Max en ik zijn dol op onze riksja-uitjes. Maarten blijft het een merkwaardige hobby vinden, maar wij laten ons daardoor niet weerhouden. Vooral in het weekend als de andere helft van het gezin op één oor ligt, kruisen we de stad door op die stinkende driewielers. Vandaag zijn we naar de Santa Cruz markt geweest. Niet echt up-town, maar (juist) daardoor niet minder leuk (Max: “stinkt hier wel hé, mama?”). We hadden batterijen nodig voor de auto die Max gisteren had gekregen op het feestje van Meit. We vonden snel een electro-hardware-achtige winkel, maar ze konden maar twee batterijen aanbieden terwijl we zes nodig hadden. “No problem Ma’m”. En we wachtten. Net toen ik die twee batterijen maar wilde afrekenen (het was mij niet duidelijk waar het wachten op was), kwam een andere man de winkel binnen met een zakje batterijen die hij elders (ongetwijfeld voor veel minder roepies) had gekocht. Nou ja, wij hadden batterijen en zij hebben er ongetwijfeld extra aan verdiend. De afgelopen dagen zijn we op stap met een doel voor ogen: Max heeft nieuwe schoenen nodig. Hij moet zwarte schoenen dragen bij zijn uniform, maar daar heeft hij maar een paar van. Voor de afwisseling is een extra paar wel handig. Ik dacht snel klaar te zijn door op zoek te gaan naar zwarte sportschoenen. Overal zijn er winkels van de bekendste merken: Nike, Reebok, Adidas. Het moet lukken. Het bleek niet zo’n gemakkelijke opgave. De meeste winkels hebben geen kleine kindermaten. Sommige verkopers proberen je desondanks iets aan te smeren. Het toppunt was een verkoper in een Nike winkel. Zijn kleinste maat was maar 35. Max draagt 28. Toen hij met de schoen aan kwam zetten zei ik al dat het te groot was. “You think, Ma’m?, don’t worry, it will fit”, probeert hij nog. Hij houdt zelfs Max’s voet langs de schoen om mij van het tegendeel te overtuigen! Het was echt the limit. Zijn voet kon er zowat twee keer in!!! Ik probeer nog beleefd te zijn door te zeggen dat het voor het kind niet prettig is om zo’n grote schoen te dragen. Stelt hij voor om een propje papier in de voorkant van de schoen te proppen. “the teachers won’t mind”. Ik moest echt weglopen om hem van ons af te schudden. Ik zag toen dat hij op zijn kop kreeg van een andere vent. Het is mij niet duidelijk geworden of hij uitgekafferd werd omdat hij te pushy was of omdat hij niets heeft verkocht. Het heeft wat moeite gekost, maar uiteindelijk hebben we ergens schoenen gekocht voor Max en zelfs voor Maurits!
No comments:
Post a Comment