De laatste weken

Ik schrijf dit terwijl we iets meer dan een week weer terug zijn in Nederland. Maarten is al een week aan het werk en Max is sinds gisteren weer naar school.

Het is een lang verhaal geworden, maar dit is dan ook mijn laatste verhaaltje.....

De laatste paar weken in Mumbai waren druk en heftig en zijn snel voorbij gevlogen. Tegelijkertijd voelt het nu al zo ver weg, dat ik daar verdrietig van wordt.

Maarten was al sinds 5 oktober aan het werk en de verhuizers begonnen op 7 oktober in te pakken. De week die daarop volgde was zwaar. Korte nachten van gemiddeld drie uur, twee jongens die er alles aan deden om mama nog langer bezig te houden dan strikt noodzakelijk en een verdrietige Rosy die de hele dag snikkend door het huis liep. Op vrijdag de 9de sliepen we voor het laatst in het huis (met zijn allen in het grote bed, de rest was al weg). Rosy uiteraard in haar eigen bedje.

Zaterdag avond kwamen we vrij laat aan in het hotel en de twee dagen relatieve rust die we daar hadden waren geen overbodige luxe. Op maandag vertrokken we voor 4 dagen met vrienden naar Gujarat, naar hun nature cure oord in Kutch. Dat was een zeer aangename verrassing! Ik kreeg een heus intake gesprek. De dokter concludeerde vrij snel dat ik leed aan oververmoeidheid die zich onder meer uitte in verkrampte spieren in de schouders.

Alles lijkt daar volgens het principe van rust, reinheid en regelmaat te zijn geregeld en ik liet het mij allemaal lekker aanleunen. Massages, kuren, heerlijk eten (all veg) en veel slapen. Vooral de massages waren heerlijk (your shoulder muscles are massive ma'am, but they need some work. Try to relax). Op de laatste dag kreeg ik een chakra-openings-behandeling waarbij ik binnen 10 minuten in slaap viel. De behandeling begon met een vrij heftige hoofdmassage waar een enorme hoeveelheid kokosolie aan te pas kwam.Vervolgens moest ik op een bank liggen. Boven mij hoofd hing een soort trechter aan een touw waar warme olie uit droop. De bedoeling was dat die olie op mijn voorhoofd druppelde terwijl de trechter op en neer zwaaide. Toen viel ik in slaap. De behandelende zuster maakte me na zo'n 3 kwartier wakker en ik mocht gaan. Dat ik in slaap was gevallen deerde haar niet, ze beschouwde dit juist als een zeer goed teken. Als de wind verkeerd staat ruik ik nog steeds naar kokosolie

Rosy was mee, niet alleen mij een handje te helpen, maar ook omdat de jongens en zij zo aan elkaar verknocht waren geraakt dat ik het hart niet had om haar achter te laten. De jongens hebben heerlijk gespeeld met Shaan, maxies vriendje, en zijn hond Toffy. Met Raksha en Jatin,de ouders, was het ook erg gezellig

Donderdag keerde wij weer huiswaarts en donderdagavond kwam Maarten ook aan. Ons laatste weekend in Mumbai - dat wij doorbrachten in het JW Marriott hotel in bijna dezelfde kamer als waar we bijna drie jaar geleden 2 maanden in gewoond hebben, was heel bijzonder. We kregen veel bezoek van vrienden die ons nog even wilden zien we hebben Shrishti en Sameer nog vaak gezien. Op vrijdagavong gaven ze ter ere van ons vertrek een feestje bij hen thuis, dat wederom tot in de kleinste uurtjes van de nacht doorging (om 3 uur gingen we als eerste weg). Op zaterdag, op Diwali, werden we op sleeptouw genomen tijdens hun Diwali-hoppen. Van feest naar feest naar feest dus.

Op die avond zagen wij meer Bollywoodsterren dan ik in drie jaar in de bioscoop heb gezien! We begonnen de avond bij Amitabh Bachchan thuis, waar Ashwarya Rai notabene voor ons de deur opendeed. Het was een komen en gaan van celebrities, needless to say dat wij ons een piezeltje out of place voelden.

Een feestje verder liepen we onder meer tegen Hritrik Roshan, Shah Rukh Khan, Arjun Rampal en Farhan Aktar aan, google ze maar.Ons laatste feestje was een corporate feest waar de Brennikmeijers van India rondliepen.

We hebben de hele volgende dag nodig gehad om van deze avond te bekomen. Het ontroert mij dat onze vrienden, die we vooral op informele wijze zeer goed hebben leren kennen, ons hebben meegenomen naar hun wereld. Een glamoureuze wereld die wel degelijk een schaduwzjde heeft. Familie - in de breedste zin van het woord - is alles, je kunt daar altijd op terugvallen en men is er voor elkaar no matter what. Maar, je loyaliteiten en je rol in het geheel liggen zowat bij geboorte vast. Je wilt en kunt je daar niet aan onttrekken, want dan houd je niets over.

.
In die zin functioneert Bollywood niet veel anders dan welke andere Indiase community. Er zijn uiteraard geaccepteerde recalcitranten zoals Shrishti, die doodleuk 8 jaar heeft gewacht totdat ze mocht trouwen met de liefde van haar leven, en Karan Johan, een homosexuele filmproducent die zich voor zijn sexuele geaardheid niet schaamt, ondanks het feit dat dit in India nog steeds strafbaar is. Maar geheel je eigen weg gaan blijft een risico. In India heb je elkaar te hard nodig
Afijn zondagnacht, zeer symbolisch op Indiaas nieuwjaar, vertrokken we, en we hadden een zeer goede reis. Iedereen heeft geslapen en ook aankomen ging voorspoedig mede dankzij de valetservice die Maarten van tevoren had geregeld.

Ik weet nu niet zo goed hoe ik dit verhaaltje moet afronden. Ik heb geen punchline, of whitty remark, of een ander grappigheidje. This is it. Dat was India. De 3 emma's en een mier zijn weer terug.

te laat

Ik zou allang in bed moeten liggen, maar het huis is nog 1 grote puinhoop en morgen komen de pakkers voor het laatst. Dan moet alles echt mee in de container. Het is dus onze laatste nacht in dit huis. De mannen liggen boven in mijn bed (hun bedden zijn al ingepakt) en ik probeer in een vlaag van verstandsverbijstering nog een paar kleurplaten uit de draaien voor de mannen voor de komende dagen (printer wordt morgen ingepakt).

- ondertussen print ik Oggy and the cockroaches -

Het is een race tegen de klok gebleken, de pakkers waren sneller dan gepland (jazeker, en dat in de tropen)en elke avond nadat de mannetjes er eindelijk in liggen zit ik nog tot in de kleine uurtjes van de nacht kamer voor kamer de boel uit te zoeken.

Vorige week hebben we - in wat again verdacht veel lijkt op een vlaag van verstandsverbijstering - gordijnen besteld bij een winkel met prachtige stoffen en de gordijnenwallah heeft eea in 2 dagen beloofd af te leveren. Nou weet ik heus wel dat 2 dagen nooit echt twee dagen is, maar je gaat er toch mee in zee. Alles leek in orde totdat bleek dat ik te weinig materiaal heb besteld (aan advies doen ze in de winkel helaas niet) waardoor het - reeds zeer irreëel - tweedagen schema natuurlijk helemaal in de war werd geschopt. Inmiddels is 2 dagen al twee dagen voorbij en ik heb moeten dreigen met hel en verdoemenis om de gordijnen (althans een deel ervan) hier morgen om 12 uur af te laten leveren.

Ja ja mensen, je moet er wel wat voor over hebben, zo'n verhuizing. (excuse me terwijl wat pokemon platen uitdraai), want dat is nog niet alles!

Voor ze bisnis had ik al weken geleden een extra voorraad ritsen besteld. Deze zouden eerst uiterlijk de 30ste klaar zijn. Maar ook dat 2-dagen schema is een fictieve gebleken want heden 10 oktober zijn de ritsen nog steeds niet af. Dit alles ondanks de zeer trouwe inspanningen van mijn goede vriend Deepan die mijn liason in deze is. Dus morgenochtend vroeg snelt mijn chauffeur Marshall zich naar Deepan's huis om de ritsen (althans een deel daarvan) op te halen zodat ze toch met de container mee kunnen.

- Tom & Jerry -

Ik moet er bij de verhuizers ook echt bovenop zitten, als ik me even omdraai tonen ze opeens eigen initiatief en loopt de boel natuurlijk helemaal in de soep. Terwijl ik Rosy ondertussen probeer te helpen aan een nieuwe baan loopt het arme kind sinds woensdag verdwaasd door het huis op en neer alsof het nu pas tot haar doordringt dat we echt weg gaan. Overdag krijgt ze niets uit haar handen en 's avonds reist ze de hele stad door om intervieuws te houden. Mijn haar ziet eruit alsof de duivel er met een haaknaald in aan de gang is geweest en mijn voeten zijn most definetely aan een treatment toe, maar ik ben de hele dag bezig de mannen ervan te overtuigen dat ook papa vindt dat half 11 te laat is om naar bed te gaan en dat het ingepakte speelgoed echt ingepakt moet blijven.

- karate, laatste -

Je moet het dus echt, echt heel graag willen, zo'n verhuizing.

Kortom, morgen wordt weer een monsterdag, zeker nu ik terwijl ik de kleurplaten aan het uitdraaien was - in wederom een vlaag van verstandsverbijstering, ik herken ze nu goed - zonodig moest bloggen waardoor ik mezelf van een extra halfuur slaap heb beroofd.

Maar het valt mee, boven nog een paar kamers, mijn horloge naar de horlogewallah, sariblouse ophalen, nog wat lintjes, gordijnen, fotolijsten, brillen ophalen en voedingsmiddelen (inclusief drank) uitrijden.

Maar morgenavond, ja morgenavond slaap ik lekker in het Marriott.

Maurits en Anne

Het was liefde op het eerste gezicht. Toen Anne vorig jaar bij Maurits (toen nog bij treehouse)in de klas kwam was het gelijk dikke mik. Zij zitten ook nu weer bij elkaar in de klas en Maurits en Anne zijn altijd samen. Van de juffie hoor ik dat Mau 's ochtends(die meestal wat eerder binnen is) in de speeltuin rustig op een muurtje zit te wachten tot zijn vriendinnetje er is. Dan houden ze elkaars handjes vast en gaan ze samen spelen. Mau zorgt er in de klas ook voor dat Anne niets tekort komt. Als ze iets wil zeggen en de juffie heeft het niet gehoord, overschreeuwt hij de rest zodat zijn vriendinnetje ook aan bod komt.

Wij wisten niet hoeveel Maurits begreep van onze verhuizing terug naar Nederland totdat Anne's moeder (Matthea-auntie voor intimi) mij op een dag vertelde dat Maurits aan Anne had vertreld dat hij weg ging. Anne was er erg verdrietig van.



Wij zijn er allemaal erg verdrietig van. Deze twee hebben echt iets speciaals samen. Maar daarom niet getreurd, ook Anne komt een keer terug naar Nederland en Amsterdam is heus niet aan de andere kant van de wereld. dus het komt wel goed met die twee!

Echtscheiden mag niet van de Hoge Raad

Heerlijk wetgeving hier, echt voer voor juristen. Van de week knipte ik deze eruit.

Het verhaal gaat zo.

Een stel raakt (weer) bevriend met een oude schoolvriendin (verder te noemen "vriendin") van de man (verder te noemen "manlief"). Deze komt - conveniently na haar echtscheiding - steeds vaker over de vloer bij het stel. Mevrouw (verder te noemen "vrouw") - die ook niet op haar achterhoofd is gevallen - wordt wat achterdochtig. Dat manlief steeds vaker zeer laat thuis komt onder het mom van "busy with work" helpt niet echt.
Zij heeft bovendien gezien dat ze van hetzelfde bord aten! (they were seen eating food from the same plate). Al met al een zeer ongure situatie.

Manlief, die ook zijn trots heeft, heeft bij de rechtbank van Thane een echtscheiding aangevraagd wegens act of cruelty, zijnde haar constante achterdocht en vragen over zijn vriendschap met vriendin. De rechtbank willigt dit verzoek in.

De Hoge Raad draait dit besluit echter terug.

De uitspraak is als volgt: Mevrouw is terecht achterdochtig omdat van elke man kan worden verwacht dat hij na zijn werk binnen een redelijk tijd thuis is. Dat Manlief zich hier niet aan houdt is voldoende aanleiding om achterdochtig te zijn ten aanzien van zijn vriendschap met vriendin.

Want, (nu komt het) "After marriage, no wife may tolerate the comppany of another lady friend in her husbands life".

Maar.......

De door mevrouw ten toon gespredie achterdocht kan niet worden aangemerkt als een act of cruelty, dus zijn er onvoldoende gronden voor een echtscheiding. De Hoge Raad drukt manlief en vrouw stevig op het hart dat ze allebei hun best moeten doen om hun huwelijk weer nieuw leven in te blazen, en om derden uit hun huwelijk te weren.

Nou leuk toch?