Het is een regelmatig terugkerend uitje. Maurits en ik. Samen in een rikjsa handelen we een aantal - dichtbijhuis - klusjes af. Broodjes halen bij Candies, kruidenier betalen, bier bestellen bij de slijter even verderop. Als we klaar zijn stappen we samen weer in een rikjsa en rijden we naar een plek op Carterroad, aan het einde van de Carterroad promenade (daarover vertel ik jullie een andere keer een paar smeuige verhaaltjes). Daar vlakbij de Otters club staat er een drietal kokosnotenwallahs.
De onze is de middelste. Hij weet precies wat we willen hebben (do coconut medium malai= twee kokosnoten met gemiddeld vruchtvlees). Mauch en ik drinken er ter plekke twee op en wachten vervolgens geduldig tot onze wallah de opening van de noten groot genoeg heeft gemaakt zodat we het vlees eruit kunnen scheppen. Maurits en ik zijn er gek op (Maarten en Max vinden het niet zo lekker, rare jongens die Romeinen). Als we klaar zijn bestellen we nog 3 kokosnoten "parcelled" (om mee te nemen dus), houden we een riksja aan en gaan we weer huiswaarts.
De rit langs Carterroad is een van de lekkerste van heel Mumbai. Het duurt maar 5 minuten, maar gaat langs zee. Er staat altijd een lekker briesje, hoe heet het ook is. Deze rit heeft op mij absoluut een zeer therapeutische werking. Ik fris er altijd van op, hoe slecht mijn dag ook is. Soms hoef ik er niet eens in de buurt te zijn, maar ga ik er speciaal naartoe om even naar de zee te kijken, mijn hoofd leeg te maken en de zeelucht op te snuiven, ook al stinkt het meestal naar gedroogde vis.
Met Shon Mau is deze dingen nu heerlijk om te doen. Max heeft er geen geduld meer voor. Die is de hele dag bezig met zich van alles af te vragen over de hele wereld. Mauch zit nog lekker "in the moment".
Onze kokosnoot-uitjes zijn om die reden ook heel dierbaar. Ze dwingen mij in het moment te blijven, in de meest letterlijke zin van het woord. Niet nadenken over iets wat is gebeurd, niet broeden op iets wat nog moet komen, maar gewoon lekker met Maurits een kokosnoot drinken. En niets meer dan dat.
No comments:
Post a Comment