container is here!

Hi friends,

Our container has arrived and we are very busy unpacking all our stuff. I have unpacked my clothes only to find out that I have a huge amount of Indian attires, and hardly anything to keep me warm (that would have been different if we were staying up norht of course). This is very distressing because it mean I will have to do some serious shopping. And the worst part of all is that the sales are going on. One must sometimes sacrifice oneself. Life is a bitch.

M & M

 

cake

So it's been about 40 days and we are still here. The weather is quite cold now and it's raining most of the time. I tend not to be depressed all the time especially since I am looking forward to starting my business as soon as our stuff gets here.

Anyway, I tend to the kids, taking them to school very morning. This is a short 5 minutes walk. Maurits has joined school since last week so he is a happy boy now (and I am a very very very happy mom.)

Mostly I pick them up at 3,30 (again a nice 5 minutes walk) take them home, offer them some snacks, put on the TV so they wont bother me more then strictly necessary, make dinner, wait for Maarten to arrive from work, take of his shoes, bring his newspaper, homesocks and glass of wine, feed the lot, clean up afterwards. Get the kids in bed after shower-struggle and reading a book, iron some clothes, clean the bathroom, iron some more clothes, join the husband for some quality time (again bring him his drink and check on the snacks).

I understand that I have to do without Rosy to take care of the household and play with the kids and that I have to go to the store myself to get my shopping instead of calling for groceries. I can even handle the fact that I cannot organize a party in 2 hours including catering and entertainment,but I was not prepared to be without Bina's cakes.

Mauritses birthday of last week was the first birthday in three years without Bina's cake. Those who know Bina's cakes know that there's is no way to move beyond them. How can I ever touch another chocolate cake ever again??????

I went into this Cakeshop where they do picture cakes. I thought I could order a simple cake with a nice design on it. This was not easy. I was - off course - too late I should have ordered two weeks before. Secondly, they will deliver the picture top only with a creamy cake that Maurits doesn't like at all. There is no way they could make an exception.

So I decided to bake him a cake myself, including the chocolate frosting. I called it the vulcano cake, Maurits loved it and had three big pieces.

The cake was not bad, but it was not Bina's.........

Max as we were admiring the town from high up.

 

Max

 

4 now!!

 
Maurits came home with this hat. He told me the teacher made it for him. He did not want to wear it, but came home and immediately placed the hat on this picture with Anne!

Mauritses second b-day party

 

don't be fooled by this smile.....

 

Sinterklaas arrives in Holland (again)

 

and he is good at it!

 

Maurits got a new bike

 

the guys keepsakes

 

Diets

I am not particularly fond of diets. In fact, I always try not to follow any ignoring the fact that I might need one in order to loose weight properly. Last year I lost a lot of weight, but in order to loose more I must consider changing my eating habits.
These passed few weeks I have been reading a book by dr. Agaston about the south beach diet. This doctor, who is a cardiologist, stumbled on a diet while trying to workout a healthy eating system for his patients. Since heart and cardiovascular deseases are well represented in my family tree I thought it would be a wise thing to check out what mr. Agaston has to say.

It is all very logical really, and I even might try this one. It comes highly recommended by my sister so it can’t be that bad. But honesty, I do detest the fact that I have to consider a diet. I have done diets before. A few years back I tried weightwatchers and quite succesfully I might add, loosing up to 8 kg in an few months. Only to watch the weight crawling back up in again an few months. Ok, Mauritses arrival in this world had something to do with it, but still....

They only diet that always works with me is stress and tough times. Instead of eating, I suddenly stop eating completely, achieving some very good results. But when the stress is less, suposedly my body does not understand this and stores every extra cruble on my hip.

What really pisses me off is the explanation of all the diet-experts that we – as people - are gaining weight and dying of terrible deseases because our eating habbits conflict with the way we are built. We are – so to say – fysiologically unfit for the modern lifestyle.

HOW LONG HAS CIVILIZATION BEEN AROUND, PEOPLE!!????? 50.000 YEARS?????

Why have we – as people- still not been able to evolve into a species that can easily drink himself silly every day without waking up with a headache? Why have our bodies not realized that we have stopped hunting deer, gathering fruit, and building villages? The only hunting we do nowadays is virtual and the only villages we build are on facebook. There is no phisical exercise involved in any of that. You should think our body systems must have picked up on that by now.

But noooooooo, our bodies still pretend that we might actually might not have food tomorrow and are being greedy bitches by storing EVERYTHING THEY SEE!! If we have been eating refined food for generations! Deal with it and move on. If we have not been adding the necessary fibres to our diets lately, be creative and use alcohol instead. How difficult can it be to shed all access energy we take in? The system is in place, lets use it properly. It does not seam all that difficult to me.

If nowadays it takes a simple pokemon to do an act of courage to evolve into another lifeform, why can we – as people – not do the same? We had our fare share of wars, that is corageous! It is time to move on.

And that, my friends, is the real problem of our times. Our bodies are in denial! What we need is a mass intervention to reset its habits and maybe we can finally evolve into a new species. A new species that I would like to call the homo non-dietus!

Leaving Mumbai?

Dear friends,

I am writing this after we left Mumbai exactly one month ago. I tried to write this before, but I just could not put words to paper without getting emotional. Because it's one thing to get out of Mumbai, it is a totally different matter to get Mumbai out of you. That is not so easy.

We came to Mumbai almost three years ago, not knowing what to expect of this huge, overcrowded and polluted city. In the years here I learned to love it in all his avatars. You don't get used to Mumbai, Mumbai just takes over and invades you like an alien and even if you decide to leave, you will take Mumbai with you. You don't have a choice, it is just how it's done.

I learned that there is only one way to live in Bombay properly and that is by accepting it for 100% with all your senses. If you manage to do that, you will receive a gift every single day.
Every single day. Something you see, hear or experience will make you happy, give you food for though and enrich you.

For those who cannot let Mumbai take over, it will always be a big messy city with a lot of poverty, and of course..... slums.

I am not claiming that it is an easy place to live. Not at all. Numerous times when I was -again - stuck in traffic or driving for hours looking for Dutch cheese I wished it could be easier. But that is the beauty of the place. It is not handed to you, but when you get it, you get it!

We leave with much greave but enriched with all the friends we made. I do not feel at all that I am leaving you behind. Like Mumbai I am taking all of you with me, not as a reminder of times gone by, but as friendships that I intend to keep for the rest of my life.

So let me say thank you and see you soon.

Fermelenge!

Monique

De laatste weken

Ik schrijf dit terwijl we iets meer dan een week weer terug zijn in Nederland. Maarten is al een week aan het werk en Max is sinds gisteren weer naar school.

Het is een lang verhaal geworden, maar dit is dan ook mijn laatste verhaaltje.....

De laatste paar weken in Mumbai waren druk en heftig en zijn snel voorbij gevlogen. Tegelijkertijd voelt het nu al zo ver weg, dat ik daar verdrietig van wordt.

Maarten was al sinds 5 oktober aan het werk en de verhuizers begonnen op 7 oktober in te pakken. De week die daarop volgde was zwaar. Korte nachten van gemiddeld drie uur, twee jongens die er alles aan deden om mama nog langer bezig te houden dan strikt noodzakelijk en een verdrietige Rosy die de hele dag snikkend door het huis liep. Op vrijdag de 9de sliepen we voor het laatst in het huis (met zijn allen in het grote bed, de rest was al weg). Rosy uiteraard in haar eigen bedje.

Zaterdag avond kwamen we vrij laat aan in het hotel en de twee dagen relatieve rust die we daar hadden waren geen overbodige luxe. Op maandag vertrokken we voor 4 dagen met vrienden naar Gujarat, naar hun nature cure oord in Kutch. Dat was een zeer aangename verrassing! Ik kreeg een heus intake gesprek. De dokter concludeerde vrij snel dat ik leed aan oververmoeidheid die zich onder meer uitte in verkrampte spieren in de schouders.

Alles lijkt daar volgens het principe van rust, reinheid en regelmaat te zijn geregeld en ik liet het mij allemaal lekker aanleunen. Massages, kuren, heerlijk eten (all veg) en veel slapen. Vooral de massages waren heerlijk (your shoulder muscles are massive ma'am, but they need some work. Try to relax). Op de laatste dag kreeg ik een chakra-openings-behandeling waarbij ik binnen 10 minuten in slaap viel. De behandeling begon met een vrij heftige hoofdmassage waar een enorme hoeveelheid kokosolie aan te pas kwam.Vervolgens moest ik op een bank liggen. Boven mij hoofd hing een soort trechter aan een touw waar warme olie uit droop. De bedoeling was dat die olie op mijn voorhoofd druppelde terwijl de trechter op en neer zwaaide. Toen viel ik in slaap. De behandelende zuster maakte me na zo'n 3 kwartier wakker en ik mocht gaan. Dat ik in slaap was gevallen deerde haar niet, ze beschouwde dit juist als een zeer goed teken. Als de wind verkeerd staat ruik ik nog steeds naar kokosolie

Rosy was mee, niet alleen mij een handje te helpen, maar ook omdat de jongens en zij zo aan elkaar verknocht waren geraakt dat ik het hart niet had om haar achter te laten. De jongens hebben heerlijk gespeeld met Shaan, maxies vriendje, en zijn hond Toffy. Met Raksha en Jatin,de ouders, was het ook erg gezellig

Donderdag keerde wij weer huiswaarts en donderdagavond kwam Maarten ook aan. Ons laatste weekend in Mumbai - dat wij doorbrachten in het JW Marriott hotel in bijna dezelfde kamer als waar we bijna drie jaar geleden 2 maanden in gewoond hebben, was heel bijzonder. We kregen veel bezoek van vrienden die ons nog even wilden zien we hebben Shrishti en Sameer nog vaak gezien. Op vrijdagavong gaven ze ter ere van ons vertrek een feestje bij hen thuis, dat wederom tot in de kleinste uurtjes van de nacht doorging (om 3 uur gingen we als eerste weg). Op zaterdag, op Diwali, werden we op sleeptouw genomen tijdens hun Diwali-hoppen. Van feest naar feest naar feest dus.

Op die avond zagen wij meer Bollywoodsterren dan ik in drie jaar in de bioscoop heb gezien! We begonnen de avond bij Amitabh Bachchan thuis, waar Ashwarya Rai notabene voor ons de deur opendeed. Het was een komen en gaan van celebrities, needless to say dat wij ons een piezeltje out of place voelden.

Een feestje verder liepen we onder meer tegen Hritrik Roshan, Shah Rukh Khan, Arjun Rampal en Farhan Aktar aan, google ze maar.Ons laatste feestje was een corporate feest waar de Brennikmeijers van India rondliepen.

We hebben de hele volgende dag nodig gehad om van deze avond te bekomen. Het ontroert mij dat onze vrienden, die we vooral op informele wijze zeer goed hebben leren kennen, ons hebben meegenomen naar hun wereld. Een glamoureuze wereld die wel degelijk een schaduwzjde heeft. Familie - in de breedste zin van het woord - is alles, je kunt daar altijd op terugvallen en men is er voor elkaar no matter what. Maar, je loyaliteiten en je rol in het geheel liggen zowat bij geboorte vast. Je wilt en kunt je daar niet aan onttrekken, want dan houd je niets over.

.
In die zin functioneert Bollywood niet veel anders dan welke andere Indiase community. Er zijn uiteraard geaccepteerde recalcitranten zoals Shrishti, die doodleuk 8 jaar heeft gewacht totdat ze mocht trouwen met de liefde van haar leven, en Karan Johan, een homosexuele filmproducent die zich voor zijn sexuele geaardheid niet schaamt, ondanks het feit dat dit in India nog steeds strafbaar is. Maar geheel je eigen weg gaan blijft een risico. In India heb je elkaar te hard nodig
Afijn zondagnacht, zeer symbolisch op Indiaas nieuwjaar, vertrokken we, en we hadden een zeer goede reis. Iedereen heeft geslapen en ook aankomen ging voorspoedig mede dankzij de valetservice die Maarten van tevoren had geregeld.

Ik weet nu niet zo goed hoe ik dit verhaaltje moet afronden. Ik heb geen punchline, of whitty remark, of een ander grappigheidje. This is it. Dat was India. De 3 emma's en een mier zijn weer terug.

te laat

Ik zou allang in bed moeten liggen, maar het huis is nog 1 grote puinhoop en morgen komen de pakkers voor het laatst. Dan moet alles echt mee in de container. Het is dus onze laatste nacht in dit huis. De mannen liggen boven in mijn bed (hun bedden zijn al ingepakt) en ik probeer in een vlaag van verstandsverbijstering nog een paar kleurplaten uit de draaien voor de mannen voor de komende dagen (printer wordt morgen ingepakt).

- ondertussen print ik Oggy and the cockroaches -

Het is een race tegen de klok gebleken, de pakkers waren sneller dan gepland (jazeker, en dat in de tropen)en elke avond nadat de mannetjes er eindelijk in liggen zit ik nog tot in de kleine uurtjes van de nacht kamer voor kamer de boel uit te zoeken.

Vorige week hebben we - in wat again verdacht veel lijkt op een vlaag van verstandsverbijstering - gordijnen besteld bij een winkel met prachtige stoffen en de gordijnenwallah heeft eea in 2 dagen beloofd af te leveren. Nou weet ik heus wel dat 2 dagen nooit echt twee dagen is, maar je gaat er toch mee in zee. Alles leek in orde totdat bleek dat ik te weinig materiaal heb besteld (aan advies doen ze in de winkel helaas niet) waardoor het - reeds zeer irreëel - tweedagen schema natuurlijk helemaal in de war werd geschopt. Inmiddels is 2 dagen al twee dagen voorbij en ik heb moeten dreigen met hel en verdoemenis om de gordijnen (althans een deel ervan) hier morgen om 12 uur af te laten leveren.

Ja ja mensen, je moet er wel wat voor over hebben, zo'n verhuizing. (excuse me terwijl wat pokemon platen uitdraai), want dat is nog niet alles!

Voor ze bisnis had ik al weken geleden een extra voorraad ritsen besteld. Deze zouden eerst uiterlijk de 30ste klaar zijn. Maar ook dat 2-dagen schema is een fictieve gebleken want heden 10 oktober zijn de ritsen nog steeds niet af. Dit alles ondanks de zeer trouwe inspanningen van mijn goede vriend Deepan die mijn liason in deze is. Dus morgenochtend vroeg snelt mijn chauffeur Marshall zich naar Deepan's huis om de ritsen (althans een deel daarvan) op te halen zodat ze toch met de container mee kunnen.

- Tom & Jerry -

Ik moet er bij de verhuizers ook echt bovenop zitten, als ik me even omdraai tonen ze opeens eigen initiatief en loopt de boel natuurlijk helemaal in de soep. Terwijl ik Rosy ondertussen probeer te helpen aan een nieuwe baan loopt het arme kind sinds woensdag verdwaasd door het huis op en neer alsof het nu pas tot haar doordringt dat we echt weg gaan. Overdag krijgt ze niets uit haar handen en 's avonds reist ze de hele stad door om intervieuws te houden. Mijn haar ziet eruit alsof de duivel er met een haaknaald in aan de gang is geweest en mijn voeten zijn most definetely aan een treatment toe, maar ik ben de hele dag bezig de mannen ervan te overtuigen dat ook papa vindt dat half 11 te laat is om naar bed te gaan en dat het ingepakte speelgoed echt ingepakt moet blijven.

- karate, laatste -

Je moet het dus echt, echt heel graag willen, zo'n verhuizing.

Kortom, morgen wordt weer een monsterdag, zeker nu ik terwijl ik de kleurplaten aan het uitdraaien was - in wederom een vlaag van verstandsverbijstering, ik herken ze nu goed - zonodig moest bloggen waardoor ik mezelf van een extra halfuur slaap heb beroofd.

Maar het valt mee, boven nog een paar kamers, mijn horloge naar de horlogewallah, sariblouse ophalen, nog wat lintjes, gordijnen, fotolijsten, brillen ophalen en voedingsmiddelen (inclusief drank) uitrijden.

Maar morgenavond, ja morgenavond slaap ik lekker in het Marriott.

Maurits en Anne

Het was liefde op het eerste gezicht. Toen Anne vorig jaar bij Maurits (toen nog bij treehouse)in de klas kwam was het gelijk dikke mik. Zij zitten ook nu weer bij elkaar in de klas en Maurits en Anne zijn altijd samen. Van de juffie hoor ik dat Mau 's ochtends(die meestal wat eerder binnen is) in de speeltuin rustig op een muurtje zit te wachten tot zijn vriendinnetje er is. Dan houden ze elkaars handjes vast en gaan ze samen spelen. Mau zorgt er in de klas ook voor dat Anne niets tekort komt. Als ze iets wil zeggen en de juffie heeft het niet gehoord, overschreeuwt hij de rest zodat zijn vriendinnetje ook aan bod komt.

Wij wisten niet hoeveel Maurits begreep van onze verhuizing terug naar Nederland totdat Anne's moeder (Matthea-auntie voor intimi) mij op een dag vertelde dat Maurits aan Anne had vertreld dat hij weg ging. Anne was er erg verdrietig van.



Wij zijn er allemaal erg verdrietig van. Deze twee hebben echt iets speciaals samen. Maar daarom niet getreurd, ook Anne komt een keer terug naar Nederland en Amsterdam is heus niet aan de andere kant van de wereld. dus het komt wel goed met die twee!

Echtscheiden mag niet van de Hoge Raad

Heerlijk wetgeving hier, echt voer voor juristen. Van de week knipte ik deze eruit.

Het verhaal gaat zo.

Een stel raakt (weer) bevriend met een oude schoolvriendin (verder te noemen "vriendin") van de man (verder te noemen "manlief"). Deze komt - conveniently na haar echtscheiding - steeds vaker over de vloer bij het stel. Mevrouw (verder te noemen "vrouw") - die ook niet op haar achterhoofd is gevallen - wordt wat achterdochtig. Dat manlief steeds vaker zeer laat thuis komt onder het mom van "busy with work" helpt niet echt.
Zij heeft bovendien gezien dat ze van hetzelfde bord aten! (they were seen eating food from the same plate). Al met al een zeer ongure situatie.

Manlief, die ook zijn trots heeft, heeft bij de rechtbank van Thane een echtscheiding aangevraagd wegens act of cruelty, zijnde haar constante achterdocht en vragen over zijn vriendschap met vriendin. De rechtbank willigt dit verzoek in.

De Hoge Raad draait dit besluit echter terug.

De uitspraak is als volgt: Mevrouw is terecht achterdochtig omdat van elke man kan worden verwacht dat hij na zijn werk binnen een redelijk tijd thuis is. Dat Manlief zich hier niet aan houdt is voldoende aanleiding om achterdochtig te zijn ten aanzien van zijn vriendschap met vriendin.

Want, (nu komt het) "After marriage, no wife may tolerate the comppany of another lady friend in her husbands life".

Maar.......

De door mevrouw ten toon gespredie achterdocht kan niet worden aangemerkt als een act of cruelty, dus zijn er onvoldoende gronden voor een echtscheiding. De Hoge Raad drukt manlief en vrouw stevig op het hart dat ze allebei hun best moeten doen om hun huwelijk weer nieuw leven in te blazen, en om derden uit hun huwelijk te weren.

Nou leuk toch?

Kadootje

Kadootjes komen in alle soorten en maten. Ik heb me deze dagen meer dan ooit gerealiseerd wat een bevoorecht mens ik eigenlijk ben. Wacht maar even, log niet uit! Deze blog wordt op de valreep heus geen sentimentele tranentrekker, echt niet!
Maar dit moet ik wel even kwijt.

De afgelopen weken is ons pijnlijk duidelijk geworden dat onze tijd in Mumbai (in dit leven althans) ten einde loopt. Dit is eerder dan gedacht en veel eerder dan gehoopt, maar het is nu een feit: we gaan terug naar Nederland.

Omdat ik hier nog lang niet klaar ben, en we hier graag nog een jaar waren gebleven was het voor mij wel even slikken, maar tegelijkertijd realiseerde ik mij dat ik de rest van de tijd die ik hier heb niet wilde verpesten met verdrietig of verbitterd zijn. Life is simply far too short for that.

Dus lijstje maken, die als een gek afwerken en in de tussentijd zoveel mogelijk genieten van onze vrienden. Lukt aardig moet ik zeggen. Ik koop me helemaal gek (niet tegen Maarten zeggen) en ga van feest naar feest (ook niet tegen Maarten zeggen). Zuipen kan ik helaas nog steeds niet, dus het zal er wel niet meer van koMen.

Anyway, toen belde mijn nicht Lisa op uit Curacao dat ze in augustus in Nederland moest zijn voor haar werk en of zij een weekje bij ons langs kon komen. Dat was uiteraard geen probleem en we hebben een ontzettende leuke week samen gehad. Zij was nog maar mijn tweede bezoek uit Curacao!

Ik kon mijn geluk al niet op en toen meldde mijn zus Valerie dat ook zij naar Mumbai wou komen om ons op te zoeken. Zij ging al van Curacao naar Nederland voor een jaarclubreunie en ook zij besloot die tweede vlucht naar Mumbai te pakken.

Valerie is krap 6 dagen bij mij geweest en ik moet eerlijk zeggen dat haar bezoek het grootste kadootje ever was. Sure, alle bezoek was leuk en sommige van jullie zijn zelfs twee keer gekomen! Dat stellen we ontzettend op prijs. Maar dat mij zusje Vallie helemaal vanuit Curacao de moeite heeft genomen om mij te komen op zoeken is gewoon heaven on earth. Ik had het nooit verwacht, tenslotte heeft ze de tweeling van drie en baby Jenna van 7 maanden (en ook nog man Leo) om voor te zorgen - not to mention her job- . Ik zou zeggen dat ze genoeg aan haar hoofd heeft. En toch kwam ze. En het was leuk. GEWELDIG!!!

Ooit hadden we het plan om samen door India te trekken, op zoek naar onze roots. Dat is er helaas nooit van gekomen. Maar we zijn wel met zijn tweeen een dag in Varanasi geweest, en dat was magisch!

Verder heb ik Vallie als van oudsher op sleeptouw genomen en haar zoveel mogelijk mijn leven hier laten meemaken. Ik hoop dat ik daarin ben geslaagd, want nu Vallie Is geweest voelt het alsof ik dit hoofdstuk van het boek India gepast kan afsluiten.

Valerie is gistermiddag (15 september) om 1 uur hier vertrokken en ze is nog steeds onderweg naar huis. Ze komt pas vanacht (Bombay-time) om half 2 aan. Ik weet zeker dat ze dan blij zal zijn om weer thuis te zijn, maar nu ze bij mij is geweest mis ik haar meer dan ooit tevoren.

My son is a true Mumbaikar!

Van de twee jongens is Maurits altijd de "Bombay boy" geweest. Dat kunnen we hem ook niet kwalijk nemen aangezien het net 1 was toen we kwamen en inmiddels bijna vier jaar oud is.

Hij houdt niet van kleren met lange mouwen, vindt kou niet prettig, eet het liefst Indaas eten (met als uber-lievelings butter paneer met chapatti), slaapt graag zonder deken, weigerde (tot voor kort) in alle talen dichte schoenen te dragen en lijkt niet te lijden onder de overbevolking in Mumbai. Bovendien begint hij elke zin met "Arey!!!" en eindigt hij met "yaar". Vrij vertaald: "Hé!!! .....joh/vriend".

Kortom een echte Mumbaikar dus.

Vandaag in de riksja onderweg naar huis kreeg ik het ultieme bewijs van de echte roots van deze jongen. In het overvolle Ganpatti-verkeer (met allerlei optochten e.a.) viel Mau in slaap. Gedurende vrijwel de gehele rit naar huis van zo'n 20 minuten heeft hij geslapen! Diep. Zeer diep.

Hiermee is mijns inziens afdoende aangetoond dan Maurits Anthony Kerbert geen Nederlander, nee niet eens een Curacaoenaar, maar een Mumbaikar is.

117 rupees only (1,62 euro)

Genieten kan ook van kleine dingen.

Vanochtend heb ik (nadat ik de kindern naar school heb gebracht) wat booschappen gedaan. Eerst naar de supermarkt voor de droge dingen, dan naar Sante voor de kazen en worsten en vervolgens naar de markt voor groente en fruit (Met dit hele ritueel ben ik om 9 uur begonnen en ik was om 12 uur thuis).

Op de markt aangekomen bleek ik maar 20 rupees (en wat munten) in mijn portemonee te hebben. Nou is eten in Mumbai relatief goedkoop, maar voor 20 rupees kan je echt niet veel boodschappen doen(ongeveer 30 cent). Dus vroeg ik aan mijn chauffeur of hij mij een paar honderd rupees kon lenen, om te voorkomen dat ik eerst op zoek moet gaan naar een pinautomaat. Marshal kon niet meer dan 100 rupees kwijt.

Dus ging ik op stap met 110 rupees. Een beetje nerveus was ik wel, als dame op stand wilde ik niet al te armoedig overkomen. Ik deed natuurlijk wel vaker boodschappen op de markt, en ik had dan ook mijn eigen groentewallah, maar ik hoefde niet eerder op de kleintjes te letten. Maar terug wou ik ook niet, het boodschappen doen duurde me al veel te lang.

Het meest noodzakelijk waren de amerikaanse selderij en wat boontjes, als ik dat er tenminste voor kon krijgen, kon ik nog altijd doen alsof ik alleen daarvoor was gekomen. Dus ik vraag erom, ze weegt het een en ander af en het kost 25 rupees bij elkaar. We waren goed op weg. Dan toch nog een paar bananen erbij voor 20 rupees. Ik had nog 65 rupees over! Ik werd helemaal warm van binnen! Zou ik toch durven om mijn lijstje af te werken? Waarom niet, ik ben toch geen watje! Dus daar ging ik: nog wat kouseband (22 rupees), champignons (30 rupees)en een rode paprika (20 rupees). Ik was klaar en had zelfs nog 10 rupees over!

Waarom wordt ik daar nou zo blij van? Ik wist toch dat het goedkoop zou zijn? Als ik niet was uitgekomen had ik heus wel de groentewallah de volgende keer kunnen betalen. Daar doet ze nooit moeilijk over.Ik weet het niet en ga niet de moeite nemen om het te analyseren.

Ik weet zeker dat ik rest van de dag hiervan zal genieten, van zoiets kleins, heerlijk toch?

Eerste schoolweek en swine flu

Eindelijk was het dan zover, de jongens gingen weer naar school. Maurits na 4 maanden en Max na ruim 2 maanden. Ik denk dat ik met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid kan stellen dat alle drie partijen in kwestie wel behoefte hadden aan ander gezelschap. De een iets meer dan de andere, we noemen geen namen.

Voor Max was het gesneden koek. Hij zit nu in grade 2B en vrijwel al zijn vriendjes zitten weer bij hem in de klas. Zijn beste vriendje Soham zit zelfs tegenover hem!

Voor Mau was het relatief nieuw, hij komt er al ruim twee jaar over de vloer, maar nu zou hij echt ook gaan! We hebben uniformen gehaald en hij ziet er zoooo leuk uit! Hij was ook zo trots!


Max zit in een klas met 19 kindjes, Maurits zit met nog 6 andere kinderen in de klas en heeft echt de leukste juffies gekregen. Zijn vriendinnetje - and wife to be - Anne zit bij hem in de klas en dat is dubbel leuk. Binnen drie dagen keek hij mij niet meer aan. Dat was alles.

Dus mama ook blij. Er is nog zoveel te doen!

Totdat wij zondagavond een sms kregen van de school dat ze swine flu bij Max in de klas hebben ontdekt (we weten nog steeds niet om welk kind het gaat) en grade 2 kinderen en hun sibblings zijn tot persona non grata bestempeld. Dus.

De mannen zijn de hele week weer thuis..........

Water!!!!!

De maanden juni, juli en augustus zijn de monsoon maanden in Mumbai. De meeste Mumbaikars weten niet beter en vinden het heerlijk omdat de stad dan eindelijk afkoelt na de hete maanden april en mei. Voor velen is het echter een gegeven dat met ambivalente gevoelens wordt afgewacht. Door de regens verliezen elk haar honderden mensen hun “ huizen” die hier niet tegen bestand zijn.

Veel expats ontvluchten de stad zo snel ze kunnen. De infrastuctuur van de stad raakt snel verlamd, waardoor monsoon vaak synoniem staat met altijd binnen zitten. Niet een erg aantrekkelijk vooruitzicht (zeker niet met jonge kinderen!).

In juli 2005 was de monsoon zo zwaar dat er honderdern mensen zijn omgekomen. Veel mensen zaten dagenlang gevangen op de plek waar ze zich op dat moment toevallig bevonden. Je had geluk als je op een goede plek zat waar je tenminste nog aan eten kon komen. Pas na drie dagen zakte het water voldoende om weer huiswaarts te kunnen keren. Als er tenminste nog een huis was.

Men heeft het er nog over. Toch hebben veel mensen er ook goede herinneringen aan overgehouden. In deze stad, waar iedereen vooral voor zichzelf moet zorgen, heeft men elkaar geholpen. De ene heeft haar huis volgestopt met iedereen die ze verdwaasd op straat rond zag waden, de ander heeft eten geregeld voor een groep mensen dat ergens vastzat. Men haalde elkaar vanonder het puin vandaan en er zijn verhalen van auto’s die gemold zijn zodat de inzittenden eruit konden worden gehaald. Dit alles zonder tegenprestaties. In de beleving van de mensen die ik sprak was de hulp van de overheid – in welke vorm dan ook – niet te vergelijken met de hulp die men elkaar bood.

Wij merken ook in de omgang met onze vrienden dat men weinig humor heeft als het op “ the rains” aankomt. Toen Maxie’s school vorig jaar een sms stuurde met het verzoek de kinderen eerder op te halen in verband met de aanhoudende regen, was ik geirriteerd en maakte ik een opmerking tegen een vriendin (“what’s the worst than can happen? That we get stuck in traffic?”). Ik werd getracteerd op een een geschiedenisles en een (welverdiende) veeg uit de pan. Overigens had diezelfde vriendin die dag Max en 10 andere kinderen al mee naar huis genomen. Je weet maar nooit.

Dit jaar is een extra waarschuwing afgegeven. Men verwachtte hoge vloed op 24 en 25 juli. Als dat gepaard zou gaan met zware regenval zou het voor de stad een absolute catastrofe hebben betekend. Ik schrijf dit op 26 juli en ik kan nu melden dat de regen gelukkig erg mee is gevallen. De vloed was vrijdag echter het hoogst in 100 jaar! Wij zijn langs het strand (Juhu beach) gereden en de golven waren zo hoog dat ze bijna tot aan de weg kwamen! Onderweg naar huis stroomde het zeewater (via de riolering) door de straten van Khar. Daar heb ik gelukkig een foto van gemaakt. Mijn chauffeur vertelde dat het zeewater door zijn toilet naar boven kwam. De krant vermeldt honderden mensen die zonder huizen zitten en toont foto’s van stromende zeewater door de straten van Ulhasnagar, een woonwijk vlakbij zee. Dat is heel erg, maar tegelijkertijd heeft het iets overweldigends als de natuur zich zo laat gelden

We wachten de rest van de monsoon geduldig af.

Max stelt de vraag

Het is 3 uur snachts. Ik kan niet slapen omdat ik tot half vier vanmiddag in mijn nest lag te meuren. Eigen schuld. Jetlag. Op het moment dat ik naar bed wil gaan hoor ik een geluid op de trap. Maurits, alweer wakker. Jetlag. Ach, daar kan die jongen ook niets aan doen dus ik haal hem naar beneden en we kijken samen TV. Best gezellg. Een half uur later hoor ik weer wat. Max, of het al ochtend is. Nee, nog niet, maar kom er gezellig bij zitten. Wij zijn ook wakker. Jetlag.

Op een gegeven moment zegt Max out of the blue:
" Mama, ik heb twee vragen. Mijn eerste vraag is "hoe ben ik gemaakt?" en mijn tweede vraag is "hoe ben ik mezelf geworden?"





Nou wist ik heus wel dat ik ooit de vraag zou krijgen, maar ik dacht dat ik er meer op voorbereid zou zijn. Niet om drie uur snachts terwijl ik gejetlagged op de bank lig. Maar als goede mama probeer ik toch zo goed mogelijk antwoord te geven op zijn 2 vragen. Ik kan hem natuurlijk niet afschepen met hetzlefde antwoord dat hij als vierjarige kreeg toen hij vroeg waar babies vandaan komen (van tussen mama's benen, schat). Hij was toen content en vroeg niet door. Maar meneertje is inmiddels 7....


Dus ik antwoord:
"Dat zijn twee hele belangrijke vragen Max!"

En Max zegt:
"Die moet ik dan de volgende keer aan de teacher vragen. Teachers zijn er om antwoord te geven op belangrijke vragen".

Mama:
En Mama's zijn er om antwoord te geven op al je vragen. Kijk max. Jij bent in mama's buik gemaakt. Eerst ben je heel klein, niet groter dan een zaadje, en je groeit en groeit en groeit totdat je zo groot bent dat je uit de buik mag komen.

Max:
" Maar mama, hoe ben ik dan in je buik gekomen? God heeft toch niet uit de hemel een zaadje naar je buik gegooid!

Mama:
" Nee, Mama's hebben altijd eieren in hun buik. Weet je nog dat we op Curacao naar de struisvogel boerderij zijn geweest? Die meneer vertelde toch dat er bevruchte en onbevruchte eieren zijn? Zo een ei dus, maar dan een stuk kleiner. Papa's hebben altijd zaadjes in hun piemel. Als een papa zaadje bij een eitje van mama komt wordt het samen een heel klein boontje en daar groeit dan een kindje uit."

Max"
" Oh, dus als papa's en mama's heel lang bij elkaar zijn gaan de zaadjes van papa naar de eieren van mama en dan worden die samen een boontje. Die groeit en groeit en groeit en wordt een baby en dan komt de baby uit de buik. Dan gaat hij verder met groeien en wordt 1, 2 en dan 7 jaar en dan 20 en dan 30 en dan 100 en dan gaat hij dood en dan begint hij weer opnieuw door weer een zaadje te worden?"

Mama:
" Ik vind dat je er een beetje snel doorheen gaat, maar ja zoiets. Is dat genoeg antwoord op je vraag?

Max knikt.

Mama:
" Het antwoord op je twee vraag is een beetje moeilijker. Je wordt jezelf door te zijn wie je bent. Jij bent Max en niet mama of papa of Maurits, doordat je een eigen hoofd hebt om te denken en een eigen hart om te voelen. Niemand heeft jouw hoofd of jouw hart. Daarom ben jij uniek, daarom ben jij Max. Begijp je dat?"

Max:
" Een beetje, maar het is wel een beetje een raar antwoord. Daar moet ik even over nadenken. Misschien moet ik toch aan de teacher vragen, die weet dat soort dingen beter".

Mama:
"J e mag het zeker aan de teacher vragen, maar beloof je me dat je het weer aan mij zult vragen als je erover na hebt gedacht? "

Max vond het goed en we hebben handshake of honour gedaan om de afspraak de bezegelen.

Het is nu tijd om te gaan slapen. Jetlag of geen jetlag.

back in town!

We zijn er weer! Na zes weken Nederland en Curacao zijn we blij om weer thuis te zijn. Velen van jullie hebben we in de afgelopen weken gezien en uitgebreid besproken. Anderen helaas niet of niet lang genoeg (maken we goed). Het was een hele rare vakantie met nieuwe ontwikkelingen, maar we hebben het leuk gehad. Jullie hebben nog heel veel verhaaltjes te goed. Daar ga ik me de komende dagen op storten, beloofd.
We missen jullie allemaal nu al, maar wat ben ik blij weer thuis te zijn!

Drie telefoons

In de veel landen is het tegenwoordig vrij eenvoudig om een chip voor een mobiele telefoon te bemachtigen. Ideaal voor vakanties: je koopt een chip, voor weinig, en vervangt daarmee voor de duur van de vakantie je vaste chip. Het maakt de kosten van bellen en gebeld worden een stuk overzichtelijker.

Ik doe het tegenwoordig ook. Toen ik vorig jaar met Hana ik Jordanie was, was dat het eerste dat we deden: chips scoren en dat nummer doorgeven aan het thuisfront om de kosten van roaming te voorkomen. Toch zonde van het geld. En ik doe nog iets, ik koop een reisportomonee (een leuk souvenierprulletje typerend voor het land in kwestie), waarin ik na de vakantie het geld bewaar en de telefoonchip. Werkt perfect.

Toch moet ik constateren dat ik op dit moment in het bezit ben van diverse chips en drie mobiele telefoons. Hoe is dit zover gekomen?

Van mijn mobiele nummer in Nederland heb ik geen afscheid kunnen nemen. In het begin moest ik hem behouden omdat mijn Indiase nummer niet overal te gebruiken was, later kwam ik erachter dat ik hem heel goedkoop kon handhaven met een zeer betaalbare maandelijkse bundel. Nu ons verblijf in India geen jaren meer gaat duren heeft het geen zin meer om dit telefoonnummer weg te doen.

Ook voor Curacao heb ik al enkele jaren een chip, een prepaid. Ik gebruik de chip standaard in een oude telefoon. Aan het begin van elke vakantie hier (daar ben ik nu dus), moet ik de chip voor Naf 10,50 heractiveren en ik ben weer lokaal in de lucht. Het bemachtigen van een chip is nog eenvoudiger. Voor Naf 30,00 (ong 12 euro) krijg je een chip met Naf 20,00 beltegoed. No questions asked.

Hoe anders was het om in Mumbai aan een (prepaid!) telefoonnummer te komen! Zo moeilijk als het was om in de eerste maanden mijn weg te vinden in het labyrint dat Mumbai heet, zo moeilijk was het om een mobiele telefoonnummer te bemachtigen. Het duurde enkele dagen voordat het in de lucht was en voor het zover was moest ik een flinke stapel gegevens overleggen, van een kopie van mijn paspoort tot informatie over mijn vaders professie. Als toerist is het zo goed als onmogelijk om aan een telefoonnummer te komen!

Zoals met de meeste dingen die niet aan komen waaien, ben ik ook trots op mijn telefoonnummer. Hij werkt goed en het is nog een leuk nummer ook! Ik betaal altijd heel blij mijn rekeningen (dat komt natuurlijk ook omdat de bedragen over het algemeen heel overzichtelijk zijn) en klaag zelden over de provider. Ik kan me zo voorstellen dat ik grote moeite zal hebben om afstand te doen van mijn Indiase nummer als we hier straks weg zijn. Ik denk dat ik hem houd, daar heb ik tenslotte hard voor gewerkt.

Ik schaam me niet voor mijn drie telefoons: One because its my birthright, one because I put in the years and one because I worked hard to get it!

Gesprek met Max in de lift

Gesprek met Max in de lift.

Max, kan je even kijken wat mama hier heeft? (ik laat hem boven op mijn hoofd kijken waar ik dacht iets te zien glinsteren)

Mama, dat zijn grijze haren hoor!

Grijze haren? Weet je het zeker Max?

Ja mama, het zijn er misschien vier of vijf maar hoor, maar ze zijn wel grijs.

O jee Max, ik ben een oude oma geworden!

Nee mama, dat kan toch niet, Maurits en ik hebben toch geen kindjes! Je bent geen oude oma, je bent gewoon een oude mevrouw.

Koninginnedag bij Max op school

Afgelopen dinsdag, op de 28ste, hebben we bij Max in de klas koninginnedag gevierd. Ik heb wel eerder wat in de klas gedaan. Ze hadden vorige maand bijvoorbeeld aandacht besteed aan talen. Toen heb ik ze twee woordjes geleerd (dushi en schatje) en Max heeft in het nederlands voorgelezen uit Jip en Janneke. Zijn vriendjes waren daar erg van onder de indruk!

Max had me al eens eerder gevraagd welke feesten van ons zijn. Op zijn school wordt aan bijna alle feestdagen en andere festiviteiten aandacht besteed. Vaak komt er dan een ouder in de klas om daar wat meer over te vertellen. Ik had me voorgenomen iets met karnaval te doen, maar toen was ik op Curacao.... Met pasen kwam het allemaal heel ongelukkig uit, dus besloot ik de juffies te benaderen voor koninginnedag.

.Het idee ontstond om de kinderen in oranje kleding te laten komen en om een vrijmarkt te organiseren. Alle kinderen moesten 3 speelgoedjes meenemen waar ze op uitgekeken waren om te verkopen. Als geld heb ik guldens gekopieerd (konden we metteen iets vertellen over guldens en euro's). In het weekend hebben Max en ik voor alle kinderen " shopping bags" gemaakt
Het was een groot succes. De kinderen verloren zich helemaal in het spel en waren bovendien erg blij met hun nieuwe speelgoedjes (of de ouders net zo blij zijn valt nog te bezien. je stuurt rommel weg en krijgt er gewoon weer rommel voor terug). Een vriendin-moeder, Raksha, was popcornverkoopster (door het geld dat we hadden kostte 1zakje popcorn 10 gulden, duidelijke tekenen van een recessie)en de juffies waren blij omdat de kinderen moesten rekenen om het spel mee te kunnen spelen.

Max was helemaal in zijn element en heeft heel gericht boodschappen gedaan. Sommige kinderen verraadden hun moeder. Eerst verkochten ze alles wat ze hadden om vervolgens als een gek alles te kopen wat ze tegenkwamen. Soms zelfs zonder te weten wat het was! Ik plaats wat foto's en zal proberen via youtube een filmpje erop te zetten!

Ratten, garnalen en vogelpoep

Bezoek is leuk. Ze komen of alleen of met zijn tweeën. Ze blijven een paar dagen tot een paar weken. Ze relaxen of ze doen veel. In de ruim twee jaar die wij er nu op hebben zitten hebben veel mensen ons vereerd met een bezoek (sommigen zelfs twee keer!) en het is altijd even leuk. Bombay blijft zo moeilijk om uit te leggen dat de beste manier om het over te brengen toch blijft: kom zelf maar kijken, dan begrijp je het nog niet, maar dan heb je het in ieder geval met je eigen ogen gezien.

Tot nu toe kwam al ons bezoek uit Nederland. Ik heb steeds gehoopt op bezoek uit Curaçao, maar wist diep in mijn hart ook wel dat het zo ver weg is dat het voor de meeste van mijn familieleden een zeer ingewikkelde (en voor sommigen zelfs een gevaarlijke!) onderneming zou zijn.

And then there was Junice.. Junice heb ik tijdens een vakantie op Curaçao via een gemeenschappelijke vriendin leren kennen in de periode dat ik net een jaar op de hotelschool zat. Zij is ook from the island, maar we hadden elkaar tot dan toe nooit ontmoet. In de twintig jaar (slik) die daarna volgden hebben we altijd contact gehouden, ook al waren de tussenpozen soms groot. Dat ging wat mij betreft vanzelf omdat we elkaar altijd wel wisten te vinden zonder dat er ooit enige vorm van "waarom heb je zolang niets van je laten horen..... -issues" aan de orde waren.

Toen Junice mij begin dit jaar mailde dat ze serieus overwoog naar Bombay te komen hoopte ik heel erg dat het zou lukken. Niet alleen omdat het gezellig is om haar over de vloer te hebben, maar ook omdat er dan tenminste iemand van Curaçao een klein beetje zou meekrijgen wat wij hier allemaal meemaken. Tot nu toe was ik tevreden met mijn nieuwe vriend Vijay uit Bombay die op Curaçao werkt, maar dit is natuurlijk van geheel andere orde!

En toen lukte het! Ze heeft er 3 dagen over gedaan om hier te komen en zal straks weer drie dagen moeten reizen voor ze weer thuis is. En dat allemaal voor 8 dagen Bombay! Vandaag is haar laatste dag en ik schrijf dit terwijl ze nog boven ligt te meuren (gisteravond samen naar een Bollywoodfilm gekeken van 22.30 tot 02.30).

Junice is het type dat je overal mee naar toe kan sleuren, maar niet onrustig wordt van een hele dag relaxen en zwembad. Ze loopt overal foto's te maken, praat met iedereen (vooral op straat), en begrijpt dat het heel belangrijk is om wholesale houten kralen te kopen voor een goede prijs. In de afgelopen dagen heeft ze diverse interessante animal encounters achter de rug. In de Crawford market rende een rat over haar voeten, in Bandstand, Bandra heeft ze intens genoten van de gedroogde garnalen-geur, en pal voor het Taj Mahal hotel heeft een vogel het nodig gevonden om op haar hoofd te kakken (terwjl ze daar net een foto van stond te maken - de vogels dus, niet het hotel). Maar zij deinst nergens voor terug. Ze koopt zich helemaal gek aan stoffen en zal straks - for sure - overgewicht hebben.

Kortom, de ideale gast die ik heel graag nog een keer hier zou willen terugzien! Junice, leuk dat je hier bent, jammer dat je weer weggaat, bon viaje en tot snel weer op Curaçao!

De volgende dag..........

 

Radhika, Maarten en Shristi: partners in crime