Op Curacao bij Jenna

Ik ben op Curacao. Valerie, mijn zus, is op 9 februari bevallen van haar derde dochter Jenna(nummers 1 en 2 zijn een tweeling)en haar uitgerekende datum kwam goed overeen met de periode van het jaar waarin ik in mijn eentje op vakantie wilde komen. Het reizen valt me zwaar, steeds zwaarder, maar het is zeker de moeite waard. Niet is te vergelijken met de eerste weken van een kleine baby en het is heel bijzonder om dit van heel dichtbij te kunnen meemaken, juist omdat ik al zolang al zo ver weg benvan de familie. Van de zomer is ze al zo groot en zonder mijn eigen monsters hebben Vallie en ik alle tijd om bij te praten en ervaringen uitwisselen. Quality time heet dat. Jenna is zoet en lief, eet en slaapt de hele dag (op een paar kleine momenten na. Voila, een foto van Jenna!

Max and me

 

water truck

Deze is vandaag gemaakt!

debiele momenten neutralizer

Naar aanleiding van diverse vragen (o.a. van mijn Ento) over de manier die ik heb gevonden mijn mijn debiele momenten in toom te houden, toch nog een iets langer verhaaltje.

Hoe ga ik er mee om? Ik denk dat dit heel persoonlijk is. Wat voor mij werkt, werkt voor een ander niet. Maar aangezien de contfrontatie met extreme armoede zowiezo een zeer persoonlijke zaak is, kan dit niet anders. Voor mij kwam de ommekeer op de dag dat ik niet meer naar de mensen keek als arme sloebers, maar als andere mensen who just happen to have nothing.

Het is eigenlijk heel eenvoudig als je erover nadenkt: Denk niet altijd dat jouw leven zoveel beter is dan het leven van een ander. Als je kijkt naar de mensen om je heen, probeer niet alleen hun context te zien (geen armen, vieze kleren) maar kijk naar de mensen zelf en zie ze voor wie ze zijn. Wij zijn denk ik snel geneigd naar anderen te kijken door onze eigen bril. Iemand zonder schoenen is al snel zielig als jij 20 paar hebt staan (ok, ik heb mischien ietsjes meer dan 20 paar). Is dat dan echt zo? Ja ze hebben minder en ongetwijfeld een hoop meer (geld)zorgen, maar betekent dit nu echt dat jouw leven zoveel beter is? Ik merkte dat ik in het begin moeite had met mijn beslissing om nooit geld te geven aan bedelaars op straat totdat ik mij realiseerde dat het beeld zo contrastreerde met wat ik een menswaardig bestaan vond dat ik het bijna niet aan mezelf kon verkopen om het niet te doen.Maar geld geven helpt niet, zeker niet aan kinderen. Daar houdt je alleen een verschrikkelijk systeem mee in stand. Het is zaak om via andere kanalen een steentje bij te dragen.


Ik pretendeer niet dat de situatie hier ok, omdat de context anders is. De situatie hier is niet ok, een hoop is voor verbetering vatbaar. Maar ik realiseer zeer goed dat het "westerse" referentiekader niet geschikt is om deze maatschappij te begrijpen. Iemand die in Dharavi woont (dat doorgaat voor de grootste sloppenwijk ter wereld), is niet perse zielig of ongelukkig. Hij heeft alleen geen huis omdat de stad uitpuilt en de politiek (op alle niveaus) niet bij machte is dit probleem op te lossen. Hij heeft in 90% van de gevallen wel een baan en grote kans dat zijn kinderen studeren aan de universiteit of een hippe baan in de IT-sector hebben. Ze hebben TV's, scooters (auto's nemen te veel plaats in) en compleet ingerichte keukens. Alleen geen ruimte.

Ja, er is een hoop voor verbetering vatbaar, maar we kunnen ook een hoop leren van de mensen hier. In deze stad kan iemand met bijna niets trots op de hoek van een straat luciferdoosjes staan verkopen voor een rupee meer dan waarvoor hij ze zelf een paar straten verderop heeft gekocht. Trots. Mensen zorgen voor zichzelf in deze stad. Noodgedwongen weliswaar omdat er niet zoiets bestaat als bijstand, en niemand ze na 3 jaar weer een nieuw bankstel verstrekt uit het bijzondere bijstand-potje, maar ze doen het mooi wel.

In het westen weten we niet meer hoe dat moet. Wie heeft het nou slecht?