Mumbai dag 17 (3 februari): Meit’s feestje op Chowpatty beach

Het moest er een keer van komen, maar we wisten niet dat het zich zo snel al aandiende: Max zijn eerste kinderfeestje. Een jongen uit zijn klas, Meit (spreek uit “miet”), vierde zijn vijfde verjaardag op Chowpatty beach. Chowpatty beach is een gewilde lokatie voor feesten partijen. Je kan daar ook een speedbootje huren voor rondjes over het water. We waren benieuwd. Ik vertelde al eerder dat de populatie op Max zijn school voor zeker 75% bestaat uit lokale kinderen afkomstig uit zeer, zeer welgestelde milieus. Meit is zo’n kindje. Ik zie zijn moeder altijd op school. Sommige kinderen (met name uit Bolly-gezinnen) worden alleen door nanny’s en chauffeurs opgehaald. Die ouders zie je nooit. De moeder van Meit is een aardige wat afstandige dame, maar altijd vriendelijk. Ik vermoed dat er ook een Papa.Meit is, maar die heb ik nog niet mogen ontmoeten. De feestjes in deze kringen hebben alles erop en eraan. Ook Meit’s feestje was helemaal af. Er waren verschillende springkussens en een heus activiteitenprogramma geregeld voor de kinderen. Er liepen drie mensen rond, verpakt in opgeblazen dino’s, het thema van het feest (eigenlijk waren het twee dino’s en één olifant). Het was heet!!!! Ik had het een beetje met ze te doen. De kinderen zijn de hele middag beziggehouden en er werd ook eten verzorgd. Niet zomaar wat hapjes, maar hele maaltijden. We durfden niet zo goed te eten totdat Gillian, een dame die we van school kennen (Britse, getrouwd met een Indiër) ons wat wegwijs heeft gemaakt. Lekker!!! Maar vraag me niet hoe het allemaal heette. Max won bij een spelletje een hele mooie auto met afstandbediening en was daarmee helemaal in zijn nopjes. Het was wat overdone, maar eigenlijk wel een leuk feest. In een hoekje zat een hele rij nannys te wachten. Dat was wel een gek gezicht.
Toen het tijd was om te gaan en we gingen afscheid nemen van de gastvrouw, kregen de jongens twee enorme kado’s. We voelden ons wat opgelaten omdat we de jongen maar een klein (spiderman) autootje kado hadden gedaan. Toen we naar huis gingen hadden we nogal wat file terwijl we door een hele, hele arme (islamitische) wijk reden. Het contrast kon niet groter wezen. Wij hadden alles en zij hadden niets. Maar dan ook echt niets. Onze kinderen zullen nooit weten wat het is om honger te hebben terwijl er daar kindjes over de straat gingen…… ach, ik voelde me wel heel klein. Er moet een manier zijn om te genieten van dit waanzinnige avontuur zonder mij daar schuldig over te voelen tegenover de miljoenen mensen in deze stad die het een heel stuk slechter hebben. Ik moet daar nog iets op verzinnen.