Positief Mumbai deel 2

In de nieuwe serie positief Mumbai volgt nu al heel snel de tweede aflevering. U zult wel begrijpen waarom. Ik weet niet eens zeker of hij echt uit Mumbai komt, maar dat doet er eigenlijk niet toe. Ik geef u John Abraham, gekozen tot Asia's sexiest man (en nummer 7 van de wereld). En ja, ik geef toe, hem "positief" noemen is enigzins een understatement! Ex-model en acteur, zijn laatste film Dostana draait nu in de bioscoop. Helaas heb ik nog niet de gelegenheid gehad om erheen te gaan. De film schijnt zeeeeeer de moeite waard te zijn (verhaallijn en diepgang natuurlijk). Van zeer betrouwbare bron weet ik dat hij de zwerm vrouwen die hij aantrekt met open armen ontvangt. Dat is toch aardig?

Positief Mumbai, deel 1

In de nieuwe serie "positief Mumbai" heb ik vandaag de eerste aflevering. Vandaag reden Maarten en ik naar het zuiden. Bij de Mahim junction, een erg druk punt in de stad, werd deze flyer uitgedeeld door de politie. De automobilist wordt verzocht een andere route te nemen zodat het verkeer beter kan doorstromen.

Sinterklaas

Sinterklaar was in Mumbai! Op de foto Maurits en zijn Keesie tijdens de Sinterklaas viering met de Nederlandse/Belgische club. Deze sint kwam echt uit spanje!

Hij had wat pieten vooruit gestuurd die de schoenkadootjes hebben verzorgd vanaf het moment dat hij in Nederland voet aan wal zette. Sinterklaas weet waar we wonen omdat Sinterklaas alles weet. We staan in het grote rode boek. Dat is ook de reden waarom Soham, je vriendje geen kadootjes krijgt omdat hij niet in het grote rode boek vermeld wordt. We kunnen niet elke dag de schoen zetten omdat er maar een paar pieten naar India zijn gestuurd en ze hebben een heleboel kindjes de bezoeken. Als de pieten elke dag bij ons langs moeten komen, zullen er andere kinderen zijn die geen kadoos krijgen. En dat zou niet aardig zijn toch? Sinterklaas weet inderdaad precies wat jij wilt hebben, maar het kan best zo gebeuren dat hij niet weet waar hij blauwe Bakugon-ballen kan kopen. Een briefje aan sinterklaas met aanwijzingen daaromtrent zal zeker helpen.


Ik zal zijn privacy niet schenden door een kopie van de brief van Max mee te scannen. Laat ik zeggen dat het erg lief, maar duidelijk was. Niet alleen de winkel wordt genoemd, maar ook dat hj in de winkel twee keer linksaf moet en door moet lopen tot aan de onderkant van de roltrap. Het heeft geholpen want hij kreeg blauwe Bakugon-ballen (don't ask, just google) en Maurits een trampoline.

Mumbai meri jaan (Mumbai mijn liefde)

Lieve familie en vrienden,

Het is inmiddels twee weken geleden dat wij 's ochtends wakker werden en erachter kwamen dat deze vreselijke aanvallen aan de gang waren in het zuiden. Gelukkig wonen we in het noorden van de stad, maar deze plekken waren ons erg bekend en dierbaar en het is hartverscheurend om ze in vlammen op te zien gaan. Wij kwamen vooral in de Taj erg graag.

We hebben gelukkig geen vrienden verloren, maar het idee alleen al dat wij er net zo goed hadden kunnen zitten is "chilling". Tenslotte hebben Maarten, Annet (Oma) en ik er dinsdagochtend nog koffie gedronken en waren we van plan om donderdagavond terug te gaan om een veiling van Indiase kunst bij te wonen. In de afgelopen twee weken hebben we legio verhalen gehoord van vrienden die familie en vrienden hebben verloren of juist niet hebben verloren. Een goede vriend van ons was onderweg naar cafe Leopold en moest rennen voor zijn leven. HIj heeft uiteindelijk met een stel anderen de hele nacht in een cafeetje gezeten. Pas de volgende ochtend durfde hij naar huis te gaan.

De grap van dit verhaal (voor zover dit grappig is tenminste) is dat Azam (zo heet die vriend) veel eerder val plan was om naar Leopold's te gaan. Hij zou een bezoekende kennis meenemen die het boek Shantaram had gelezen en heel graag Leopold's wilde bezoeken. Het wachten was op Nouhad, zijn vrouw, die in de gym aan de praat werd gehouden door een kennis. Zij moest zich echt van haar losrukken en was dus laat thuis. Als Nouhad niet te laat was geweest had Azam in Leopold hebben gezeten op het moment dat de terroristen daar binnen kwamen. Wij maakten vaak grapjes over de klok-kijk-vaardigheden van Azam en Nouhad (Maarten heeft zelfs een running gag als we met ze uit eten gaan: "zullen we vast het voorgerecht bestellen?"). Ik heb al tegen Nouhad gezegd dat ze in het vervolg altijd te laat mag komen!

De Mumbaikars zijn verdrietig. De Taj, de Oberoi, Victoria Station, dit zijn plekken die ze in hun hart bewaren. Ze zijn ook boos, vooral op politici. Ik hoop dat deze boosheid wordt gebruikt om positieve veranderingen teweeg te brengen. De stad heeft het nodig.

Sommige expats zijn bang, een enkeling heeft (tijdelijk) het land verlaten. Anderen zijn boos op India omdat zij zich niet meer veilig voelen. Ik ben niet boos, maar verdrietig dat Mumbai dit is aangedaan en dat niemand zich nergens ter wereld echt veilig kan wanen.

Maar de mensen hier zijn sterk, ze kunnen tegen een stootje. De Taj wordt in alle glorie herteld, al duurt het een jaar. Ik sluit af met de voorpagina('s) van de Time Out van deze week. Zo denken we erover!
.

AANSLAGEN IN MUMBAI!!!

We zijn in orde, iedereen is thuis.

Mac Express

Mac Donalds. Je vindt ze overal ter wereld dus ook in Mumbai.Wij kwamen er vroeger graag van tijd tot tijd, maar de laatste jaren smaakt het steeds minder en komen we er eigenlijk zelden. Ook uit zelfbescherming sinds we van die verschrikkelijk gezonde mensen zijn geworden.

De kinderen vinden het helemaal geweldig, niet het eten, dat vinden ze ook niet lekker maar uiteraard het poppetje bij de Happy Meal. Het poppetje compenseert een hoop. In Mumbai is de golden arches niet strictly "veg", maar de sappige runderburgertjes zijn wel subtiel vervangen door veg- en aardappelburgers (de zogenaamde aloo-pattys)en overal zit een dosis curry door. Bovendien hebben ze geen chicken nuggets en bestaan de blije maaltijden alleen uit een broodje en wat te drinken. Nou wil het toeval dat de mannen de broodjes niet lusten, maar wel graag een frietje eten. Het frietje moet je extra bijbestellen. Wat ik dan meestal doe is twee happy meals bestellen en twee frietjes. De burgers (met aloo-patty) neem ik mee naar huis en bied ik het huispersoneel aan. De jongens eten frietjes, drinken cola en spelen met hun poppetjes.

De laatste keer dat ik er was, enkele maanden geleden, dacht ik dat de tijd rijp was om de kassa-jongen een lucratief voorstel te doen. Ik bestel twee happy meals, maar wil alleen poppetje, frietje en cola. Frietje is een stuk goedkoper dan burger! Hij ging er niet op in. Als ik een burger bestelde kreeg ik een burger en geen frietje. "Maar het is in jullie voordeel!", probeerde ik nog in mijn naiviteit, "het frietje is stukken goedkoper dat de burger!!!. De burgers mag je houden, geef me alleen twee frietjes!" Helaas was het tegen dovemansoren gezegd. Regels zijn regels en hij kon een dergelijke wisseltruuk niet legitimeren.

Ik besloot er nooit meer naartoe te gaan, maar het lot is mij niet gunstig gezind. Op dit moment hebben ze een Ben 10 aktie. Dat hadden ze in mei in Maleisie en van de zomer op Curacao ook, maar omdat onze bezoekfrequentie niet hoog genoeg lag hebben we maar 2 van de 4 poppetjes kunnen verzamelen. Eeen groot probleem dus, dat begrijpen jullie wel.

Dus dacht ik, ik bel de Mac Express. Die bezorgen aan huis, hoef ik er tenminste niet voor de deur uit. Dat gesprek ging zo.

Goedemiddag, u spreekt met Mac Express, hoe kan ik u helpen?

Goedemiddag, u spreekt met Monique Rhuggenaath. Ik wilde graag twee happy meals bestellen.

Kunt u mij eerst vertellen welk Mac Donalds filiaal zich het dichtste bij uw woning bevindt?

Dat kan ik, dat is Mac Donalds in Bandra op Linking road.

Link Road in Andheri?

Nee, Linking Road in Bandra.

S.V. Road in Santa Cruz?

Nee, Linking Road in Bandra.

Atja, Atja (o ja, o ja) Een momentje aub.

(3 minuten later)

Gevonden mevrouw, Mag ik uw telefoonnummer noteren?

Jazeker! Dat is 9819622828


Dank u mevrouw! Mag ik u vervolgens vragen wat de naam is van uw woning of appartement?

Dat mag, dat is Narain Terraces, Union Park Road.

Narain Palace?

Nee, Narain Terraces, Union Park Road.

Narain Terraces....... Is het aan de Ambedkar Road?

Nee, nee, het ligt daar wel vlakbij, maar de straatnaam is Union Park Road. Het appartement ligt tegenover Kubelisq en vlakbij Barbeque Nation en CLub IX. Het is even voorbij het dr. Ambedkar beeld.

Ligt uw appartement achter het Rock View appartment?

Geen idee.


Ligt het naast de air india colony?

GEEN IDEE, Ik zei het u al, vlakbij BBQ Nation en club IX. Ik denk dat u zo genoeg landmarks heeft. Eerlijk gezegd begint dit gesprek me behoorlijk te ergeren. Wat heeft nu nog meer nodig om twee happy meals te kunnen laten bezorgen? Ik had ze net zo goed zelf kunnen gaan halen! IK ZEG HET NOG EEN KEER: NARAIN TERRACES, UNION PARK ROAD, VLAKBIJ DR. AMBEDKAR BUSTE, CLUB IX EN BBQ NATION EN RECHT TEGENOVER KUBELISQ!!!


tuut tuut tuut tuuuuuut.
Hij hing gewoon op.
En dat deed hij express.
No more mappy meals.

Maarten's zijn favoriete bezigheid

YES WE CAN!!!!

Ook wij hebben Obama op de voet gevolgd. Het werd steeds spannender, maar we waren vol vertrouwen dat hij het echt zou worden. Maar vorige week dacht ik toch stiekum dat de Amerikanen het uiteindelijk niet zouden durven. De peilingen waren to good to be true. Ik denk niet dat ik eerder Amerikaanse verkiezingen zo spannend heb gevonden. Komende van de eilanden, de achtertuim van de VS, heeft het mij altijd meer dan gemiddeld geboeid. Ondanks het feit dat 8 jaar Bush mij niet erg vrolijk hebben gestemd, deed ik niet mee aan het grote afgeven op Amerika dat in Nederland zo polulair is. Het was mij te verwant.

En dan Hillary Clinton en Obama. Dat heeft de hele politiek al een andere dynamiek gegeven. Tenslotte Obama en Mc Cain..... Het resultaat is u allen bekend.

De CNN commentator zie terecht dat dit een van de momenten is waarvan je achteraf altijd zult weten waar je was toen je het nieuws hoorde. Dit geldt in ieder geval voor mij. Ik was onderweg naar de gym en Maarten belde me op:"Het is voorbij, Obama heeft gewonnen!". Ik blijf het ongelooflijk vinden dat we een zwarte president zullen krijgen!!! Ongelooflijk. Nou ja zwart, Mama vond het eerder "united nations" gekleurd. Wat hij niet zelf was (Kenyaan, Amerikaan, Ier) heeft hij erbij gekregen via zijn familie.

In de sportschool hebben ze van die TV's hangen om verveling tegen te gaan. Ik moest de heren instructeurs bijna omkopen om een van de TV's op CNN te zetten. Tussen de crunches door kon ik zijn speech volgen(en die van mc Cain overigens). Ik was er helemaal vol van en zei tegen mijn trainer: "Don't you think it is amazing that Obama actually won???" Er volgde een stilte en toen zei hij: Who was the president before him?.

Verwaarlozing

Ok, ok ok, nu ben ik jullie wel aan het verwaarlozen. Ik heb het zo krankzinnig druk gehad dat het er niet van kwam. As we speak viert heel Hindustaans India hun grootste feest, Diwali. Overal om mij heen hoor ik vuurwerk en zie ik prachtige licht-creaties in de lucht. Ons appartement ligt op de 11de verdieping van Narain Terraces en geeft een geweldig beeld van de stad. Bizar eigenlijk. De mannen liggen allemaal op bed. Het huis is verder stil en buiten is het voor heeeeel veeeeel mensen een heel groot feest. Het voelt alsof iedereen nieuwjaar viert en jij als enige bent vergeten dat er wat te vieren viel. Het voelt ook niet als nieuwjaar.

En toch hebben we er veel aan gedaan. Vorige week zijn we bij vrienden thuis geweest waar we op tradtionele wijze Diwali hebben gevierd: veel eten en drank en kaartspelen om geld. Uiteraard heb ik een partijtje gewonnen en dit - niet verrassend- geheel op de bluf. Ook Maarten heeft wat geld binnengesleept.

De afgelopen dagen hebben we diya;s (kleine lampjes) beschilderd, Rangoli's (tekeningen op de grond van kleurstofpoeder) gemaakt op school, lichtjes buiten gehangen, vuurwerk afgestoken en aan al het Narain Terraces personeel Diwali bonussen uitgereikt. We hebben ons allemaal op gezette tijden gehuld in traditionele kledij. En toch, hoewel het heel goed voelt om een beetje deel uit te maken van het grote geheel, mis ik hierdoor des te meer de viering van onze eigen feesten. Vooral Sinterklaas en Kerst.

Maar er is ook goed nieuws. Opa en Oma Kerbert komen eind november op vakantie en zullen niet alleen de verjaardag van Maurits meevieren, maar ook Sinterklaas. Ik moet maar snel beginnen aan de gedichten, zucht...... Wie had iets gezegd over het missen van feesten......

Nieuws......

Er zijn van die dagen dat ik de kranten liever gelijk in de prullenbak (sorry, papierbak) zonder dat ik eraan begin. Ik heb me zo voorgenomen dat ik zal proberen elke dag te beginnen met de vijf kranten die ik elke ochtend ontvang. Het leek mij de beste manier om een beeld te krijgen van de Indiase samenleving - in al zijn facetten. Meestal lukt het wel, en geloof me, het is niet allemaal even fris. Het meeste daarvan deel ik niet eens met jullie omdat ik jullie niet al te veel wil afschrikken.

Het werkt wel, door artikelen in de krant verwonder ik me over bepaalde zaken, waarna ik op onderzoek uitga. Ik koop boeken en tijdschriften, surf op internet en praat met vrienden. Het resultaat is vaak dat ik daardoor een klein beetje meer begrijp van deze samenleving.

Ik ben nu bijvoorbeeld met een mini-prive-onderzoekje bezig aangaande de hoge sterfte onder meisjes. Dit is bizar hoog maar hangt samen met zoveel andere aspecten van deze maatschappij zoals de bruidschat. Het is hier bijvoorbeeld verboden om het geslacht van je kind te weten voordat het geboren wordt! Meisjes, zelf uit gegoede kringen, krijgen vaak niet de beste opleidingen aangeboden. Er zijn in Punjab hele klassen die vrijwel alleen uit jongens bestaan! Meisjes die ziek worden krijgen niet dezelfde medische zorg als hun broers. Er is hier zelf een organisatie in het leven geroepen met het moto: "save the girl child, save our society". Maar ik dwaal af, ik zal hier wel een apart verhaal aan wijden.

Er komen ook goede dingen uit de krant. Een paar maanden terug is de Times of India een campagne gestart genaamd "teach India", waarmee ze zoveel mogelijk vrijwilligers probeerden te mobiliseren om achtergestelde kinderen te onderwijzen. De reacties waren overweldigend en er zijn nu duizenden mensen die naast hun werk en andere bezigheden de moeite nemen een paar keer per week de sloppenwijken in te gaan om kinderen te onderwijzen. De staat faalt ja, maar een dergelijk initiatief krijgt hier echt een kans en dat is hartverwarmend in deze stad waar men de neiging lijkt te hebben vooral de eigen belangen voor alle andere te plaatsen. Voordat ik beticht wordt van stereotypering, dit zegt men zelf, dat verzin ik niet.

Maar when shit hits the fan, komen er andere krachten vrij zoals tijdens de overstromingen in de stad ruim drie jaar geleden. Honderden mensen zijn omgekomen, maar als men elkaar niet had geholpen, was het daar een veelvoud van geweest. Ik heb verhalen gehoord van vrienden die dagenlang een huis vol mensen hadden, vrienden en totaal onbekenden, die door de overstromingen hun huis niet meer konden bereiken of geen huis meer hadden. Het spreekt dan voor zich dat er voor iedereen voor eten wordt gezorgd door rangen en standen heen.

Maar vanochtend kon ik het niet aan. We waren al niet zo vrolijk van het feit dat Fortis in een week tijd niet meer bestaat. Het Belgische deel, inclusief de overzeese gebieden waar wij onder vallen, is niet door de Nederlandse overheid opgekocht. Het is dus afwachten wat er met ons gaat gebeuren.

Maar toen ik de krant vandaag opendeed werd ik op de voorpagina alleen al gefêteerd op twee nare berichten. In Orissa worden christenen gedwongen te bekeren tot het hindoeïsme (either embrace hindusim or be ready to die) en volgens een ander artikel worden zelfs kleine kinderen van vier/vijf jaar door hun ouders naar de plastische chirurg gebracht voor "fairness treatment" (lichter maken van huidskleur).

Ik doe de krant weg en pak de Bolly krant op, goed voor licht vertier, maar niet vandaag. De film van mijn vriendin Shristi wordt - onterecht overigens - genadeloos afgemaakt.

Ik denk dat ik krant lezen voor vandaag maar even staak.

Dit gebeurt er als je kinderen met je camera aan de haal gaan

Maurits in de bagel shoppe

 

Officieel een oude doos

Ik weet dat er grotere problemen zijn in de wereld (zoals wereldvrede, de ozonlaag, en in hun voortbestaan bedreigde diersoorten), maar mag ik aub ook mijn eigen drama hebben? Ik had me al voorgenomen dat ik, nu the big four "O" nadert, volgend jaar of een enorm knalfeest zal geven waar Bollywood Bombay nog jarenlang over zal nabomen, of mezelf zal storten in een major midlife crisis. Ik ben er nog niet uit wat het zal worden. Tot vandaag waren de kansen fifty-fifty, maar sinds vandaag..... ach sinds vandaag is de waarschijnlijkheid dat jullie een uitnodiging zullen krijgen voor een knalfeest met 31% gedaald.

Ik durf het er bijna niet over te hebben, maar ik kreeg vandaag net zo'n verlicht moment waarin ik mij realiseerde dat de tijd verder gaat zonder dat we er iets aan (kunnen) doen, als ik enkel jaren geleden had toen ik Max, toen nauwelijks 3 jaar oud, bracht naar een alleen-speel-feest. Je weet wel, dat is zo'n feest waarbij de ouders geacht worden na beleefdheden te hebben uitgewisseld op te zouten en later het kind weer op te halen. Alleen wist ik dat toen niet. Tot dan toe had ik alleen kom-spelen-en-neem-vooral-je-moeder-mee feesten.

Ik wist toen, dat hij ooit op zichzelf zou gaan wonen en mij niet meer overal voor nodig zou hebben. Ergens deed dat pijn, maar in mijn doemvisoenen was ik nog steeds dezelfde Monique. De tijd zou voorbij schrijden, mijn kind zou volwassen worden, maar ik zou nog dezelfde ik zijn.

Dat is nu definitief veranderd. Want sinds vandaag heb ik een nieuwe bril, met bifocale glazen. Ja, u leest het goed. BIFOCALE GLAZEN!!!!! No offense, maar ik kan mij net zo goed vast inschrijven voor een aanleunwoning (als je in een beetje leuk huisje terecht wilt komen moet je tegenwoordig al opschieten). IK WORD OUD. En daar is niets aan te doen.

Ik had mezelf nog zo voorgesteld als gezellig edoch hip en bij de tijd omaatje, die geen rode oortjes krijgt bij de laatste ontboezemingen van haar kroost. Altijd volgens de laatste mode gekleed, zonder zich erdoor te laten domineren, haartjes netjes, grap op zijn tijd en toch wijs, MAAR ZONDER LEESBRIL!!!!!!

Er kwam geen leesbril voor mijn visioenen, maar dat beeld is nu onherroepelijk bijgesteld. Dus als jullie voorlopig niets van me horen, maak je geen zorgen, ik rust tegenwoordig veel en eet gezond. Vroeg naar bed en niet teveel alcohol. Mijn leeftijd laat het niet meer toe. Een feestje op zijn tijd, graag, maar niet te laat. Ik heb mijn inschrijfformulieren al op de post gedaan.

Doden in Islamabad

Niet met de bedoeling jullie op stang te jagen, maar terwijl het Marriott hotel op zaterdagavond in Islamabad werd opgeblazen zaten we met het hele gezin in Marriott Mumbai te eten. We hoorden het toen we thuis kwamen. Hoewel als snel bleek dat de aanslag niet perse tegen deze hotelketen gericht was, was het wel even slikken. Een vriend van ons hier (een Australier) doet de regionale marketing voor Mariott, waar Pakistan ook onder valt. Hij kent daar ook gewoon mensen! Bizar. Het was voor het eerst dat dreiging van terreur, waar je hoe dan ook toch mee leert leven, heel tastbaar werd.

Op zondag besloten we toch naar het zwembad van de Marriott te gaan, waar we een club abbonnement hebben. We hoorden daar dat, hoewel er geen gasten zijn uitgecheckt, het niet zo druk was in de restaurants als anders.

Afgelopen zaterdag was voor het eerst dat ik iets anders heb gedaan dan ik van plan was. Ik wilde de kinderen meenemen naar de Bandra Fair (hele week feest naar aanleiding van de verjaardag van moeder Maria), maar we hadden net deze week een bericht van onze ambassadeur ontvangen waarin werd afgeraden naar drukke plaatsen te gaan (naar aanleiding van de bomaanslagen in new Delhi). Ik ben daardoor toch niet gegaan. Ik las in de krant dat het een groot succes was en dat er duizenden mensen waren. Maar ja, wat als? Het blijven moeilijke keuzes.

In zijde gestoken........

De mannen tijdens de bruiloft van een collega van Maarten.

Overleven met Bløf

Overleven is zeker overdreven, weet ik wel, maar het staat zo leuk. "erdoorheen komen met Bløf" of "het goed aankunnen met Bløf" kan ook, maar dat zijn zulke zaad-titels. "Coping with Bløf" zou een goede engelse titel zijn, maar dan slaat bløf weer nergens op.

Bløf verwijst (uiteraard!) naar de Zeeuwse band (en niet naar het vintage tijdschrift met gestolen materiaal, ja ja dankzij NRC de week volgen we het nieuws ). Ze zijn zoooooo goed! Nou wil ik niet zeggen dat alles uit Zeeland goed is (alhoewel, boterbabbelaars, mosselen, stranden, hmmmm, Ineke zal daar vast anders over denken), maar Bløf is nu al een hele lange tijd mijn favoriet. Die heerlijke rollende "r" van Pascal is precies wat ik nodig heb als ik 's ochtends vastzit in Bombay-traffic. Hun album Umoja heb ik helemaal grijsgedraaid, vooral het nummer September, maar ze zijn allemaal goed: Blauwe ruis, Helder, Watermakers..... Met Counting Crows hebben ze enkele jaren geleden het nummer Holiday in Spain gemaakt. Het ideale escape-nummer! Voel ik me down? Dan draai ik Donker hart en Wat zou je doen? (maar dan de live-versie met klootzak-roepend publiek of course).Dat laatste is overigens ook een favoriet van Max, die maar al te graag met het publiek meezingt.

Met Hier aan de kust krijg ik twee voor de prijs van een. Werkt uitstekend bij zowel heimee naar Nederland als heimwee naar Curacao. als ik een schop onder mijn kont nodig heb draai ik Anders, helpt altijd.

U ziet het, Bløf is een multi-inzetbaar middel en werkt altijd. Ik luister er ook graag naar als ik het echt helemaal gehad heb met de Bollywood filmmuziek waar je hier mee wordt doodgegooid. Ik heb er niets op tegen, integendeel, ik heb zelf een tijdje Bollywooddansles gevolgd. Maar altijd en overal? Zucht, met een beetje Bløf kunnen we het weer aan!

Tekening van Maurits

Ik ben zo trots als een pauw. Vorige week heeft Maurits deze tekening gemaakt (de rechter van de twee. De linkertekening is door Max gemaakt voor Maurits zodat hij deze kon inkleuren. Toen hij daarmee klaar was maakte hij de andere. Wat een kleurkeuze! En de verhoudingen! Voel de beweging, de dynamiek in het lijnenspel!Ooooh, Picasso watch your back!

VERSCHIKKELIJK NIEUWS!!

Jullie zullen er misschien al iets van hebben gehoord. Zaterdag waren er weer bomaanslagen, deze keer in Delhi. Allemaal op drukke plekken. Vele gewonden, volgens de krant van vandaag al 30 doden. De timing is wrang, maar vast geen toeval: 1 dag voor de laatste dag van Ganpati. Zondag was de immersion dag, de dag waarop alle Ganpati's naar zee worden gedragen markeert tegelijkertijd het einde van het Ganpati festival.

Vier plus een

Deze foto hebben we nog gemaakt op een van onze laatste dagen op Curacao. Anthony, Valerie, ik en Richenel. Valerie heeft Rochelle op schoot? (correct me if I'm wrong)

Community en Janmastami

Het stikt hier van de feestdagen die zich vooral concentreren in het einde van het jaar. Van vorig jaar kan ik me herinneren dat Max maar enkele volledige schoolweken heeft gehad in het najaar. De meeste weken werden onderbroken door een of meerdere feestdagen.

De grootste twee (hindoestaanse) feesten in Mumbai zijn Diwali (nieuwjaar) en het Ganpati festival waar we nu middenin zitten. Ganpati eert de God Ganesh met het olifantenhoofd. Daarover een andere keer meer.

Daarnaast zijn er ook feesten of gebeurtenissen uit andere geloven. We zitten nu midden in Ramadan, De Parsi's hebben twee weken geleden hun nieuwjaar gevierd, en er zijn verschillende Christelijke festiviteiten. In onze wijk vieren we deze week bijvoorbeeld het Mount Mary festival (ook wel Bandra Festival) dat zich concentreert rondom de Mount Mary (katholieke) kerk. Aan feesten geen gebrek dus.

Voor de hindoes is het afhankelijk van de "community" waartoe iemand behoort of de ene of de andere verschijningsvorm van God belangrijker of prominenter aanwezig is in de geloofsbeleving van de gelovige. Het kan ook afhangen van familiegebonden belevenissen welke "God" groter geeerd wordt. Hoe belangrijker de God voor een gelovige of voor een gemeenschap, hoe meer feesten, hoe uitbundiger (en luidruchtiger) de feesten en hoe langer ze duren.

Gisteren stond er bijvoorbeeld een artikel in de krant van een familie die al 80 jaar niet Ganesh eert, maar zijn moeder, Parvati. Tachtig jaar terug kon de (over over?)grootmoeder geen kinderen krijgen. Zij kreeg het advies haar gebed aan de moeder van Ganesh te richten. Nadat ze dat advies had opgevolgd werd ze promt zwanger. Deze familie eert al 80 jaar (zo oud is opa nu) tijdens het Ganpati festival niet Ganesh maar Parvati, zijn moeder.

"Community" is hier een belangrijk begrip. Het behelst niet alleen kaste, maar geeft vaak ook een geografische afkomst aan binnen India en de specifieke stroming binnen het geloof waartoe zij zich rekenen (de zogenoemde specialisatie). Je hebt bijvoorbeeld Jains, die over het algemeen een veganistisch dieet prefereren.

Mensen zullen elkaar niet vragen naar afkomst of kaste (ja ja, het kastensysteem is uiteraard afgeschaft, hmhm), maar naar hun community. Voor zover dit overigens voor de andere niet duidelijk is overigens. Tot welke community iemand behoort is van te zien door uiterlijke kenmerken, de wijze waarop iemand zich kleedt en vaak ook de wijze waarop iemand zich gedraagt. Sommige Brahmins (de voormalige hoogste kaste, want inmiddels uiteraard afgeschaft) hebben de neiging zich vrij hautain te gedragen.

De viering van bijvoorbeeld het feest Janmastami draait geheel om de jonge God Krishna. Dwz Krishna, toe hij nog jong was. Voor de leken onder u, Krishna is de blauwe God met het fluitje. Het zijn dan vooral de aanhangers van Krishna die dit uitbundig vieren. Het verhaal gaat dat de jongeman Krishna met zijn vrienden stiekum van yoghurt en boter snoepte. Niet alleen zijn eigen keuken maar ook die van de buren moesten het ontgelden (schalkie, die Krishna).

Onderdeel van de festiviteiten is het ophangen van een pot boven de weg, vaak van klei, met een soort yoghurt erin. In de staat Maharastra wordt dit groots gevierd. In heel Bombay hangen er honderden potten boven de weg. Grote groepen jonge kerels (Govinda's genaamd) rijden de hele dag door de stad op zoek naar deze potten. De grap is dat ze mensen-pyramides vormen om de pot kapot te krijgen. Het is indrukwekkend hoe hoog de kerels kunnen komen. Vlakbij ons huis hing een hele hoge. Toen ik stond te kijken kwamen ze niet verder dan vijf rijen. De volgende dag hoorde ik dat ze 7 rijen nodig hadden om bij de pot te komen. Helemaal vrijblijvend is het niet. Aan het breken van de pot is een geldbedrag verbonden. Hoe hoger de pot, hoe groter het bedrag. Deze bedragen worden vaak door bedrijven en politieke partijen beschikbaar gesteld.

Er gebeuren ook ongelukken. De meeste ziekenhuizen houden bedden vrij voor (soms zwaar-) gewonde govinda's.


Ik heb een filmpje gemaakt, maar die krijg ik niet op de blog. Ik zal wat foto's plaatsen!

Jodhaa Akbar

We zitten dicht bij Bollywood. Dat weten jullie inmiddels wel. Er worden hier zoveel films gemaakt dat ze elkaar verdringen in de bioscopen. Je moet ook echt van goede huize komen (letterlijk!) om een film langer dan twee of drie weken in de bioscoop te hebben draaien. Vorig jaar is een film uitgebracht (hij duurde maar liefst 5 uur!), Jodhaa Akbar, een geromatiseerd verhaal genoemd naar de vrouw van de grote Mughal heerser Akbar (Dit is geen geschiedenisles, zoek maar op op Wikipedia wie Akbar was.). Deze film heeft een record aantal weken in de bioscoop gedraaid.

De film is erg leuk al was het maar om de verschijning van Hrithik Roshan, een van de grote Bollywoodsterren van het moment, die kan dansen alsof al zijn ledematen met spuug aan elkaar vast zitten. Het grappigste is nog dat ik hem in de sportschool tegenkwam de avond voordat ik naar Jodhaa Akbar ging! Een uur lang hebben we om elkaar heen gedraaid en sportschool-beleefdheden uitgewisseld (je kent ze wel: kan ik nu deze machine gebruiken? Nee, ik moet nog een serie erop, maar je kan wel even tussendoor. Is dit jouw flesje water? Wat doe je hierna? (I wish)). Hij was met een personal trainer en een mevrouwtje die achter hem aanliep met zijn mobiele telefoon. Verder was hij bijzonder vriendelijk, wat voor zijn soort mensen een zeldzaamheid schijnt te zijn. WAT EEN LIJF!!!!! AARGHHHHHH!!!!! Maar, sorry Hrithik, geen billen. Tcch een minpuntje.

Anyway, ik dwaal af, Jodhaa Akbar dus. De film was in Hindi en Urdu en niet ondertiteld. Ik ben er naartoe geweest met een sloot vriendinnen en met een hoop vertaalwerk kon ik toch de essentie van de film begrijpen. (Man wil vrouw, vrouw wil man niet, man toont lijf aan vrouw, vrouw wil man nu wel, man is gekrenkt en wil vrouw niet meer, vrouw doet stoere dingen en man wil vrouw toch wel, maar nu is vrouw boos, man en vrouw hebben een goed gesprek en komen er toch uit met zijn tweeen, man en vrouw leven nog lang en gelukkig).

Jodhaa Akbar heeft een soundtrack en die heb ik onlangs gekocht. Nu ben ik helemaal verslaafd aan deze muziek. Het is geweldig!!! Bijzonder rustgevend.

Het is de muziek van dit moment dus, geen blof, maar ook erg leuk!

http://www.jodhaaakbar.com/

Max zijn eerste schooldagen

Het is inmiddels een maand geleden, maar toch wel leuk om te vertellen.

Max wilde niet naar school en maakte zich vreselijk druk om nieuwe vriendjes, nieuwe juffies en nieuwe klaslokalen. Maarten heeft toen een super gesprek met hem gehad, waaruit inderdaad bleek dat hij een beetje bang was voor al dat nieuws. Ik had het erg met hem te doen en wilde niets liever dan krimpen tot Tinkerbell-formaat en in zijn borstzak kruipen. Ik zou hem zo door zijn eerste dag (week, maand, jaren) kunnen helpen totdat hij zich op zijn gemak voelt.

Maar dat schijnt allemaal weer weer niet te mogen van de heren pedagogen (en dat krimpen is ook niet bepaald mijn USP*), dus stuurden we hem op eigen kracht naar school. De eerste dag was janken, de tweede dag was janken, maar ietsjes minder. De derde dag was janken en miezemuizen. De vierde dag alleen miezemuizen. Overigens alleen de eerste 2 minuten, daarna was hij me weer snel vergeten (tenminste dat zei de juffie....). Nou ja, slowly but surely dacht ik. Het kan erger. De vijfde dag bracht Maarten hem naar school en het was weer janken geblazen. Type janken van dag twee.

De zesde dag was het mijn beurt en besloot hem toch te vragen hoe het zit. Maar ik was geheel ten onrechte bang dat we helemaal van voor af aan begonnen. Het afscheidgedrag is volgens mij zoon geheel persoonsgebonden. "Kijk mama, bij jou ben ik al bij alleen miezemuizen zonder huilen, maar papa heeft mij maar een keer eerder naar school gebracht dus hij is nog niet zover. Papa is nog aan de beurt voor huilen met miezemuizen voordat hij alleen miezemuizen kan krijgen.". Maarten blij natuurlijk dat hij - ondanks het feit dat hij weinig tijd heeft met de mannen - geen enkele stap zal missen in zijn ontwikkeling (ahum).

Wij hadden een soort ouderavond in de tweede week. Met andere ouders mochten we in zijn klasje rondkijken en desgewenst vragen stellen. Op het bord had de juffie op de eerste schooldag een tabel gemaakt met twee kolommen. Ze had kennelijk de vraag gesteld wie blij was om in grade one te zijn. Alle andere kinderen hadden bij "yes" hun naam neergezet en bij "no" stond maar 1 naam. U raadt het al. Max. Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat hij zijn naam kennelijk in de loop van de dag had doorgekruist en een kolommetje verderop neergezet. Maar hij heeft het maar mooi gedurfd om ten overstaan van twee juffies (die hij niet kende) en 23 kinderen naar de whiteboard te lopen en zijn naam bij No op te schrijven!

Als mijn Maxie dat kan en durft, hoef ik mij misschien niet zo'n zorgen te maken dat hij zich het kaas van zijn brood zal laten eten (geheel figuurlijk, want die jongen eet nog steeds niet echt). Dat is maar goed ook want krimpen tot Tinkerbell-formaat zie ik niet zo snel gebeuren........

En dat miezemuizen? Sinds ik carpool heb ik er minder last van.


* USP= unique selling point

Maurits leert tellen

Althans, dat hoop ik maar. Ik ben verder niet bezorgd dat die jongen op zijn achterhoofd is gevallen. Dat is hij zeker niet. Bovendien zou hij daar niet veel van merken wat hij heeft een hoofd zo hard als een kokosnoot, net als broer- en pa-lief by the way.

Nee, Maurits is beslist niet dom. Maar waarom hij altijd bij 9 begint te tellen is mij echt een raadsel. Hij doet het al maanden zeer hardnekkig (wij corrigeren hem zeer pedagogisch verantwoord op speelse wijze). Hij begint noooooooit met 1, altijd met 9. Vervolgens telt hij feilloos door tot 15. 9 , 10 , 11, 12, 13, 14, 15. Daarna gaat het enigzins mis.

Waarom?

Geen idee!

Ik heb recentelijk spelletjes en puzzeltjes aangeschaft waarin het thema tellen centraal staat om toch eens te kijken of hij begrijpt dat negen geen een is, maar negen. Hij vindt de spelletjes geweldig, maar begint iedere keer steevast bij 9 te tellen. Ik (geduldig en rustig) corrigeer hem op immer speelse wijze, maar het blijft niet echt hangen in zijn kokosnootje.

Toen gebeurde er vanmiddag iets raars waardoor ik er nog minder van begrijp. We waren voor het slapen gaan een boekje aan het lezen waarin hij af en toe moet tellen hoeven dieren er op een pagina staan. Het boekje (Old Mac Donald, je weet wel van die farm) is in het engels en nodigt uit tot zingen tussen de verhaaltjes in. Afijn, Ik vraag Maurits in het engels hoeveel sheep hij op de pagina telt en de jongen telt zonder met zijn ogen te knipperen: one, two, three, four, five sheep, mama!. Het kan een one-off zijn dus een paar dieren verderop probeer ik het weer bij de kuikentjes. En ja hoor! Feilloos telt hij in het engels tot 8.

Hoe het precies zit weet ik niet, maar ik maak mij nergens zorgen om. Maurits kan prima tellen! Van 1 tot 8 in het engels en van 9 tot 15 in het Nederlands. Het is goed zo.

ietsjes later!

beste mensen. Vandaag heb ik "some business in the south" en heb ik vanochtend geen tijd om te bloggen. Dit berichtje zet ik er mobiel op. Ben benieuwd of het goed gaat. Zit niets anders op dan te wachten tot mijn avond (jullie middag) voor meer nieuws!

Cochin, Kerala

India is zo ongelooflijk groot dat ik niet meer de illusie koester het hele land te hebben gezien voordat we weer huiswaarts keren (wanneer dat ook moge wezen). Dit wil niet zeggen dat ik niet mijn best zal doen om zoveel mogelijk te zien, nu we toch hier zijn.

De eerste plek op mijn lijstje was de stad Cochin, havenstad en financiële hoofdstad van de zuidelijke staat Kerala. Vorig jaar waren we al eerder in Kerala maar zuidelijker, in Kovalam. Kerala staat bekend om zijn "backwaters", een stelsel van binnenwaters waarover je in zogenaamde "houseboats" tochtjes kunt maken. Het uitzicht vanaf de boten is vaak adembenemend. Overigens zijn deze backwaters niet geheel natuurlijk, maar voor een deel door de mens geconstrueerd.

Cochin staat ook bekend om zijn interessante historie. Ik denk dat ieder zichzelf respecterende kolonist op enig moment in de geschiedenis in Kochin de schepter heeft gezwaaid. Al voordat de traditionele (Europese) kolonisten daar voet aan wal zetten was het een komen en gaan van onder anderen arabieren, chinezen en joden. Er wordt zelfs gefluisterd dat Thomas de ongelovige ver voor de komst van de Portugezen een Christelijke gemeenschap heeft gesticht dat never nooit van de Paus had gehoord. Toen de Portugezen in 1500 als eerste Europeanen arriveerden beschouwden ze de daar aangetroffen Christenen als heidenen. Deze gemeenschap had, dankzij de afwezigheid van enig contact met Rome, allerlei "heidense" gewoonten geadopteerd van de Hindoegemeenschap.

Toen we aan het antiekshoppen waren kwamen we allerlei bijzondere beeldjes tegen van krishna-achtige figuren met vleugels, een soort engeltjes de een complete makeover hadden ondergaan en nu lijken op Hindoe-goden. De Christenen schenen ook te hebben beschikt over een Mariabeeld dat vier armen had. De bovenste twee hielden het kindeke Jezus vast en de onderste twee een kruis en nog wat anders (ik geloof een kaars). Ik maakte nog de grap tegen de gids, dat de onderste twee armen bedoeld waren om haar overige kinderen een draai om de oren te kunnen geven zonder Jezus te hoeven neerleggen, maar hij zag daar de humor niet van in.

Needles to say dat de Roomse afgevaardigden niet dol waren op deze zogeheten Thomas Christians en zeer ijverig begonnen aan de SBP (standaard bekeer procedure) dat tenslotte in andere delen van de wereld zeer succesvol is gebleken. Afijn, de Portugezen werden in 1662 op bijzonder bloederige wijze ingemaakt door de Hollanders die - eenmaal lekker op dreef - alle kerken op de St. Francis na hebben verwoest. Lang heeft dat feest niet geduurd omdat de Engelsen in 1795 afpakten wat ze tenslotte toekwam. De rest is history.

Maar goed, dit is geen reisgids. Voor mij waren deze elementen de ideale ingrediënten voor een interessante plek: De haven (huge crush on harbours), de handel en de wisseling van machten. In Fort Cochin komt dit allemaal samen. Voor mijn gevoel was het erg zichtbaar in de St Francis church. Van hout gebouwd door de Portugezen (Franciscanen) in 1503, in 1779 in steen opgetrokken door de Hollanders, is het nu een Anglicaanse kerk. Vasco da Gama lag er begraven (maar nu lekker niet meer). Een groot nadeel van zoveel strijd om een plek (afgezien van het menselijk aspect) is dat vele bijzondere gebouwen verloren zijn gegaan.

We reisden af voor vier dagen met twee andere families van vier. Met zijn twaalfen verbleven we in een erg leuk dependance van het hotel Malabar house genaamd Trinity in Fort Cochin (check hun website: www.malabarhouse.com). Op de foto zie je toegangspoort tot onze kamers met het VOC embleem. Ze zouden hier hun kantoor hebben gehad.

Het was erg leuk en de leeftijden van onze kinderen (die elkaar allemaal van school kennen) was van dien aard dat we ook allerlei activiteiten konden ondernemen. Mauch was de jongste. We zijn op een houseboat geweest, hebben allerlei bezienswaardigheden bekeken en monumenten bezocht (waaronder een Hollandse begraafplaats uit 1724), en zijn op antiekjacht geweest in Jewtown. Maarten heeft er een prachtig granieten boeddha beeld gekocht. Ook een leuk verhaal maar dat moet hij eigenlijk zelf vertellen.

Van de voorheen zeer bloeiende Joodse gemeenschap is niet veel over. Er zouden nog 11 Joden in Cochin zijn, de rest is naar Israël geëmigreerd. De synagoge hebben we helaas niet kunnen bekijken, maar zou zeer de moeite waard zijn. Over heel Jewtown zijn er vele tekens achtergebleven. Deze zij-gevel vond ik bijzonder omdat een typische Hollandse gevel is (die op Curacao ook veel voorkomt overigens)met een Davidster.

Er valt hier zoveel over te vertellen, jullie zouden er eigenlijk zelf een keertje naartoe moeten gaan. Kochin is fascinerend. Ik ga er zeker nog een keer terug.

Kaas

Ik heb het vast vaker verteld, maar op gezette tijden en op bepaalde plaatsen kan ik hier Hollandse kaas krijgen. In speciale "expat" winkels is het steeds beter verkrijgbaar waardoor ik regelmatig kaas in huis kan halen. Ja, het is duurder dan thuis en ja, hij is echt niet meer zo vers, maar kaas is kaas en we missen het neit graag. Dus we klagen niet. We genieten.

Ook de jongens zijn gelukkig gezegend met goede smaak voor kaas. Dat moet je ook maar afwachten. Een keer per week, meestal op zondagochtend, maak ik voor de hele familie kaastosties.

Ik heb nu nog een plek ontdekt waar ze ook Gouda kaas hebben (spreekt uit: "gkoeda"). Hypercity, de naam zegt het al, is een hele grote supermarkt, met een zeer uitgebreide groente en fruit afdeling, wat houdbaren en ook televisies en slaapkamermeubels. Ze hebben nu een nieuwe aparte koele counter waar allerhande kazen achter liggen. Van stilton tot parmazaanse kaas. Het ligt er een beetje raar bij, maar kaas is kaas.

Ik dacht, kom ik haal vandaag hier mijn Dutch gkoeda. Moest even wachten want er stond niemand. Toen er iemand kwam, haalde hij een andere "person" om me te bedienen. Even verderop stond een schattig jongetje (17? 18?) fruit uit te pakken. Hij was de sigaar. Arme jongen, had vast nog nooit in zijn leven van Dutch gkoeda gehoord (http://nl.wikipedia.org/wiki/Goudse_kaas).

Hij stond eerst uitgebreid zijn handen te wassen (heel goed), deed vervolgens handschoenen aan en verzocht me aub aan te wijzen wat ik wilde hebben. In de vitrine lag nog bijna heel wiel. Er was slechts zo'n 20 graden uit. Dus ik (had echt geen haast en dit werd alleen maar leuker) wijs de Dutch gkoeda aan en vraag hem om een stuk van ongeveer 4 cm, nonverbaal ondersteund door duim en wijsvinger. De jongen pakt een enorm slagersmes en begint te zagen in de kaas dat mijn ogen er pijn van deden. Eerst probeerde hij er ook nog een net rechthoekig stukje uit te krijgen. Pas toen ik boven op de kaas met een mesje een streepje had gekerfd begreep hij dat hij naar het midden moest snijden. Ik kreeg een - redelijk vers wel - gekarteld kaasje mee. Dubbel verpakt in allerlei folie. Was best aandoenlijk.

Ik realiseerde me toen des te meer dat zoiets (voor ons) doodgewoons als een stukje Hollandse kaas voor die jongeman net zoeits vreemds moet zijn als voor mij voorheen "paneer" was. (Paneer is een soort cottage cheese dat veel in de vegetarische keuken wordt verwerkt, Maarten en Max vinden het niet (zo) lekker, Maurits en ik vinden het heerlijk).

Maar he, ik was weer blij met mijn stukje. Enigzins gehavend maar kaas is kaas.

Maurits en de kokosnoten

Het is een regelmatig terugkerend uitje. Maurits en ik. Samen in een rikjsa handelen we een aantal - dichtbijhuis - klusjes af. Broodjes halen bij Candies, kruidenier betalen, bier bestellen bij de slijter even verderop. Als we klaar zijn stappen we samen weer in een rikjsa en rijden we naar een plek op Carterroad, aan het einde van de Carterroad promenade (daarover vertel ik jullie een andere keer een paar smeuige verhaaltjes). Daar vlakbij de Otters club staat er een drietal kokosnotenwallahs.

De onze is de middelste. Hij weet precies wat we willen hebben (do coconut medium malai= twee kokosnoten met gemiddeld vruchtvlees). Mauch en ik drinken er ter plekke twee op en wachten vervolgens geduldig tot onze wallah de opening van de noten groot genoeg heeft gemaakt zodat we het vlees eruit kunnen scheppen. Maurits en ik zijn er gek op (Maarten en Max vinden het niet zo lekker, rare jongens die Romeinen). Als we klaar zijn bestellen we nog 3 kokosnoten "parcelled" (om mee te nemen dus), houden we een riksja aan en gaan we weer huiswaarts.

De rit langs Carterroad is een van de lekkerste van heel Mumbai. Het duurt maar 5 minuten, maar gaat langs zee. Er staat altijd een lekker briesje, hoe heet het ook is. Deze rit heeft op mij absoluut een zeer therapeutische werking. Ik fris er altijd van op, hoe slecht mijn dag ook is. Soms hoef ik er niet eens in de buurt te zijn, maar ga ik er speciaal naartoe om even naar de zee te kijken, mijn hoofd leeg te maken en de zeelucht op te snuiven, ook al stinkt het meestal naar gedroogde vis.

Met Shon Mau is deze dingen nu heerlijk om te doen. Max heeft er geen geduld meer voor. Die is de hele dag bezig met zich van alles af te vragen over de hele wereld. Mauch zit nog lekker "in the moment".

Onze kokosnoot-uitjes zijn om die reden ook heel dierbaar. Ze dwingen mij in het moment te blijven, in de meest letterlijke zin van het woord. Niet nadenken over iets wat is gebeurd, niet broeden op iets wat nog moet komen, maar gewoon lekker met Maurits een kokosnoot drinken. En niets meer dan dat.

parkeer hierarchie

Al eerder hebben we de hierarchie op de weg besproken. Weet je nog?:

1. koe;
2. bos bloemen;
3. grote vrachtwagen;
4. grote bus;
5. kleine vrachtwagen
6. kleine personen-bus;
7. dure personen-auto met stoere vent met chauffeur;
8. dure auto met stoere vent zonder chauffeur;
9. goedkopere personenauto;
10. taxi;
11. miniauto met al helemaal niet meer zo stoere vent;
12. miniauto met vrouw;
13. brommer;
14. riksja's (met passagiers zonder bloemen);
15. riksja (zonder passagiers);
16. paard en wagen;
17. fietser;
18. kruiers;
19. voetganger (type welgesteld met kind);
18. voetganger (type arme sloeber).


(zie ook verhaaltje van 14 januari 2008)

Wel, ik heb onlangs ontdekt dat er ook zoiets bestaat als een parkeer-hierarchie. Ja, u hoort het goed! Ook als je parkeert moet je je plaats in deze maatschappij in je achterhoofd houden. Na een wekenlang veldonderzoek (gevolgd door het geindiceerde administratief onderzoek) kan ik mededelen dat de parkeerhierarchie niet veel verschillen vertoont met bovenstaand lijstje.

Er zijn een paar kleine - maar significante - verschillen.

Allereerst de bos bloemen. Zou deze langs de weg liggen zonder dat iemand het vallen heeft gadegeslagen (waardoor er een voor iedereen duidelijke gedupeerde aanwezig is)dan valt het in 1 keer naar de laatste plaats. Hier wordt gerust overheen gereden, althans, als het er nog ligt. Als het er nog ligt, omdat als het een mooie bos is de kans groot is dat iemand daar al zijn brood in heeft gezien en "as we speak" aan een nietsvermoedende voorbijganger aan het aanbieden is voor "a very good price, only for special friends".

Het andere grote verschil is dat riksja's en taxi's beide een plaats dalen, tot vlak boven de fietser. Alle meerdere voertuigen hebben het recht, en de bevoegdheid om langs de weg staande taxi's en rikjsa's weg te toeteren. Mijn chauffeur doet het regelmatig om te kunnen parkeren. In heb begin voelde ik mij hierdoor nog opgegelaten, Inmiddels ben ik zo ingeburgerd dat ik niet beter weet en - ja - ik me zelf erger aan al die geparkeerde rikjsa's!

In parkeerland stellen ze nu eenmaal niets voor. In sommige gedeelten van de stad staan er zelfs bordjes langs de weg die aangeven waar de taxi's of rikjsa's mogen staan. Vaak staat daar een maximum aantal van bijvoorbeeld vijf bij. Op alle andere plaatsen struikel je erover omdat ze juist langs de weg staan in de hoop een vrachtje te kunnen oppikken.

Een paar maanden terug hebben de rikjsawallah (dat zijn dus de bestuurders) gestaakt. De staking zou een week duren, maar werd later verkort tot 3 dagen. De rikjsa-wallahs waren boos omdat ze niet meer mogen prutsen aan hun rikjsameter. Kleine uitleg: in tegenstelling tot andere grote steden kan je in Bombay redelijk reizen zonder de hele tijd te worden afgezet. Als je weet hoe de meter gelezen moet worden, weet je precies hoeveel je moet afrekenen. Je voelt het al aankomen. Hier wordt natuurlijk regelmatig aan geprutst om de ritten kunstmatig duurder te maken. Daar wilde men een stokje voor steken door een nieuw eiksysteem.


Afijn, ik dwaal weer af. Drie dagen lang waren er geen files, kon je overal parkeren en was de buitenlucht zelfs te harden! Onvoorstelbaar wat een verschil! Het grote nadeel was toch wel dat als je even snel vervoer nodig had (jaaaa, ik gebruik ze heel vaak zelfs!) je toch echt een probleem had. Dus....... Again there is no quick fix...... Laten we ze maar houden. Toch erg gezellg op straat.

Maurits op Seaquarium, Curacao

 

Max

 

Sieraden!

Wil ik jullie niet onthouden. Af en toe kijk ik op haar sieradenpagina bij flickr en dit is nu mijn persoonlijke favoriet. Zelfs hier in India krijg ik continu vragen over haar creaties. Willen ze steeds weten waar ik ze vandaan heb. Van Dolores dus. Al even is ze aan de weg aan het timmeren en - jazeker - ze heeft mooie dingen. En allemaal echt spul! Mijn huidige favoriet dus. Maar kijk zelf! Don't take my word for it! flickr.com/photos/doloresdejong

Max en Maurits op Curacao

Drona

Op 2 oktober aanstaande komt een film uit van Shrishti genaamd Drona. Daar heeft ze echt een paar jaar aan gewerkt, dus erg spannend is het wel. We zijn hier allemaal erg benieuwd. Ik wil jullie de aankondiging in de krant niet onthouden. zie ook de link naar de trailer op youtube. Haar broer, Goldie Behl, is de director.

trailer:
http://www.youtube.com/watch?v=8J1dxrtN7mc

Mama, waar is je piemel?

Maxie wist het al een tijdje. Mama heeft geen piemel maar alleen haar. Voor Maurits was het vorige week een openbaring. Stonden we vanavond met zijn drieeen onder de douche zegt Mauch opeens: "Mama, waar is je piemel?". "Mama heeft geen piemel, Maurits, mama heeft haar", helpt Max. Het is toch wat verwarrend voor Mau, dus probeert hij nog een keer: Papa piemel, Mauch piemel, dadi (zo noemt hij Max) piemel. Waar's mama piemel?. "Mama heeft geen piemel", antwoord ik geduldig, "mama heeft pommes". Zo heette het vroeger bij ons thuis tenslotte ook dus, laat ik een nieuw woordje maar vast introduceren, dacht ik. Kunnen ze later alleen maar baat bij hebben.

Van Maarten begreep ik al dat de heren zowieso erg bezig zijn met hun plassetjes, het zal wel een mannending zijn. Hij moest ingrijpen toen Maurits laatst probeerde te touwtje springen met Maartens gezelligheidje. Alsof hij met een draaiorgel aan de gang was.

Maar Maurits was niet overtuigd. Hij bleef tussen mijn benen turen en zegt plotseling: "mama, draai eens even om?". Nee shon Mau, daar zit het ook niet. Daarvoor moet je toch bij je vader wezen.

What size are you looking for ma'am?

Vinden jullie dat ook zo irritant? Loop je lekker te rommelen in een kledingzaak. Ze hebben uitverkoop, waardoor het extra leuk is, maar loopt er zo'n anorectisch mutsje steeds achter je aan. Irritant om twee redenen:

Allereerst omdat zo'n winkelschaduw mij eerder de winkel uitjaagt dan tot extra aankopen aanspoort. Op Curacao hebben ze daar ook een handje van. Ik ben een keer zelfs benaderd door de winkelschaduw, waarbij ze begon met haar excuses aan te bieden. Ze wist wel dat het irritant was, maar de bazin hield haar in de gaten en als ze niet een stap achter me bleef krijgt ze na mijn vertrek de wind van voren.

Overigens zijn de winkelschaduwen op Curacao doorgaans niet zo anorectish van aard.
Dat kan je van de dames hier niet zeggen. "Eet eens wat!", zou ik ze wel willen toeschreeuwen. Ze kunnen uit zwakte nauwelijks op hun benen staan maar hebben het lef je aan te kijken alsof je een of ander vet monster bent omdat je geen size XS hebt. Wie is hier gek? Het zit zeker niet tussen mijn oren, ik hoor ze denken "ze gaat hier toch niets vinden, het arme big...

Ik durfde hier, maanden geleden, de Esprit winkel in te gaan. In Nederland slaag ik daar meestal voor broeken, dus dacht ik hier ook een kans te maken. Big, big mistake. De winkel was nagenoeg leeg en er stond een heel bataljon Rexies (afkorting klinkt vriendelijker) mij van top tot teen op te nemen. Toen ik vroeg naar maat 42 jeans begon Rexie 1 al hoofdschuddend te roepen dat ze niet denkt dat ze die maat hebben, maar dat ze voor de zekerheid zal kijken. (I'm sure we don't have your size ma'am, but I will check). Hun grootste maat was 38. Needless to say dat ik daar nooit meer naar binnen ben gegaan.

Nu ben ik door heel hard mijn best te doen de afgelopen maanden vele kilo's afgevallen. Ik ben er trots op omdat het mij niet makkelijk af is gegaan. Ik weet heus wel wat ik kan dragen en welke maat ik nodig heb. Ik heb niet de (helaas Caribische) gewoonte om mezelf in te kleine kleren te proppen. Gewoon niet comfortabel genoeg. Op mijn leeftijd heb ik daar echt geen persoonlijk begeleiding in nodig. Zou je denken.

Stond ik vanmiddag in een 50% uitverkoop-bak te rommelen bij Mango, komt miss Ano naar me toe gestrompeld. Ze neemt rustig de tijd om me goed te bekijken. Dan zegt de doos: "these are all size meduim ma'am, wich size are you looking for?" Ik kon haar wel wat! Alles boven XS (die zo waarschijnlijk moet laten innemen ook) komt haar zo waanzinning vet voor dat het wel XL moet zijn. Maar ik bleef cool. Telde tot 10. En zei toen:"I was looking for size medium,and I found size medium, anything else I can help you with?", waarna miss Ano afdroop, maar niet voordat ze nog even goed keek naar mijn - in haar ogen enorme - achterwerk, die volgens een oud caribisch gebruik in de loop der jaren weinig last heeft gehad van de zwaartekracht.

Anyway, ik dwaal af. Ik koos een paar knalroze schoenen en een hempie. Toen ik bij de kassa aankwam was miss Ano nergens te bekennen. Zeker flauw gevallen van ondervoeding.

terug van weggeweest.....

Lieve mensen,
Voor ons is de zomervakantie alweer achter de rug en in had een sloot nieuwe verhalen, observaties en grappigheden voor jullie klaarliggen.

Het zal allemaal even moeten wachten.

Het kan niemand zijn ontgaan dat wij in twee dagen tijd onaangenaam verrast zijn door twee series bomaanslagen. Eerst vrijdag in Bangalore dan zaterdag in Ahmedabad (in Gujarat). De 16 bommen van Ahmedabad waren zwaarder dan de 7 in Bangalore. Vele gewonden en tientallen doden. Het is verschrikkelijk.Een groep die zichzelf "the Indian Mujahideen" noemt zou de verantwoordelijkheid hebben opgeeist. Het is werkelijk verschrikkelijk. Ik weet gewoon niet wat ik ervan moet zeggen.

Maandag 2 juni 2008: People come and people go.

Toen we ja zeiden tegen Bombay wisten we dat afscheid nemen een integraal onderdeel van ons bestaan zou worden. Het begon met afscheid nemen van iedereen thuis. Na een paar maanden in je nieuwe “thuis” begin je eraan te wennen en doe je nieuwe contacten op. Deze contacten zijn aanvankelijk van geheel andere aard dan je vrienden en familie thuis. Want tenslotte heb je al vrienden en hoef je niet zo nodig vrienden te maken.

Al gauw merkte ik dat ik mensen ontmoette die vergelijkbare ervaringen opdoen in India, waardoor je een soort “common ground” hebt waaruit vriendschappen – vaak onbedoeld – ontspruiten. Ook kom ik mensen tegen die ondanks het grote verschil in afkomst en nationaliteit zo vertrouwd aanvoelen dat het lijkt alsof je ze altijd al hebt gekend (zoals mijn vriendin Shristi). Na 17 maanden in Mumbai realiseerden Maarten en ik ons van de week dat hier weggaan evengoed pijn zal doen.

Tijdens de expat-cursus in het Tropeninstituut in Amsterdam trachtten ze ons hierop voor te bereiden. Door het soort leven dat we waarschijnlijk zullen leiden zullen we elk jaar eenderde van onze vrienden en kennissen zien vertrekken. Na drie jaar zijn wij degenen die weg zullen gaan.

Nu is onze situatie gelukkig niet geheel standaard. Onze kennissenkring bestaat uit evenveel expats als non-expats. De “expats” kunnen we ook nog eens onderverdelen in NRI’s (non-resident indians) en standaard exparts zoals wij (als dat wat zegt tenminste…) De NRI’s die wij kennen zijn vaak erg lang weg geweest (10 tot 20 jaar), en worden of uitgezonden door m.n. Amerikaanse of Britse bedrijven, of binnengehaald door Indiase zakenlieden (die overigens daarna geen raad weten met deze efficiente, to-the-point, medewerkers die in hun ogen geen respect tonen voor gezonde Indiase werk-hiërarchie). Sommigen hebben hier zelfs nog nooit gewoond maar proberen terug te gaan naar hun “roots”en hier een bestaan op te bouwen. Wat ze gemeen hebben is de drang om een succes te zijn, zeker nu ze min-of-meer thuis zijn. Min of meer omdat ze zelden uit Mumbai komen. Ook zij moeten wennen aan het leven in deze stad. Helaas delen ze ook vaak de teleurstelling dat “India”, ondanks de grote economische vooruitgang, niet klaar lijkt te zijn voor hun westerse manier van denken en werken. De verhalen die wij horen geven ons het beeld dat zelfs de grote Indiase bedrijven worden geleid als eenmanszaken door autocraten die eigenlijk niets liever willen dan dat je je bek houdt en doet wat ze zeggen, ook al weet jij het beter. Sommige NRI’s vertrekken – vaak teleurgesteld – vroegtijdig en gaan terug naar het land waarvan ze altijd dachten dat ze te gast waren. Alleen door hier te komen realiseren ze zich dat ze net zo Indiaas als (bijv.) Amerikaans zijn. Het “teruggaan” doen ze ook vaak met zeer ambivalente gevoelens.

Door de groep lokale vrienden en kennissen die we hebben gemaakt zal voor ons misschien niet gelden dat eenderde van onze kennissenkring na het eerste jaar vertrekt, maar evengoed moeten we nu afscheid nemen van mensen. En dat doet pijn.

Het begon met Pauline en Geert, het eerste Nederlandse stel dat we hier hebben leren kennen. Ze vertrokken (met hun vier kinderen, waarvan 2 in Mumbai geboren) in maart naar Jakarta. Hoewel we elkaar niet vaak zagen (zij woonden tenslotte in zuid-Bombay), waren de contacten erg warm en oprecht.

Toen kondigde de familie P. aan dat ze terug zouden gaan naar Canada. We zijn ze de Z-family gaan noemen. Ashik, Ramona en hun drie kinderen Zoria, Zander en Zayden. Zander zat bij Max in de klas. Ashik, een NRI maar geboren en getogen in Canada, is er zo een die is binnengehaald door een Indiase tycoon. Ze kwamen hier afgelopen augustus aan en in maart was al duidelijk dat zijn werk een teleurstelling was. Zijn vrouw, een Canadese, kon ook niet lekker aarden en bovendien waren de kinderen niet overenthousiast te noemen. Nadat Ramona op straat werd aangereden was de beslissing snel genomen. Ze zouden teruggaan, en snel ook. Eind april waren ze weg. We hebben ze aan het zwembad leren kennen als gezellige mensen. Zander was Maxie’s standaard zwemmaatje. Elk weekend waren ze uren met elkaar bezig.

Een grotere schok, hoewel we die wel hebben zien aankomen, is het vertrek van de familie Iyer. In zeer korte tijd hebben we elkaar bijzonder goed leren kennen. We zijn een weekendje weggeweest met onze twee gezinnen en met kerst zijn we bijzonder warm ontvangen door de ouders van Suchitra, die in Nashik wonen (hier 5 uurtjes vandaan). Bovendien kunnen hun twee meisjes (waarvan de oudste een schoolvriendinnetje is van Max), het bijzonder goed vinden met onze jongens. Narayen en Suchitra zijn beide in Bombay opgegroeid maar hebben 15 tot 20 jaar in de V.S gewoond. Zij besloten, na anderhalf jaar frustraties die het werken voor een Indiase baas kennelijk met zich meebrengt, terug te gaan naar de VS. Suchitra werkt vanuit huis en kon haar werk gelukkig meenemen en verhuist haar werk nu gewoon mee terug. We zien ze pijn in ons hart vertrekken.

Deze week hoorden we het vervelende verhaal van een leuk Frans stel, dat wij ook via school hebben leren kennen. Zij hebben hiervoor een paar jaar in Thailand gezeten en zaten nog geen jaar in Mumbai, Hij werkt in de hotelindustrie en door wat externe “issues” moeten ze, net nu ze aan het aarden zijn in de stad, waarschijnlijk verkassen naar naar Hyderabad (hier een uur vliegen vandaan). Ik hoop dat ze blijven, maar vrees dat ze zullen moeten gaan. Hun dochter Lou is – zolang ze zich kan herinneren – verliefd op Max, en Marion is mijn HFL-maatje (Hands, Feet and Lunch, een keer per maand).

Ze zijn de eersten, maar zeker niet de laatsten. Ik denk dat er niets anders op zit dan eraan te wennen. Het enige alternatief is je hart thuis te laten. Maar dan kan je net zo goed ook thuis blijven, toch?

Maurits in Nashik

 

Hiërarchie op de weg

Toen we ons voorbereidden op onze verhuizing naar Bombay was een van de meest grappige dingen waar we over lazen de hiërarchie in het verkeer. Grappig, niet omdat we dat in Nederland niet kennen, maar omdat het soort voertuig waarin je je voortbeweegt de meest belangrijke variabel schijnt te zijn. Er zijn uiteraard stoplichten, en vaak staat er ook politie bij. De stoplichten worden ook niet helemaal genegeerd door de weggebruikers. Hoogstens anticipeert men op het groene licht, door wat eerder uit de startblokken te gaan (veel stoplichten hebben "aftellers").

Voor de rest is het helemaal afhankelijk van de grootte en de zwaarte van je voertuig of je voorrang mag nemen. De koe is de baas, dat zowiezo. Dan volgen de grote vrachtwagens, gevolgd door de grote bus, dan de kleine vrachtwagen, gevolgd door de kleine personen-bus. Dan wordt het wat ondoorzichtiger, maar ik denk dat het zo zit: dure personen-auto met stoere vent met chauffeur, dure auto met stoere vent zonder chauffeur (stuk minder stoer overigens vanwege het ontbreken van de chauffeur), goedkopere personenauto, taxi, miniauto met al helemaal niet meer zo stoere vent, miniauto met vrouw, brommers, rikjsa's, paard en wagen, fietsers, kruiers en als laatste de voetganger.

Voor voetgangers wordt niet gestopt. Period. Voor geen enkele voetganger, ongeacht je al dan niet duidelijke afkomst. Maar onlangs heb ik toch gemerkt dat er onder de voetgangers wel degelijk sprake is van enige hiërarchie.

Voor de enigzins weggestelde vrouw met kind op de arm, wordt een beetje gas terug genomen en als je eruit ziet als een armoedzaaier loop je het risico dat men juist een beetje bijgast, zeker als je op dat specifieke kruispunt een vreemde bent. Dat overkwam mij een paar weken geleden (nou niet ikzelf, ik probeer voor mijn eigen veiligheid zoveel mogelijk te lijken op de engizins welgestelde vrouw met kind op de arm).

We reden langs de Bandra Talao, een soort binnenwater. Daar vlak achter ligt het Bandra treinstation. Hierdoor zijn er altijd meer voetgangers op deze weg. Voor ons probeerde een dronken zwerver - nogal onvoorzichtig - de weg over te steken. Mijn chauffeur kon hem nog net ontwijken en de arme man werd vervolgens aangereden door brommer die vlak achter ons reed. De brommer reed gewoon door en de zwerver krabbelde weer naar de kant en verdween binnen twee seconden tussen de mensen. Het was bizar.

Je ziet, je kunt niet geheel argeloos deelnemen aan het verkeer. In dezelfde week was ik echter getuige van een nog idioter voorval. Ik reed naar het noorden van de stad om Max naar school te brengen. Vlakbij Juhu beach reed voor ons een brommer en daar schuin voor een riksja met een passagier (die overigens iets hoger op de ranglijst staat dan de riksja zonder passagier). Anyway, ik dwaal af, de passagier, een dame, had een bos bloemen bij zich. De riksja neemt een wat te scherpe bocht en de bos bloemen valt uit de riksja midden op de weg. De riksja stopt, de brommer remt acuut, wij remmen, iedereen achter ons remt. De man op de brommer stapt af, loopt naar de bos bloemen, raapt deze op en fatsoeneert deze een beetje. Hij loopt vervolgens naar de riksja (waarin de dame in kwestie nog steeds zat, ze deed in de tussentijd geen enkele poging om haar eigen bloemen te redden) en geeft de bloemen aan de dame.

Het verkeer kwam pas weer op gang nadat de man weer op zijn brommer zat.




huh?????


precies, zo zat ik ook.


Begrijpen doe ik het ook niet, maar we moeten de rangorde wel aanpassen:

1. koe;
2. bos bloemen;
3. grote vrachtwagen;
4. grote bus;
5. kleine vrachtwagen
6. kleine personen-bus;
7. dure personen-auto met stoere vent met chauffeur;
8. dure auto met stoere vent zonder chauffeur;
9. goedkopere personenauto;
10. taxi;
11. miniauto met al helemaal niet meer zo stoere vent;
12. miniauto met vrouw;
13. brommer;
14. riksja's (met passagiers zonder bloemen);
15. riksja (zonder passagiers);
16. paard en wagen;
17. fietser;
18. kruiers;
19. voetganger (type welgesteld met kind);
18. voetganger (type arme sloeber).

Gesprek met Max over history

Max heeft op school geleerd over wat geschiedenis is en kan er leuk over vertellen. Vandaag in de auto hadden we dit gesprek.

Max: "Mama, weet je nog dat Maurits op zijn hoofd is gevallen en een hele grote bult op zijn hoofd had? Dat is al lang geleden he?"

Mama: "Nou ja, weet ik nog wel Max, maar het is niet zo lang geleden, het gebeurde vorige week."

Max: "vorige week is niet zo lang geleden, maar een klein beetje lang geleden. Maar niet zo lang als de dinosaur-history dat is pas echt lang geleden. De bult van Maurits is misschien wel lang geleden maar nog geen history.
Maar mama, weet je wat wel history is? Toen papa nog een baby was, dat is pas history! Dat is bijna zo lang geleden als de dinosaur-history! Alleen een klein klein beetje korter (op dit punt geef hij met zijn hand aan dat er iets van de history af moet).

Mama: "Nou zeg dat wel Max."

Max weer: "Maar weet je, mama, toen papa's papa nog een kleine baby was, nou dat is pas echt history! Dat is net zoveel history als de dinosaur-history. Dat is net zo lang geleden he?

Page op (nu echt!!)

Ik geef het toe, ik ben inderdaad een oppervlakkig type. Mijn zus zal me wel weer beschuldigen van "eigen-pleepapier-eerst"-praktijken, maar ik moet dit met jullie delen.

De Page is nu echt op!

Bijna een jaar hebben we ermee gedaan. Onze eigen page wc-papier. De heerlijk zachte dubbele laag met de schattige blauwe hondjes erop. Maar dit is het laatste stukje, ongebruikt. Dag Page, dag lieve golden retriever.

Maar we treuren niet te lang, want nu hebben we YIDA! Geen idee waar YIDA vandaan komt maar ook YIDA is super zacht aan de billetjes. YIDA heeft maar één nadeel: het scheurt niet goed af. De perforaties laten te wensen over waardoor je niet altijd met één hand kan afscheuren. Soms moet je twee handen gebruiken voor YIDA en dat is wel eens ongerieflijk.

Maar YIDA mag zeker blijven. Het heeft namelijk nog een belangrijke "side-effect": De kartonnen rolletjes van YIDA zijn van uitstekende kwaliteit. Ze zijn stevig en dik en vormen een prima basis voor allerhande knutselwerkjes. We bewaren de rolletjes van YIDA dan ook om te knutselen!

Met de billendouche en YIDA zullen we Page wel snel vergeten.

Goede voornemens-lijstje

Ik houd van lijstjes. Ik maak ze ook vaak. Wat moet ik allemaal doen vandaag of deze week, wat moet er in huis nog allemaal gebeuren voordat het echt gezellig is (nooit af)en natuurlijk de boodschappenlijstjes. Ik heb tegenwoordig twee boodchappenlijstjes. De ene lijst, die moet ik zelf halen en de andere lijst kan ik laten brengen door de lokale Albert (aka: de toko verderop in de straat).

Een tijdje terug zag ik in een krantje de top 100 Mumbai lijst. Honderd dingen die je in Bombay absoluut niet moet missen. Er is ook een 100-plekken-die-je-in-India-moet-hebben-bezocht-lijst. De laatstgenoemde is zeer ambitieus. Om dat te regelen heb ik meer dan 3 jaar nodig. Op de eerste lijst scoor ik al aardig, al zeg ik het zelf.

De lijst is een combinatie van plaatsen die je moet hebben bezocht en dingen die je moet hebben gedaan. Het varieert van het eten van pani-puri (lokale snack, een absolute smaakexplosie in je mond, ben ik dol op), het kouwen op pan (mwa, niet zo), het bezoeken van de Gateway of India, sundaybrunch in het Marriott en op de lokale trein reizen (check, met dank aan Machteld.) Ongemerkt (zonder lijstje!) heb ik al zeker 30 a 40 procent van de lijst in the pocket. Nou weet ik heus wel dat het succes van je verblijf niet af te meten is aan een of andere lijst (bla bla bla), maar voor een lijstjes-freak is het wel kikken natuurlijk!

Nu staat het nieuwe jaar voor de deur, ons tweede jaar in Bombay heb ik me voorgenomen een lijstje te maken van alles wat ik volgend jaar rond deze tijd gedaan wil hebben. Er zullen doelstellingen op staan in de categorieen persoonlijk groei, profesionele vooruitgang en intellectuele en creatieve uitdagingen, ervaringen in familieverband, en inspanningen ten behoeve van mijn gezondheid (niet noodzakelijkerwijs in die volgorde).

Ik vrees dat mijn lijstje veel langer is dan mijn leven zal zijn, maar ik geef jullie de top 5:

5. Een goede modus zoeken voor mijn debiele momenten (cat. persoonlijke groei).
4. Tasjes business van de grond en rendabel (cat. professionele vooruitgang en creatieve uitdagingen).
3.Goed Hindi leren (wederom persoonlijke groei).
2. Proactiever de familie vrije tijd managen - inclusief uitjes en vakanties - (intellectuele uitdaging en ervaringen in familieverband).

en op 1.............

Verder afvallen, cholestorol onder controle, vroeger naar bed, meer water drinken (gezondheid).

Nu jullie mijn lijstje weten, wil ik graag die van jullie horen!

Gelukkig Nieuwjaar!!!!

Lieve familie en vrienden.

Ons eerste nieuwjaar in Bombay. Het klinkt spectaculairder dan het was, met Diwali was er een weeklang vuurwerk. Vannacht hadden we maar een klein beetje vuurwerk. De kinderen hebben er heerlijk doorheen geslapen. We hadden wat uitnodigingen voor nieuwjaarsfeesten, maar daar konden we moeilijk naartoe gaan omdat onze hulp de hele week vrij is, en we dan ook geen oppas hebben voor de mannen. Meenemen vonden we geen optie.

En eigenlijk gingen we nooit feesten met oud en nieuw. Zeker de afgelopen paar jaren vierden we dat lekker thuis. Tom en Dolores kwamen dan gezellig langs en om 12 uur stonden we op straat met de buren. De afgelopen jaren had ik de gewoonte om pom te maken. Pom is een surinaams gerecht waar veel tijd in gaat zitten. Iedereen heeft wel eens een broodje Pom gehad, maar het is eigenlijke een feestelijk gerecht en het maken daarvan is een geweldige therapeutische bezigheid. Dit jaar heb ik geen pom gemaakt. Pom-tajer, de belangrijkste ingredient, is hier niet te koop.

Vorig jaar hadden we op de Wilgenlei een heuse opzoomer-kerst-boom. Hij stond voor ons huis op de stoep. Met de hele straat hebben we die versierd en met oud en nieuw stonden we op de stoep met de buren vuurwerk af te steken. We hadden eerst gezellig samen gegeten bij de Kotey's en we wisten toen dat het voorlopig onze laatste oud-en-nieuw viering zou zijn op de Wilgenlei.

In het afgelopen jaar hebben we iedereen van tijd tot tijd gemist. De familie, onze vrienden, collega's en onze buren. We hebben niet kunnen bevroeden dat het gemis van de buurt het sterkst zou zijn op deze ene dag. Maar het was wel zo. Toen Maarten en ik een paar dagen terug bespraken wat we zouden gaan doen en ik hem vroeg wat hij het liefst zou willen wist ik daar eigenlijk het antwoord al op: even op en neer vliegen naar de Wilgenlei.

Thuis blijven kwam het dichtste bij wat wel wilden, en het was goed.

Lieve iedereen, we wensen jullie veel geluk, gezondheid, goed eten en drinken in goed gezelschap voor 2008!