Max zijn eerste schooldagen

Het is inmiddels een maand geleden, maar toch wel leuk om te vertellen.

Max wilde niet naar school en maakte zich vreselijk druk om nieuwe vriendjes, nieuwe juffies en nieuwe klaslokalen. Maarten heeft toen een super gesprek met hem gehad, waaruit inderdaad bleek dat hij een beetje bang was voor al dat nieuws. Ik had het erg met hem te doen en wilde niets liever dan krimpen tot Tinkerbell-formaat en in zijn borstzak kruipen. Ik zou hem zo door zijn eerste dag (week, maand, jaren) kunnen helpen totdat hij zich op zijn gemak voelt.

Maar dat schijnt allemaal weer weer niet te mogen van de heren pedagogen (en dat krimpen is ook niet bepaald mijn USP*), dus stuurden we hem op eigen kracht naar school. De eerste dag was janken, de tweede dag was janken, maar ietsjes minder. De derde dag was janken en miezemuizen. De vierde dag alleen miezemuizen. Overigens alleen de eerste 2 minuten, daarna was hij me weer snel vergeten (tenminste dat zei de juffie....). Nou ja, slowly but surely dacht ik. Het kan erger. De vijfde dag bracht Maarten hem naar school en het was weer janken geblazen. Type janken van dag twee.

De zesde dag was het mijn beurt en besloot hem toch te vragen hoe het zit. Maar ik was geheel ten onrechte bang dat we helemaal van voor af aan begonnen. Het afscheidgedrag is volgens mij zoon geheel persoonsgebonden. "Kijk mama, bij jou ben ik al bij alleen miezemuizen zonder huilen, maar papa heeft mij maar een keer eerder naar school gebracht dus hij is nog niet zover. Papa is nog aan de beurt voor huilen met miezemuizen voordat hij alleen miezemuizen kan krijgen.". Maarten blij natuurlijk dat hij - ondanks het feit dat hij weinig tijd heeft met de mannen - geen enkele stap zal missen in zijn ontwikkeling (ahum).

Wij hadden een soort ouderavond in de tweede week. Met andere ouders mochten we in zijn klasje rondkijken en desgewenst vragen stellen. Op het bord had de juffie op de eerste schooldag een tabel gemaakt met twee kolommen. Ze had kennelijk de vraag gesteld wie blij was om in grade one te zijn. Alle andere kinderen hadden bij "yes" hun naam neergezet en bij "no" stond maar 1 naam. U raadt het al. Max. Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat hij zijn naam kennelijk in de loop van de dag had doorgekruist en een kolommetje verderop neergezet. Maar hij heeft het maar mooi gedurfd om ten overstaan van twee juffies (die hij niet kende) en 23 kinderen naar de whiteboard te lopen en zijn naam bij No op te schrijven!

Als mijn Maxie dat kan en durft, hoef ik mij misschien niet zo'n zorgen te maken dat hij zich het kaas van zijn brood zal laten eten (geheel figuurlijk, want die jongen eet nog steeds niet echt). Dat is maar goed ook want krimpen tot Tinkerbell-formaat zie ik niet zo snel gebeuren........

En dat miezemuizen? Sinds ik carpool heb ik er minder last van.


* USP= unique selling point