Het dorp

Deze mensen wonen buiten de muur van het complex waar ik werk. De ingang van het complex zie je net niet op deze foto, maar dit is het beeld dat ik zie, elke ochtend als ik met mijn auto met chauffeur het terrein op rijd. Het contrast is groot. In mijn kalfsleren tas zit mijn blackberrie en de mobiele telefoon. Ik draag een mooi Italiaanse pak en van de waarde van mijn schoenen alleen kan de hele straat een hele maand ruim leven. Dat is waar ik ' s ochtends aan denk bij het zien van dit beeld.

Mijn nieuwe Belgische collega Filip raadde mij afgelopen week aan, toen ik hem vertelde dat ik hier foto's wilde gaan nemen, om dat snel te doen. Nu zie je dingen die je misschien over een jaar niet meer ziet, zei hij. Ik begrijp wat hij bedoelt, maar hoe kan je dit niet meer zien?

Hier wonen honderden mensen. Het is niet heel fraai om te zien, het stinkt er, want toiletten zijn er niet en je weet van schaamte niet waar je moet kijken als je er langs loopt. Overigens laten deze mensen je gewoon met rust als je langsloopt, dus mijn ongemakkelijke gevoel komt door mezelf. Mijn andere collega Mike noemt het niet zonder ironie " het dorp".

Er wordt hier gewoond. Er wordt gekookt, kinderen spelen en maken ruzie en rennen half aangekleed tussen het voorbijrazend verkeer door, ouderen slapen op zelfgemaakte bedden op de stoep, men wast zich op straat. Laatst was hier zelfs een trouwerij gaande en iedereen keek zo blij. Het hoort bij het straatbeeld, want dit zie je in alle wijken van de stad. Miljoenen mensen leven zo.