Weekendje weg

We zijn het weekend 140 kilometer buiten Bombay geweest. Het plaatsje heet Jodpoli. We waren samen met Narayen en Sushitra Iyer, een Indiaas echtpaar dat we via de school van Max kennen.

We vertrokken zondagochtend om 7 uur met de auto. Rakesh reed uiteraard. Iedereen was vol verwachting, niet op de laatste plaats omdat de omschrijving van de verblijfplaats sprak van een “hide-out”, dat in niets leek op de mooie hotels waar we tot nu toe zijn geweest. De weg ernaar toe was al weer typisch India. De wegen zijn erbarmelijk, over 140 kilometer doe je 4 uur. De gaten in de weg zijn zo groot, de weg is soms nagenoeg weggespoeld door de Monsoon. Wat er dan overblijft is een hoop losse stenen waar je dan met 15 kilometer per uur overheen moet, wil je niet met een hersenschudding eindigen. Soms wel 200 meter achtereen! Daarnaast waren de kleine dorpjes waar we doorheen reden al net zo'n chaos als Bombay, dus dat zag er inmiddels zeer vertrouwd uit. Op de snelweg kwamen we in een file terecht. Het ons tegemoet komende verkeer (door een afscheiding gescheiden) reed wel gewoon door. Een paar lolbroeken uit onze rij reden, bij een kapot stuk van de afscheiding, gemakshalve even door naar de andere kant om daar, tegen het verkeer in, om de file heen te rijden. Zo ook dus Rakesh en de chauffeur van de auto van de familie Iyer. Maar nu komt nog het mooiste, terwijl we aan het spookrijden waren, kwamen we in een file de andere kant uit en reden langzaam maar zeker in het fuik. We konden geen kant meer op! Hilariteit, zeker toen we dus in de file een U-turn moesten maken om weer "los" te komen. Ik laat het allemaal maar gebeuren, maar af en toe kent de gekte hier echt geen grenzen.

Aangekomen werden al snel mijn angstige vermoedens bewaarheid. We zijn bleven slapen in een soort veredelde stal. De spinnen en sprinkhanen marcheerden in gesloten formatie door onze kamer. Ik vond het maar matigjes (of eigenlijk, ik vond het niets). Ik ben toch meer van de 5-sterren. Het was middenin de rimboe, wonderschoon, dat wel. Het hutje zelf had een soort overkapte buitenplaatsje dat leuk was ingericht, met van die hangstoelen aan het plafond. Leuke schommels voor de kindertjes dus. We hebben eerst ontbeten, daarna gelunched en wat rondgehangen. We zijn er ’s uiteindelijk om 4 uur ’s middags op uit getrokken en hebben letterlijk de rijstvelden en de waterbuffels gezien. Prachtige wolkenlucht erboven met een schitterende zon. Zo mooi kan dit land zijn, en zo verschrikkelijk lelijk tegelijk..

Toen we uitstapten bij een dam en een rivier, waren daar allemaal kleine meisjes aan het spelen (tussen de 5 en de 11 schat ik). Ik heb foto's van ze genomen, heel erg leuk geworden. Ik heb ze ook laten zien aan ze, op mijn camera. Ik ging op mijn hurken zitten en ze kwamen allemaal om me heen staan, duwend om het beste plaatsje. Ze begonnen allemaal te lachen en opgewonden te praten met elkaar, al wijzend naar het plaatje op mijn camera. Iedereen had pret. Als ik dan weer een nieuwe foto wilde maken, gingen ze allemaal meteen weer even mooi in het gelid staan. We hadden een verstandhouding zonder elkaars taal te begrijpen, dat was eigenlijk nog het mooiste. Dat is mooi te zien op de foto waar de meisjes over hun schouder nog even achterom naar mij kijken.

De jongen hebben nog gezwommen in een riviertje. Verschrikkelijk eng, maar goed, de dame die deze stal uitbaatte, ook van Bombay, doet dat vaker met gasten, dus laten we maar het beste ervan hopen. Maurits struikelde en ging geheel koppie onder en Max heeft de halve rivier leeggedronken. Nou ja, ik hield (en houd) mijn hart vast, maar ik heb vroeger ook in de IJssel gezwommen en dat was vast viezer dan dit! 's Avonds hebben we ons helemaal van top tot teen ingesmeerd met anti muggen spul. We liepen als een soort witte spoken door de nacht, ingesmeerd met Indiaase muggencrème. Pyjama’s met lange mouwen en lange broeken in de sokken, lekker in de tropen nacht! Volgens mij zijn we toch geprikt. Ik werd er in elk geval humeurig van die viezigheid en bij het idee dat we elk moment een dodelijke ziekte konden oplopen, dus dat doen we nooit meer wat mij betreft. Zeker als we net hebben gehoord dat een kennis van Monique uit Australië, die hier om de hoek woont, met dengue in het ziekenhuis lag vorige week, dan krijg ik even geen inspiratie nee. De weg terug was een drama. Max heeft 3 keer overgegeven en Maurits 1 keer, dus de stemming zat er goed in. We deden er 4 uur en een kwartier over om weer naar huis te komen en het pleurde van de regen. Jezus, wat een verschrikkelijk slechte wegen. Niet te beschrijven. O ja, ik wilde gewoon gaan werken op maandagochtend, dus ik had gezegd dat ik “iets later” zou komen. Dat werd uiteindelijk half 3 toen ik ten tonele verscheen. Uiteraard vond niemand het erg, dat kan immers gebeuren. Ze waren eerder verrast dat ik nog was gekomen.

Groeten, Maarten