Kadootjes komen in alle soorten en maten. Ik heb me deze dagen meer dan ooit gerealiseerd wat een bevoorecht mens ik eigenlijk ben. Wacht maar even, log niet uit! Deze blog wordt op de valreep heus geen sentimentele tranentrekker, echt niet!Maar dit moet ik wel even kwijt.
De afgelopen weken is ons pijnlijk duidelijk geworden dat onze tijd in Mumbai (in dit leven althans) ten einde loopt. Dit is eerder dan gedacht en veel eerder dan gehoopt, maar het is nu een feit: we gaan terug naar Nederland.
Omdat ik hier nog lang niet klaar ben, en we hier graag nog een jaar waren gebleven was het voor mij wel even slikken, maar tegelijkertijd realiseerde ik mij dat ik de rest van de tijd die ik hier heb niet wilde verpesten met verdrietig of verbitterd zijn. Life is simply far too short for that.
Dus lijstje maken, die als een gek afwerken en in de tussentijd zoveel mogelijk genieten van onze vrienden. Lukt aardig moet ik zeggen. Ik koop me helemaal gek (niet tegen Maarten zeggen) en ga van feest naar feest (ook niet tegen Maarten zeggen). Zuipen kan ik helaas nog steeds niet, dus het zal er wel niet meer van koMen.
Anyway, toen belde mijn nicht Lisa op uit Curacao dat ze in augustus in Nederland moest zijn voor haar werk en of zij een weekje bij ons langs kon komen. Dat was uiteraard geen probleem en we hebben een ontzettende leuke week samen gehad. Zij was nog maar mijn tweede bezoek uit Curacao!
Ik kon mijn geluk al niet op en toen meldde mijn zus Valerie dat ook zij naar Mumbai wou komen om ons op te zoeken. Zij ging al van Curacao naar Nederland voor een jaarclubreunie en ook zij besloot die tweede vlucht naar Mumbai te pakken.
Valerie is krap 6 dagen bij mij geweest en ik moet eerlijk zeggen dat haar bezoek het grootste kadootje ever was. Sure, alle bezoek was leuk en sommige van jullie zijn zelfs twee keer gekomen! Dat stellen we ontzettend op prijs. Maar dat mij zusje Vallie helemaal vanuit Curacao de moeite heeft genomen om mij te komen op zoeken is gewoon heaven on earth. Ik had het nooit verwacht, tenslotte heeft ze de tweeling van drie en baby Jenna van 7 maanden (en ook nog man Leo) om voor te zorgen - not to mention her job- . Ik zou zeggen dat ze genoeg aan haar hoofd heeft. En toch kwam ze. En het was leuk. GEWELDIG!!!
Ooit hadden we het plan om samen door India te trekken, op zoek naar onze roots. Dat is er helaas nooit van gekomen. Maar we zijn wel met zijn tweeen een dag in Varanasi geweest, en dat was magisch!
Verder heb ik Vallie als van oudsher op sleeptouw genomen en haar zoveel mogelijk mijn leven hier laten meemaken. Ik hoop dat ik daarin ben geslaagd, want nu Vallie Is geweest voelt het alsof ik dit hoofdstuk van het boek India gepast kan afsluiten.
Valerie is gistermiddag (15 september) om 1 uur hier vertrokken en ze is nog steeds onderweg naar huis. Ze komt pas vanacht (Bombay-time) om half 2 aan. Ik weet zeker dat ze dan blij zal zijn om weer thuis te zijn, maar nu ze bij mij is geweest mis ik haar meer dan ooit tevoren.
