Mumbai dag 7: Max op school

Max zijn nieuwe school is leuk. Het is een grote school, maar de eerste klassen vanaf 3 jaar (the early years) hebben een aparte ingang waardoor de grootte van de school niet opvalt. Het is een leuke school. Max heeft twee uniformen. Een gewone en één om te sporten. Dat laatste kan ik hem niet aan zijn verstand peuteren. Toen hij zijn sportuniform kreeg hebben de juffies hem verteld dat die is voor als hij “out” gaat. Naar buiten dus. Hij heeft begrepen dat hij die pas aanmag als hij “oud” is. Misschien pas als hij vijf is geworden. Hij is hier zo van overtuigd dat ik er maar niet meer over begin. Hij heeft ook drie tasjes. Een gewone rugzak voor reserve kleren (voor ongelukjes), broodtrommels en andere persoonlijke items, een ander tasje waarin elke week een leesboekje mee wordt gegeven, en een zwemtas. In de leestas zit o.a. een lees-logboekje.. Van de ouders wordt verwacht dat zij daarin bijhouden hoe het lezen gaat. In de leestas zit ook een schriftje waarmee je kan communiceren met de juffies. Aan alles is gedacht.

Vandaag is het de vierde dag dat Max naar schoolgaat en elke dag vertelt hij na school dat hij het fijn heeft gehad, en dat de dag beter was dan de vorige. Maar toch heeft hij elke ochtend moeite met afscheid nemen. Je weet dat het goed gaat, maar elke ochtend krimpt mijn hart een paar centimeter. Als ik hem ophaal, en hij is blij, zet het weer wat uit, om de volgende ochtend weer te krimpen. Ik denk dat dit proces (best vermoeiend overigens) zal voortduren totdat hij blij wegholt en niet meer naar mij omkijkt.

Gek eigenlijk dat je als je kinderen krijgt hier niet op bent voorbereid. Je bent eigenlijk nergens op voorbereid. Het begint al met de bevalling. Zij die niet weten wat er komen zal, weten je er niets over te melden en zij die het wel weten houden angstvallig hun mond. Het ouder(as in:vader of moeder) worden heeft vaak iets weg van de lidmaatschap van een studentenvereniging. Als aspirant-lid lijkt alles leuk en gezellig en hip en cool. De ouderejaars maken je lekker met superuitjes en andere weet-ik-voor-wat-dingen die aantrekkelijk zijn. Maar niemand, echt niemand vertelt je dat de ontgroening bijzonder on-leuk is en dat er wat nadelen kleven aan de lidmaatschap.

Andere moeders, (inclusief mijn eigen!!!) hebben me misschien wel een beetje verteld dat de bevalling geen gezellige koffieochtend is, maar allemaal zeggen ze dat als ze je alles zouden vertellen, je er niet aan zou beginnen! Maar goed. Ik heb ook geen boter op mijn hoofd. Op zich kan ik voorspellen dat het persen van een hoofd van gemiddeld 10 cm door een in/uit-gang van een stuk minder enigszins onplezierig zal aanvoelen. Maar dat is het begin.

Niemand vertelt je dat als ze er eenmaal zijn, je er zo aan gehecht kan raken, dat je ze ook niet kwijt wilt, dat je het liefst alles voor ze regelt, dat je niet wilt dat ze zich pijn doen, dat je ze als een leeuwin wilt beschermen tegen alles en iedereen en dat je ze dicht bij je hart wilt houden. Voor altijd. Dat je – het liefst – de wereld beter wilt maken, zodat je kind het goed heeft. Niemand bereid je voor op deze overweldigende, onvoorwaarlijke liefde voor je kind waar je – al zou je willen – niet aan kunt ontsnappen. Niemand die je vertelt, dat je het als ouder pas goed hebt gedaan als ze zonder je kunnen.

Het liefst was ik met Max meegegaan naar school en had ik naast hem gezeten totdat hij zich helemaal thuis voelde. Ik had voor hem vertaald, speelkameraadjes voor hem uitgezocht, en andere kindjes in elkaar getrimd die hem pijn deden. Maar dat kan niet ! (Het mocht ook niet, ik heb het gevraagd). Max moet het zelf doen en ik moet leren dat ik hem moet laten gaan. In de tussentijd houd ik zijn schriftjes braaf bij. Voor Max is dat beter, en voor moeders – naar het schijnt – ook.