In de nieuwe serie positief Mumbai volgt nu al heel snel de tweede aflevering. U zult wel begrijpen waarom. Ik weet niet eens zeker of hij echt uit Mumbai komt, maar dat doet er eigenlijk niet toe. Ik geef u John Abraham, gekozen tot Asia's sexiest man (en nummer 7 van de wereld). En ja, ik geef toe, hem "positief" noemen is enigzins een understatement! Ex-model en acteur, zijn laatste film Dostana draait nu in de bioscoop. Helaas heb ik nog niet de gelegenheid gehad om erheen te gaan. De film schijnt zeeeeeer de moeite waard te zijn (verhaallijn en diepgang natuurlijk). Van zeer betrouwbare bron weet ik dat hij de zwerm vrouwen die hij aantrekt met open armen ontvangt. Dat is toch aardig?
Saturday 20 December, 2008
Positief Mumbai deel 2
In de nieuwe serie positief Mumbai volgt nu al heel snel de tweede aflevering. U zult wel begrijpen waarom. Ik weet niet eens zeker of hij echt uit Mumbai komt, maar dat doet er eigenlijk niet toe. Ik geef u John Abraham, gekozen tot Asia's sexiest man (en nummer 7 van de wereld). En ja, ik geef toe, hem "positief" noemen is enigzins een understatement! Ex-model en acteur, zijn laatste film Dostana draait nu in de bioscoop. Helaas heb ik nog niet de gelegenheid gehad om erheen te gaan. De film schijnt zeeeeeer de moeite waard te zijn (verhaallijn en diepgang natuurlijk). Van zeer betrouwbare bron weet ik dat hij de zwerm vrouwen die hij aantrekt met open armen ontvangt. Dat is toch aardig?
Thursday 18 December, 2008
Positief Mumbai, deel 1
In de nieuwe serie "positief Mumbai" heb ik vandaag de eerste aflevering. Vandaag reden Maarten en ik naar het zuiden. Bij de Mahim junction, een erg druk punt in de stad, werd deze flyer uitgedeeld door de politie. De automobilist wordt verzocht een andere route te nemen zodat het verkeer beter kan doorstromen.
Wednesday 17 December, 2008
Sinterklaas
Sinterklaar was in Mumbai! Op de foto Maurits en zijn Keesie tijdens de Sinterklaas viering met de Nederlandse/Belgische club. Deze sint kwam echt uit spanje!Hij had wat pieten vooruit gestuurd die de schoenkadootjes hebben verzorgd vanaf het moment dat hij in Nederland voet aan wal zette. Sinterklaas weet waar we wonen omdat Sinterklaas alles weet. We staan in het grote rode boek. Dat is ook de reden waarom Soham, je vriendje geen kadootjes krijgt omdat hij niet in het grote rode boek vermeld wordt. We kunnen niet elke dag de schoen zetten omdat er maar een paar pieten naar India zijn gestuurd en ze hebben een heleboel kindjes de bezoeken. Als de pieten elke dag bij ons langs moeten komen, zullen er andere kinderen zijn die geen kadoos krijgen. En dat zou niet aardig zijn toch? Sinterklaas weet inderdaad precies wat jij wilt hebben, maar het kan best zo gebeuren dat hij niet weet waar hij blauwe Bakugon-ballen kan kopen. Een briefje aan sinterklaas met aanwijzingen daaromtrent zal zeker helpen.
Ik zal zijn privacy niet schenden door een kopie van de brief van Max mee te scannen. Laat ik zeggen dat het erg lief, maar duidelijk was. Niet alleen de winkel wordt genoemd, maar ook dat hj in de winkel twee keer linksaf moet en door moet lopen tot aan de onderkant van de roltrap. Het heeft geholpen want hij kreeg blauwe Bakugon-ballen (don't ask, just google) en Maurits een trampoline.
Thursday 11 December, 2008
Mumbai meri jaan (Mumbai mijn liefde)
Lieve familie en vrienden,
Het is inmiddels twee weken geleden dat wij 's ochtends wakker werden en erachter kwamen dat deze vreselijke aanvallen aan de gang waren in het zuiden. Gelukkig wonen we in het noorden van de stad, maar deze plekken waren ons erg bekend en dierbaar en het is hartverscheurend om ze in vlammen op te zien gaan. Wij kwamen vooral in de Taj erg graag.
We hebben gelukkig geen vrienden verloren, maar het idee alleen al dat wij er net zo goed hadden kunnen zitten is "chilling". Tenslotte hebben Maarten, Annet (Oma) en ik er dinsdagochtend nog koffie gedronken en waren we van plan om donderdagavond terug te gaan om een veiling van Indiase kunst bij te wonen. In de afgelopen twee weken hebben we legio verhalen gehoord van vrienden die familie en vrienden hebben verloren of juist niet hebben verloren. Een goede vriend van ons was onderweg naar cafe Leopold en moest rennen voor zijn leven. HIj heeft uiteindelijk met een stel anderen de hele nacht in een cafeetje gezeten. Pas de volgende ochtend durfde hij naar huis te gaan.
De grap van dit verhaal (voor zover dit grappig is tenminste) is dat Azam (zo heet die vriend) veel eerder val plan was om naar Leopold's te gaan. Hij zou een bezoekende kennis meenemen die het boek Shantaram had gelezen en heel graag Leopold's wilde bezoeken. Het wachten was op Nouhad, zijn vrouw, die in de gym aan de praat werd gehouden door een kennis. Zij moest zich echt van haar losrukken en was dus laat thuis. Als Nouhad niet te laat was geweest had Azam in Leopold hebben gezeten op het moment dat de terroristen daar binnen kwamen. Wij maakten vaak grapjes over de klok-kijk-vaardigheden van Azam en Nouhad (Maarten heeft zelfs een running gag als we met ze uit eten gaan: "zullen we vast het voorgerecht bestellen?"). Ik heb al tegen Nouhad gezegd dat ze in het vervolg altijd te laat mag komen!
De Mumbaikars zijn verdrietig. De Taj, de Oberoi, Victoria Station, dit zijn plekken die ze in hun hart bewaren. Ze zijn ook boos, vooral op politici. Ik hoop dat deze boosheid wordt gebruikt om positieve veranderingen teweeg te brengen. De stad heeft het nodig.
Sommige expats zijn bang, een enkeling heeft (tijdelijk) het land verlaten. Anderen zijn boos op India omdat zij zich niet meer veilig voelen. Ik ben niet boos, maar verdrietig dat Mumbai dit is aangedaan en dat niemand zich nergens ter wereld echt veilig kan wanen.
Maar de mensen hier zijn sterk, ze kunnen tegen een stootje. De Taj wordt in alle glorie herteld, al duurt het een jaar. Ik sluit af met de voorpagina('s) van de Time Out van deze week. Zo denken we erover!
.
Het is inmiddels twee weken geleden dat wij 's ochtends wakker werden en erachter kwamen dat deze vreselijke aanvallen aan de gang waren in het zuiden. Gelukkig wonen we in het noorden van de stad, maar deze plekken waren ons erg bekend en dierbaar en het is hartverscheurend om ze in vlammen op te zien gaan. Wij kwamen vooral in de Taj erg graag.
We hebben gelukkig geen vrienden verloren, maar het idee alleen al dat wij er net zo goed hadden kunnen zitten is "chilling". Tenslotte hebben Maarten, Annet (Oma) en ik er dinsdagochtend nog koffie gedronken en waren we van plan om donderdagavond terug te gaan om een veiling van Indiase kunst bij te wonen. In de afgelopen twee weken hebben we legio verhalen gehoord van vrienden die familie en vrienden hebben verloren of juist niet hebben verloren. Een goede vriend van ons was onderweg naar cafe Leopold en moest rennen voor zijn leven. HIj heeft uiteindelijk met een stel anderen de hele nacht in een cafeetje gezeten. Pas de volgende ochtend durfde hij naar huis te gaan.
De grap van dit verhaal (voor zover dit grappig is tenminste) is dat Azam (zo heet die vriend) veel eerder val plan was om naar Leopold's te gaan. Hij zou een bezoekende kennis meenemen die het boek Shantaram had gelezen en heel graag Leopold's wilde bezoeken. Het wachten was op Nouhad, zijn vrouw, die in de gym aan de praat werd gehouden door een kennis. Zij moest zich echt van haar losrukken en was dus laat thuis. Als Nouhad niet te laat was geweest had Azam in Leopold hebben gezeten op het moment dat de terroristen daar binnen kwamen. Wij maakten vaak grapjes over de klok-kijk-vaardigheden van Azam en Nouhad (Maarten heeft zelfs een running gag als we met ze uit eten gaan: "zullen we vast het voorgerecht bestellen?"). Ik heb al tegen Nouhad gezegd dat ze in het vervolg altijd te laat mag komen!
De Mumbaikars zijn verdrietig. De Taj, de Oberoi, Victoria Station, dit zijn plekken die ze in hun hart bewaren. Ze zijn ook boos, vooral op politici. Ik hoop dat deze boosheid wordt gebruikt om positieve veranderingen teweeg te brengen. De stad heeft het nodig.
Sommige expats zijn bang, een enkeling heeft (tijdelijk) het land verlaten. Anderen zijn boos op India omdat zij zich niet meer veilig voelen. Ik ben niet boos, maar verdrietig dat Mumbai dit is aangedaan en dat niemand zich nergens ter wereld echt veilig kan wanen.
Maar de mensen hier zijn sterk, ze kunnen tegen een stootje. De Taj wordt in alle glorie herteld, al duurt het een jaar. Ik sluit af met de voorpagina('s) van de Time Out van deze week. Zo denken we erover!
.
Subscribe to:
Posts (Atom)