Mumbai dag 12 (29 januari): the Foreign registration office, part one, level one -

We hadden de verhalen al gehoord, maar in onze naïviteit dachten we: “hoe erg kan het nou zijn? Het kan toch niet veel erger zijn dan de Indiase ambassade in Den Haag?” We waren niet goed voorbereid. Van de buitenlander die zich in Mumbai wil vestigen wordt verwacht dat hij zich binnen twee weken registreert bij de – je raadt het al – the foreign registration office (FRO). Kinderen jonger dan 16 jaar hoeven zich niet te registreren.

De eerste horde is het vinden van de FRO. Van een college van Maarten (die daar al in geslaagd was) hadden we het adres gekregen en een plattegrond waarop hij met een kruisje de locatie van het kantoor had aangegeven. Ook gaf hij ons het adres van de website waarop we precies konden nagaan welke documenten we bij ons moesten hebben. We waren voorbereid met paspoorten, en kopieën daarvan, Visa, en kopieën daarvan, brieven van de Fortis (ja, hij werkt voor ons), en kopieën daarvan en nog meer brieven van Fortis (ja, hij woont in het Marriott hotel) en kopieën daarvan. We moesten ook 5 pasfoto’s elk overleggen, maar die zouden we wel later maken. We hadden namelijk al gehoord dat de procedure vereist dat je ter plaatse een formulier invult, daar zelf 5 kopieën van maakt (kon niet daar, moet je voor naar een Xerox-wala een paar straten verderop), en vervolgens terugkomt om de procedure verder af te maken. Als we toch moeten kopiëren, dachten we, kunnen we gelijk foto’s maken. In die buurt was het zo geregeld (bij een foto-wala).

Nogmaals. Op de foto’s na dachten we goed voorbereid te zijn.

Dus. Na veel zoeken en een paar keer vragen vonden we het kantoor. We meldden ons bij de receptie van het gebouw waar we onze namen in een boek moesten schrijven om aan te geven dat we het gebouw wilden bezoeken. We werden door een wat norsige dame naar de derde verdieping gestuurd. Daar was er weer een receptie. Ook bij deze receptie meldden we ons en we schreven onze namen in een boek (om aan te geven dat we graag deze afdeling bezochten?). De kunst is om bij de receptie te blijven staan want de dame links controleert je paperassen op volledigheid en dan mag je door de bruine deur naar de volgende level. Deze dame ontdekte al snel dat we van de brieven van Fortis (ja, hij werkt voor ons) onvoldoende kopieën hadden. Of we die toch eerst even wilden gaan maken. Zonder deze kopieën mochten we niet door naar de volgende level. Wij baalden verschrikkelijk omdat we dachten dat we straks nog een keer weg moesten om het aanvraagformulier te kopiëren. This is India, dus er zat niets anders op…..

Drie kwartier later meldden we ons weer bij de dame links (gewapend met kopieen en pasfoto’s) en we mochten vrijwel direct doorlopen naar de volgende wachtkamer. We kwamen er al snel achter dat mensen hier al uren zaten. Sommigen hadden hele maaltijden bij zich.

Het duurde even voordat we doorhadden hoe dit deel de procedure verder gaat. Ze delen namelijk geen foldertjes uit in verschillende talen om de klant te informeren. Bovendien is niet iedereen bevoegd om jou te informeren. Links in de hoek stonden drie computers op een rij. Het is de bedoeling dat je op de computer een aanvraagformulier invult. Daar ben je even mee bezig omdat ze letterlijk alles van je willen weten. Het is opletten geblazen omdat iedereen staat te dringen om een beurt op de computers. Echt relaxte privacy heb je niet. Als je klaar bent maak je een print van je persoonlijke gegevens. Als je dat hebt gedaan moet je naar de caissière – die ernaast zit - om een file (een grote kartonnen map) en een boekje (een soort klein paspoortje) te kopen voor 40 roepees (71 eurocent). Dan ga je in de wachtkamer op je beurt zitten wachten. Ondertussen heb je alle tijd om je uitdraai – en alle andere documenten - in je persoonlijke file te bewaren en om in je kleine paspoortje alle gegevens, die je al eerder in de computer hebt ingevuld, in je kleine boekje te schrijven.

Al die tijd hadden we Maurits bij ons. Max was op school en moest om 14.30 worden opgehaald en de tijd begon nu echt wel te dringen. Ik kon natuurlijk wel weggaan, maar dan zou ik voor mezelf weer terug moeten komen (en opnieuw moeten beginnen) omdat je je persoonlijk hoort te registreren.
Tegen alle regels in ging ik toch terug naar de receptie. Daar legde ik mijn situatie voor aan de mevrouw “links”. Ze hoorde me serieus aan en gaf me – terwijl ze the Maup een brede glimlach schonk – toestemming om vast te gaan. De enige voorwaarde was dat ik mijn eerst even zou afmelden bij een dame in de laatste kamer. Ik heb haar niet de kans gegeven zich te bedenken. Ik meldde me netjes af en liet Maarten achter met een flinke stapel papieren en een zich gestaag ontwikkelende hoofdpijn.