Wednesday 26 September, 2007
Weekendje weg
We zijn het weekend 140 kilometer buiten Bombay geweest. Het plaatsje heet Jodpoli. We waren samen met Narayen en Sushitra Iyer, een Indiaas echtpaar dat we via de school van Max kennen.
We vertrokken zondagochtend om 7 uur met de auto. Rakesh reed uiteraard. Iedereen was vol verwachting, niet op de laatste plaats omdat de omschrijving van de verblijfplaats sprak van een “hide-out”, dat in niets leek op de mooie hotels waar we tot nu toe zijn geweest. De weg ernaar toe was al weer typisch India. De wegen zijn erbarmelijk, over 140 kilometer doe je 4 uur. De gaten in de weg zijn zo groot, de weg is soms nagenoeg weggespoeld door de Monsoon. Wat er dan overblijft is een hoop losse stenen waar je dan met 15 kilometer per uur overheen moet, wil je niet met een hersenschudding eindigen. Soms wel 200 meter achtereen! Daarnaast waren de kleine dorpjes waar we doorheen reden al net zo'n chaos als Bombay, dus dat zag er inmiddels zeer vertrouwd uit. Op de snelweg kwamen we in een file terecht. Het ons tegemoet komende verkeer (door een afscheiding gescheiden) reed wel gewoon door. Een paar lolbroeken uit onze rij reden, bij een kapot stuk van de afscheiding, gemakshalve even door naar de andere kant om daar, tegen het verkeer in, om de file heen te rijden. Zo ook dus Rakesh en de chauffeur van de auto van de familie Iyer. Maar nu komt nog het mooiste, terwijl we aan het spookrijden waren, kwamen we in een file de andere kant uit en reden langzaam maar zeker in het fuik. We konden geen kant meer op! Hilariteit, zeker toen we dus in de file een U-turn moesten maken om weer "los" te komen. Ik laat het allemaal maar gebeuren, maar af en toe kent de gekte hier echt geen grenzen.
Aangekomen werden al snel mijn angstige vermoedens bewaarheid. We zijn bleven slapen in een soort veredelde stal. De spinnen en sprinkhanen marcheerden in gesloten formatie door onze kamer. Ik vond het maar matigjes (of eigenlijk, ik vond het niets). Ik ben toch meer van de 5-sterren. Het was middenin de rimboe, wonderschoon, dat wel. Het hutje zelf had een soort overkapte buitenplaatsje dat leuk was ingericht, met van die hangstoelen aan het plafond. Leuke schommels voor de kindertjes dus. We hebben eerst ontbeten, daarna gelunched en wat rondgehangen. We zijn er ’s uiteindelijk om 4 uur ’s middags op uit getrokken en hebben letterlijk de rijstvelden en de waterbuffels gezien. Prachtige wolkenlucht erboven met een schitterende zon. Zo mooi kan dit land zijn, en zo verschrikkelijk lelijk tegelijk..
Toen we uitstapten bij een dam en een rivier, waren daar allemaal kleine meisjes aan het spelen (tussen de 5 en de 11 schat ik). Ik heb foto's van ze genomen, heel erg leuk geworden. Ik heb ze ook laten zien aan ze, op mijn camera. Ik ging op mijn hurken zitten en ze kwamen allemaal om me heen staan, duwend om het beste plaatsje. Ze begonnen allemaal te lachen en opgewonden te praten met elkaar, al wijzend naar het plaatje op mijn camera. Iedereen had pret. Als ik dan weer een nieuwe foto wilde maken, gingen ze allemaal meteen weer even mooi in het gelid staan. We hadden een verstandhouding zonder elkaars taal te begrijpen, dat was eigenlijk nog het mooiste. Dat is mooi te zien op de foto waar de meisjes over hun schouder nog even achterom naar mij kijken.
De jongen hebben nog gezwommen in een riviertje. Verschrikkelijk eng, maar goed, de dame die deze stal uitbaatte, ook van Bombay, doet dat vaker met gasten, dus laten we maar het beste ervan hopen. Maurits struikelde en ging geheel koppie onder en Max heeft de halve rivier leeggedronken. Nou ja, ik hield (en houd) mijn hart vast, maar ik heb vroeger ook in de IJssel gezwommen en dat was vast viezer dan dit! 's Avonds hebben we ons helemaal van top tot teen ingesmeerd met anti muggen spul. We liepen als een soort witte spoken door de nacht, ingesmeerd met Indiaase muggencrème. Pyjama’s met lange mouwen en lange broeken in de sokken, lekker in de tropen nacht! Volgens mij zijn we toch geprikt. Ik werd er in elk geval humeurig van die viezigheid en bij het idee dat we elk moment een dodelijke ziekte konden oplopen, dus dat doen we nooit meer wat mij betreft. Zeker als we net hebben gehoord dat een kennis van Monique uit Australië, die hier om de hoek woont, met dengue in het ziekenhuis lag vorige week, dan krijg ik even geen inspiratie nee. De weg terug was een drama. Max heeft 3 keer overgegeven en Maurits 1 keer, dus de stemming zat er goed in. We deden er 4 uur en een kwartier over om weer naar huis te komen en het pleurde van de regen. Jezus, wat een verschrikkelijk slechte wegen. Niet te beschrijven. O ja, ik wilde gewoon gaan werken op maandagochtend, dus ik had gezegd dat ik “iets later” zou komen. Dat werd uiteindelijk half 3 toen ik ten tonele verscheen. Uiteraard vond niemand het erg, dat kan immers gebeuren. Ze waren eerder verrast dat ik nog was gekomen.
Groeten, Maarten
Thursday 13 September, 2007
Staying Alive
Twee weken geleden zijn Maarten e ik naar een disco feest geweest. Als 16-jarige jonge honden hebben we de hele avond gedanst (toen Maarten 16 was, was ik 12. Dat is wel een beetje raar). De Muziek kon beter, ze wisselden night fever gerust af met the Doors en Careless whisper. Geen Earth wind and fire en Beegees maar mondjesmaat.Bovendien had Maarten sterk de indruk dat alles te snel werd afgespeeld. En Maarten hoort alles, dus is dat zo. But he, who's complaining! We hebben een heerlijke avond gehad. De volgende dag had Maarten pijn in zijn hoofd en ik pijn in mijn voeten. Zo hoort het ook.
Ik had me voor de gelegenheid uitgedost in schreeuwbloes, compleet met grote blauwe plastic palletjes, plateauzolen en afropruik. Ik kon helaas mijn gouden wimpers nergens vinden. Dat was wel balen. Eigenlijk niet zo erg want ze kwamen met de gouden "palletjes" jurk, en die had ik (inclusief bijpassende bolero-jasje) aan Pauline uitgeleend. Laten we zeggen dat ze de jurk beter kon hebben dan ik.
De afro-pruik, die ik overigens al jaren heb, stond me zo goed dat er mensen waren die echt dachten dat het mijn eigen haar was! Ze stonden ervan te kijken toen ik hem later op de avond afdeed. Het leuke was dat veel mensen de moeite hebben genomen om zich te verkleden. Dat maakt een feest altijd extra leuk.
Het feest was georganiseerd door de Duitse school (zit in het zuiden), maar iedereen was zo'n beetje welkom. Voor het grootste deel waren er ook ouders van kleine kinderen die vantevoren wisten dat ze de volgende ochtend spijt zouden hebben van hun uitspattingen. Gelukkig heeft dat niemand ervan weerhouden uit hun dak te gaan. Ik kwam ook wat dames tegen van mijn Bollywood-dans klas, waaronder een britse Indiase (Priya) die de remmen helemaal los gooide.
Een week later waren we te gast bij een charity diner. Georganiseerd door een van de expatclubs. Het contrast kon niet groter zijn. Dit was een sit-down diner in het Taj Mahal Hotel. White tie, dus Maarten heeft een smoking laten maken en ik een leuk wuft jurkje. We hadden een gezellige tafel, maar voor de rest was het een ietwat belegen aangelegenheid. Aan het eind werd er ook gedanst, maar... ja. Wat zal ik zeggen. Ik zeg maar niets. Is beter.
U ziet, ook ons sociale leven begint aan te trekken. Als we volgende maand ook nog mogen dineren met de koningin, gaat het nog beter met ons..... Suprised? Don't be, see the next episode of......SOAP!
Ik had me voor de gelegenheid uitgedost in schreeuwbloes, compleet met grote blauwe plastic palletjes, plateauzolen en afropruik. Ik kon helaas mijn gouden wimpers nergens vinden. Dat was wel balen. Eigenlijk niet zo erg want ze kwamen met de gouden "palletjes" jurk, en die had ik (inclusief bijpassende bolero-jasje) aan Pauline uitgeleend. Laten we zeggen dat ze de jurk beter kon hebben dan ik.
De afro-pruik, die ik overigens al jaren heb, stond me zo goed dat er mensen waren die echt dachten dat het mijn eigen haar was! Ze stonden ervan te kijken toen ik hem later op de avond afdeed. Het leuke was dat veel mensen de moeite hebben genomen om zich te verkleden. Dat maakt een feest altijd extra leuk.
Het feest was georganiseerd door de Duitse school (zit in het zuiden), maar iedereen was zo'n beetje welkom. Voor het grootste deel waren er ook ouders van kleine kinderen die vantevoren wisten dat ze de volgende ochtend spijt zouden hebben van hun uitspattingen. Gelukkig heeft dat niemand ervan weerhouden uit hun dak te gaan. Ik kwam ook wat dames tegen van mijn Bollywood-dans klas, waaronder een britse Indiase (Priya) die de remmen helemaal los gooide.
Een week later waren we te gast bij een charity diner. Georganiseerd door een van de expatclubs. Het contrast kon niet groter zijn. Dit was een sit-down diner in het Taj Mahal Hotel. White tie, dus Maarten heeft een smoking laten maken en ik een leuk wuft jurkje. We hadden een gezellige tafel, maar voor de rest was het een ietwat belegen aangelegenheid. Aan het eind werd er ook gedanst, maar... ja. Wat zal ik zeggen. Ik zeg maar niets. Is beter.
U ziet, ook ons sociale leven begint aan te trekken. Als we volgende maand ook nog mogen dineren met de koningin, gaat het nog beter met ons..... Suprised? Don't be, see the next episode of......SOAP!
Sunday 9 September, 2007
Mango's
India is het land van de mango's. Ze worden ook overal in verwerkt. Je krijgt mango's in jam, in custard, mangosappen. Max zijn favoriet is de mangosap, maar die is zo verschrikkelijk zoet, dat ik die langzaam uit het assortiment probeer te halen. Daarvoor in de plaats probeer ik hem iets gezonders aan te bieden.
Mango chutney;s verschillende dessesrt en zoetigheden. Alles bevat mango's. Er zijn ook verschillende soorten mango's. De namen ken ik nog niet. Ik ken alleen da Alphanso's die in het voorjaar te koop zijn. Heerlijk zoet, klein en stevig, hmmmmm, lekker. Maurits is er gek op (en ik ook). Soms eten we met zijn tweeen wel vier mango's per dag. Ranzig lekker gewoon. Max en Maarten geven er wat minder om. Een groot nadeel: je krijgt de vlekken nooit uit je kleren. Ossegal, vanish Oxigel, Biotex extra strong, het maakt niet uit. Ze zijn er niet tegen opgewassen. Die gele mangovlekken krijg je er never nooit meer uit!!
Dus als het tijd is om mango te eten, gaan de kleren uit (van Maurits dus) en als hij uitgekliederd is gaat hij in bad. Zo pakken we het aan.
Maar ze zijn niet altijd verkrijgbaar. In tegenstelling tot de Albert Heyn waar alles het hele jaar door verkrijgbaar is (vraag niet of het nog smakelijk is), begint het mangoseizoen ergens in maart en houdt nu zo'n beetje op. Er zijn nu geen mango's meer. We moeten het voorlopig zonder mango's doen. Tot volgend jaar maart weer. Snik. Gelukkig hebben we dan nog de mangosap. Misschien moet ik die nog niet helemaal vervangen door iets gezonds. Tot volgend jaar maart, of zo.
Mango chutney;s verschillende dessesrt en zoetigheden. Alles bevat mango's. Er zijn ook verschillende soorten mango's. De namen ken ik nog niet. Ik ken alleen da Alphanso's die in het voorjaar te koop zijn. Heerlijk zoet, klein en stevig, hmmmmm, lekker. Maurits is er gek op (en ik ook). Soms eten we met zijn tweeen wel vier mango's per dag. Ranzig lekker gewoon. Max en Maarten geven er wat minder om. Een groot nadeel: je krijgt de vlekken nooit uit je kleren. Ossegal, vanish Oxigel, Biotex extra strong, het maakt niet uit. Ze zijn er niet tegen opgewassen. Die gele mangovlekken krijg je er never nooit meer uit!!
Dus als het tijd is om mango te eten, gaan de kleren uit (van Maurits dus) en als hij uitgekliederd is gaat hij in bad. Zo pakken we het aan.
Maar ze zijn niet altijd verkrijgbaar. In tegenstelling tot de Albert Heyn waar alles het hele jaar door verkrijgbaar is (vraag niet of het nog smakelijk is), begint het mangoseizoen ergens in maart en houdt nu zo'n beetje op. Er zijn nu geen mango's meer. We moeten het voorlopig zonder mango's doen. Tot volgend jaar maart weer. Snik. Gelukkig hebben we dan nog de mangosap. Misschien moet ik die nog niet helemaal vervangen door iets gezonds. Tot volgend jaar maart, of zo.
Thursday 6 September, 2007
Pootje kapot
Er gebeuren allemaal rare dingen met me. Ik vertelde toch dat ik na precies 19 jaar in Nederland verkaste naar Bombay? Nou, even een trip down memory lane. Toen ik net op de Hotelschool zat brak ik het linkerpootje van mijn bril. Ik had geen geld op een nieuwe te kopen dus heb maandenlang rondgelopen met een bril met maar een pootje. Ik weet niet precies wanneer dat was, ik weet alleen dat ik toen net uit het internaat was verhuisd naar mijn kamer aan de Gentsestraat 5. Dat moet na de zomer van 1988 zijn geweest.
Goed, gisteren was ik met the Maup aan het stoeien en had ik mijn bril even daarvoor afgezet om te voorkomen dat er iets mee zou gebeuren. Iemand belde aan waardoor ik wegliep. Toen ik 5 minuten later terug was stond Maurits met mijn bril in zijn handen. In zijn linkerhand mijn bril , in zijn rechterhand de rechterpoot....
Too much similarities! Ik heb drie dagen rondgelopen met plakband rond de bewuste poot. Nadat ik had rondgevraagd en wist waar ik heen moest ben ik toch maar naar de brillenwinkel gegaan. (Het stikt hier namelijk van de opticiens, maar je schijnt toch voorzichtig een keus te moeten maken. De kwaliteit van de glazen is niet altijd wat we gewend zijn) Anyway, om een lang verhaal kort te maken: ik heb nu een nieuwe bril, de oude bril wordt gemaakt (hopelijk kan het nog) en ik heb ook even een oud montuurtje gebracht om nieuwe glazen in te laten zetten.
Het gaat mij niet nog een overkomen dat ik met een "phisically challenged" bril op stap moet.
Goed, gisteren was ik met the Maup aan het stoeien en had ik mijn bril even daarvoor afgezet om te voorkomen dat er iets mee zou gebeuren. Iemand belde aan waardoor ik wegliep. Toen ik 5 minuten later terug was stond Maurits met mijn bril in zijn handen. In zijn linkerhand mijn bril , in zijn rechterhand de rechterpoot....
Too much similarities! Ik heb drie dagen rondgelopen met plakband rond de bewuste poot. Nadat ik had rondgevraagd en wist waar ik heen moest ben ik toch maar naar de brillenwinkel gegaan. (Het stikt hier namelijk van de opticiens, maar je schijnt toch voorzichtig een keus te moeten maken. De kwaliteit van de glazen is niet altijd wat we gewend zijn) Anyway, om een lang verhaal kort te maken: ik heb nu een nieuwe bril, de oude bril wordt gemaakt (hopelijk kan het nog) en ik heb ook even een oud montuurtje gebracht om nieuwe glazen in te laten zetten.
Het gaat mij niet nog een overkomen dat ik met een "phisically challenged" bril op stap moet.
Sunday 2 September, 2007
De Page is bijna op
Noem ons raar (en waarschijnlijk zijn we dat ook), maar toen we kwamen hebben een paar grote pakken Page toiletpapier extra zacht gekocht en in de container gedaan. Ze waren uiteraard in de aanbieding. Je weet wel zo'n groot pak met 24 rollen. Lekker zacht. Ik ben er zo zuinig op dat ik voor onze hulp apart toiletpapier koop zodat we er zelf zo lang mogelijk me kunnen doen. Lekker zachte Page, met wel drie vellen. De vellen zijn ook lekker groot.
Ze verkopen hier heus wel toiletpapier en daar is op zich niets mis mee. De keus is niet groot, maar je hoeft echt niet te "settlen" voor merk schuurpapier. Over een paar weken zullen we eraan moeten geloven, want dan is de Page op (je kent de reclame toch met die klein schattige puppy die er een bende van maakt?), en dan zullen we onze billen moeten vegen met lokaal materiaal. Nogmaals, het is prima spul hoor! Echt niets mis mee (dat stukje dat de bazin komt en eerst boos wordt omdat hij er een puinhoop van heeft gemaakt is ook leuk. Ze is eerst boos, maar hij is te schattig en ze kan niet boos op hem blijven, echt Page!).
Maar goed, dan burgeren we maar nog een beetje in. Gelukkig hebben we nog tandpasta, inlegkruisje en shampoo van thuis, voorlopig...
Misschien moeten we een hondje overwegen, je weet wel zo'n golden retriever.... We noemen hem Page....of zo.
Ze verkopen hier heus wel toiletpapier en daar is op zich niets mis mee. De keus is niet groot, maar je hoeft echt niet te "settlen" voor merk schuurpapier. Over een paar weken zullen we eraan moeten geloven, want dan is de Page op (je kent de reclame toch met die klein schattige puppy die er een bende van maakt?), en dan zullen we onze billen moeten vegen met lokaal materiaal. Nogmaals, het is prima spul hoor! Echt niets mis mee (dat stukje dat de bazin komt en eerst boos wordt omdat hij er een puinhoop van heeft gemaakt is ook leuk. Ze is eerst boos, maar hij is te schattig en ze kan niet boos op hem blijven, echt Page!).
Maar goed, dan burgeren we maar nog een beetje in. Gelukkig hebben we nog tandpasta, inlegkruisje en shampoo van thuis, voorlopig...
Misschien moeten we een hondje overwegen, je weet wel zo'n golden retriever.... We noemen hem Page....of zo.
Toch een huisnummer!
Vorige week reed ik met Max naar huis nadat ik hem van school had gehaald.
Vraagtie: Mama, hebben alle huizen in de wereld een naam?
Mama:
Nee Max, de meeste huizen in de wereld hebben geen naam. Ons huis in Rotterdam heeft toch ook geen naam?
Max:
Oh.
Maar ons huis in India heeft toch wel een naam? (Narain Terraces dus)
Mama:
Ja Max, dat klopt, maar daar staat tegenover dat we geen huisnummer hebben. We hebben wel een straatnaam (Union Park Road), maar geen huisnummer (1101 is de aanduiding van ons appartement in het gebouw).
Max:
Oh.
- even niets -
- we kijken samen naar buiten -
Max weer:
Maar mama ons huis in Nederland heeft toch nummer zeven? Hoe weet de postbode nou waar we wonen als ons huis geen nummer heeft? Ik weet het al! Als je geen nummer hebt, maar wel een naam, moet je de letters tellen in de naam en dan heb je vanzelf een huisnummer!
Toen we thuis aankwamen stopten we even voor de deur om de letters op de muur te tellen, en ja hoor mensen, we hebben huisnummer 14!
Een kleine tip voor de post: gebruik toch liever de naam van het huis, anders raken de postbodes hier daarvan in de war. Ze zullen toch blijven zoeken naar Narain Terraces!
Vraagtie: Mama, hebben alle huizen in de wereld een naam?
Mama:
Nee Max, de meeste huizen in de wereld hebben geen naam. Ons huis in Rotterdam heeft toch ook geen naam?
Max:
Oh.
Maar ons huis in India heeft toch wel een naam? (Narain Terraces dus)
Mama:
Ja Max, dat klopt, maar daar staat tegenover dat we geen huisnummer hebben. We hebben wel een straatnaam (Union Park Road), maar geen huisnummer (1101 is de aanduiding van ons appartement in het gebouw).
Max:
Oh.
- even niets -
- we kijken samen naar buiten -
Max weer:
Maar mama ons huis in Nederland heeft toch nummer zeven? Hoe weet de postbode nou waar we wonen als ons huis geen nummer heeft? Ik weet het al! Als je geen nummer hebt, maar wel een naam, moet je de letters tellen in de naam en dan heb je vanzelf een huisnummer!
Toen we thuis aankwamen stopten we even voor de deur om de letters op de muur te tellen, en ja hoor mensen, we hebben huisnummer 14!
Een kleine tip voor de post: gebruik toch liever de naam van het huis, anders raken de postbodes hier daarvan in de war. Ze zullen toch blijven zoeken naar Narain Terraces!
Subscribe to:
Posts (Atom)