Het was maar een weekje, maar elke minuut even gezellig. Het is zo leuk om bezoek te ontvangen. Dan kan je eindelijk laten zien wat je niet kan uitleggen.
Ze hadden een druk programma. Toevallig hadden we tijdens hun eerste dag al een speelochtend in het verkeerspark met de mannen, een verjaardagsfeestje 's middags van een klasgenootje van Max en 's avonds een Katholieke (ja dat is relevant) bruiloft van een collega van Maarten. Daarna zijn we zelfs nog even naar een hippe club geweesr (Poison). De volgende dag waren we uitgenodigd door een vriendinnetje om mee te gaan naar een Bollywood set. Ze is daar een film aan het maken dat volgend jaar juni de bioscopen zal bereiken, Drona. Heel indrukwekkend. De kinderen mochten alles en hebben veel pret gehad en wij volwassen were rubbing shoulders with the high and mighty (sorry, dat kan je alleen in het engels zo zeggen). De rest van de week was wat rustiger, maar ik troost me met de gedachte dat ze donderdagavond helemaal afgepeigerd en vol nieuwe indrukken op het vliegtuig zijn gestapt.
Ik het ook een nieuw voordeel ontdekt van onze move: je maaakt nieuwe vrienden omdat je geen keus hebt, en je oude vrienden leer je veel beter kennen. Als je ze ziet, zijn ze er een tijdje en kun je weer lekker diep gaan.
Vrouwen zeggen dingen tegen elkaar als: "wat leuk dat jullie er zijn, ik heb je gemist, ik mis onze kletsavonden en ik vind dit of dat moeilijk aan zo ver weg zijn. Mannen kloppen elkaar op de schouder en zeggen: "zo Eric, jullie zijn er dus" (vrij vertald uit het mans: ik heb je gemist, wat jammer dat het maar een weekje is, we moeten vaker bellen).
Lieve Eric en Nicole, tot volgend jaar?
No comments:
Post a Comment