Dag 5; het huis dat we bijna hadden

Mumbai dag 5; het huis dat we bijna hadden

In Bombay woont iedereen in appartementen. Je zou in een stad van 18 miljoen veel hoge flatgebouwen verwachten, maar de wetgeving verbiedt dit (bouw- en woningwet?). Wij vragen ons ook af waar iedereen wordt weggestopt. Er zijn veel krottenwijken en veel mensen wonen letterlijk op straat. Mensen beschikken over weinig persoonlijke ruimte. Zelfs de gelukkigen die een echt huis hebben kunnen bemachtigen wonen vaak met hele families in een of twee kamers. Maar de verschillen zijn groot. De rijke “Mumbaikars” hebben veel geld, grote huizen en veel bedienden, maar wonen ook in appartementen. Zelfs in de buitenwijken. Slechts weinigen wonen in wat wij een normaal huis (evt. met tuin) zouden noemen. Hier noemen ze dat een bungalow. Een rijtjeshuis is een semi-detached bungalow. Ze zijn gewoon niet voorhanden! Het lijkt soms alsof alleen de hele succesvolle Bollywoonsterren een vrijstaand optrekje kunnen veroorloven. Vlakbij ons hotel wordt een bijzonder groot, vijf verdiepingen tellende, - zelfs naar Indiase maatstaven - opzichtige bungalow opgetrokken in opdracht van een hele grote Bollywood-god (ik zou het moeten weten, maar ik ben zijn naam kwijt).

Toen Maarten in november in Bombay was kreeg hij een prachtig huis te zien in de chique buitenwijk Juhu. Dit is een rustige wijk waar ook veel Bollywoodsterren wonen. Ik ben in december ook even hier geweest, met Dolores, onder meer om naar het huis te kijken. Het huis heeft een prachtig uitzicht over een park (donnant sur le parc), een heel groot balkon en een enorme woonkamer (quatre chambres avec salle de bains et toilette). Mooi, mooi, mooi. We wilden het graag hebben. De huurders hadden een contract tot half december en zouden daarna zeker vertrekken. Begin van het jaar zou het huis al geverfd en klaar kunnen zijn voor bewoning. Het was te mooi om waar te zijn.
Het was ook niet waar.

Het begon allemaal met het verzoek van de huurders om een maand langer te mogen blijven omdat ze nog geen ander appartement hadden gevonden. We vonden het niet leuk, maar deze ontwikkeling hoefde niet perse rampzalig te zijn. Wij zouden toch niet voor half januari afreizen en onze spullen kwamen nog later. Dus.

Ook toen we hoorden dat het jonge stel in scheiding lag, voelden we geen nattigheid. Integendeel we waren blij. Dit betekende in ieder geval dat ze zeker zouden vertrekken uit ons huis. Nog een maand ging voorbij.

Toen werd ons ingefluisterd dat de heer des huizes al was vertrokken, dat de scheiding nogal “ugly” was en dat het vinden van een appartement voor mevrouw en de twee kinderen het enige probleem was. Mevrouw deed wel wat moeilijk. Niets aan de hand toch? Een kwestie van tijd. Dachten we. Ze kon toch niet in haar eentje in dat enorme huis blijven zitten? We hadden zelfs een beetje medelijden met haar en bedachten dat haar ex haar wel iets heel ergs moet hebben aangedaan, anders zou zij niet zo moeilijk doen, toch? Weer twee weken gingen voorbij.

Het was inmiddels begin januari en we begonnen nu wel wat onrustig te worden. Over twee zeken zouden we vertrekken en we wisten niet eens zeker of we een huis hadden! Voor control-freaks als wij is dat niet fijn. Veena (onze contactpersoon in Bombay) belde met de mededeling dat mevrouw het appartement dat haar was aangeboden heeft geweigerd, omdat het niet “up to her standards” was. Iedereen valt over haar heen. De huisbaas spant een proces aan omdat hij geen geld meer krijgt. De werkgever van de echtgenoot is “not amused” omdat hij nu twee woningen betaalt, terwijl maar één wordt bewoond. De ex-man is boos omdat hij nogal in zijn hemd staat en wij zijn boos omdat zij nu echt uit ONS HUIS MOET OPZOUTEN!

Er zat niets anders op dan wachten totdat we in Bombay zouden zijn. Ter plekke zou duidelijk worden of we moesten wachten op het proces van de huisbaas of dat we toch op zoek moesten naar een ander huis.

Wij zijn nu hier. De huisbaas heeft zijn proces gewonnen, maar ze zit er nog steeds. In Bombay krijg je niet zomaar iemand uit je huis, al sta je nog zo in je recht. Dus we zaten net aan het idee te wennen dat we toch maar weer moeten gaan zoeken als Veena langskomt in het hotel. Ze had meer nieuws waardoor we nu zeker weten dat ze niet zal vertrekken.

Het was niet de heer des huizes dat mevrouw wat had aangedaan, maar andersom! Mijnheer kwam een dagje wat te vroeg thuis en ontdekte dat zijn vrouw wel hele bijzondere gerechten aan het klaarmaken was met de kok. Zoals iemand hier zei: “The cook was putting a bun in her oven”. Daar had ze dus een affaire mee.

De echtgenoot draaide zich om en vetrok om niet meer terug te keren.

Mevrouw wil graag in het huis blijven wonen met haar kinderen en haar kok.

Wij zoeken naar een ander huis.