Water!!!!!

De maanden juni, juli en augustus zijn de monsoon maanden in Mumbai. De meeste Mumbaikars weten niet beter en vinden het heerlijk omdat de stad dan eindelijk afkoelt na de hete maanden april en mei. Voor velen is het echter een gegeven dat met ambivalente gevoelens wordt afgewacht. Door de regens verliezen elk haar honderden mensen hun “ huizen” die hier niet tegen bestand zijn.

Veel expats ontvluchten de stad zo snel ze kunnen. De infrastuctuur van de stad raakt snel verlamd, waardoor monsoon vaak synoniem staat met altijd binnen zitten. Niet een erg aantrekkelijk vooruitzicht (zeker niet met jonge kinderen!).

In juli 2005 was de monsoon zo zwaar dat er honderdern mensen zijn omgekomen. Veel mensen zaten dagenlang gevangen op de plek waar ze zich op dat moment toevallig bevonden. Je had geluk als je op een goede plek zat waar je tenminste nog aan eten kon komen. Pas na drie dagen zakte het water voldoende om weer huiswaarts te kunnen keren. Als er tenminste nog een huis was.

Men heeft het er nog over. Toch hebben veel mensen er ook goede herinneringen aan overgehouden. In deze stad, waar iedereen vooral voor zichzelf moet zorgen, heeft men elkaar geholpen. De ene heeft haar huis volgestopt met iedereen die ze verdwaasd op straat rond zag waden, de ander heeft eten geregeld voor een groep mensen dat ergens vastzat. Men haalde elkaar vanonder het puin vandaan en er zijn verhalen van auto’s die gemold zijn zodat de inzittenden eruit konden worden gehaald. Dit alles zonder tegenprestaties. In de beleving van de mensen die ik sprak was de hulp van de overheid – in welke vorm dan ook – niet te vergelijken met de hulp die men elkaar bood.

Wij merken ook in de omgang met onze vrienden dat men weinig humor heeft als het op “ the rains” aankomt. Toen Maxie’s school vorig jaar een sms stuurde met het verzoek de kinderen eerder op te halen in verband met de aanhoudende regen, was ik geirriteerd en maakte ik een opmerking tegen een vriendin (“what’s the worst than can happen? That we get stuck in traffic?”). Ik werd getracteerd op een een geschiedenisles en een (welverdiende) veeg uit de pan. Overigens had diezelfde vriendin die dag Max en 10 andere kinderen al mee naar huis genomen. Je weet maar nooit.

Dit jaar is een extra waarschuwing afgegeven. Men verwachtte hoge vloed op 24 en 25 juli. Als dat gepaard zou gaan met zware regenval zou het voor de stad een absolute catastrofe hebben betekend. Ik schrijf dit op 26 juli en ik kan nu melden dat de regen gelukkig erg mee is gevallen. De vloed was vrijdag echter het hoogst in 100 jaar! Wij zijn langs het strand (Juhu beach) gereden en de golven waren zo hoog dat ze bijna tot aan de weg kwamen! Onderweg naar huis stroomde het zeewater (via de riolering) door de straten van Khar. Daar heb ik gelukkig een foto van gemaakt. Mijn chauffeur vertelde dat het zeewater door zijn toilet naar boven kwam. De krant vermeldt honderden mensen die zonder huizen zitten en toont foto’s van stromende zeewater door de straten van Ulhasnagar, een woonwijk vlakbij zee. Dat is heel erg, maar tegelijkertijd heeft het iets overweldigends als de natuur zich zo laat gelden

We wachten de rest van de monsoon geduldig af.

Max stelt de vraag

Het is 3 uur snachts. Ik kan niet slapen omdat ik tot half vier vanmiddag in mijn nest lag te meuren. Eigen schuld. Jetlag. Op het moment dat ik naar bed wil gaan hoor ik een geluid op de trap. Maurits, alweer wakker. Jetlag. Ach, daar kan die jongen ook niets aan doen dus ik haal hem naar beneden en we kijken samen TV. Best gezellg. Een half uur later hoor ik weer wat. Max, of het al ochtend is. Nee, nog niet, maar kom er gezellig bij zitten. Wij zijn ook wakker. Jetlag.

Op een gegeven moment zegt Max out of the blue:
" Mama, ik heb twee vragen. Mijn eerste vraag is "hoe ben ik gemaakt?" en mijn tweede vraag is "hoe ben ik mezelf geworden?"





Nou wist ik heus wel dat ik ooit de vraag zou krijgen, maar ik dacht dat ik er meer op voorbereid zou zijn. Niet om drie uur snachts terwijl ik gejetlagged op de bank lig. Maar als goede mama probeer ik toch zo goed mogelijk antwoord te geven op zijn 2 vragen. Ik kan hem natuurlijk niet afschepen met hetzlefde antwoord dat hij als vierjarige kreeg toen hij vroeg waar babies vandaan komen (van tussen mama's benen, schat). Hij was toen content en vroeg niet door. Maar meneertje is inmiddels 7....


Dus ik antwoord:
"Dat zijn twee hele belangrijke vragen Max!"

En Max zegt:
"Die moet ik dan de volgende keer aan de teacher vragen. Teachers zijn er om antwoord te geven op belangrijke vragen".

Mama:
En Mama's zijn er om antwoord te geven op al je vragen. Kijk max. Jij bent in mama's buik gemaakt. Eerst ben je heel klein, niet groter dan een zaadje, en je groeit en groeit en groeit totdat je zo groot bent dat je uit de buik mag komen.

Max:
" Maar mama, hoe ben ik dan in je buik gekomen? God heeft toch niet uit de hemel een zaadje naar je buik gegooid!

Mama:
" Nee, Mama's hebben altijd eieren in hun buik. Weet je nog dat we op Curacao naar de struisvogel boerderij zijn geweest? Die meneer vertelde toch dat er bevruchte en onbevruchte eieren zijn? Zo een ei dus, maar dan een stuk kleiner. Papa's hebben altijd zaadjes in hun piemel. Als een papa zaadje bij een eitje van mama komt wordt het samen een heel klein boontje en daar groeit dan een kindje uit."

Max"
" Oh, dus als papa's en mama's heel lang bij elkaar zijn gaan de zaadjes van papa naar de eieren van mama en dan worden die samen een boontje. Die groeit en groeit en groeit en wordt een baby en dan komt de baby uit de buik. Dan gaat hij verder met groeien en wordt 1, 2 en dan 7 jaar en dan 20 en dan 30 en dan 100 en dan gaat hij dood en dan begint hij weer opnieuw door weer een zaadje te worden?"

Mama:
" Ik vind dat je er een beetje snel doorheen gaat, maar ja zoiets. Is dat genoeg antwoord op je vraag?

Max knikt.

Mama:
" Het antwoord op je twee vraag is een beetje moeilijker. Je wordt jezelf door te zijn wie je bent. Jij bent Max en niet mama of papa of Maurits, doordat je een eigen hoofd hebt om te denken en een eigen hart om te voelen. Niemand heeft jouw hoofd of jouw hart. Daarom ben jij uniek, daarom ben jij Max. Begijp je dat?"

Max:
" Een beetje, maar het is wel een beetje een raar antwoord. Daar moet ik even over nadenken. Misschien moet ik toch aan de teacher vragen, die weet dat soort dingen beter".

Mama:
"J e mag het zeker aan de teacher vragen, maar beloof je me dat je het weer aan mij zult vragen als je erover na hebt gedacht? "

Max vond het goed en we hebben handshake of honour gedaan om de afspraak de bezegelen.

Het is nu tijd om te gaan slapen. Jetlag of geen jetlag.

back in town!

We zijn er weer! Na zes weken Nederland en Curacao zijn we blij om weer thuis te zijn. Velen van jullie hebben we in de afgelopen weken gezien en uitgebreid besproken. Anderen helaas niet of niet lang genoeg (maken we goed). Het was een hele rare vakantie met nieuwe ontwikkelingen, maar we hebben het leuk gehad. Jullie hebben nog heel veel verhaaltjes te goed. Daar ga ik me de komende dagen op storten, beloofd.
We missen jullie allemaal nu al, maar wat ben ik blij weer thuis te zijn!

Drie telefoons

In de veel landen is het tegenwoordig vrij eenvoudig om een chip voor een mobiele telefoon te bemachtigen. Ideaal voor vakanties: je koopt een chip, voor weinig, en vervangt daarmee voor de duur van de vakantie je vaste chip. Het maakt de kosten van bellen en gebeld worden een stuk overzichtelijker.

Ik doe het tegenwoordig ook. Toen ik vorig jaar met Hana ik Jordanie was, was dat het eerste dat we deden: chips scoren en dat nummer doorgeven aan het thuisfront om de kosten van roaming te voorkomen. Toch zonde van het geld. En ik doe nog iets, ik koop een reisportomonee (een leuk souvenierprulletje typerend voor het land in kwestie), waarin ik na de vakantie het geld bewaar en de telefoonchip. Werkt perfect.

Toch moet ik constateren dat ik op dit moment in het bezit ben van diverse chips en drie mobiele telefoons. Hoe is dit zover gekomen?

Van mijn mobiele nummer in Nederland heb ik geen afscheid kunnen nemen. In het begin moest ik hem behouden omdat mijn Indiase nummer niet overal te gebruiken was, later kwam ik erachter dat ik hem heel goedkoop kon handhaven met een zeer betaalbare maandelijkse bundel. Nu ons verblijf in India geen jaren meer gaat duren heeft het geen zin meer om dit telefoonnummer weg te doen.

Ook voor Curacao heb ik al enkele jaren een chip, een prepaid. Ik gebruik de chip standaard in een oude telefoon. Aan het begin van elke vakantie hier (daar ben ik nu dus), moet ik de chip voor Naf 10,50 heractiveren en ik ben weer lokaal in de lucht. Het bemachtigen van een chip is nog eenvoudiger. Voor Naf 30,00 (ong 12 euro) krijg je een chip met Naf 20,00 beltegoed. No questions asked.

Hoe anders was het om in Mumbai aan een (prepaid!) telefoonnummer te komen! Zo moeilijk als het was om in de eerste maanden mijn weg te vinden in het labyrint dat Mumbai heet, zo moeilijk was het om een mobiele telefoonnummer te bemachtigen. Het duurde enkele dagen voordat het in de lucht was en voor het zover was moest ik een flinke stapel gegevens overleggen, van een kopie van mijn paspoort tot informatie over mijn vaders professie. Als toerist is het zo goed als onmogelijk om aan een telefoonnummer te komen!

Zoals met de meeste dingen die niet aan komen waaien, ben ik ook trots op mijn telefoonnummer. Hij werkt goed en het is nog een leuk nummer ook! Ik betaal altijd heel blij mijn rekeningen (dat komt natuurlijk ook omdat de bedragen over het algemeen heel overzichtelijk zijn) en klaag zelden over de provider. Ik kan me zo voorstellen dat ik grote moeite zal hebben om afstand te doen van mijn Indiase nummer als we hier straks weg zijn. Ik denk dat ik hem houd, daar heb ik tenslotte hard voor gewerkt.

Ik schaam me niet voor mijn drie telefoons: One because its my birthright, one because I put in the years and one because I worked hard to get it!