My son is a true Mumbaikar!

Van de twee jongens is Maurits altijd de "Bombay boy" geweest. Dat kunnen we hem ook niet kwalijk nemen aangezien het net 1 was toen we kwamen en inmiddels bijna vier jaar oud is.

Hij houdt niet van kleren met lange mouwen, vindt kou niet prettig, eet het liefst Indaas eten (met als uber-lievelings butter paneer met chapatti), slaapt graag zonder deken, weigerde (tot voor kort) in alle talen dichte schoenen te dragen en lijkt niet te lijden onder de overbevolking in Mumbai. Bovendien begint hij elke zin met "Arey!!!" en eindigt hij met "yaar". Vrij vertaald: "Hé!!! .....joh/vriend".

Kortom een echte Mumbaikar dus.

Vandaag in de riksja onderweg naar huis kreeg ik het ultieme bewijs van de echte roots van deze jongen. In het overvolle Ganpatti-verkeer (met allerlei optochten e.a.) viel Mau in slaap. Gedurende vrijwel de gehele rit naar huis van zo'n 20 minuten heeft hij geslapen! Diep. Zeer diep.

Hiermee is mijns inziens afdoende aangetoond dan Maurits Anthony Kerbert geen Nederlander, nee niet eens een Curacaoenaar, maar een Mumbaikar is.

117 rupees only (1,62 euro)

Genieten kan ook van kleine dingen.

Vanochtend heb ik (nadat ik de kindern naar school heb gebracht) wat booschappen gedaan. Eerst naar de supermarkt voor de droge dingen, dan naar Sante voor de kazen en worsten en vervolgens naar de markt voor groente en fruit (Met dit hele ritueel ben ik om 9 uur begonnen en ik was om 12 uur thuis).

Op de markt aangekomen bleek ik maar 20 rupees (en wat munten) in mijn portemonee te hebben. Nou is eten in Mumbai relatief goedkoop, maar voor 20 rupees kan je echt niet veel boodschappen doen(ongeveer 30 cent). Dus vroeg ik aan mijn chauffeur of hij mij een paar honderd rupees kon lenen, om te voorkomen dat ik eerst op zoek moet gaan naar een pinautomaat. Marshal kon niet meer dan 100 rupees kwijt.

Dus ging ik op stap met 110 rupees. Een beetje nerveus was ik wel, als dame op stand wilde ik niet al te armoedig overkomen. Ik deed natuurlijk wel vaker boodschappen op de markt, en ik had dan ook mijn eigen groentewallah, maar ik hoefde niet eerder op de kleintjes te letten. Maar terug wou ik ook niet, het boodschappen doen duurde me al veel te lang.

Het meest noodzakelijk waren de amerikaanse selderij en wat boontjes, als ik dat er tenminste voor kon krijgen, kon ik nog altijd doen alsof ik alleen daarvoor was gekomen. Dus ik vraag erom, ze weegt het een en ander af en het kost 25 rupees bij elkaar. We waren goed op weg. Dan toch nog een paar bananen erbij voor 20 rupees. Ik had nog 65 rupees over! Ik werd helemaal warm van binnen! Zou ik toch durven om mijn lijstje af te werken? Waarom niet, ik ben toch geen watje! Dus daar ging ik: nog wat kouseband (22 rupees), champignons (30 rupees)en een rode paprika (20 rupees). Ik was klaar en had zelfs nog 10 rupees over!

Waarom wordt ik daar nou zo blij van? Ik wist toch dat het goedkoop zou zijn? Als ik niet was uitgekomen had ik heus wel de groentewallah de volgende keer kunnen betalen. Daar doet ze nooit moeilijk over.Ik weet het niet en ga niet de moeite nemen om het te analyseren.

Ik weet zeker dat ik rest van de dag hiervan zal genieten, van zoiets kleins, heerlijk toch?

Eerste schoolweek en swine flu

Eindelijk was het dan zover, de jongens gingen weer naar school. Maurits na 4 maanden en Max na ruim 2 maanden. Ik denk dat ik met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid kan stellen dat alle drie partijen in kwestie wel behoefte hadden aan ander gezelschap. De een iets meer dan de andere, we noemen geen namen.

Voor Max was het gesneden koek. Hij zit nu in grade 2B en vrijwel al zijn vriendjes zitten weer bij hem in de klas. Zijn beste vriendje Soham zit zelfs tegenover hem!

Voor Mau was het relatief nieuw, hij komt er al ruim twee jaar over de vloer, maar nu zou hij echt ook gaan! We hebben uniformen gehaald en hij ziet er zoooo leuk uit! Hij was ook zo trots!


Max zit in een klas met 19 kindjes, Maurits zit met nog 6 andere kinderen in de klas en heeft echt de leukste juffies gekregen. Zijn vriendinnetje - and wife to be - Anne zit bij hem in de klas en dat is dubbel leuk. Binnen drie dagen keek hij mij niet meer aan. Dat was alles.

Dus mama ook blij. Er is nog zoveel te doen!

Totdat wij zondagavond een sms kregen van de school dat ze swine flu bij Max in de klas hebben ontdekt (we weten nog steeds niet om welk kind het gaat) en grade 2 kinderen en hun sibblings zijn tot persona non grata bestempeld. Dus.

De mannen zijn de hele week weer thuis..........