Kijk-rijst

Ik heb een grappig mens ontmoet, Mariko, een japanse dame getrouwd met een van de top-chefs van het J.W. Marriott hotel. Ze heeft een zoon en een dochter die allebei naar dezelfde school gaan als Max. Mariko past drie keer in mij en dat zegt zowel iets over mijn als over haar omvang. Ze sport elke dag en let zeer goed op haar eten teneinde haar ranke figuurtje te behouden. Dat doet ze bijzonder gedisciplineerd. Ze zorgt er bijvoorbeeld voor dat ze om 4 uur – uiterlijk half 5 – gegeten heeft. Het voorkomt dat zij en haar kinderen gaan grazen. En het werkt wat daarna hoeven ze verder niets meer en pas met het ontbijt van de volgende ochtend wordt er weer gegeten. Iedereen heeft dan een flinke honger dus is het standaard een stevig ontbijt waar ze het even mee kunnen doen.

Daar is over nagedacht. “Is er niets dat je toch niet kan laten staan, ook al weet je dat je het beter niet kunt eten?”, vroeg ik haar. “Rijst” zegt ze, “Japanse rijst”. Dat vindt ze zo lekker, en ze mist het ook. Zij reist al enige jaren de wereld rond, ze eet nergens Japans, bang dat het tegenvalt, maar ze heeft altijd rijst bij zich. Japanse rijst. Dat neemt ze van thuis mee.
Maar ze wordt er dik van, vlak na het eten voelt ze zich al opzwellen. “Too much starch, I must not eat it”.

Maar Mariko heeft daar iets op gevonden. Ze noemt het Show-rice. Als de nood te hoog wordt maakt ze de rijst klaar en schept ze zichzelf één a lepels op. En ze kijkt ernaar. Ze neemt geen één hap, maar geniet met haar ogen. Als ze wil, kan ze het opeten blijft ze dan als een soort mantra herhalen. Maar ze doet het niet. Ze neemt genoegen met show-rice.

Ik wou dat ik dat kon; show-frietjes, show-kippetje Paramaribo, show-Baskin-Robins-ijs, show-pizza, show-broodje-met-oude-kaas, show-chips, show-taartjes. Dan zou ik ook show-overgewicht hebben (hoef ik niet meer naar de sportschool....).