Lieve vrienden en familie,
jullie zijn te lang verwaarloosd. Ik wilde heel graag elke dag een verhaaltje schrijven om de thuisfronten (zoals jullie weten heb ik er twee) op de hoogte te houden. Het is me niet gelukt. Ook hierbij zat mijn perfectionisme me in de weg (working on that part). Er is een troost: ik bewaar al mijn dagelijkse aantekeningen, die zou ik in de toekomst nog kunnen uitwerken. Maar dat is nu voor de meeste van jullie geen nieuws meer. Ik kan niet beloven dagelijks de blog bij te werken, maar ik zal dat zeker wekelijks doen. Ik zorg ook voor een regelmatige verversing van de foto's.
Terwijl ik dit schrijf zijn we net terug uit Nederland en Curacao, waar we de afgelopen anderhalve maand zijn geweest (Maarten aanzienlijk korter, aangezien hij de working one is, sorry) Ik heb lang niet iedereen gezien en gesproken die ik had willen zien (en spreken). Please do not be offended. Ik heb veel meer mensen in mijn hart dan ik in die korte tijd heb opgezocht.
Een korte samenvatting van de afgelopen maanden:
We zijn begin maart verhuist naar dit appartement dat groot en mooi is. We hebben zat ruimte voor logees, dus zij die nog twijfelden, schroom niet. We hebben gebofd. We wonen ook in een leuke buurt. Met Max gaat het goed, na een lange periode van tekeningen van hem en Amon, heeft hij ook tekeningen gemaakt waar hij namen van kindjes uit zijn klas op schreef. Hij vertelde erbij dat dit de kinderen zijn die hij voor zijn verjaardag wil gaan uitnodigen. De 31ste juli begint school weer, na twee maanden schoolvakantie. We zijn allemaal zeer benieuwd hoe het dan zal gaan in KG 2 (kindergarten 2).
Het was heerlijk om hem in de vakantie met Amon te zien spelen, alsof hij nooit was weg geweest! Toen zag ik pas weer waarom ze zulke goede maatjes zijn. Hij heeft ook al zijn andere vriendjes weer gezien en hij was vooral blij om Casper weer te zien. Ik hoop dat hij dit kan behouden!
Met Maurits gaat het erg goed, hij mist alleen wat speelmaatjes, en heeft niet echt een dagbesteding. Hij hangt maar de hele dag in huis bij mij of bij onze hulp, Assynta. Ik heb hem voor na de vakantie ingeschreven voor een speelschool, elke dag van 9 tot 11, maar ik heb er nu al spijt van. Ik wil hem helemaal niet kwijt! Na de vakantie heeft Max wat langere schooldagen dan kan ik lekker langer met Maupie op stap.
Met Maarten gaat het goed. Hij heeft wel een periode gehad, waarin hij zich afvroeg waar we aan zijn begonnen, maar die lijkt achter de rug. Zijn werk is leuk en geeft veel energie, hoewel het wel moeilijke kanten heeft. Hij heeft een paar leuke collega's waar hij het goed mee kan vinden en dat is belangrijk.
Met mij gaat nu goed, maar zo is het niet altijd geweest. Ik heb ontzettende moeite met mijn huisvrouwen bestaan en hoewel ik zelf de meest grapjes daarover maak, vind ik het niet makkelijk. Ik overweeg een hoop: studie, vrijwilligerswerk, freubelbezigheden en andere activiteiten. Zodra alles hier wat rustiger is, zal daar wel wat uitkomen, daar ben ik van overtuigd. In het voorjaar overleden vlak na elkaar twee ooms van mij. Een broer van mijn moeder (Ompi Hender voor Henry) en een broer van vader (Oom Henk). Vooral het overlijden van oom Henk is hard aangekomen. Ik kan het nog steed niet geloven. Ik voelde me zo ver weg van iedereen die mij dierbaar is, dat het pijn deed. Ik miste ook heel erg mijn eigen leven, mijn eigen werk, met mijn eigen collega's, mijn eigen vrienden (ik heb helemaal geen nieuwe vrienden nodig, ik heb vrienden), mijn eigen buren en mijn eigen vage kennissen. Mijn eigen familie miste ik al, dat gevoel was me bekend. Bovendien had ik juist daarvoor de familie van Maarten ingehuurd, om dat gemis een beetje minder te maken. Nu ben ik nog verder van huis (letterlijk en figuurlijk), naast mijn eigen familie mis ik nu ook Maarten's familie! Ik heb gelukkig genoeg zelfkennis om me te realiseren dat mijn gemoedstoestand niet in direct verband stond met hoe het leven hier, in Bombay, is, maar met wat ik achter me had gelaten. Niet dat er op ons nieuwe leven niets op te merken is, maar jullie begrijpen wat ik bedoel....
Anyway, gezellige lichtpuntjes waren het bezoek van Opa en Oma Kerbert (Dada en dadi in het Hindi) en Peter van Ettinger. Toen merkten we pas dat we meer ingeburgerd waren dan we zelf dachten!
Ik had onzettend tegen de vakantie opgezien omdat ik bang was dat ik niet terug zou willen komen. Dat viel gelukkig reuze mee. Het was gezellig, waar we ook waren. Ik heb ook van iedereen genoten. Het was ook heerlijk om weer lekker op de Wilgelei en op de Peppelweg te zijn. Ik kwam vorige week iemand tegen die van ver riep of ik al inkopen aan het doen ben voor de vakantie. Heerlijk! Had niet eens door dat ik al een half jaar weg ben. Deze move naar India heeft me ook nog iets anders doen realiseren: dat ik meer wortels in Nederland heb geschoten dan ik aan mezelf heb willen toegeven. Dat kan ook niet anders gezien het feit dat ik precies net zolang in Nederland als op Curacao heb gewoond. Maar ik ben jarenlang bezig geweest met het bewaken van mijn wortels op Curacao, dat ik het niet echt door heb gehad dat ik in Nederland ook wortels aan het schieten was. Nederland hoort ook bij mij (en als je denkt dat het al te vol is moet je zeker even hier in Mumbai komen kijken).
Het was dan ook lekker om weer thuis te komen. Machteld is met ons meegekomen. Die mag ik de komende weken Bombay laten zien. Ze is nu nog in shock, maar ik zal haar morgen vragen wat haar indruk tot nu toe is. De jongens waren blij Maarten weer te zien en ik ook natuurlijk. En eindelijk kon ik gisteren heerlijk in mijn eigen bed liggen. Er gaat niets boven je eigen bed. Mijn moeder heeft een tegel hangen met de tekst: "Home is where the heart is". Daar ben ik het niet mee eens: "Home is where your bed is" komt meer in de buurt!
