Water!!!!!

De maanden juni, juli en augustus zijn de monsoon maanden in Mumbai. De meeste Mumbaikars weten niet beter en vinden het heerlijk omdat de stad dan eindelijk afkoelt na de hete maanden april en mei. Voor velen is het echter een gegeven dat met ambivalente gevoelens wordt afgewacht. Door de regens verliezen elk haar honderden mensen hun “ huizen” die hier niet tegen bestand zijn.

Veel expats ontvluchten de stad zo snel ze kunnen. De infrastuctuur van de stad raakt snel verlamd, waardoor monsoon vaak synoniem staat met altijd binnen zitten. Niet een erg aantrekkelijk vooruitzicht (zeker niet met jonge kinderen!).

In juli 2005 was de monsoon zo zwaar dat er honderdern mensen zijn omgekomen. Veel mensen zaten dagenlang gevangen op de plek waar ze zich op dat moment toevallig bevonden. Je had geluk als je op een goede plek zat waar je tenminste nog aan eten kon komen. Pas na drie dagen zakte het water voldoende om weer huiswaarts te kunnen keren. Als er tenminste nog een huis was.

Men heeft het er nog over. Toch hebben veel mensen er ook goede herinneringen aan overgehouden. In deze stad, waar iedereen vooral voor zichzelf moet zorgen, heeft men elkaar geholpen. De ene heeft haar huis volgestopt met iedereen die ze verdwaasd op straat rond zag waden, de ander heeft eten geregeld voor een groep mensen dat ergens vastzat. Men haalde elkaar vanonder het puin vandaan en er zijn verhalen van auto’s die gemold zijn zodat de inzittenden eruit konden worden gehaald. Dit alles zonder tegenprestaties. In de beleving van de mensen die ik sprak was de hulp van de overheid – in welke vorm dan ook – niet te vergelijken met de hulp die men elkaar bood.

Wij merken ook in de omgang met onze vrienden dat men weinig humor heeft als het op “ the rains” aankomt. Toen Maxie’s school vorig jaar een sms stuurde met het verzoek de kinderen eerder op te halen in verband met de aanhoudende regen, was ik geirriteerd en maakte ik een opmerking tegen een vriendin (“what’s the worst than can happen? That we get stuck in traffic?”). Ik werd getracteerd op een een geschiedenisles en een (welverdiende) veeg uit de pan. Overigens had diezelfde vriendin die dag Max en 10 andere kinderen al mee naar huis genomen. Je weet maar nooit.

Dit jaar is een extra waarschuwing afgegeven. Men verwachtte hoge vloed op 24 en 25 juli. Als dat gepaard zou gaan met zware regenval zou het voor de stad een absolute catastrofe hebben betekend. Ik schrijf dit op 26 juli en ik kan nu melden dat de regen gelukkig erg mee is gevallen. De vloed was vrijdag echter het hoogst in 100 jaar! Wij zijn langs het strand (Juhu beach) gereden en de golven waren zo hoog dat ze bijna tot aan de weg kwamen! Onderweg naar huis stroomde het zeewater (via de riolering) door de straten van Khar. Daar heb ik gelukkig een foto van gemaakt. Mijn chauffeur vertelde dat het zeewater door zijn toilet naar boven kwam. De krant vermeldt honderden mensen die zonder huizen zitten en toont foto’s van stromende zeewater door de straten van Ulhasnagar, een woonwijk vlakbij zee. Dat is heel erg, maar tegelijkertijd heeft het iets overweldigends als de natuur zich zo laat gelden

We wachten de rest van de monsoon geduldig af.