Het is inmiddels twee weken geleden dat wij 's ochtends wakker werden en erachter kwamen dat deze vreselijke aanvallen aan de gang waren in het zuiden. Gelukkig wonen we in het noorden van de stad, maar deze plekken waren ons erg bekend en dierbaar en het is hartverscheurend om ze in vlammen op te zien gaan. Wij kwamen vooral in de Taj erg graag.
We hebben gelukkig geen vrienden verloren, maar het idee alleen al dat wij er net zo goed hadden kunnen zitten is "chilling". Tenslotte hebben Maarten, Annet (Oma) en ik er dinsdagochtend nog koffie gedronken en waren we van plan om donderdagavond terug te gaan om een veiling van Indiase kunst bij te wonen. In de afgelopen twee weken hebben we legio verhalen gehoord van vrienden die familie en vrienden hebben verloren of juist niet hebben verloren. Een goede vriend van ons was onderweg naar cafe Leopold en moest rennen voor zijn leven. HIj heeft uiteindelijk met een stel anderen de hele nacht in een cafeetje gezeten. Pas de volgende ochtend durfde hij naar huis te gaan.
De grap van dit verhaal (voor zover dit grappig is tenminste) is dat Azam (zo heet die vriend) veel eerder val plan was om naar Leopold's te gaan. Hij zou een bezoekende kennis meenemen die het boek Shantaram had gelezen en heel graag Leopold's wilde bezoeken. Het wachten was op Nouhad, zijn vrouw, die in de gym aan de praat werd gehouden door een kennis. Zij moest zich echt van haar losrukken en was dus laat thuis. Als Nouhad niet te laat was geweest had Azam in Leopold hebben gezeten op het moment dat de terroristen daar binnen kwamen. Wij maakten vaak grapjes over de klok-kijk-vaardigheden van Azam en Nouhad (Maarten heeft zelfs een running gag als we met ze uit eten gaan: "zullen we vast het voorgerecht bestellen?"). Ik heb al tegen Nouhad gezegd dat ze in het vervolg altijd te laat mag komen!
De Mumbaikars zijn verdrietig. De Taj, de Oberoi, Victoria Station, dit zijn plekken die ze in hun hart bewaren. Ze zijn ook boos, vooral op politici. Ik hoop dat deze boosheid wordt gebruikt om positieve veranderingen teweeg te brengen. De stad heeft het nodig.
Sommige expats zijn bang, een enkeling heeft (tijdelijk) het land verlaten. Anderen zijn boos op India omdat zij zich niet meer veilig voelen. Ik ben niet boos, maar verdrietig dat Mumbai dit is aangedaan en dat niemand zich nergens ter wereld echt veilig kan wanen.
Maar de mensen hier zijn sterk, ze kunnen tegen een stootje. De Taj wordt in alle glorie herteld, al duurt het een jaar. Ik sluit af met de voorpagina('s) van de Time Out van deze week. Zo denken we erover!
.
No comments:
Post a Comment