokatie voor feesten partijen. Je kan daar ook een speedbootje huren voor rondjes over het water. We waren benieuwd. Ik vertelde al eerder dat de populatie op Max zijn school voor zeker 75% bestaat uit lokale kinderen afkomstig uit zeer, zeer welgestelde milieus. Meit is zo’n kindje. Ik zie zijn moeder altijd op school. Sommige kinderen (met name uit Bolly-gezinnen) worden alleen door nanny’s en chauffeurs opgehaald. Die ouders zie je nooit. De moeder van Meit is een aardige wat afstandige dame, maar altijd vriendelijk. Ik vermoed dat er ook een Papa.Meit is, maar die heb ik nog niet mogen ontmoeten. De feestjes in deze kringen hebben alles erop en eraan. Ook Meit’s feestje was helemaal af. Er waren verschillende springkussens en een heus activiteitenprogramma geregeld voor de kinderen. Er liepen drie mensen rond, verpakt in opgeblazen dino’s, het thema van het feest (eigenlijk waren het twee dino’s en één olifant). Het was heet!!!! Ik had het een beetje met ze te doen. De kinderen zijn de hele middag beziggehouden en er werd ook eten verzorgd. Niet zomaar wat hapjes, maar hele maaltijden. We durfden niet zo goed te eten totdat Gillian, een dame die we van school kennen (Britse, getrouwd met een Indiër) ons wat wegwijs heeft gemaakt. Lekker!!! Maar vraag me niet hoe het allemaal heette. Max won bij een spelletje een hele mooie auto met afstandbediening en was daarmee helemaal in zijn nopjes. Het was wat overdone, maar eigenlijk wel een leuk feest. In een hoekje zat een hele rij nannys te wachten. Dat was wel een gek gezicht.
Toen het tijd was om te gaan en we gingen afscheid nemen van de gastvrouw, kregen de jongens twee enorme kado’s. We voelden ons wat opgelaten omdat we de jongen maar een klein (spiderman) autootje kado hadden gedaan. Toen we naar huis gingen hadden we nogal wat file terwijl we door een hele, hele arme (islamitische) wijk reden. Het contrast kon niet groter wezen. Wij hadden alles en zij hadden niets. Maar dan ook echt niets. Onze kinderen zullen nooit weten wat het is om honger te hebben terwijl er daar kindjes over de straat gingen…… ach, ik voelde me wel heel klein. Er moet een manier zijn om te genieten van dit waanzinnige avontuur zonder mij daar schuldig over te voelen tegenover de miljoenen mensen in deze stad die het een heel stuk slechter hebben. Ik moet daar nog iets op verzinnen.

Mumbai dag 16 (2 februari): Hopping Bunnies

Voordat je fantasie met je aan de haal gaat: de Hopping bunnies is een club voor moeders en hun (kleine) kinderen. Ik ben inmiddels lid geworden. Er wordt een aantal jaarlijkse evenementen georganiseerd. Daarnaast spelen de kinderen (met hun moeders) één keer per week bij iemand thuis. Als gastvrouw zorg je voor een tafel vol lekkers voor moeder en kind en de kinderen spelen samen terwijl de mama’s tips en recepten uitwisselen. Het is ook het moment om je vrede of onvrede over je huishoudelijk personeel te ventileren. Als nieuweling heb ik hier veel aan. In Mumbai is het niet makkelijk om je weg te vinden. Je moet weten waar je veilig vlees kan kopen, waar je de goede luiers (en niet de nepperds) kan aanschaffen, en wat gangbare salarissen zijn voor personeel. Je komt zo’n beetje dezelfde mensen tegen als op school. Tegelijkertijd merk je ook dat de dames erg openstaan voor nieuwelingen. Erg moeilijk is dat denk ik niet. Wat mij opvalt is dat het hebben van kinderen in ongeveer dezelfde leeftijdcategorie al zo een sterke gemene deler is dat je al snel vergeet dat je met iemand uit Engeland, Australië, Algerije of Jordanië zit te kletsen. De meeste zijn gestopt met werken toe ze voor het eerst naar het buitenland gingen. Een enkeling heeft werk in Bombay. Ik ontmoette bijvoorbeeld een dame, een Franse, die op een (andere) internationale school als leerkracht werkt. Haar man is de “uitgezondene”.Voor sommigen is het niet de eerste standplaats. De meesten vinden het hier wel leuk en zijn erg bereid om je in de stad wegwijs te maken. Ik weet nu waar ik veilig kan eten, waar ze billendoekjes verkopen die lekker ruiken (ik heb per ongeluk een keer doekjes gekocht waarvan de geur deed denken aan tjernobil) en dat Mac Donald’s hier niet te vreten is. Dat zijn toch belangrijke dingen! foto: Hopping bunnies bij Robin thuis

Mumbai dag 15 (1 februari): krijgen we een huis?

Het ziet ernaar uit dat we toch niet in het hotel hoeven te blijven wonen. Vorige week heb ik samen met Veena verschillende appartementen bekeken. Een daarvan vond ik gelijk leuk en had ook het voordeel dat het binnen enkele weken te betrekken zou zijn. Er waren ook andere mooie opties, maar sommigen konden pas over 2/3 maanden bewoond kunnen worden. Een andere optie was echt prachtig. Wat verderop in de wijk Juhu (meer naar het Noorden), met een hele mooie tuin dat grenst aan het strand. Donnant sur la mer, helemaal af. Twee nadelen: iets verder weg voor Maarten en in het appartementengebouw wonen alleen the High en Mighty: Bollywoodsterren en Captains of Industry. We hadden daar wat aarzelingen bij. Het huis was ook enigszins boven budget dus is het maar de vraag of we het kunnen krijgen. Ik zal wel een foto plaatsen van het uitzicht (zakdoek onder je mond houden). Je waant je op een (dunbevolkt) tropisch eiland en niet in Bombay. Maar goed, onze eerste keus is een appartement in Bandra, dichter bij Maarten’s werk maar iets verder van Max zijn school. Max zou dan in 15 minuten in plaats van 5 minuten op school zijn. Vinden we nog een acceptabele reistijd. Ik hoop dat het gaat lukken. Het is mooi en groot en het heeft een heel groot terras. Er is ook een gemeenschappelijke tuin met zwembad en speeltoestellen. Voor de jongens is dat helemaal geweldig natuurlijk. Iedereen duimen!!!!