Hij komt, hij komt!!!!!!!!!!!!

Mama? Hoe weet Sinterklaas nou dat we naar India zijn verhuisd?

Max. Hij vroeg het zich al af in de eerste week dat we hier waren. Hoe weet Sinterklaas nu dat we niet meer in ons huis wonen? “Sinterklaas weet alles, Max”, is het enige juiste antwoord. “Echt waar mama?”. “Echt waar Max!”.

Hij was er niet helemaal gerust op, maar hij gaf Sinterklaas het voordeel van de twijfel. Voorlopig had hij wel andere dingen aan zijn hoofd zoals engels leren en nieuwe vriendjes maken. Bovendien was de Sint net geweest, dus had hij tijd genoeg om uit te zoeken waar we wonen voordat hij weer zou komen.

De maanden gingen voorbij zonder dat hij er weer over begon en toen was daar toch weer de intocht op 17 november. Kampen was toch wat ver……..

Een Nederlandse die ik hier heb leren kennen (met 3 kinderen van 7, 3 en 3), zat hiervoor in Singapore en stelde voor om met een paar gezinnen een Sinterklaas-knutsel middag te houden. Ze had het vaker gedaan, met groot succes. Op school en op straat krijg je hier tenslotte niet die lekkere Sinterklaassfeer mee die zo typerend is voor de periode tussen de intocht en pakjesavond. Zo gezegd zo gedaan dus hebben we afgelopen woensdag gekleurd, geplakt en geknutseld en de mannen kwamen thuis met prachtige mijters. Tegelijkertijd besloot Sinterklaas ons huis te bezoeken om alvast – vooruitlopend op P-day) te controleren of iedereen het afgelopen jaar wel lief is geweest.

Die avond kreeg Max de opdracht voor hem en voor zijn broertje schoentjes klaar te zetten, met wortels en ander lekkers voor het paard en een glas water (niet uit de kraan) voor de hulppiet. Max begreep ook wel dat Sinterklaas niet alles zelf kon doen en ook een “person” heeft voor bepaalde klussen, zoals het controleren van de schoentjes.

De volgende ochtend was Max als eerste beneden (dat was voor het eerst dit jaar). Het lekkers was weg, het water opgedronken en ER WAREN KADOOTJES!!!!!

Het viel me toen pas op dat hij een stel oude schoentjes voor hem en voor Maup had klaargezet. Zijn verklaring was zo logisch als wat. Sinterklaas was hier nooit geweest en als hij binnenkomt en hij zou ook nog schoenen aantreffen die hij nog nooit had gezien zou hij misschien denken dat wij hier niet wonen. Dus door oude schoenen neer te zetten (die de Sint van vorig jaar nog kent) help je de Sint een beetje (en voorkom je teleurstellingen). En het werkte!

De Vetjens zijn geweest!

Het was maar een weekje, maar elke minuut even gezellig. Het is zo leuk om bezoek te ontvangen. Dan kan je eindelijk laten zien wat je niet kan uitleggen.

Ze hadden een druk programma. Toevallig hadden we tijdens hun eerste dag al een speelochtend in het verkeerspark met de mannen, een verjaardagsfeestje 's middags van een klasgenootje van Max en 's avonds een Katholieke (ja dat is relevant) bruiloft van een collega van Maarten. Daarna zijn we zelfs nog even naar een hippe club geweesr (Poison). De volgende dag waren we uitgenodigd door een vriendinnetje om mee te gaan naar een Bollywood set. Ze is daar een film aan het maken dat volgend jaar juni de bioscopen zal bereiken, Drona. Heel indrukwekkend. De kinderen mochten alles en hebben veel pret gehad en wij volwassen were rubbing shoulders with the high and mighty (sorry, dat kan je alleen in het engels zo zeggen). De rest van de week was wat rustiger, maar ik troost me met de gedachte dat ze donderdagavond helemaal afgepeigerd en vol nieuwe indrukken op het vliegtuig zijn gestapt.

Ik het ook een nieuw voordeel ontdekt van onze move: je maaakt nieuwe vrienden omdat je geen keus hebt, en je oude vrienden leer je veel beter kennen. Als je ze ziet, zijn ze er een tijdje en kun je weer lekker diep gaan.

Vrouwen zeggen dingen tegen elkaar als: "wat leuk dat jullie er zijn, ik heb je gemist, ik mis onze kletsavonden en ik vind dit of dat moeilijk aan zo ver weg zijn. Mannen kloppen elkaar op de schouder en zeggen: "zo Eric, jullie zijn er dus" (vrij vertald uit het mans: ik heb je gemist, wat jammer dat het maar een weekje is, we moeten vaker bellen).

Lieve Eric en Nicole, tot volgend jaar?

Kijk-rijst

Ik heb een grappig mens ontmoet, Mariko, een japanse dame getrouwd met een van de top-chefs van het J.W. Marriott hotel. Ze heeft een zoon en een dochter die allebei naar dezelfde school gaan als Max. Mariko past drie keer in mij en dat zegt zowel iets over mijn als over haar omvang. Ze sport elke dag en let zeer goed op haar eten teneinde haar ranke figuurtje te behouden. Dat doet ze bijzonder gedisciplineerd. Ze zorgt er bijvoorbeeld voor dat ze om 4 uur – uiterlijk half 5 – gegeten heeft. Het voorkomt dat zij en haar kinderen gaan grazen. En het werkt wat daarna hoeven ze verder niets meer en pas met het ontbijt van de volgende ochtend wordt er weer gegeten. Iedereen heeft dan een flinke honger dus is het standaard een stevig ontbijt waar ze het even mee kunnen doen.

Daar is over nagedacht. “Is er niets dat je toch niet kan laten staan, ook al weet je dat je het beter niet kunt eten?”, vroeg ik haar. “Rijst” zegt ze, “Japanse rijst”. Dat vindt ze zo lekker, en ze mist het ook. Zij reist al enige jaren de wereld rond, ze eet nergens Japans, bang dat het tegenvalt, maar ze heeft altijd rijst bij zich. Japanse rijst. Dat neemt ze van thuis mee.
Maar ze wordt er dik van, vlak na het eten voelt ze zich al opzwellen. “Too much starch, I must not eat it”.

Maar Mariko heeft daar iets op gevonden. Ze noemt het Show-rice. Als de nood te hoog wordt maakt ze de rijst klaar en schept ze zichzelf één a lepels op. En ze kijkt ernaar. Ze neemt geen één hap, maar geniet met haar ogen. Als ze wil, kan ze het opeten blijft ze dan als een soort mantra herhalen. Maar ze doet het niet. Ze neemt genoegen met show-rice.

Ik wou dat ik dat kon; show-frietjes, show-kippetje Paramaribo, show-Baskin-Robins-ijs, show-pizza, show-broodje-met-oude-kaas, show-chips, show-taartjes. Dan zou ik ook show-overgewicht hebben (hoef ik niet meer naar de sportschool....).

Lieve Koningin !

Jullie hebben het vast gehoord. De koningin was in India. Ze gaf in New Delhi en in Bangalore recepties voor de Nederlandse gemeenschap. Ze zou niet naar Mumbai komen, maar de Mumbaikars waren welkom on Bangalore. Sommige kennissen van ons hadden en soort vooraankondiging ontvangen, maar aangezien wij ons bij aankomst niet bij het consulaat hadden geregistreerd, hadden wij die niet ontvangen.

Dus: snel registreren en al gauw werd ik gebeld door iemand van de ambassade om nog wat details door te spreken. In eerste instantie zou ik met een vriendin gaan, Judith, maar er was een probleem met haar aanmelding waardoor zij niet meer mee kon. Toen besloot Maarten toch mee te gaan. Ik zou vroeg vertrekken en de volgende dag terugkomen en Maarten zou eerst de mannen naar school brengen en dezelfde avond weer terug vliegen.

De receptie was in het prachtige Taj hotel en we werden daadwerkelijk aan de koningin (en aan Alex en Maxima) voorgesteld!!!!! We hadden een kaartje bij ons met onze namen erop en die moesten we bij de deur afgeven en de person bij de deur kondigde ons aan. Ik dacht dat mij hart stil stond. IK HEB DE KONINGIN EEN HANDJE GEGEVEN!!!!! WHOEHAHAHAH!!!!!!!!!!!!!!!!!


WHOEAHAHAHHAHAH!!!!!!!


WHOOEOEOEOEHAHAHAHAHA!!!!!!

Het duurde even voordat ik daarvan bekomen was. Het was geweldig! Ik had echt nooit gedacht dat ik dat ooit zou doen. Onze beslissing om voor drie jaar naar Bombay te gaan is bij deze al de juiste geweest en onze jaren hier geslaagd. Niets meer aan doen.

Later, op de receptie, heeft Maarten ook nog 10 minuten met haar gepraat!!! Ik kan over de inhoud van dat gesprek natuurlijk geen mededelingen doen (niet vanwege het protocol, maar simpelweg omdat ik er niet bij stond), maar Maarten is zo mogelijk een nog grotere fan geworden dan hij al was.

Al met al was het heel bijzonder. Het enige dat jammer is, is dat ik niet de gelegenheid heb gehad om haar te vertellen dat mijn moeder haar grootste fan is, dat zij by far het hardst zingt als Beatrix op Curacao is, dat mama haar laat feliciteren met haar schare kleinkinderen, dat ze dagenlang heeft gehuild toen "Buchi Berna" (zoals Prins Bernhard liefkozend werd genoemd op Curacao) overleed, en nog langer toen Claus er niet meer was. Dat mama zich om haar zorgen heeft gemaakt toen zij het zo voor haar kiezen kreeg. En dat ze heeft willen zeggen om af en toe te bidden. Zeker psalm 23 doet wonderen.

Ik heb die kans niet gehad. Dus, bij deze:
Lieve koningin, mijn moeder is uw grootste fan!!!!!!!!!

watchmen

Eigenlijk hoort dit thuis onder het kopje "in de krant vandaag", maar er is meer uitleg nodig. Zie artikel. Er is een wet aangenomen dat veel meer zal vergen van de security guards dan tot nu toe gebruikelijk was. Iedereen heeft ze, winkels, winkelcentra, appartementengebouwen. Ons gebouw heeft er 13 rondlopen/hangen/zitten. Wat ze doen? Ze beveiligen de boel. wat ze werkelijk doen? Ze hangen de hele dag rond, bedienen de lift, gaan snel staan als je aankomt, helpen met de kinderen de lift in of uit te krijgen, entertainen de kinderen tijdens het ritje in de lift met de lift-alarmbel, brengen je post, helpen je in de auto, zetten de airco voor je aan in de gymzaal. Van die dingen dus.

Ze verdienen erg weinig. Die van ons tussen 2000 en 4000 rupees per maand. Dat is tussen de € 26 en € 72. Dat is ook voor hier niet veel geld. Ze beunen bijna allemaal bij met het uitlaten van honden en het wassen van auto's. Dat doen ze in hun vrije uurtjes, naast de 12-urige werkdag. Daarnaast moeten ze ook zelf zorgdragen voor hun eten en genoeg overhouden om naar "back home" te sturen. Want de meeste komen van buiten de stad. Vergeleken met deze jongens heeft onze hulp een riant bestaan. Ze verdient 7300 roepees per maand (Vaak iets meer als ze oppast), ze heeft een eigen kamer met badkamer en kabel-TV, en voor haar natje en droogje wordt gezorgd.

Een van de watchmen (zoals ze hier worden genoemd) wast onze auto's. Hij krijgt hiervoor 1000 roepees per maand. Het is een aardige jonge knul van nog geen twintig. Zijn vader werkt hier ook. Als watchman.

Volgens deze nieuwe wet moeten ze het volgende kunnen: they should have knowledge of the Indian Penal Code, Criminal Procedure Code, Arms Act and Explosive act. He must also be able to identify an anti-sabotage device or and Improviced Explosive Device (IED). de bedoeling is dat ze ook meer bevoegdheden krijgen teneinde de politie te helpen als er een situation is.

Erg benieuwd hoe ze dan voor elkaar willen krijgen. De meeste zijn laag opgeleid, vaak analphabeet, zelfs in eigen taal.Sommigen maken niet bepaald een snuggere indruk.