Mumba1 dag 9: Papa’s operatie

Vandaag is het 12 dagen geleden dat Papa naar Colombia is gegaan. Wij hoorden ongeveer een week voordat wij zouden vertrekken naar Bombay dat hij naar een kliniek in Bogota moest (Anthony zou hem begeleiden) om zich te laten dotteren. Daar aangekomen bleek al heel snel dat dotteren – door de slechte kwaliteit van de aderen – niet tot de mogelijkheden behoorde. Het zou een open hart operatie worden. Ruim 20 jaar geleden heeft papa al een open hart operatie gehad. In Miami hebben ze toen 5 bypasses gelegd. De aders hebben ze uit zijn benen gehaald. Hij was toen 47 en we wisten dat hij altijd hartpatiënt zou blijven. Waar we niet op voorbereid waren is dat hij nogmaals zo’n zware ingreep zou moeten ondergaan. Van de vijf bypasses waren er 2 dicht geslipt. Die zullen worden vervangen door aders uit zijn linkerarm.

Mama kon en mocht niet mee. Na een week wou papa al naar huis, nog voordat hij onder het mes was geweest. Mama zat erg in de put. Ze vertelt me hoe ze bidt, lacht en huilt, soms allemaal tegelijk. Die twee misten elkaar zo vreselijk dat ik (helemaal in Bombay) er buikpijn van kreeg. Elke ochtend (bij mama avond) bel ik mama om een beetje bij te kletsen, te horen hoe het met papa gaat en om haar op te fleuren met gekke verhaaltjes van hier. Dan lacht ze even, zegt ze:”dat is echt weer wat voor jou”. We kunnen dan samen papa missen en doen alsof we in dezelfde kamer zitten. Zij vertelt mij ook hoe het met de tweeling van Vallie gaat. Dan hoor ik weer een lach in haar stem. Vooral Rochelle is een dondersteen en laat geen kans voorbij gaan om Aimée, de rustige van het stel, te plagen. Stopt vingers in haar neus, zit te sabbelen op haar duim, of kruipt ruw over haar heen als ze vindt dat Aimee in de weg ligt. Allebei zijn ze helemaal dol op papa. Alle kinderen zijn dol op papa.

De operatie was zwaar en duurde lang (zeven uur), maar de artsen waren erg hoopvol omdat papa’s gestel erg goed is. Ze vonden papa in zeer goede conditie, zeker voor zijn leeftijd. Het moest dan ook goed gaan en het ging ook goed. Inmiddels is papa uit intensive care en begint al praatjes te krijgen (mama vertelt hoe hij haar helemaal vanuit zijn ziekenhuisbed in Bogota instructies probeert te geven).

Anthony is bij hem, regelt al zijn zaken en houdt hem goed in de gaten. Niets wat pa doet ontgaat hem. Als papa pijn heeft, al is het midden in de nacht, is Ento al paraat. Zelfs in het ziekenhuis bleef hij bij papa slapen. Het was ook Anthony die ervoor heeft gezorgd dat papa zo snel in de kliniek terecht kon. Na de diagnose in december bleef papa erg moe en hij had vaak pijn. Het wachten was op een hoop papierwerk voordat papa kon gaan De hele familie maakte zich zorgen..Anthony heeft dat allemaal in een paar dagen geregeld. Ento is super!

Het zal wel een paar weken duren voordat papa naar huis mag, maar het feit dat Anthony bij hem is, is een grote geruststelling. Het is evengoed een grote afstand naar huis en Bombay voelt deze dagen dan ook heel erg ver weg van Curaçao.