Max op de step

Max met een slapend Maike

Op de dag voor ons vertrek kregen de jongens van Marike twee knuffels. Die van Max heet Maike en de knuffel van Maurits heet Mijntje. Hier zien we Max die Maike lekker onder zijn dekentje heeft geschoven.

Maup brengt Max naar school

the Maup

Mumbai dag 21 (7 februari): Op zoek naar Pampers

Onze luchtvracht is hier nog steeds niet. Het zou er een week over doen, maar we zijn nu drie weken verder en nog steeds vgeen teken van de luchtvracht. Dat is vervelend omdat ik van allerlei zaken een klein voorraad heb laten invliegen waardoor ik de tijd zou hebben om uit te zoeken waar ik die het bestekan kopen. Nu ben ik door mijn voorraad Pampers heen en het is niet eenvoudig om kwalitatief goede luiers te kopen van de juiste maat. Toch maar op stap dus. Ik probeerde eerst de supermarkten. Hebben wel luiers, maar gaan niet verder dan maat twee of drie (Maupie heeft 4 of 4+ nodig). Toen wat drogisterijen. Blijken die nauwelijks luiers te verkopen. Van een andere moeder kreeg ik uiteindelijk een tip. In Juhu, vlakbij de Juhu market zijn er twee General Stores naast elkaar. Ze hebben allebei een goede collectie luiers. Dus ben ik de volgende ochtend - inmiddels redelijk desperate want nog maar 10 luiers over- met Maurits op de arm – naar Juhu market getogen. De winkels waren goed te vinden. De eerste winkel had inderdaad Pampers, maar niet groter dan maat drie. Dat was toch echt te klein dus wilde ik doorlopen naar winkel twee toen de verkoper mij probeerde te overtuigen door de luier vóór Maurits te houden.” It will fit Ma’am” zei ook deze meneer. Met een “No it will not”, nam ik afscheid en schoof ik door naar de tweede winkel. Daar hadden zij gelukkig zijn maat, maar afrekenen moest ik in de winkel daar weer naast. Ik was blij met mijn luiers. Pas enkele dagen later ontdekte ik vlakbij het hotel een babywinkel waar ze Pampers (en Huggies) in alle kleuren en maten hebben. Ik hoop dat de luchtpost (met de luiers) een dezer dagen komt, dan heb ik de tijd om rustig een prijs-kwaliteit matrix te maken. Misschien kan ik dat weer afzetten tegen de afstand tot het hotel en het koopgemak. Het mooiste zou zijn als ik een winkel zou vinden die de luiers komt brengen! Schijnt hier heel normaal te zijn. Wij passen ons graag aan.

Mumbai dag 20 (6 februari): spelen bij Jordan

Vandaag was Max uitgenodigd om bij zijn nieuwe vriendinnetje, Jordan, te spelen. Jordan zit bij Max in de klas en heeft een Jordanese moeder en een Nederlandse vader. Jordan heeft ook nog een broertje van anderhalf: Kees-Jan. De Meijers wonen vlakbij zee in Juhu, vlak achter een ander huis dat wij in onze zoektocht naar een huis hebben bekeken (zie uitzicht van dag 15). Het was erg leuk om bij iemand thuis te komen. Na een paar weken in het hotel wil je gewoon bij iemand aan de keukentafel zitten met een kop koffie. De kinderen lijken leuk met elkaar te spelen en daar zaten wij dan ook. In de keuken. Met een kop koffie. Toen de telefoon ging. Het was de moeder van Araav. Araav zit ook bij Max in de klas en zijn vader is een van de beroemdste Bollywood acteurs van het moment. Zijn moeder (ex-Bollywood) is tegenwoordig “interior designer”. Zij hebben twee verdiepingen gekocht in het appartementengebouw van dag 15 en waren daar voor een site-inspection. Of Jordan wilde komen spelen. Hana, Jordan’s moeder, had daar niet zo’n zin en vroeg of Araav bij Jordan wilde komen spelen. Even later kwam hij, met zijn mannelijke nanny (we hebben hem omgedoopt tot nanno) en ook een ander kindje dat bij hem aan het spelen was met haar eigen nanny. Het was de eerste keer dat ik de nanny’s van zo dichtbij aan het werk kon zien. Ze liepen letterlijk de hele middag achter hun kindjes aan. Ook om ze te voeren tijdens het spelen. Het is onvoorstelbaar. Het andere kindje viel reuze mee, maar ik hoop dat Max niet al te bevriend raak met Araav. Ik heb zelden zo’n verwend nest gezien. Terwijl Nanno achter hem aanliep met zijn warme hap probeerde hij steeds chocola uit de koelkast te pakken. Hana heeft het verschillende malen uit zijn klauwen moet redden. Het spelen was daardoor een bijzondere ervaring. Onderweg naar huis vroeg Max wanneer we een eigen huis zullen krijgen. Hij was het enige kindje dat in een hotel woonde. Mijn visie dat hij juist een heel groot huis had, met een enorm zwembad deelde hij niet echt, maar hij had wel weer zin om de volgende dag te gaan zwemmen.. Ik hoop dat het opschiet met het huis.

Mumbai dag 19 (5 februari):In heb een mobiele telefoon!

Deze stad heeft nogal wat logistieke issues. Een daarvan is dat een landline (vaste telefoonverbinding) niet voor iedereen mogelijk is. Laten we wel wezen, sommige mensen hebben niet eens een huis, laat staan een vaste telefoonaansluiting. Het hebben van een mobiele telefoon is hier dan ook niet echt een luxe maar een noodzaak, omdat men anders totaal niet bereikbaar is voor anderen. Toen ik in december Mumbai samen met Dolores bezocht om een aantal dingen te regelen reden we langs de spoorlijn naar het zuiden. Veel nieuwkomers in Mumbai zetten hier letterlijk hun tenten (of wat daarvoor door moet gaan) op en wonen op de stoep totdat ze een plekje in een sloppenwijk kunnen veroveren. Wij werden keihard geconfronteerd met de enorme tegenstellingen in deze stad. Op een gegeven moment stonden we vrij lang voor een stoplicht waardoor we de tijd hadden om 3 kinderen gade te slaan die op de stoep hun huiswerk aan het maken waren. Even verderop lag een man op een soort opklapbed. Wij vonden het feit dat hij een Times of India (een van de betere Engelstalige kranten) lag te lezen hilarisch. Pas toen we hem passeerden zagen we dat hij in zijn linkerhand een krant had en aan zijn rechteroor zijn mobiele telefoon. Alsof hij in zijn eigen woonkamer lag. Nou ja, alsof….. Ik ben vorige week in een Nokia winkel geweest om een telefoon te kopen. Dat is niet eenvoudig, je moet je hele hebben en houden overleggen. Toen de boel na enkele dagen eindelijk geïnstalleerd was, deed mijn telefoon het ineens een paar dagen niet omdat bepaalde documenten niet op tijd ergens waren aangekomen. Dat is nu verholpen. Vanaf heden ben ik tevens bereikbaar op mijn Indiase mobiele nummer 00 91 9819622828! Ook voor al uw SMSjes.

Mumbai dag 18 (4 februari): It will fit Ma’m!

Max en ik zijn dol op onze riksja-uitjes. Maarten blijft het een merkwaardige hobby vinden, maar wij laten ons daardoor niet weerhouden. Vooral in het weekend als de andere helft van het gezin op één oor ligt, kruisen we de stad door op die stinkende driewielers. Vandaag zijn we naar de Santa Cruz markt geweest. Niet echt up-town, maar (juist) daardoor niet minder leuk (Max: “stinkt hier wel hé, mama?”). We hadden batterijen nodig voor de auto die Max gisteren had gekregen op het feestje van Meit. We vonden snel een electro-hardware-achtige winkel, maar ze konden maar twee batterijen aanbieden terwijl we zes nodig hadden. “No problem Ma’m”. En we wachtten. Net toen ik die twee batterijen maar wilde afrekenen (het was mij niet duidelijk waar het wachten op was), kwam een andere man de winkel binnen met een zakje batterijen die hij elders (ongetwijfeld voor veel minder roepies) had gekocht. Nou ja, wij hadden batterijen en zij hebben er ongetwijfeld extra aan verdiend. De afgelopen dagen zijn we op stap met een doel voor ogen: Max heeft nieuwe schoenen nodig. Hij moet zwarte schoenen dragen bij zijn uniform, maar daar heeft hij maar een paar van. Voor de afwisseling is een extra paar wel handig. Ik dacht snel klaar te zijn door op zoek te gaan naar zwarte sportschoenen. Overal zijn er winkels van de bekendste merken: Nike, Reebok, Adidas. Het moet lukken. Het bleek niet zo’n gemakkelijke opgave. De meeste winkels hebben geen kleine kindermaten. Sommige verkopers proberen je desondanks iets aan te smeren. Het toppunt was een verkoper in een Nike winkel. Zijn kleinste maat was maar 35. Max draagt 28. Toen hij met de schoen aan kwam zetten zei ik al dat het te groot was. “You think, Ma’m?, don’t worry, it will fit”, probeert hij nog. Hij houdt zelfs Max’s voet langs de schoen om mij van het tegendeel te overtuigen! Het was echt the limit. Zijn voet kon er zowat twee keer in!!! Ik probeer nog beleefd te zijn door te zeggen dat het voor het kind niet prettig is om zo’n grote schoen te dragen. Stelt hij voor om een propje papier in de voorkant van de schoen te proppen. “the teachers won’t mind”. Ik moest echt weglopen om hem van ons af te schudden. Ik zag toen dat hij op zijn kop kreeg van een andere vent. Het is mij niet duidelijk geworden of hij uitgekafferd werd omdat hij te pushy was of omdat hij niets heeft verkocht. Het heeft wat moeite gekost, maar uiteindelijk hebben we ergens schoenen gekocht voor Max en zelfs voor Maurits!

Mumbai dag 17 (3 februari): Meit’s feestje op Chowpatty beach

Het moest er een keer van komen, maar we wisten niet dat het zich zo snel al aandiende: Max zijn eerste kinderfeestje. Een jongen uit zijn klas, Meit (spreek uit “miet”), vierde zijn vijfde verjaardag op Chowpatty beach. Chowpatty beach is een gewilde lokatie voor feesten partijen. Je kan daar ook een speedbootje huren voor rondjes over het water. We waren benieuwd. Ik vertelde al eerder dat de populatie op Max zijn school voor zeker 75% bestaat uit lokale kinderen afkomstig uit zeer, zeer welgestelde milieus. Meit is zo’n kindje. Ik zie zijn moeder altijd op school. Sommige kinderen (met name uit Bolly-gezinnen) worden alleen door nanny’s en chauffeurs opgehaald. Die ouders zie je nooit. De moeder van Meit is een aardige wat afstandige dame, maar altijd vriendelijk. Ik vermoed dat er ook een Papa.Meit is, maar die heb ik nog niet mogen ontmoeten. De feestjes in deze kringen hebben alles erop en eraan. Ook Meit’s feestje was helemaal af. Er waren verschillende springkussens en een heus activiteitenprogramma geregeld voor de kinderen. Er liepen drie mensen rond, verpakt in opgeblazen dino’s, het thema van het feest (eigenlijk waren het twee dino’s en één olifant). Het was heet!!!! Ik had het een beetje met ze te doen. De kinderen zijn de hele middag beziggehouden en er werd ook eten verzorgd. Niet zomaar wat hapjes, maar hele maaltijden. We durfden niet zo goed te eten totdat Gillian, een dame die we van school kennen (Britse, getrouwd met een Indiër) ons wat wegwijs heeft gemaakt. Lekker!!! Maar vraag me niet hoe het allemaal heette. Max won bij een spelletje een hele mooie auto met afstandbediening en was daarmee helemaal in zijn nopjes. Het was wat overdone, maar eigenlijk wel een leuk feest. In een hoekje zat een hele rij nannys te wachten. Dat was wel een gek gezicht.
Toen het tijd was om te gaan en we gingen afscheid nemen van de gastvrouw, kregen de jongens twee enorme kado’s. We voelden ons wat opgelaten omdat we de jongen maar een klein (spiderman) autootje kado hadden gedaan. Toen we naar huis gingen hadden we nogal wat file terwijl we door een hele, hele arme (islamitische) wijk reden. Het contrast kon niet groter wezen. Wij hadden alles en zij hadden niets. Maar dan ook echt niets. Onze kinderen zullen nooit weten wat het is om honger te hebben terwijl er daar kindjes over de straat gingen…… ach, ik voelde me wel heel klein. Er moet een manier zijn om te genieten van dit waanzinnige avontuur zonder mij daar schuldig over te voelen tegenover de miljoenen mensen in deze stad die het een heel stuk slechter hebben. Ik moet daar nog iets op verzinnen.

Mumbai dag 16 (2 februari): Hopping Bunnies

Voordat je fantasie met je aan de haal gaat: de Hopping bunnies is een club voor moeders en hun (kleine) kinderen. Ik ben inmiddels lid geworden. Er wordt een aantal jaarlijkse evenementen georganiseerd. Daarnaast spelen de kinderen (met hun moeders) één keer per week bij iemand thuis. Als gastvrouw zorg je voor een tafel vol lekkers voor moeder en kind en de kinderen spelen samen terwijl de mama’s tips en recepten uitwisselen. Het is ook het moment om je vrede of onvrede over je huishoudelijk personeel te ventileren. Als nieuweling heb ik hier veel aan. In Mumbai is het niet makkelijk om je weg te vinden. Je moet weten waar je veilig vlees kan kopen, waar je de goede luiers (en niet de nepperds) kan aanschaffen, en wat gangbare salarissen zijn voor personeel. Je komt zo’n beetje dezelfde mensen tegen als op school. Tegelijkertijd merk je ook dat de dames erg openstaan voor nieuwelingen. Erg moeilijk is dat denk ik niet. Wat mij opvalt is dat het hebben van kinderen in ongeveer dezelfde leeftijdcategorie al zo een sterke gemene deler is dat je al snel vergeet dat je met iemand uit Engeland, Australië, Algerije of Jordanië zit te kletsen. De meeste zijn gestopt met werken toe ze voor het eerst naar het buitenland gingen. Een enkeling heeft werk in Bombay. Ik ontmoette bijvoorbeeld een dame, een Franse, die op een (andere) internationale school als leerkracht werkt. Haar man is de “uitgezondene”.Voor sommigen is het niet de eerste standplaats. De meesten vinden het hier wel leuk en zijn erg bereid om je in de stad wegwijs te maken. Ik weet nu waar ik veilig kan eten, waar ze billendoekjes verkopen die lekker ruiken (ik heb per ongeluk een keer doekjes gekocht waarvan de geur deed denken aan tjernobil) en dat Mac Donald’s hier niet te vreten is. Dat zijn toch belangrijke dingen! foto: Hopping bunnies bij Robin thuis

Mumbai dag 15 (1 februari): krijgen we een huis?

Het ziet ernaar uit dat we toch niet in het hotel hoeven te blijven wonen. Vorige week heb ik samen met Veena verschillende appartementen bekeken. Een daarvan vond ik gelijk leuk en had ook het voordeel dat het binnen enkele weken te betrekken zou zijn. Er waren ook andere mooie opties, maar sommigen konden pas over 2/3 maanden bewoond kunnen worden. Een andere optie was echt prachtig. Wat verderop in de wijk Juhu (meer naar het Noorden), met een hele mooie tuin dat grenst aan het strand. Donnant sur la mer, helemaal af. Twee nadelen: iets verder weg voor Maarten en in het appartementengebouw wonen alleen the High en Mighty: Bollywoodsterren en Captains of Industry. We hadden daar wat aarzelingen bij. Het huis was ook enigszins boven budget dus is het maar de vraag of we het kunnen krijgen. Ik zal wel een foto plaatsen van het uitzicht (zakdoek onder je mond houden). Je waant je op een (dunbevolkt) tropisch eiland en niet in Bombay. Maar goed, onze eerste keus is een appartement in Bandra, dichter bij Maarten’s werk maar iets verder van Max zijn school. Max zou dan in 15 minuten in plaats van 5 minuten op school zijn. Vinden we nog een acceptabele reistijd. Ik hoop dat het gaat lukken. Het is mooi en groot en het heeft een heel groot terras. Er is ook een gemeenschappelijke tuin met zwembad en speeltoestellen. Voor de jongens is dat helemaal geweldig natuurlijk. Iedereen duimen!!!!

Mumbai dag 14 (31 januari): the Foreign registration office – part two

De rest van het verhaal heb ik van horen zeggen, maar ik vertrouw Maarten goed genoeg om van de authenticiteit ervan te kunnen uitgaan. Maarten ging woensdag (met lood in zijn schoenen if I may add) terug naar de FRO. Toen hij daar aankwam viel het al mee dat de dame in kwestie hem herkende waardoor hij gelijk mocht doorlopen (overigens niet voordat hij bij twee balies zijn naam in het grote boek had gezet). De dame speelde hem wel door naar een andere collega die Maarten op nog 5 plekken zijn naam heeft laten opschrijven. Vervolgens moest hij nog een keer naar de caissière om een klein bedragje te betalen (waarschijnlijk voor de boekjes). Na het plaatsen van nog wat stempels kon Maarten zomaar de boekjes meenemen. Hij was binnen een uur klaar! Wij zijn nu officieel residents van Mumbai.