Saturday 28 March, 2009
Wednesday 18 March, 2009
40!!!!
Het was zover. Ik wilde het niet weten, maar het kwam toch. "The big four O". Ik roep al maanden dat het of een enorme midlife crisis tot gevolg zal hebben of een groot feest (Maarten zei:"doe allebei, dan hebben wij er ook plezier van"). Want laten we eerlijk zijn, 40 is misschien de nieuwe 30 maar hoe je het draait of keert over tien jaar ben je vijftig en daarna ga je dood. Zo is het nu eenmaal. Dus of 40 de nieuwe 30 of de oude 50 is maakt dan niet meer zo verschrikkelijk veel meer uit. IK WORD OUD!
Ik weet wat de boeken zeggen. Het heeft allemaal met verwachtingen te maken. Je leven is bepaald, je hebt gedaan wat je wilde, wilde haren kwijt, je 2.2 kinderen hebben de eerste gezonde jaren achter de rug (3.4 in gegoede kringen tegenwoordig), je man is getraind in zijn rol als liefhebbende echtgenoot, je baan is leuk en je hebt gezellige collega's (en je werk zelf is heeeeeeeeeeeel erg leuk), je hebt goede vrienden waar je alles mee kan bespreken, je hebt de wereld gezien en nog een keer, je hebt jezelf leren kennen - diep van binnen - en helemaal wall-to-wall ontplooid, je weet wat je missie in dit leven is, je doet ook eens wat voor de medemens en je hebt alleen politiek correcte gedachten.
Zijn we er dan?
Op dit punt in de geschiedenis kan ik alleen concluderen dat, als 40 worden dit alles betekent, ik er niet eens zo slecht vanaf kom. Behalve de wilde haren dan, daar moet ik maar gewoon aan wennen (af en toe chemisch behandelen doet wonderen, by the way). En politiek correct denken, kan niemand me op betrappen. Er zijn nog wat werkgebieden die extra inspanning vergen, maar terwijl ik nu de rekening opmaak lijkt het allemaal zo slecht niet.
Maar zal ik jullie wat verklappen? Het lijkt niet (meer) zo belangrijk. Zonder al te zweverig te klinken ben ik op dit moment blij met de wetenschap dat ik mezelf goed ken, en heb leren accepteren zoals ik ben. Dat weten jullie nog niet, maar ik ben verre van perfect. En dat hoeft ook niet van mij. Het streven naar perfectie is voor mij geen doel op zich meer en sindsdien geniet ik veel meer van iedereen om mij heen want ook zij hoeven niet prefect te zijn.
Dus lieve mensen, de midlife crisis is uitgebleven en Maarten heeft ervoor gezorgd dat er een heel groot feest kwam. Terwijl ik op Curacao mij met total devotion kweet van mij taak als liefhebbende zus en tante plande hij (achter mij rug!!!!) een suprise party voor mij. Mijn beste vriendinnen zaten in het complot en iedereen (behalve ik natuurlijk) was ervan op de hoogte. Eten, drinken, taart, bartenders en versieringen, hij heeft overal aan gedacht. Ik kreeg prachtige kadoos en het feest was een groot succes. Het was......perfect.
Ik weet wat de boeken zeggen. Het heeft allemaal met verwachtingen te maken. Je leven is bepaald, je hebt gedaan wat je wilde, wilde haren kwijt, je 2.2 kinderen hebben de eerste gezonde jaren achter de rug (3.4 in gegoede kringen tegenwoordig), je man is getraind in zijn rol als liefhebbende echtgenoot, je baan is leuk en je hebt gezellige collega's (en je werk zelf is heeeeeeeeeeeel erg leuk), je hebt goede vrienden waar je alles mee kan bespreken, je hebt de wereld gezien en nog een keer, je hebt jezelf leren kennen - diep van binnen - en helemaal wall-to-wall ontplooid, je weet wat je missie in dit leven is, je doet ook eens wat voor de medemens en je hebt alleen politiek correcte gedachten.
Zijn we er dan?
Op dit punt in de geschiedenis kan ik alleen concluderen dat, als 40 worden dit alles betekent, ik er niet eens zo slecht vanaf kom. Behalve de wilde haren dan, daar moet ik maar gewoon aan wennen (af en toe chemisch behandelen doet wonderen, by the way). En politiek correct denken, kan niemand me op betrappen. Er zijn nog wat werkgebieden die extra inspanning vergen, maar terwijl ik nu de rekening opmaak lijkt het allemaal zo slecht niet.
Maar zal ik jullie wat verklappen? Het lijkt niet (meer) zo belangrijk. Zonder al te zweverig te klinken ben ik op dit moment blij met de wetenschap dat ik mezelf goed ken, en heb leren accepteren zoals ik ben. Dat weten jullie nog niet, maar ik ben verre van perfect. En dat hoeft ook niet van mij. Het streven naar perfectie is voor mij geen doel op zich meer en sindsdien geniet ik veel meer van iedereen om mij heen want ook zij hoeven niet prefect te zijn.
Dus lieve mensen, de midlife crisis is uitgebleven en Maarten heeft ervoor gezorgd dat er een heel groot feest kwam. Terwijl ik op Curacao mij met total devotion kweet van mij taak als liefhebbende zus en tante plande hij (achter mij rug!!!!) een suprise party voor mij. Mijn beste vriendinnen zaten in het complot en iedereen (behalve ik natuurlijk) was ervan op de hoogte. Eten, drinken, taart, bartenders en versieringen, hij heeft overal aan gedacht. Ik kreeg prachtige kadoos en het feest was een groot succes. Het was......perfect.
Subscribe to:
Posts (Atom)