Twee weken geleden zijn Maarten e ik naar een disco feest geweest. Als 16-jarige jonge honden hebben we de hele avond gedanst (toen Maarten 16 was, was ik 12. Dat is wel een beetje raar). De Muziek kon beter, ze wisselden night fever gerust af met the Doors en Careless whisper. Geen Earth wind and fire en Beegees maar mondjesmaat.Bovendien had Maarten sterk de indruk dat alles te snel werd afgespeeld. En Maarten hoort alles, dus is dat zo. But he, who's complaining! We hebben een heerlijke avond gehad. De volgende dag had Maarten pijn in zijn hoofd en ik pijn in mijn voeten. Zo hoort het ook.
Ik had me voor de gelegenheid uitgedost in schreeuwbloes, compleet met grote blauwe plastic palletjes, plateauzolen en afropruik. Ik kon helaas mijn gouden wimpers nergens vinden. Dat was wel balen. Eigenlijk niet zo erg want ze kwamen met de gouden "palletjes" jurk, en die had ik (inclusief bijpassende bolero-jasje) aan Pauline uitgeleend. Laten we zeggen dat ze de jurk beter kon hebben dan ik.
De afro-pruik, die ik overigens al jaren heb, stond me zo goed dat er mensen waren die echt dachten dat het mijn eigen haar was! Ze stonden ervan te kijken toen ik hem later op de avond afdeed. Het leuke was dat veel mensen de moeite hebben genomen om zich te verkleden. Dat maakt een feest altijd extra leuk.
Het feest was georganiseerd door de Duitse school (zit in het zuiden), maar iedereen was zo'n beetje welkom. Voor het grootste deel waren er ook ouders van kleine kinderen die vantevoren wisten dat ze de volgende ochtend spijt zouden hebben van hun uitspattingen. Gelukkig heeft dat niemand ervan weerhouden uit hun dak te gaan. Ik kwam ook wat dames tegen van mijn Bollywood-dans klas, waaronder een britse Indiase (Priya) die de remmen helemaal los gooide.
Een week later waren we te gast bij een charity diner. Georganiseerd door een van de expatclubs. Het contrast kon niet groter zijn. Dit was een sit-down diner in het Taj Mahal Hotel. White tie, dus Maarten heeft een smoking laten maken en ik een leuk wuft jurkje. We hadden een gezellige tafel, maar voor de rest was het een ietwat belegen aangelegenheid. Aan het eind werd er ook gedanst, maar... ja. Wat zal ik zeggen. Ik zeg maar niets. Is beter.
U ziet, ook ons sociale leven begint aan te trekken. Als we volgende maand ook nog mogen dineren met de koningin, gaat het nog beter met ons..... Suprised? Don't be, see the next episode of......SOAP!
No comments:
Post a Comment