Dag 35 (21 februari): Bankrekening openen.

Op deze dag ben ik begonnen met het openen van een bankrekening bij de ABN AMRO. Ik schrijf dit nu drie maanden later en de status is dat er een rekening is, maar dat dit nu een spaarrekening blijkt te zijn (aanvraag was duidelijk anders), we nog niet in de gelegenheid zijn geweest om er geld op te storten omdat de internationale Iban/Bic codes bij de bank in het ongerede zijn geraakt, wij de pasjes pas sinds 3 weken in ons bezit hebben, alleen Maarten een pincode heeft en we nu al rood staan (vandaag brief ontvangen met deze mededeling). Hoe en waarom van rood is mij nog niet duidelijk, daar moet ik morgen maar weer eens voor bellen. Blijf hangen voor het volledige verhaal van de bankrekening. Dat komt een andere dag.

Dag 34 (20 februari): Ons huis gaat door!

Vandaag hoorden wat ons huis definitief doorgaat. Enkele foto’s voor de nieuwsgierigen onder jullie. (uitzicht, woonkamer en Max zijn kamer)

Dag 33 (19 februari): Nog een keer de laundry

Als je zo lang in een hotel moet wonen heb je geen keus, je moet wel af en toe kleren laten wassen. Nou hadden we beter, in retrospective, een goede wasserette kunnen zoeken, waar we veel goedkoper onze kleren hadden kunnen laten wassen. Maar dat is achteraf gepraat. Achteraf weet je altijd alles beter. De wasserij in het hotel was al schandalig duur, maar ze durfden ook nog om met ingang van 16 februari de prijzen met 30 % te verhogen. Het wassen van een eenvoudig t-shirt kost nu 240 roepies (€4,28) , een bloesje kost 280 roepies (€ 5,00), een broek 400 roepies (€ 7,14). Schandalig gewoon. Tijd om in aktie te komen. Ik heb contact gezocht met de front office manager (die kennelijk ook over de was gaat) en met haar een afspraak gemaakt. Na een fair amount van koetjes en kalfjes kwam ik ter zake en beklaagde ik me over de belachelijke prijzen.. Zij begreep het probleem helemaal en zou er werk van maken. Diezelfde middag werd ik gebeld door hoofd Laundry. Dat we zulke goeden gasten waren, dat onze concerns zeker serieus werden genomen. Dat ze ons een korting zullen geven van maar liefs 30 % op de genoemde prijzen. Ik ben niet zo assertief als ik dacht dat ik was, anders had gezegd dat dit percentage gelijk is aan de prijsverhoging dat ze net hebben doorgevoerd. Ik besloot de ontwijkingstechniek toe te passen door zo min mogelijk te laten wassen. Vanaf nu koop ik steeds nieuwe kleren en spaar ik de vuile kleren op totdat we verhuisd zijn. Ook voor de mannen laat ik alleen het hoognodige wassen. In Fabindia koop ik al een leuk bloesje voor 270 roepies. En de jongens hadden toch al wat nieuwe kleren nodig. Dubbel winst dus. Ik doe het niet voor mezelf! Ik hoef niet zonodig elke keer nieuwe kleren te kopen. Ik doe het voor Fortis.

Dag 32 (18 februari): Good Earth

Ik vindt het niet makkelijk om hier de dagen door te komen. Tussen de slaapjes van Maurits en Max zijn school in, hang ik maar een beetje rond in het hotel. In het weekend is het niet beter. Dan hangen we met zijn vieren een beetje rond in het hotel. Vaak gaan we op zondag naar beneden om te zwemmen totdat Maupie naar bed moet. Dan gaat een van ons naar boven om bij hem te blijven terwijl hij slaapt. Vandaag besloten we na ons zwem- en slaap pleziertje iets heel anders te doen. We zijn naar het zuiden gereden om rond te snuffellen in een hele mooie interieurwinkel:: Good Earth. Het duurde even voor we het hadden gevonden. De winkel is verstopt in een van de oude “mills’ in het midden van de stad, vlakbij Maarten’s kantoor. Het ziet er prachtig uit. Je kunt er meubels kopen, maar ook allerlei snuisterijen zoals zeepbakjes, kaarsjes, condoomrecyclelaars en andere zinvolle dingetjes. Ik kocht daar twee kaarsen met standaard voor een Brits echtpaar dat ons heeft uitgenodigd om morgen naar hun housewarming party te komen. Het was overigens niet de beste dag om naar het zuiden af te reizen. Toen we naar huis gingen kwamen we genadeloos in de file terecht. De treinen reden niet! Er was een staking aan de gang. Aangezien 80 % van de inwoners van Bombay met trein en bus reist was het één grote chaos op straat. De bussen waren overvol (en geloof me, normaal zijn ze al te vol) en er was vooral ook veel oponthoud doordat een groot deel van de gestrande reizigers te voet hun bestemming probeerde te bereiken. Over straat. Wij schoten ook niet op, maar we zaten tenminste binnen in de airco.

Dag 31 (17 februari): Hypercity

Voor ons is het nog niet zo relevant omdat we nog in het hotel zitten, maar ik heb nu al door dat iedereen zijn boodschappen meestal haalt bij de (kleine) winkeltjes in de buurt van zijn woning. Het beste regel je het als je ervoor zorgt dat ze weten wat je wilt waardoor je met één telefoontje je boodschappen tot in je keuken bezorgd worden. Het fenomeen supermarkt is hier ook relatief nieuw. Tegelijkertijd springen ze – samen met de shopping malls – als paddestoelen uit de grond. Het zijn ware bezienswaardigheden. ’s Avonds en in het weekend flaneert heel upperclass Bombay door de malls. In het noorden van de stad is er een relatief nieuwe grote hypermarkt genaamd: “hypercity”. Het is twee verdiepingen boodschappenplezier. Op de begane grond food, non-food en snuisterijen. Op de eerste verdieping speelgoed, kleding, electronica, meubels en sportartikelen. De supermarkt beneden is vrij uitgebreid. De groenteafdeling is enorm en ziet er prachtig uit. Ze hebben zelfs een aparte ruimte waarin vlees en vis wordt verkocht. Kaasjes en Indiase lekkernijtjes in overvloed. Kortom, je komt hier redelijk aan je trekken en bepaalde speciale dingetjes die je in de toko’s niet krijgt hebben ze vaak wel. Alleen geen bechamelsaus. Ik kan nergens bechamelsaus vinden. Ik kan het wel zelf maken, daar heb ik – geloof ik - een recept voor liggen. Maar daar heb ik geen zin in, ik wil gewoon zo’n zakje. Van Gran Italia. Je weet wel, twee witte zakjes in een geel kartonnen pakje. Zelfs Santé, een deli in Bandra dat speciaal voor de expat incrowd hun comfortfood van overal vandaan importeert, heeft geen bechamelsaus! Vandaag moest Maarten (hoewel zaterdag) werken en besloot ik de mannen mee te nemen naar hypercity. Ik maakte de fout eerst boven te kijken waar ze al snel helemaal hyper werden van het speelgoed aanbod. Van boodschappen kwam daarna niet veel meer terecht, maar de jongens waren blij met de zelf uitgekozen auto’s en ik met mijn skype koptelefoon (waar jullie ook veel plezier van zullen hebben!).

Dag 30 (16 februari): Bakboteralley

Wat ik vaak doe is in de bakkerij van het hotel brood kopen. Als we geen zin hebben om in het restaurant te eten of om roomservice te laten komen, smeren we gewoon boterhammen met pindakaas en jam. We hebben zelfs een kleine voorraad vruchtenhagel en vlokken waar we erg zuinig op zijn. Af en toe snakken we (nu al) naar een stukje oude kaas, maar dat zit er nog even niet in. Het (hotel)brood is lekker maar nogal compact, na twee dagen is het niet meer zo smakelijk. Meestal moet ik dan een half brood weggooien (zonde). Ik ben al een paar dagen op zoek naar lekker brood. Op de voordehandliggende plekken verkopen ze voornamelijk kleffe broden die veel te dun gesneden zijn. Een snee is maximaal de helft van wat wij een normale snee zouden noemen. Ik heb misschien niet goed gezocht (of ik ga naar de verkeerde voordehandliggende plekken). Anyway - ik dwaal af - vandaag bezocht ik de Shopper’s stop in de wijk Juhu (ja, ik heb een klantenkaart) en ik ontdekte dat ze een coffeeshop hebben, genaamd BRIO waar ze heerlijke broden verkopen. Ze hebben ook lekkere broodjes en niet te slechte koffie. De broden hebben de juiste consistentie, de sneedikte is perfect en ze zijn dagvers. Om de hoek bij Shopper’s stop is er een hele grote electronica en witgoed zaak: Croma. Daar hebben ze ook een kleine speelgoedafdeling. De grootste attractie is een hele grote rode ferrari (heb ik dat goed gespeld?),dat werkt met een afstandbediening. Af en toe als ik te vroeg ben om Max van school te halen (of als ik geen zin heb om in het hotel rond te hangen) ga ik even een uurtje naar de bakboteralley. Maurits speelt dan met de Ferrari en wordt daarbij geassisteerd door de helft van het winkelpersoneel. Daarna kopen we brood en drinken we koffie in BRIO. Zo komen we de dagen toch nog door.

 

Max rent graag

 

Dag 29 (15 februari): Tekening voor Amon

 

Ik moet er niet steeds over beginnen, maar ik heb er nog steeds moeite mee dat Max zijn vriendjes zo ontzettend mist. Het schuldgevoel daarover verdwijnt niet vanzelf. Iedereen zegt wel dat ze klein zijn en ze zo weer nieuwe vriendjes maken. Maar ondertussen maak ik een klein menneke mee dat zijn vriendje Amon ontzettend mist. Vandaag heeft hij op school weer een tekening van voetballende Max en Amon gemaakt. Toen ik zie dat ik het zo mooi vond, legde Max uit dat deze tekening voor Amon was. We moeten het opsturen. Hij had het gemaakt “omdat ik zo verdrietig ben omdat ik ben verhuisd”. Slik.