Ik weet dat er grotere problemen zijn in de wereld (zoals wereldvrede, de ozonlaag, en in hun voortbestaan bedreigde diersoorten), maar mag ik aub ook mijn eigen drama hebben? Ik had me al voorgenomen dat ik, nu the big four "O" nadert, volgend jaar of een enorm knalfeest zal geven waar Bollywood Bombay nog jarenlang over zal nabomen, of mezelf zal storten in een major midlife crisis. Ik ben er nog niet uit wat het zal worden. Tot vandaag waren de kansen fifty-fifty, maar sinds vandaag..... ach sinds vandaag is de waarschijnlijkheid dat jullie een uitnodiging zullen krijgen voor een knalfeest met 31% gedaald.
Ik durf het er bijna niet over te hebben, maar ik kreeg vandaag net zo'n verlicht moment waarin ik mij realiseerde dat de tijd verder gaat zonder dat we er iets aan (kunnen) doen, als ik enkel jaren geleden had toen ik Max, toen nauwelijks 3 jaar oud, bracht naar een alleen-speel-feest. Je weet wel, dat is zo'n feest waarbij de ouders geacht worden na beleefdheden te hebben uitgewisseld op te zouten en later het kind weer op te halen. Alleen wist ik dat toen niet. Tot dan toe had ik alleen kom-spelen-en-neem-vooral-je-moeder-mee feesten.
Ik wist toen, dat hij ooit op zichzelf zou gaan wonen en mij niet meer overal voor nodig zou hebben. Ergens deed dat pijn, maar in mijn doemvisoenen was ik nog steeds dezelfde Monique. De tijd zou voorbij schrijden, mijn kind zou volwassen worden, maar ik zou nog dezelfde ik zijn.
Dat is nu definitief veranderd. Want sinds vandaag heb ik een nieuwe bril, met bifocale glazen. Ja, u leest het goed. BIFOCALE GLAZEN!!!!! No offense, maar ik kan mij net zo goed vast inschrijven voor een aanleunwoning (als je in een beetje leuk huisje terecht wilt komen moet je tegenwoordig al opschieten). IK WORD OUD. En daar is niets aan te doen.
Ik had mezelf nog zo voorgesteld als gezellig edoch hip en bij de tijd omaatje, die geen rode oortjes krijgt bij de laatste ontboezemingen van haar kroost. Altijd volgens de laatste mode gekleed, zonder zich erdoor te laten domineren, haartjes netjes, grap op zijn tijd en toch wijs, MAAR ZONDER LEESBRIL!!!!!!
Er kwam geen leesbril voor mijn visioenen, maar dat beeld is nu onherroepelijk bijgesteld. Dus als jullie voorlopig niets van me horen, maak je geen zorgen, ik rust tegenwoordig veel en eet gezond. Vroeg naar bed en niet teveel alcohol. Mijn leeftijd laat het niet meer toe. Een feestje op zijn tijd, graag, maar niet te laat. Ik heb mijn inschrijfformulieren al op de post gedaan.
Saturday, 27 September 2008
Tuesday, 23 September 2008
Doden in Islamabad
Niet met de bedoeling jullie op stang te jagen, maar terwijl het Marriott hotel op zaterdagavond in Islamabad werd opgeblazen zaten we met het hele gezin in Marriott Mumbai te eten. We hoorden het toen we thuis kwamen. Hoewel als snel bleek dat de aanslag niet perse tegen deze hotelketen gericht was, was het wel even slikken. Een vriend van ons hier (een Australier) doet de regionale marketing voor Mariott, waar Pakistan ook onder valt. Hij kent daar ook gewoon mensen! Bizar. Het was voor het eerst dat dreiging van terreur, waar je hoe dan ook toch mee leert leven, heel tastbaar werd.Op zondag besloten we toch naar het zwembad van de Marriott te gaan, waar we een club abbonnement hebben. We hoorden daar dat, hoewel er geen gasten zijn uitgecheckt, het niet zo druk was in de restaurants als anders.
Afgelopen zaterdag was voor het eerst dat ik iets anders heb gedaan dan ik van plan was. Ik wilde de kinderen meenemen naar de Bandra Fair (hele week feest naar aanleiding van de verjaardag van moeder Maria), maar we hadden net deze week een bericht van onze ambassadeur ontvangen waarin werd afgeraden naar drukke plaatsen te gaan (naar aanleiding van de bomaanslagen in new Delhi). Ik ben daardoor toch niet gegaan. Ik las in de krant dat het een groot succes was en dat er duizenden mensen waren. Maar ja, wat als? Het blijven moeilijke keuzes.
Thursday, 18 September 2008
Monday, 15 September 2008
Overleven met Bløf
Overleven is zeker overdreven, weet ik wel, maar het staat zo leuk. "erdoorheen komen met Bløf" of "het goed aankunnen met Bløf" kan ook, maar dat zijn zulke zaad-titels. "Coping with Bløf" zou een goede engelse titel zijn, maar dan slaat bløf weer nergens op. Bløf verwijst (uiteraard!) naar de Zeeuwse band (en niet naar het vintage tijdschrift met gestolen materiaal, ja ja dankzij NRC de week volgen we het nieuws ). Ze zijn zoooooo goed! Nou wil ik niet zeggen dat alles uit Zeeland goed is (alhoewel, boterbabbelaars, mosselen, stranden, hmmmm, Ineke zal daar vast anders over denken), maar Bløf is nu al een hele lange tijd mijn favoriet. Die heerlijke rollende "r" van Pascal is precies wat ik nodig heb als ik 's ochtends vastzit in Bombay-traffic. Hun album Umoja heb ik helemaal grijsgedraaid, vooral het nummer September, maar ze zijn allemaal goed: Blauwe ruis, Helder, Watermakers..... Met Counting Crows hebben ze enkele jaren geleden het nummer Holiday in Spain gemaakt. Het ideale escape-nummer! Voel ik me down? Dan draai ik Donker hart en Wat zou je doen? (maar dan de live-versie met klootzak-roepend publiek of course).Dat laatste is overigens ook een favoriet van Max, die maar al te graag met het publiek meezingt.
Met Hier aan de kust krijg ik twee voor de prijs van een. Werkt uitstekend bij zowel heimee naar Nederland als heimwee naar Curacao. als ik een schop onder mijn kont nodig heb draai ik Anders, helpt altijd.
U ziet het, Bløf is een multi-inzetbaar middel en werkt altijd. Ik luister er ook graag naar als ik het echt helemaal gehad heb met de Bollywood filmmuziek waar je hier mee wordt doodgegooid. Ik heb er niets op tegen, integendeel, ik heb zelf een tijdje Bollywooddansles gevolgd. Maar altijd en overal? Zucht, met een beetje Bløf kunnen we het weer aan!
Tekening van Maurits
Ik ben zo trots als een pauw. Vorige week heeft Maurits deze tekening gemaakt (de rechter van de twee. De linkertekening is door Max gemaakt voor Maurits zodat hij deze kon inkleuren. Toen hij daarmee klaar was maakte hij de andere. Wat een kleurkeuze! En de verhoudingen! Voel de beweging, de dynamiek in het lijnenspel!Ooooh, Picasso watch your back!
VERSCHIKKELIJK NIEUWS!!
Jullie zullen er misschien al iets van hebben gehoord. Zaterdag waren er weer bomaanslagen, deze keer in Delhi. Allemaal op drukke plekken. Vele gewonden, volgens de krant van vandaag al 30 doden. De timing is wrang, maar vast geen toeval: 1 dag voor de laatste dag van Ganpati. Zondag was de immersion dag, de dag waarop alle Ganpati's naar zee worden gedragen markeert tegelijkertijd het einde van het Ganpati festival.
Thursday, 11 September 2008
Vier plus een
Deze foto hebben we nog gemaakt op een van onze laatste dagen op Curacao. Anthony, Valerie, ik en Richenel. Valerie heeft Rochelle op schoot? (correct me if I'm wrong)
Wednesday, 10 September 2008
Community en Janmastami
Het stikt hier van de feestdagen die zich vooral concentreren in het einde van het jaar. Van vorig jaar kan ik me herinneren dat Max maar enkele volledige schoolweken heeft gehad in het najaar. De meeste weken werden onderbroken door een of meerdere feestdagen.
De grootste twee (hindoestaanse) feesten in Mumbai zijn Diwali (nieuwjaar) en het Ganpati festival waar we nu middenin zitten. Ganpati eert de God Ganesh met het olifantenhoofd. Daarover een andere keer meer.
Daarnaast zijn er ook feesten of gebeurtenissen uit andere geloven. We zitten nu midden in Ramadan, De Parsi's hebben twee weken geleden hun nieuwjaar gevierd, en er zijn verschillende Christelijke festiviteiten. In onze wijk vieren we deze week bijvoorbeeld het Mount Mary festival (ook wel Bandra Festival) dat zich concentreert rondom de Mount Mary (katholieke) kerk. Aan feesten geen gebrek dus.
Voor de hindoes is het afhankelijk van de "community" waartoe iemand behoort of de ene of de andere verschijningsvorm van God belangrijker of prominenter aanwezig is in de geloofsbeleving van de gelovige. Het kan ook afhangen van familiegebonden belevenissen welke "God" groter geeerd wordt. Hoe belangrijker de God voor een gelovige of voor een gemeenschap, hoe meer feesten, hoe uitbundiger (en luidruchtiger) de feesten en hoe langer ze duren.
Gisteren stond er bijvoorbeeld een artikel in de krant van een familie die al 80 jaar niet Ganesh eert, maar zijn moeder, Parvati. Tachtig jaar terug kon de (over over?)grootmoeder geen kinderen krijgen. Zij kreeg het advies haar gebed aan de moeder van Ganesh te richten. Nadat ze dat advies had opgevolgd werd ze promt zwanger. Deze familie eert al 80 jaar (zo oud is opa nu) tijdens het Ganpati festival niet Ganesh maar Parvati, zijn moeder.
"Community" is hier een belangrijk begrip. Het behelst niet alleen kaste, maar geeft vaak ook een geografische afkomst aan binnen India en de specifieke stroming binnen het geloof waartoe zij zich rekenen (de zogenoemde specialisatie). Je hebt bijvoorbeeld Jains, die over het algemeen een veganistisch dieet prefereren.
Mensen zullen elkaar niet vragen naar afkomst of kaste (ja ja, het kastensysteem is uiteraard afgeschaft, hmhm), maar naar hun community. Voor zover dit overigens voor de andere niet duidelijk is overigens. Tot welke community iemand behoort is van te zien door uiterlijke kenmerken, de wijze waarop iemand zich kleedt en vaak ook de wijze waarop iemand zich gedraagt. Sommige Brahmins (de voormalige hoogste kaste, want inmiddels uiteraard afgeschaft) hebben de neiging zich vrij hautain te gedragen.
De viering van bijvoorbeeld het feest Janmastami draait geheel om de jonge God Krishna. Dwz Krishna, toe hij nog jong was. Voor de leken onder u, Krishna is de blauwe God met het fluitje. Het zijn dan vooral de aanhangers van Krishna die dit uitbundig vieren. Het verhaal gaat dat de jongeman Krishna met zijn vrienden stiekum van yoghurt en boter snoepte. Niet alleen zijn eigen keuken maar ook die van de buren moesten het ontgelden (schalkie, die Krishna).
Onderdeel van de festiviteiten is het ophangen van een pot boven de weg, vaak van klei, met een soort yoghurt erin. In de staat Maharastra wordt dit groots gevierd. In heel Bombay hangen er honderden potten boven de weg. Grote groepen jonge kerels (Govinda's genaamd) rijden de hele dag door de stad op zoek naar deze potten.
De grap is dat ze mensen-pyramides vormen om de pot kapot te krijgen. Het is indrukwekkend hoe hoog de kerels kunnen komen. Vlakbij ons huis hing een hele hoge. Toen ik stond te kijken kwamen ze niet verder dan vijf rijen. De volgende dag hoorde ik dat ze 7 rijen nodig hadden om bij de pot te komen. Helemaal vrijblijvend is het niet. Aan het breken van de pot is een geldbedrag verbonden. Hoe hoger de pot, hoe groter het bedrag. Deze bedragen worden vaak door bedrijven en politieke partijen beschikbaar gesteld.
Er gebeuren ook ongelukken. De meeste ziekenhuizen houden bedden vrij voor (soms zwaar-) gewonde govinda's.
Ik heb een filmpje gemaakt, maar die krijg ik niet op de blog. Ik zal wat foto's plaatsen!
De grootste twee (hindoestaanse) feesten in Mumbai zijn Diwali (nieuwjaar) en het Ganpati festival waar we nu middenin zitten. Ganpati eert de God Ganesh met het olifantenhoofd. Daarover een andere keer meer.
Daarnaast zijn er ook feesten of gebeurtenissen uit andere geloven. We zitten nu midden in Ramadan, De Parsi's hebben twee weken geleden hun nieuwjaar gevierd, en er zijn verschillende Christelijke festiviteiten. In onze wijk vieren we deze week bijvoorbeeld het Mount Mary festival (ook wel Bandra Festival) dat zich concentreert rondom de Mount Mary (katholieke) kerk. Aan feesten geen gebrek dus.
Voor de hindoes is het afhankelijk van de "community" waartoe iemand behoort of de ene of de andere verschijningsvorm van God belangrijker of prominenter aanwezig is in de geloofsbeleving van de gelovige. Het kan ook afhangen van familiegebonden belevenissen welke "God" groter geeerd wordt. Hoe belangrijker de God voor een gelovige of voor een gemeenschap, hoe meer feesten, hoe uitbundiger (en luidruchtiger) de feesten en hoe langer ze duren.
Gisteren stond er bijvoorbeeld een artikel in de krant van een familie die al 80 jaar niet Ganesh eert, maar zijn moeder, Parvati. Tachtig jaar terug kon de (over over?)grootmoeder geen kinderen krijgen. Zij kreeg het advies haar gebed aan de moeder van Ganesh te richten. Nadat ze dat advies had opgevolgd werd ze promt zwanger. Deze familie eert al 80 jaar (zo oud is opa nu) tijdens het Ganpati festival niet Ganesh maar Parvati, zijn moeder.
"Community" is hier een belangrijk begrip. Het behelst niet alleen kaste, maar geeft vaak ook een geografische afkomst aan binnen India en de specifieke stroming binnen het geloof waartoe zij zich rekenen (de zogenoemde specialisatie). Je hebt bijvoorbeeld Jains, die over het algemeen een veganistisch dieet prefereren.
Mensen zullen elkaar niet vragen naar afkomst of kaste (ja ja, het kastensysteem is uiteraard afgeschaft, hmhm), maar naar hun community. Voor zover dit overigens voor de andere niet duidelijk is overigens. Tot welke community iemand behoort is van te zien door uiterlijke kenmerken, de wijze waarop iemand zich kleedt en vaak ook de wijze waarop iemand zich gedraagt. Sommige Brahmins (de voormalige hoogste kaste, want inmiddels uiteraard afgeschaft) hebben de neiging zich vrij hautain te gedragen.
De viering van bijvoorbeeld het feest Janmastami draait geheel om de jonge God Krishna. Dwz Krishna, toe hij nog jong was. Voor de leken onder u, Krishna is de blauwe God met het fluitje. Het zijn dan vooral de aanhangers van Krishna die dit uitbundig vieren. Het verhaal gaat dat de jongeman Krishna met zijn vrienden stiekum van yoghurt en boter snoepte. Niet alleen zijn eigen keuken maar ook die van de buren moesten het ontgelden (schalkie, die Krishna).
Onderdeel van de festiviteiten is het ophangen van een pot boven de weg, vaak van klei, met een soort yoghurt erin. In de staat Maharastra wordt dit groots gevierd. In heel Bombay hangen er honderden potten boven de weg. Grote groepen jonge kerels (Govinda's genaamd) rijden de hele dag door de stad op zoek naar deze potten.
De grap is dat ze mensen-pyramides vormen om de pot kapot te krijgen. Het is indrukwekkend hoe hoog de kerels kunnen komen. Vlakbij ons huis hing een hele hoge. Toen ik stond te kijken kwamen ze niet verder dan vijf rijen. De volgende dag hoorde ik dat ze 7 rijen nodig hadden om bij de pot te komen. Helemaal vrijblijvend is het niet. Aan het breken van de pot is een geldbedrag verbonden. Hoe hoger de pot, hoe groter het bedrag. Deze bedragen worden vaak door bedrijven en politieke partijen beschikbaar gesteld.
Er gebeuren ook ongelukken. De meeste ziekenhuizen houden bedden vrij voor (soms zwaar-) gewonde govinda's.
Ik heb een filmpje gemaakt, maar die krijg ik niet op de blog. Ik zal wat foto's plaatsen!
Thursday, 4 September 2008
Jodhaa Akbar
We zitten dicht bij Bollywood. Dat weten jullie inmiddels wel. Er worden hier zoveel films gemaakt dat ze elkaar verdringen in de bioscopen. Je moet ook echt van goede huize komen (letterlijk!) om een film langer dan twee of drie weken in de bioscoop te hebben draaien. Vorig jaar is een film uitgebracht (hij duurde maar liefst 5 uur!), Jodhaa Akbar, een geromatiseerd verhaal genoemd naar de vrouw van de grote Mughal heerser Akbar (Dit is geen geschiedenisles, zoek maar op op Wikipedia wie Akbar was.). Deze film heeft een record aantal weken in de bioscoop gedraaid.
De film is erg leuk al was het maar om de verschijning van Hrithik Roshan, een van de grote Bollywoodsterren van het moment, die kan dansen alsof al zijn ledematen met spuug aan elkaar vast zitten. Het grappigste is nog dat ik hem in de sportschool tegenkwam de avond voordat ik naar Jodhaa Akbar ging! Een uur lang hebben we om elkaar heen gedraaid en sportschool-beleefdheden uitgewisseld (je kent ze wel: kan ik nu deze machine gebruiken? Nee, ik moet nog een serie erop, maar je kan wel even tussendoor. Is dit jouw flesje water? Wat doe je hierna? (I wish)). Hij was met een personal trainer en een mevrouwtje die achter hem aanliep met zijn mobiele telefoon. Verder was hij bijzonder vriendelijk, wat voor zijn soort mensen een zeldzaamheid schijnt te zijn. WAT EEN LIJF!!!!! AARGHHHHHH!!!!! Maar, sorry Hrithik, geen billen. Tcch een minpuntje.
Anyway, ik dwaal af, Jodhaa Akbar dus. De film was in Hindi en Urdu en niet ondertiteld. Ik ben er naartoe geweest met een sloot vriendinnen en met een hoop vertaalwerk kon ik toch de essentie van de film begrijpen. (Man wil vrouw, vrouw wil man niet, man toont lijf aan vrouw, vrouw wil man nu wel, man is gekrenkt en wil vrouw niet meer, vrouw doet stoere dingen en man wil vrouw toch wel, maar nu is vrouw boos, man en vrouw hebben een goed gesprek en komen er toch uit met zijn tweeen, man en vrouw leven nog lang en gelukkig).
Jodhaa Akbar heeft een soundtrack en die heb ik onlangs gekocht. Nu ben ik helemaal verslaafd aan deze muziek. Het is geweldig!!! Bijzonder rustgevend.
Het is de muziek van dit moment dus, geen blof, maar ook erg leuk!
http://www.jodhaaakbar.com/
De film is erg leuk al was het maar om de verschijning van Hrithik Roshan, een van de grote Bollywoodsterren van het moment, die kan dansen alsof al zijn ledematen met spuug aan elkaar vast zitten. Het grappigste is nog dat ik hem in de sportschool tegenkwam de avond voordat ik naar Jodhaa Akbar ging! Een uur lang hebben we om elkaar heen gedraaid en sportschool-beleefdheden uitgewisseld (je kent ze wel: kan ik nu deze machine gebruiken? Nee, ik moet nog een serie erop, maar je kan wel even tussendoor. Is dit jouw flesje water? Wat doe je hierna? (I wish)). Hij was met een personal trainer en een mevrouwtje die achter hem aanliep met zijn mobiele telefoon. Verder was hij bijzonder vriendelijk, wat voor zijn soort mensen een zeldzaamheid schijnt te zijn. WAT EEN LIJF!!!!! AARGHHHHHH!!!!! Maar, sorry Hrithik, geen billen. Tcch een minpuntje.
Anyway, ik dwaal af, Jodhaa Akbar dus. De film was in Hindi en Urdu en niet ondertiteld. Ik ben er naartoe geweest met een sloot vriendinnen en met een hoop vertaalwerk kon ik toch de essentie van de film begrijpen. (Man wil vrouw, vrouw wil man niet, man toont lijf aan vrouw, vrouw wil man nu wel, man is gekrenkt en wil vrouw niet meer, vrouw doet stoere dingen en man wil vrouw toch wel, maar nu is vrouw boos, man en vrouw hebben een goed gesprek en komen er toch uit met zijn tweeen, man en vrouw leven nog lang en gelukkig).
Jodhaa Akbar heeft een soundtrack en die heb ik onlangs gekocht. Nu ben ik helemaal verslaafd aan deze muziek. Het is geweldig!!! Bijzonder rustgevend.
Het is de muziek van dit moment dus, geen blof, maar ook erg leuk!
http://www.jodhaaakbar.com/
Max zijn eerste schooldagen
Het is inmiddels een maand geleden, maar toch wel leuk om te vertellen.
Max wilde niet naar school en maakte zich vreselijk druk om nieuwe vriendjes, nieuwe juffies en nieuwe klaslokalen. Maarten heeft toen een super gesprek met hem gehad, waaruit inderdaad bleek dat hij een beetje bang was voor al dat nieuws. Ik had het erg met hem te doen en wilde niets liever dan krimpen tot Tinkerbell-formaat en in zijn borstzak kruipen. Ik zou hem zo door zijn eerste dag (week, maand, jaren) kunnen helpen totdat hij zich op zijn gemak voelt.
Maar dat schijnt allemaal weer weer niet te mogen van de heren pedagogen (en dat krimpen is ook niet bepaald mijn USP*), dus stuurden we hem op eigen kracht naar school. De eerste dag was janken, de tweede dag was janken, maar ietsjes minder. De derde dag was janken en miezemuizen. De vierde dag alleen miezemuizen. Overigens alleen de eerste 2 minuten, daarna was hij me weer snel vergeten (tenminste dat zei de juffie....). Nou ja, slowly but surely dacht ik. Het kan erger. De vijfde dag bracht Maarten hem naar school en het was weer janken geblazen. Type janken van dag twee.
De zesde dag was het mijn beurt en besloot hem toch te vragen hoe het zit. Maar ik was geheel ten onrechte bang dat we helemaal van voor af aan begonnen. Het afscheidgedrag is volgens mij zoon geheel persoonsgebonden. "Kijk mama, bij jou ben ik al bij alleen miezemuizen zonder huilen, maar papa heeft mij maar een keer eerder naar school gebracht dus hij is nog niet zover. Papa is nog aan de beurt voor huilen met miezemuizen voordat hij alleen miezemuizen kan krijgen.". Maarten blij natuurlijk dat hij - ondanks het feit dat hij weinig tijd heeft met de mannen - geen enkele stap zal missen in zijn ontwikkeling (ahum).
Wij hadden een soort ouderavond in de tweede week. Met andere ouders mochten we in zijn klasje rondkijken en desgewenst vragen stellen. Op het bord had de juffie op de eerste schooldag een tabel gemaakt met twee kolommen. Ze had kennelijk de vraag gesteld wie blij was om in grade one te zijn. Alle andere kinderen hadden bij "yes" hun naam neergezet en bij "no" stond maar 1 naam. U raadt het al. Max. Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat hij zijn naam kennelijk in de loop van de dag had doorgekruist en een kolommetje verderop neergezet. Maar hij heeft het maar mooi gedurfd om ten overstaan van twee juffies (die hij niet kende) en 23 kinderen naar de whiteboard te lopen en zijn naam bij No op te schrijven!
Als mijn Maxie dat kan en durft, hoef ik mij misschien niet zo'n zorgen te maken dat hij zich het kaas van zijn brood zal laten eten (geheel figuurlijk, want die jongen eet nog steeds niet echt). Dat is maar goed ook want krimpen tot Tinkerbell-formaat zie ik niet zo snel gebeuren........
En dat miezemuizen? Sinds ik carpool heb ik er minder last van.
* USP= unique selling point
Max wilde niet naar school en maakte zich vreselijk druk om nieuwe vriendjes, nieuwe juffies en nieuwe klaslokalen. Maarten heeft toen een super gesprek met hem gehad, waaruit inderdaad bleek dat hij een beetje bang was voor al dat nieuws. Ik had het erg met hem te doen en wilde niets liever dan krimpen tot Tinkerbell-formaat en in zijn borstzak kruipen. Ik zou hem zo door zijn eerste dag (week, maand, jaren) kunnen helpen totdat hij zich op zijn gemak voelt.Maar dat schijnt allemaal weer weer niet te mogen van de heren pedagogen (en dat krimpen is ook niet bepaald mijn USP*), dus stuurden we hem op eigen kracht naar school. De eerste dag was janken, de tweede dag was janken, maar ietsjes minder. De derde dag was janken en miezemuizen. De vierde dag alleen miezemuizen. Overigens alleen de eerste 2 minuten, daarna was hij me weer snel vergeten (tenminste dat zei de juffie....). Nou ja, slowly but surely dacht ik. Het kan erger. De vijfde dag bracht Maarten hem naar school en het was weer janken geblazen. Type janken van dag twee.
De zesde dag was het mijn beurt en besloot hem toch te vragen hoe het zit. Maar ik was geheel ten onrechte bang dat we helemaal van voor af aan begonnen. Het afscheidgedrag is volgens mij zoon geheel persoonsgebonden. "Kijk mama, bij jou ben ik al bij alleen miezemuizen zonder huilen, maar papa heeft mij maar een keer eerder naar school gebracht dus hij is nog niet zover. Papa is nog aan de beurt voor huilen met miezemuizen voordat hij alleen miezemuizen kan krijgen.". Maarten blij natuurlijk dat hij - ondanks het feit dat hij weinig tijd heeft met de mannen - geen enkele stap zal missen in zijn ontwikkeling (ahum).
Wij hadden een soort ouderavond in de tweede week. Met andere ouders mochten we in zijn klasje rondkijken en desgewenst vragen stellen. Op het bord had de juffie op de eerste schooldag een tabel gemaakt met twee kolommen. Ze had kennelijk de vraag gesteld wie blij was om in grade one te zijn. Alle andere kinderen hadden bij "yes" hun naam neergezet en bij "no" stond maar 1 naam. U raadt het al. Max. Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat hij zijn naam kennelijk in de loop van de dag had doorgekruist en een kolommetje verderop neergezet. Maar hij heeft het maar mooi gedurfd om ten overstaan van twee juffies (die hij niet kende) en 23 kinderen naar de whiteboard te lopen en zijn naam bij No op te schrijven!Als mijn Maxie dat kan en durft, hoef ik mij misschien niet zo'n zorgen te maken dat hij zich het kaas van zijn brood zal laten eten (geheel figuurlijk, want die jongen eet nog steeds niet echt). Dat is maar goed ook want krimpen tot Tinkerbell-formaat zie ik niet zo snel gebeuren........
En dat miezemuizen? Sinds ik carpool heb ik er minder last van.
* USP= unique selling point
Maurits leert tellen
Althans, dat hoop ik maar. Ik ben verder niet bezorgd dat die jongen op zijn achterhoofd is gevallen. Dat is hij zeker niet. Bovendien zou hij daar niet veel van merken wat hij heeft een hoofd zo hard als een kokosnoot, net als broer- en pa-lief by the way.
Nee, Maurits is beslist niet dom. Maar waarom hij altijd bij 9 begint te tellen is mij echt een raadsel. Hij doet het al maanden zeer hardnekkig (wij corrigeren hem zeer pedagogisch verantwoord op speelse wijze). Hij begint noooooooit met 1, altijd met 9. Vervolgens telt hij feilloos door tot 15. 9 , 10 , 11, 12, 13, 14, 15. Daarna gaat het enigzins mis.
Waarom?
Geen idee!
Ik heb recentelijk spelletjes en puzzeltjes aangeschaft waarin het thema tellen centraal staat om toch eens te kijken of hij begrijpt dat negen geen een is, maar negen. Hij vindt de spelletjes geweldig, maar begint iedere keer steevast bij 9 te tellen. Ik (geduldig en rustig) corrigeer hem op immer speelse wijze, maar het blijft niet echt hangen in zijn kokosnootje.
Toen gebeurde er vanmiddag iets raars waardoor ik er nog minder van begrijp. We waren voor het slapen gaan een boekje aan het lezen waarin hij af en toe moet tellen hoeven dieren er op een pagina staan. Het boekje (Old Mac Donald, je weet wel van die farm) is in het engels en nodigt uit tot zingen tussen de verhaaltjes in. Afijn, Ik vraag Maurits in het engels hoeveel sheep hij op de pagina telt en de jongen telt zonder met zijn ogen te knipperen: one, two, three, four, five sheep, mama!. Het kan een one-off zijn dus een paar dieren verderop probeer ik het weer bij de kuikentjes. En ja hoor! Feilloos telt hij in het engels tot 8.
Hoe het precies zit weet ik niet, maar ik maak mij nergens zorgen om. Maurits kan prima tellen! Van 1 tot 8 in het engels en van 9 tot 15 in het Nederlands. Het is goed zo.
Nee, Maurits is beslist niet dom. Maar waarom hij altijd bij 9 begint te tellen is mij echt een raadsel. Hij doet het al maanden zeer hardnekkig (wij corrigeren hem zeer pedagogisch verantwoord op speelse wijze). Hij begint noooooooit met 1, altijd met 9. Vervolgens telt hij feilloos door tot 15. 9 , 10 , 11, 12, 13, 14, 15. Daarna gaat het enigzins mis.
Waarom?
Geen idee!
Ik heb recentelijk spelletjes en puzzeltjes aangeschaft waarin het thema tellen centraal staat om toch eens te kijken of hij begrijpt dat negen geen een is, maar negen. Hij vindt de spelletjes geweldig, maar begint iedere keer steevast bij 9 te tellen. Ik (geduldig en rustig) corrigeer hem op immer speelse wijze, maar het blijft niet echt hangen in zijn kokosnootje.Toen gebeurde er vanmiddag iets raars waardoor ik er nog minder van begrijp. We waren voor het slapen gaan een boekje aan het lezen waarin hij af en toe moet tellen hoeven dieren er op een pagina staan. Het boekje (Old Mac Donald, je weet wel van die farm) is in het engels en nodigt uit tot zingen tussen de verhaaltjes in. Afijn, Ik vraag Maurits in het engels hoeveel sheep hij op de pagina telt en de jongen telt zonder met zijn ogen te knipperen: one, two, three, four, five sheep, mama!. Het kan een one-off zijn dus een paar dieren verderop probeer ik het weer bij de kuikentjes. En ja hoor! Feilloos telt hij in het engels tot 8.
Hoe het precies zit weet ik niet, maar ik maak mij nergens zorgen om. Maurits kan prima tellen! Van 1 tot 8 in het engels en van 9 tot 15 in het Nederlands. Het is goed zo.
ietsjes later!
beste mensen. Vandaag heb ik "some business in the south" en heb ik vanochtend geen tijd om te bloggen. Dit berichtje zet ik er mobiel op. Ben benieuwd of het goed gaat. Zit niets anders op dan te wachten tot mijn avond (jullie middag) voor meer nieuws!
Subscribe to:
Posts (Atom)