Verwaarlozing

Ok, ok ok, nu ben ik jullie wel aan het verwaarlozen. Ik heb het zo krankzinnig druk gehad dat het er niet van kwam. As we speak viert heel Hindustaans India hun grootste feest, Diwali. Overal om mij heen hoor ik vuurwerk en zie ik prachtige licht-creaties in de lucht. Ons appartement ligt op de 11de verdieping van Narain Terraces en geeft een geweldig beeld van de stad. Bizar eigenlijk. De mannen liggen allemaal op bed. Het huis is verder stil en buiten is het voor heeeeel veeeeel mensen een heel groot feest. Het voelt alsof iedereen nieuwjaar viert en jij als enige bent vergeten dat er wat te vieren viel. Het voelt ook niet als nieuwjaar.

En toch hebben we er veel aan gedaan. Vorige week zijn we bij vrienden thuis geweest waar we op tradtionele wijze Diwali hebben gevierd: veel eten en drank en kaartspelen om geld. Uiteraard heb ik een partijtje gewonnen en dit - niet verrassend- geheel op de bluf. Ook Maarten heeft wat geld binnengesleept.

De afgelopen dagen hebben we diya;s (kleine lampjes) beschilderd, Rangoli's (tekeningen op de grond van kleurstofpoeder) gemaakt op school, lichtjes buiten gehangen, vuurwerk afgestoken en aan al het Narain Terraces personeel Diwali bonussen uitgereikt. We hebben ons allemaal op gezette tijden gehuld in traditionele kledij. En toch, hoewel het heel goed voelt om een beetje deel uit te maken van het grote geheel, mis ik hierdoor des te meer de viering van onze eigen feesten. Vooral Sinterklaas en Kerst.

Maar er is ook goed nieuws. Opa en Oma Kerbert komen eind november op vakantie en zullen niet alleen de verjaardag van Maurits meevieren, maar ook Sinterklaas. Ik moet maar snel beginnen aan de gedichten, zucht...... Wie had iets gezegd over het missen van feesten......

Nieuws......

Er zijn van die dagen dat ik de kranten liever gelijk in de prullenbak (sorry, papierbak) zonder dat ik eraan begin. Ik heb me zo voorgenomen dat ik zal proberen elke dag te beginnen met de vijf kranten die ik elke ochtend ontvang. Het leek mij de beste manier om een beeld te krijgen van de Indiase samenleving - in al zijn facetten. Meestal lukt het wel, en geloof me, het is niet allemaal even fris. Het meeste daarvan deel ik niet eens met jullie omdat ik jullie niet al te veel wil afschrikken.

Het werkt wel, door artikelen in de krant verwonder ik me over bepaalde zaken, waarna ik op onderzoek uitga. Ik koop boeken en tijdschriften, surf op internet en praat met vrienden. Het resultaat is vaak dat ik daardoor een klein beetje meer begrijp van deze samenleving.

Ik ben nu bijvoorbeeld met een mini-prive-onderzoekje bezig aangaande de hoge sterfte onder meisjes. Dit is bizar hoog maar hangt samen met zoveel andere aspecten van deze maatschappij zoals de bruidschat. Het is hier bijvoorbeeld verboden om het geslacht van je kind te weten voordat het geboren wordt! Meisjes, zelf uit gegoede kringen, krijgen vaak niet de beste opleidingen aangeboden. Er zijn in Punjab hele klassen die vrijwel alleen uit jongens bestaan! Meisjes die ziek worden krijgen niet dezelfde medische zorg als hun broers. Er is hier zelf een organisatie in het leven geroepen met het moto: "save the girl child, save our society". Maar ik dwaal af, ik zal hier wel een apart verhaal aan wijden.

Er komen ook goede dingen uit de krant. Een paar maanden terug is de Times of India een campagne gestart genaamd "teach India", waarmee ze zoveel mogelijk vrijwilligers probeerden te mobiliseren om achtergestelde kinderen te onderwijzen. De reacties waren overweldigend en er zijn nu duizenden mensen die naast hun werk en andere bezigheden de moeite nemen een paar keer per week de sloppenwijken in te gaan om kinderen te onderwijzen. De staat faalt ja, maar een dergelijk initiatief krijgt hier echt een kans en dat is hartverwarmend in deze stad waar men de neiging lijkt te hebben vooral de eigen belangen voor alle andere te plaatsen. Voordat ik beticht wordt van stereotypering, dit zegt men zelf, dat verzin ik niet.

Maar when shit hits the fan, komen er andere krachten vrij zoals tijdens de overstromingen in de stad ruim drie jaar geleden. Honderden mensen zijn omgekomen, maar als men elkaar niet had geholpen, was het daar een veelvoud van geweest. Ik heb verhalen gehoord van vrienden die dagenlang een huis vol mensen hadden, vrienden en totaal onbekenden, die door de overstromingen hun huis niet meer konden bereiken of geen huis meer hadden. Het spreekt dan voor zich dat er voor iedereen voor eten wordt gezorgd door rangen en standen heen.

Maar vanochtend kon ik het niet aan. We waren al niet zo vrolijk van het feit dat Fortis in een week tijd niet meer bestaat. Het Belgische deel, inclusief de overzeese gebieden waar wij onder vallen, is niet door de Nederlandse overheid opgekocht. Het is dus afwachten wat er met ons gaat gebeuren.

Maar toen ik de krant vandaag opendeed werd ik op de voorpagina alleen al gefêteerd op twee nare berichten. In Orissa worden christenen gedwongen te bekeren tot het hindoeïsme (either embrace hindusim or be ready to die) en volgens een ander artikel worden zelfs kleine kinderen van vier/vijf jaar door hun ouders naar de plastische chirurg gebracht voor "fairness treatment" (lichter maken van huidskleur).

Ik doe de krant weg en pak de Bolly krant op, goed voor licht vertier, maar niet vandaag. De film van mijn vriendin Shristi wordt - onterecht overigens - genadeloos afgemaakt.

Ik denk dat ik krant lezen voor vandaag maar even staak.

Dit gebeurt er als je kinderen met je camera aan de haal gaan

Maurits in de bagel shoppe