Eindelijk geveld

We hebben tot nu toe geluk gehad, de mannen en ik. Van eenvoudige griepjes tot aan Dengue en ernstige darmklachten, om ons heen werd iedereen ziek. Op wat onschuldige snotneusjes na hebben de jongens de eerste 10 maanden in India goed overleefd. Max is een taaie. Hij heeft nergens last van (afkloppen). Maurits heeft want tandproblemen gehad dat - helaas - gepaard ging met snotterige verkoudheid. Maar hij blijft daar irritant vrolijk onder (zeker 's nachts om 6 uur is dat om het bloed onder je nagels vandaan te halen). Maarten heeft wat kleine infecties te verduren gehad, en an occasional case of mild indigestion, maar niets om over naar huis te schrijven. Of zoals we op Curacao zeggen: "no ta ko'i kanta Makamba". (letterlijk vertaald: niets om over op te scheppen tegen Nederlanders).

Ik heb zelf nergens last van gehad, if anything, had ik eindelijk geen last meer van hooikoorts. Maar maanden/jarenlang te weinig slapen heeft eindelijk zijn tol geeist. Sinds eergisteren ben ik officieel ziek, koortsig, snotterig en humeurig (Maarten herkent me niet terug - nou ja, op da humeurige na). Ik moest van de zesde in een keer naar de eerste versnelling en ga op het moment echt niet harder dan 15 km/u. Ik wist wel dat het niet gezond is om nachten van drie a vier uurtjes te maken, maar ik deed het toch. Te laat erin en om half zeven elke ochtend er weer uit. Het moest fout gaan.

Ik ben hier niet zo goed in, dat stilzitten, ik word er onrustig van. Ik functioneer optimaal als ik minstens vier dingen tegelijk doe. Verminder het aantal activiteiten en alles loopt in de soep. Maar af en toe is het wel functioneel. Als je ziek bent, hoef je ook niet zo nodig. Ik voel me niet schuldig als ik alleen maar een beetje rond het huis hang. Ik heb vandaag heerlijk gekleurd met Maurits. Doe ik anders ook hoor, maar terwijl ik de krant lees of opruim of zo. Dat hoefde vandaag niet van mezelf, want tenslotte ben ik ziek.

Maarten is streng. Hij stuurt me elke avond om 9 uur naar bed. Gisteren smokkelde ik een boekje naar boven (ik dacht dat hij het niet doorhad), maar 10 minuten later stond hij naast mijn bed en pakte hij het af. Flauw. Vanavond ben ik slimmer. Ik leg mijn boek vast vanmiddag klaar onder mijn bed. En een flashlight.

Nieuwe rubriek: in de krant vandaag

Ik probeer elke ochtend de kranten te lezen.Het lezen van de kranten is onderdeel van mijn ochtendroutine. Ik probeer op die manier op de hoogte te blijven en om de stad.het land beter te leren kennen. Tot nu toe blijf ik achter met meer vragen dan antwoorden, blijkt het - elke keer als ik iets door denk te hebben - het toch weer anders te liggen,en wordt ik keer op keer weer stil van de enorme tegenstellingen in de stad die door de krant alleen worden bevestigd. Contactadvertenties die door ouders worden geplaatst staan naast berichten van slachtingen en lynchpartijen die in Bihar (oosten van India) plaatsvinden. Ik besloot een tijdje terug om elke dag het meest opmerkelijke nieuws te bewaren. Vandaag besloot ik jullie hiervan deelgenoot te maken.

We krijgen er dagelijks vier: The Times of India, The economic Times, The Bombay Times en the Mumbai miror. De eerste twee zijn de wat serieuzere kranten. The Bombay times is onontbeerlijk voor het betere Bollywood-news (wie is met wie, wie maakt welke film, wie is waar geweest). Ook gebruik ik deze als TV-krantje. The Mumbai Mirror is meer een soort aan lager wal geraakte Telegraaf of een soort EXTRA van Curacao. Ze schuwen het gebruik van afgrijselijke foto's niet. Ik probeer die krant te mijden.

Voor vandaag heb ik wat onschuldige berichten uit de Times of India. Enjoy!

De familie voor de Gateway

 

Go Go Goa !!!!

 
Max en Maurits in hun favoriete pyama van Diego, de dierenredder (bekend van radio en TV). Voor zij die niet (meer) in de kleine kinderen zitten: Diego is het neefje van Dora, the explorer. Maurits is helemaal weg van Diego. We hebben daar een filmpje van en die wordt grijsgedraaid. Hij heeft het dan over "Go Go Goa", waarmee hij de naam "Dora" en de leus van Diego (Go Diego Go!!!) samenvoegt. Het resultaat klinkt als een simplistische reclame voor de stranden van Goa. Diego is HUGE in dit huishouden, BIG!!!!

Dus hebben de jongens allebei Diego pyama's, die zij - zodra het weer schoon in de kast ligt - gelijk aan willen. Ze controleren bij elkaar of de andere ook dezelfde pyama aanheeft. Een enkele keer gaat een pyama de was in terwijl het best nog een nachtje mee had gekund. Dat alles om tegelijk "Go Go Goa!!!" aan te kunnen.

Op deze foto leest Max Maurits voor uit een Dora/Diego boekje. Het plaatje is compleet!

Maurits goes Indian

 

Vrijdag 12 oktober zou een speciale dag op school zijn, Navrati. Het begin van 9 speciale dagen die zouden eindigen op zaterdag 20 oktober. Navrati betekent ook: negen dagen. Overal in de stad zijn er dansen. We hoorden dat deze vroeger tot in de vroege uurtjes doorgingen. Maar die uitspattingen zijn aan banden gelegd. Alleen op de laatste dag is er geen sluitingstijd. Het is een dans met stokjes die wij helaas steeds misliepen. We waren door vrienden uitgenodigd om mee te gaan kijken maar het kwam knap ongelukkig uit. Echt jammer. Deze tijd van het jaar zit zo vol festiviteiten (we hebben net Ganpati afgezonken) dat voor we door hebben wat het volgende feest precies inhoudt, het alweer voorbij is. We hebben ook het einde van Ramadan gehad dat hier twee dagen lang (14 en 15 oktober) groots wordt gevierd. Ze noemen het hier "eat" en de tweede dag is "eat again". Wie zegt dat ze geen humor hebben.

Anyway, op 12 oktober mochten alle kindjes in hun traditionele Indiase kledij komen. Of Maurits die ook had. "Maar natuurlijk" was het enige juiste antwoord en de volgende dag kocht ik voor hem een smaakvol edoch kuis setje. Even winkelvuil eruit gewassen en Maurits was er helemaal klaar voor. Ik was zo trots! Alsof hij er nooit anders bij heeft gelopen! Voor de gelegenheid heb ik me ook uitgedost in een passende selwar kameez. Je wilt ook niet dat er gepraat wordt over zijn moeder. Het was een groot succes. De juffies hebben hem nu nog meer doodgeknuffeld.

Bij het ophalen kreeg ik ook nog de leuke mededeling mee dat Maurits zijn boterhammen niet lekker vindt en liever naan, roti of chapatti eet. Of ik niet liever daar wat van wil sturen in het vervolg!

Personal trainer

Ik had het gehad. Ik wilde de hele tijd wat aan mijn gewicht doen, maar het lukte niet. Ik kan allerlei smoesjes verzinnen: te druk, de kinderen, nog geen routine, juiste eten niet voorhanden, ik mag niet naar de sportschool, etc etc. Jullie zouden vol begrip zijn. Maar ik zou weten (en jullie ook) dat dit onzin is. Ik ben gewoon lui.

Zo, het is gezegd. Ik ben gewoon lui. Ik ben lui.
Lui lui lui.
Lui.

Ik houd niet van de sportschool (we hebben zelfs een sportzaal in het gebouw!!), ik vind het doodsaai, ik verveel me dood. En ja, ik houd van lekker eten (dat was vroeger echt anders, vraag mijn ouders maar), maar vooral van alle foute dingen, chips, frietjes, taartjes, chocola en nog meer taartjes. Sla is niet lekker. Bleekselderij is niet lekker. En 10 gram lekkere kaas verdelen over een heel bordje sla, slaat nergens op. Kan je het net zo goed laten. Water smaakt nergens naar. Kan ik niet de hele dag drinken, doodsaai. Groene thee komt mijn neus uit. Bovendien ga je van sporten zo zweten, bleh, jakkes. Weer douchen. Redenen genoeg om er niet aan te beginnen.

Maar ik groei dicht. Het leven hier heeft weinig ingebouwde beweging. Lopen doen we nauwelijks om ergens te komen, levensgevaarlijk. Fietsen ook niet. Mijn boodschappen kan ik niet zelf dragen, want dan voelt iedereen zich opgelaten (De meeste boodschappen doe ik niet eens zelf. Worden door de winkel tot in de keuken afgeleverd). Ik moet dus wel drastische maatregelen nemen als ik mijn gewicht onder controle wil houden. Ik heb geen keus.

Dus heb ik vanochtend de stoute sport-schoentjes aangetrokken en ben ik naar de sportschool gegaan. Wel grappig: die baas daar vroeg of ik lid was. "Ja" zei ik. "maar ik heb u hier nooit eerder gezien" zegtie. I rest my case. Ik vroeg hem voor mij een programma te maken om af te vallen en om te “tonen”. Die meneer (verder te noemen: Zaahid) liet er geen gras over groeien. Hij kan een programma voor me maken, maar dat moet hij eerst zien wat voor vlees hij in de kuip heeft (genoeg, zou ik zeggen). Dus moest ik op de weegschaal en heeft hij mijn vetpercentage gemeten. Ik zal jullie niet vervelend met onnodige details, laten we zeggen dat er wat af kan. Vervolgens werd ik aan een serie oefeningen onderworpen; lopen, fietsen, springen, gewichten, situps and more.

Aan het einde van de rit was Zaahid niet eens zo ontevreden. Hij bleef duidelijk: "Ma’am, your fat-percentage needs to come down. Write the number down as a reference. We need to work hard. I am prepared to work hard, you need to work hard too." Maar ik was very flexible and in a surprisingly good condition. Hij zag wel mogelijkheden. Het wordt geen beginnersprogramma omdat ik daar waarschijnlijk niets aan zal hebben. Hij gaf me gelijk het nummer van dietist waar die erg over te spreken is. It won’t hurt to make an appointment with him.

Dus heb ik nu een personal trainer, Zaahid.

Ik moet minimaal driemaal per week aan de bak. Daarnaast krijg ik ook nog huiswerk mee. Hij beloofde een persistant bug te zijn. Ik mag niet zomaar afbellen, en als ik niet op kom dagen heb ik een groot probleem.

Morgen is mijn eerste les, en ik schijt nu al in mijn broek. Maar het is voor een goed doel, dat houd ik maar voor ogen. Ik zal jullie ook op de hoogte blijven houden, maar verwacht aub geen before and after foto's!