De laatste weken

Ik schrijf dit terwijl we iets meer dan een week weer terug zijn in Nederland. Maarten is al een week aan het werk en Max is sinds gisteren weer naar school.

Het is een lang verhaal geworden, maar dit is dan ook mijn laatste verhaaltje.....

De laatste paar weken in Mumbai waren druk en heftig en zijn snel voorbij gevlogen. Tegelijkertijd voelt het nu al zo ver weg, dat ik daar verdrietig van wordt.

Maarten was al sinds 5 oktober aan het werk en de verhuizers begonnen op 7 oktober in te pakken. De week die daarop volgde was zwaar. Korte nachten van gemiddeld drie uur, twee jongens die er alles aan deden om mama nog langer bezig te houden dan strikt noodzakelijk en een verdrietige Rosy die de hele dag snikkend door het huis liep. Op vrijdag de 9de sliepen we voor het laatst in het huis (met zijn allen in het grote bed, de rest was al weg). Rosy uiteraard in haar eigen bedje.

Zaterdag avond kwamen we vrij laat aan in het hotel en de twee dagen relatieve rust die we daar hadden waren geen overbodige luxe. Op maandag vertrokken we voor 4 dagen met vrienden naar Gujarat, naar hun nature cure oord in Kutch. Dat was een zeer aangename verrassing! Ik kreeg een heus intake gesprek. De dokter concludeerde vrij snel dat ik leed aan oververmoeidheid die zich onder meer uitte in verkrampte spieren in de schouders.

Alles lijkt daar volgens het principe van rust, reinheid en regelmaat te zijn geregeld en ik liet het mij allemaal lekker aanleunen. Massages, kuren, heerlijk eten (all veg) en veel slapen. Vooral de massages waren heerlijk (your shoulder muscles are massive ma'am, but they need some work. Try to relax). Op de laatste dag kreeg ik een chakra-openings-behandeling waarbij ik binnen 10 minuten in slaap viel. De behandeling begon met een vrij heftige hoofdmassage waar een enorme hoeveelheid kokosolie aan te pas kwam.Vervolgens moest ik op een bank liggen. Boven mij hoofd hing een soort trechter aan een touw waar warme olie uit droop. De bedoeling was dat die olie op mijn voorhoofd druppelde terwijl de trechter op en neer zwaaide. Toen viel ik in slaap. De behandelende zuster maakte me na zo'n 3 kwartier wakker en ik mocht gaan. Dat ik in slaap was gevallen deerde haar niet, ze beschouwde dit juist als een zeer goed teken. Als de wind verkeerd staat ruik ik nog steeds naar kokosolie

Rosy was mee, niet alleen mij een handje te helpen, maar ook omdat de jongens en zij zo aan elkaar verknocht waren geraakt dat ik het hart niet had om haar achter te laten. De jongens hebben heerlijk gespeeld met Shaan, maxies vriendje, en zijn hond Toffy. Met Raksha en Jatin,de ouders, was het ook erg gezellig

Donderdag keerde wij weer huiswaarts en donderdagavond kwam Maarten ook aan. Ons laatste weekend in Mumbai - dat wij doorbrachten in het JW Marriott hotel in bijna dezelfde kamer als waar we bijna drie jaar geleden 2 maanden in gewoond hebben, was heel bijzonder. We kregen veel bezoek van vrienden die ons nog even wilden zien we hebben Shrishti en Sameer nog vaak gezien. Op vrijdagavong gaven ze ter ere van ons vertrek een feestje bij hen thuis, dat wederom tot in de kleinste uurtjes van de nacht doorging (om 3 uur gingen we als eerste weg). Op zaterdag, op Diwali, werden we op sleeptouw genomen tijdens hun Diwali-hoppen. Van feest naar feest naar feest dus.

Op die avond zagen wij meer Bollywoodsterren dan ik in drie jaar in de bioscoop heb gezien! We begonnen de avond bij Amitabh Bachchan thuis, waar Ashwarya Rai notabene voor ons de deur opendeed. Het was een komen en gaan van celebrities, needless to say dat wij ons een piezeltje out of place voelden.

Een feestje verder liepen we onder meer tegen Hritrik Roshan, Shah Rukh Khan, Arjun Rampal en Farhan Aktar aan, google ze maar.Ons laatste feestje was een corporate feest waar de Brennikmeijers van India rondliepen.

We hebben de hele volgende dag nodig gehad om van deze avond te bekomen. Het ontroert mij dat onze vrienden, die we vooral op informele wijze zeer goed hebben leren kennen, ons hebben meegenomen naar hun wereld. Een glamoureuze wereld die wel degelijk een schaduwzjde heeft. Familie - in de breedste zin van het woord - is alles, je kunt daar altijd op terugvallen en men is er voor elkaar no matter what. Maar, je loyaliteiten en je rol in het geheel liggen zowat bij geboorte vast. Je wilt en kunt je daar niet aan onttrekken, want dan houd je niets over.

.
In die zin functioneert Bollywood niet veel anders dan welke andere Indiase community. Er zijn uiteraard geaccepteerde recalcitranten zoals Shrishti, die doodleuk 8 jaar heeft gewacht totdat ze mocht trouwen met de liefde van haar leven, en Karan Johan, een homosexuele filmproducent die zich voor zijn sexuele geaardheid niet schaamt, ondanks het feit dat dit in India nog steeds strafbaar is. Maar geheel je eigen weg gaan blijft een risico. In India heb je elkaar te hard nodig
Afijn zondagnacht, zeer symbolisch op Indiaas nieuwjaar, vertrokken we, en we hadden een zeer goede reis. Iedereen heeft geslapen en ook aankomen ging voorspoedig mede dankzij de valetservice die Maarten van tevoren had geregeld.

Ik weet nu niet zo goed hoe ik dit verhaaltje moet afronden. Ik heb geen punchline, of whitty remark, of een ander grappigheidje. This is it. Dat was India. De 3 emma's en een mier zijn weer terug.