Mumbai: Dag 4

Mumbai, dag 4
Toen ik Annet beloofde een dagboek te zullen bijhouden dacht ik dat het een leuke tijdsbesteding zou zijn. Maarten zijn werk en ik mijn dagboek. Het begin was niet eenvoudig. De indrukken zijn zo overweldigend en volgen elkaar in een razend tempo op. Voordat ik heb verwerkt wat ik gezien, geroken of gedacht heb, dringt weer de volgende ervaring zich aan mij op. Bombay laat zich niet vangen in een paar woorden of zinnen. Ik ben bang dat deze stad van plan is zich in mijn poriën te nestelen en ik denk niet dat ik daar klaar voor ben.

Natuurlijk heb ik ernaar uitgekeken en tegen iedereen gezegd dat dit een geweldige ervaring is. Wanneer krijg je de kans om in zo’n bijzonder land een paar jaar te wonen zonder te hoeven werken en toch zonder geldgebrek? Gaaf gaaf, mooi mooi. Chance of a lifetime. In Nederland wonen kan altijd wel weer. Hmm. Maar dan nu.

Schijt ik zeven kleuren. Niet voor mezelf, maar voor Max die morgen zijn eerste schooldag heeft. Ik weet dat hij het eng vindt en ik voel me zo verschrikkelijk schuldig dat ik hem dit aandoe omdat ik zonodig in het oosten moet wonen. Ja ja, ze zijn jong en passen zich snel aan. Over een tijdje weet hij niet beter. Maar ondertussen wil hij wel de pleister, die hij vandaag om zijn geschaafde teen kreeg, laten zitten om aan meester Jasper en de kindjes in zijn klas te laten zien. Daar zit namelijk een leuk zeehondje op.

Maar ik had vandaag wel een leuk uitje met Max. We zijn met auto-riksja op zoek gegaan naar een speelgoedwinkel. Eigenlijk bedoeld voor het opsnuiven van couleur locale. Ik denk dat Max erg onder de indruk was van het lawaai op straat en de veelvoud aan indrukken, maar het “cars” autootje dat we uiteindelijk kochten (voor de insiders: de brandweerauto “Red”) heeft een hoop goed gemaakt. Nog nooit is mij op een dag zo vaak een klantenkaart aangeboden. Eerst in een “department store” dat Shoppers stop heet. Ik kocht daar rompertjes voor Maurits. Ik heb het aanbod vriendelijk afgeslagen. Even later door zeker drie verschillende – zeer aanhoudende - aanbieders in een supermarkt. Weer schudde ik van nee. En het derde aanbod werd gedaan door de kassamedewerker van Crosswords, een grote boekhandel dat in Bombay verschillende filialen heeft. Dat laatste heb ik niet kunnen weerstaan. Ik ben dan ook de trotse eigenaar van een Crosswords klantenkaart die ik voor 150 rupees heb gekocht (iets minder dan 5 euro). Voor elke 40 rupees die ik uitgeef krijg ik 1 punt. Je moet minstens 100 punten sparen voordat je er wat aanhebt. Vanaf 100 punten mag je de punten inwisselen voor een waardebon. 100 punten = 100 rupees. Je spaart niet alleen punten als je boeken koopt, deze gelden ook voor kantoorbenodigdheden of andere spulletjes die je daar aanschaft! Bovendien kreeg ik twee boekenleggers kado. Het had jullie ook kunnen overkomen.

Ik denk dat ik met recht mag zeggen dat ik mijn eerste stap heb gezet richting inburgering.
De eerste stap tot volledige inburgering is namelijk het deelnemen aan een of meerdere spaarprogramma’s die in je nieuwe thuisland voorhanden zijn. En dat op mijn vierde dag in Mumbai!