Malta Amstel is something completely different from amstel malt.
It is not even beer. Apart from the fact that they are both aerated drinks, Malta Amstel has nothing to do with beer at all. For one it contains no alcohol(some of you are zapping to another site as we speak, I know..), it is horribly sweet and - for sure - unnecessarily fattening.
In spite of all these flaws (or maybe because of..), Malta Amstel is one of my favorite beverages. It has been my favorite forever. Back then the malta was made in the same factory where the Amstel beer was made. That is no longer the case ever since the factory was shifted from Curacao to another island in the Caribbean. This is a pitty bacause it was the only beer in the world made of distilled seawater! But I am reminiscing....
We used to drink it on special occasions. It's one of those things (that and the smell of mercury) that take me back to my childhood instantly.
Over the years I have always made it a point to bring one or two cans with me from Curacao. They last a long time because their purpose is not to be drunken, but to be there and remind me that I am not homesick enough to have one. I could go for months at the time without even longing for one. I would still see them sitting in my refrigerator and they never bother me. They are quite decent about it, you know. They don't call out for me or try to persuade me to have them. They just seem to say "hi, you're fine, just drink something else. You dont't need us yet.".
Before you guys think that I go from depression to depression, this is really not the case. But there are days that require a Malta to get through. It can be set of by anything: time of the month, never-ending winter, longing to be somewhere else, quarrel with loved one or lack of sleep (90% of the cases). But when I open the refrigerator and I HAVE TO HAVE ONE, then I know that I reached rock-bottom.
The time has come.
After the decision I am always very calm and relaxed. I make sure that the can is ice cold. Then I take out a beer glass and wash it thoroughly. After that I put both tin and glass on the side table. If the Television is on, I switch it of. I make sure my phone is on silent mode.
I sit.
Then I poor about one third of the content of the can in the glass. This has to be done tilted to prevent the froth from flowing out of the glass. That would be a complete waste. Some people have it with ice cubes, but I don't approve. The ice cubes delute the taste of the Malta, making the Malta effect-less. It has to be non-comprimised, ice-cold Malta.
Then I drink it. In small sips. Taking my time.
And when I am done, I feel so much better, and less thirsty.
I had the last one yesterday. Going home tomorrow.
Tuesday 19 April, 2011
Sunday 27 February, 2011
Peter Stuyvesant College
Mijn bijdrage in het Antilliaans dagblad op vrijdag 25 februari 2011
Met stijgende verbazing volg ik al maanden de discussie rondom de geplande naamsverandering van het Peter Stuyvesant College. Ik ben een troste ex-leerling en ik vind dat de verkeerde dingen om de verkeerde redenen worden gedaan. Er is al veel gezegd over inspraak en pijnlijke verledens dus daar zal ik verder niet op ingaan. Mijn vraag aan iedereen is simpel.
Voor wie?
Ja, voor wie????
Ingrijpende beslissingen die zoveel stof doen opwaaien dat politici - die ongetwijfeld belangrijkere dingen te doen hebben (als ze geen benul hebben wat, wil ik wel een lijstje voor ze maken) - er maanden mee bezig zijn, zouden per definitie een groot maatschappelijk belang moeten dienen. Over welk belang gaat het hier precies? Wie is het die een slecht leven heeft omdat wij een school hebben dat Peter Stuyvesant College heet? Zijn het de leerlingen? De leraren? De ouders misschien? De omwonenden? Is het standbeeld in de schooltuin te groot? Of hebben de permanente bewoners van het Capriles kliniek geklaagd? Wie o wie is gebaat bij deze ingrijpende naamswijziging?
Ik heb het antwoord op deze vraag (nog) niet kunnen vinden.
Zolang de naam van een school alleen met trots wordt genoemd door de directe betrokkenen zie ik geen enkel argument om deze te veranderen. Dat het ons doet denken aan ons koloniaal verleden is een afgezaagde one-liner waar ik mij niet eens in ga verdiepen. Het verleden is wat het is. Wie we zijn in het leven bepalen we zelf, en kan onmogelijk negatief beinvloed worden door de naam van een school. Als dat wel het geval is, dan is dit the least of your problems en kan ik enkele sessies persoonlijke therapie van harte aanbevelen.
Ik heb drie jaar in Mumbai gewoond. Waar? Ja, Mumbai. De havenstad in India die vroeger Bombay heette. De naamsverandering van deze stad, die in 1997 is doorgevoerd , was het stokpaardje van een zeer nationalistisch lokale partij, die overigens nog steeds actief is. Op zich komt de naam Mumbai niet lucht vallen. Bepaalde gemeenschappen hebben de stad altijd Mumbai genoemd. De officiele naamswijziging heeft hier niets aan veranderd. Voor sommigen was het Mumbai en is het nog steeds Mumbai. Anderen hebben het altijd over Bombay gehad, en nu nog. Het was een politiek punt dat gemaakt moest worden dat met het volk weinig van doen had.
Maar het was niet genoeg. In de jaren die volgden hebben een hele hoop Britse namen van straten en instituten moeten wijken voor Indiase benamingen of verwijzingen naar Indiase kopstukken. Dit alles omdat het volk het nodig had om zich te identificeren met de stad. Het resutlaat?
Linking Road heet tegenwoordig Vitthalbhai Patel Marg. Crawford market ’s nieuwe naam is Mahatma Jyotirao Phule Market en het Prince of Wales Musuem heet nu Chhatrapati Shivaji Maharaj Vastu Sangrahalaya. Maar na 14 jaar kent nog niemand de nieuwe straatnamen, gaat iedereen nog steeds naar Crawford market voor de wekelijkse boodschapjes en wordt in de officiele documentatie van het museum gerept over het former Prince of Wales Museum.
Dus, ik vraag je weer, voor wie?
Monique Rhuggenaath,
Rotterdam
Met stijgende verbazing volg ik al maanden de discussie rondom de geplande naamsverandering van het Peter Stuyvesant College. Ik ben een troste ex-leerling en ik vind dat de verkeerde dingen om de verkeerde redenen worden gedaan. Er is al veel gezegd over inspraak en pijnlijke verledens dus daar zal ik verder niet op ingaan. Mijn vraag aan iedereen is simpel.
Voor wie?
Ja, voor wie????
Ingrijpende beslissingen die zoveel stof doen opwaaien dat politici - die ongetwijfeld belangrijkere dingen te doen hebben (als ze geen benul hebben wat, wil ik wel een lijstje voor ze maken) - er maanden mee bezig zijn, zouden per definitie een groot maatschappelijk belang moeten dienen. Over welk belang gaat het hier precies? Wie is het die een slecht leven heeft omdat wij een school hebben dat Peter Stuyvesant College heet? Zijn het de leerlingen? De leraren? De ouders misschien? De omwonenden? Is het standbeeld in de schooltuin te groot? Of hebben de permanente bewoners van het Capriles kliniek geklaagd? Wie o wie is gebaat bij deze ingrijpende naamswijziging?
Ik heb het antwoord op deze vraag (nog) niet kunnen vinden.
Zolang de naam van een school alleen met trots wordt genoemd door de directe betrokkenen zie ik geen enkel argument om deze te veranderen. Dat het ons doet denken aan ons koloniaal verleden is een afgezaagde one-liner waar ik mij niet eens in ga verdiepen. Het verleden is wat het is. Wie we zijn in het leven bepalen we zelf, en kan onmogelijk negatief beinvloed worden door de naam van een school. Als dat wel het geval is, dan is dit the least of your problems en kan ik enkele sessies persoonlijke therapie van harte aanbevelen.
Ik heb drie jaar in Mumbai gewoond. Waar? Ja, Mumbai. De havenstad in India die vroeger Bombay heette. De naamsverandering van deze stad, die in 1997 is doorgevoerd , was het stokpaardje van een zeer nationalistisch lokale partij, die overigens nog steeds actief is. Op zich komt de naam Mumbai niet lucht vallen. Bepaalde gemeenschappen hebben de stad altijd Mumbai genoemd. De officiele naamswijziging heeft hier niets aan veranderd. Voor sommigen was het Mumbai en is het nog steeds Mumbai. Anderen hebben het altijd over Bombay gehad, en nu nog. Het was een politiek punt dat gemaakt moest worden dat met het volk weinig van doen had.
Maar het was niet genoeg. In de jaren die volgden hebben een hele hoop Britse namen van straten en instituten moeten wijken voor Indiase benamingen of verwijzingen naar Indiase kopstukken. Dit alles omdat het volk het nodig had om zich te identificeren met de stad. Het resutlaat?
Linking Road heet tegenwoordig Vitthalbhai Patel Marg. Crawford market ’s nieuwe naam is Mahatma Jyotirao Phule Market en het Prince of Wales Musuem heet nu Chhatrapati Shivaji Maharaj Vastu Sangrahalaya. Maar na 14 jaar kent nog niemand de nieuwe straatnamen, gaat iedereen nog steeds naar Crawford market voor de wekelijkse boodschapjes en wordt in de officiele documentatie van het museum gerept over het former Prince of Wales Museum.
Dus, ik vraag je weer, voor wie?
Monique Rhuggenaath,
Rotterdam
Subscribe to:
Posts (Atom)